พิษโควิด วัคซีนปฐพี

               ช่วงนี้รีสอร์ทแม่ต้องปิดชั่วคราว ด้วยสถานการณ์การแพร่ระบาดของไวรัสโคโรนา (Covid 19) ฉันเองก็ต้องเรียนออนไลน์ เลยถือโอกาสกลับมาพักผ่อนที่บ้าน วงการธุรกิจซบเซา ทำให้พ่อแม่ของฉันต้องหาอาชีพใหม่ทำ ซึ่งมันก็หนีไม่พ้นการค้าขายอยู่ดี เพราะพวกท่านชอบนับเงินที่สุด เวลาทานข้าวมื้อเย็นพวกท่านจึงสนทนา ถกเถียง และโต้วาทีกันว่า...ควรขายอะไรชดเชยรายได้ที่สูญเสียไปช่วงโรคห่าตำปอดระบาด แล้วฉันก็ต้องทนนั่งรับชมศิลปะการพูด ซึ่งสำหรับฉันแล้วมันคือ...สงครามน้ำลาย ทุกวันจะถ่ายทอดสดพร้อมอาหารมื้อเย็น วันก่อนถกเรื่องใครฆ่าชมพู่ เมื่อวานเถียงกันเรื่องเลือกตั้งนายกองค์การบริหารส่วนจังหวัด (อบจ.) ที่เพิ่งนับคะแนนเสร็จ และเย็นนี้โต้วาทีกันเรื่องอาชีพสุดฮิตช่วงโควิดระบาด ทำอะไรถึงไปต่อได้ ฉันจำต้องฟังอย่างเลี่ยงไม่ได้ วันไหนมีเรื่องที่ไม่อยากฟัง เช่น เรื่องจำนวนผู้ป่วยรายใหม่เพิ่ม ฟังแล้วรู้สึกหดหู่นะ ฉันคิดว่าฉันทนฟังไม่ได้ก็จะรีบกิน รีบเคี้ยว รีบย่อย แล้วก็จะออกไปเดินเล่น แต่วันนี้โต้เรื่องปากท้องคงต้องอยู่ฟังท่านเสียหน่อย เพราะเป็นเรื่องใกล้ตัวมาก

               "เพราะพิษโควิด กิจการทุกอย่างเลยต้องถูกสั่งปิด เราจะทำอะไร ในขณะที่ต้องปิดบ้านมิดชิด หาเงินอย่างไรในขณะเศรษฐกิจไทยดูไม่เป็นมิตร อยู่อย่างไรให้รอดพ้นวิกฤต เรามาถกมาเถียง ตกผลึกความคิดกันเถอะพวกเธอ" แม่กล่าวเชิญชวน

               "พ่อคิดว่าขายอาหารแห้งก็ไม่เลว...ทำน้ำพริก รึหมูฝอยขายก็น่าจะดี... ฤดูนี้เป็นฤดูที่ต้องกักตุน แต่แม่สิคุณเห็นต่างกับพ่อสิ้นเชิง" พ่อเริ่ม ท่านมีความสามารถพิเศษเรื่องการทำอาหารมาก

                "ต้นทุนทำขายมันต้องใช้ ค่าหมูเอย...ค่าผักพริกเอย...มันไม่คุ้ม กำไรหดต้นทุนหาย แม่ไม่เสี่ยง แม่มีทางเลือกที่ดีกว่านั้น..."

               "ทางอะไรหรือจ๊ะแม่จ๋า หากแม่มีแม่ก็ว่ามาเลย..."

               "ยุคนี้เป็นสังคมหน้ากาก...ตอนนี้หน้ากากเป็นสิ่งจำเป็น พ่อเองก็เป็นหมอตำรวจ อุปสงค์อุปทานตรงกัน ทำไมเราไม่แข่งขันกันจำหน่ายหน้ากากอนามัย ไม่ก็แอลกอฮอล์ล้างมือ"

               "จริงด้วย พ่อนึกไม่ถึงเลย" พ่อลืมตัวว่ากำลังแข่งโต้วาทีกับแม่อยู่

               "เดี๋ยว ๆ ๆ คุณพ่อ ยอมแพ้แล้วหรอเรื่องโต้วาที" พ่อกับแม่หัวเราะกับบทพูดเป็นกลอนของฉัน

               "ก็ตกผลึกความคิดแล้วนี่ ได้ไอเดียจำหน่ายสินค้าแล้วนี่ จะเถียงกันต่อทำไม ไอเดียแม่นี่แหละดี ไอเดียแม่เนี่ยแหละโอ ไม่ต้องเถียงแย่งโล่แล้ว..."

               ครั้นได้สินค้าที่จะขายช่วงบ้านเมืองป่วยแล้ว ข้าวในจานฉันก็หมดพอดี ฉันลุกจากโต๊ะอาหารพลางหยิบจานของตัวเองมาที่ซิงค์ล้างจานหลังบ้านเพื่อที่จะเตรียมล้าง ยืนชมธรรมชาติใต้แสงจันทร์รอพ่อแม่ฉันกินข้าวเสร็จอยู่ที่อ่างล้างจาน ด้วยบ้านของฉันอยู่บนที่ราบภูเขา บ้านจึงถูกยกเสาสูงมีใต้ถุนบ้าน สายตาฉันสบเข้ากับอะไรบางอย่างที่ไกลออกไปอีกหน่อย ขณะกำลังชื่นชมแสงดาวพลางบ่นกับสายลมขอให้มีดาวตกจะได้ขอพรฟรีพลาง ฉันเพ่งมองแล้วร้องเรียกพ่อกับแม่ด้วยความประหลาดใจ "พ่อ! แม่! มาดูอะไรนี่เร็ว"

               ฉันเดินกลับไปที่โต๊ะอาหาร ลากบุพการีทั้งสองมาที่ซิงค์ล้างจาน ชี้นิ้วไปยังหาดทรายซึ่งที่นั่นเป็นทางไปรีสอร์ทของแม่ ฝูงเต่ากำลังผุดขึ้นมาจากพื้นทราย บางตัวกำลังนั่งก้มกกไข่ฝังตัวเองอยู่บนทราย

               "เต่ามะเฟืองนี่นา" พ่อว่า

               "มันคงขึ้นมาวางไข่ ที่ผ่านมาแม่ไม่เคยได้เห็นมันเลย"

               "มันคงตื่นลูกค้าของแม่น่ะ" ฉันสำทับ

               "แต่ช่วงนี้ปิดรีสอร์ท ไม่มีคนพลุกพล่านมันเลยขึ้นมาวางไข่"

              "ดีล่ะ แม่จะปิดรีสอร์ทยาวเลย รอให้เต่าวางไข่เสร็จและเติบโตพอลงน้ำได้ก่อนแล้วค่อยว่ากัน" ถึงตอนนั้นฉันว่าโควิดคงเบาบางลงแล้วล่ะ

              "ดีเลยจ้ะแม่ เยี่ยมเลยเจ้าค่ะท่านแม่ เราจะแสดงให้เขาเห็นว่าเราคือเพื่อนแท้ ไม่ได้ต้องการรังแก รังควานบุกรุกใคร อยากให้เขาวางไข่ได้อย่างสบายใจ เขานั้นก็ไม่ต่างจากเรา เขาเป็นเพื่อนร่วมดาวดวงเดียวกันกับเรา พื้นปฐพีนี้เป็นของเราทุกคน โอ้วเย่...!"

               "ถึงโควิดจะเป็นพิษภัยสำหรับมนุษย์เรา แต่ถ้าได้ใช้เชาว์เราก็จะเข้าใจ ต้องขอบคุณอันตรายที่ทำให้ชีพจรดินกลับมาเต้นอีกครั้ง และต้องขอซอรี่ แล้วก็ต้องบอกขอโทษ ขอขมาที่ทำให้โกรธ ขอโทษที่เราเห็นแก่ตัวเกินไป เอชา...ชา ชะ ชา ชา นอยแม่..." แม่ร้องตอบฉัน ฉันยิ้มกับฉ่อยของแม่ พ่อโอบฉันกับแม่แล้วพูดติดตลกว่า

               "กลับเข้าบ้านกันเถอะ อากาศเริ่มเย็นแล้ว เดี๋ยวพ่อล้างจานไถ่โทษเต่าเอง"

               "จ้าาาาาาา"