เจ้าของคำถามรอยยิ้ม

"ทำไมพี่ถึงนอนคนเดียวไม่ได้ล่ะ""ตั้งแต่พ่อพี่เสีย ในหัวพี่มันก็มีแต่เสียงรบกวนน่ะ""...""อยู่คนเดียวไม่เหงาเหรอ""เวลาหนูเหงา หนูจะชอบมายืนตรงระเบียงนี้"นั่นคงเป็นช่วงเวลาสั้นๆ ที่เราสองคนได้คุยกัน ลมเย็นๆ กับความรู้สึก ...ความรู้สึกของทั้งคู่เหงากับโดดเดี่ยวล่ะมั้ง...คงเป็นคนแรกของการเข้าไปไม่ถึงของอีกฝ่าย ไม่ว่าจะเป็นความชอบ ตัวตนหรือแม้กระทั่งความคิด ผู้หญิงที่มีลักษณะร่าเริง ยิ้มเก่ง ชอบหัวเราะ เข้าถึงทุกคนได้ง่าย และพบว่า...รอยยิ้มนั่น...ทำไมทำให้ฉันรู้สึกดีจังวินาทีสุดท้ายของการจากลาที่แสนสั้น แทบไม่มีประโยคโรแมนติกให้ชวนหลงใหล"ไว้เจอกัน"นี่คงเป็นประโยคสุดท้ายล่ะมั้งการกลับมาโคจรพบกันอีกครั้ง มันเป็นอะไรที่ยาวนานสำหรับคนๆ นึง เพราะสิ่งที่มันยาวนานคงเดาได้ง่ายคือความคิดถึงน่ะ...มันมักทำให้คนเราทรมานเสมอจริงมั้ยผ่านไปราวๆ สองเดือน"มานี่ๆ "หันตามไปยังเสียงเรียกของรุ่นน้องคนนึง ที่กำลังโบกมือหยอยๆ เรียกฉันอยู่ "อ่าๆ"   น่าแปลก..คงเป็นสิ่งอัตโนมัติของมนุษย์ของการมองหาคนที่อยู่ในใจ ดันเผลอไปสบตากับเจ้าของคำถามรอยยิ้มนั่น เหมือนหัวใจโดนกระชากให้เต้นราวกับออกไปวิ่งสวนสนามมาสิบรอบ เจอตัวแล้ว...เกิดรอยยิ้มจางๆ พร้อมกับก้าวเข้าไปในกลุ่มคนที่คุ้นหน้าคุ้นตากันดี"กว่าจะมาได้ ทุกคนรอพี่อยู่นะ ไม่ต้องเกรงใจ""โทษที รถติดน่ะ"ขอโทษขอโพยกันไปยกใหญ่ คุยกันทักทายตามประสา ดูเหมือนว่าฉันจะมาเป็นคนสุดท้ายของรถ เอาสะรู้สึกผิดไปเลยแหละ...รถแล่นออกไปตามจุดหมาย ฉันได้นั่งเบาะคนเดียว ส่วนข้างๆ ฉันเป็นเบาะคู่ แน่นอนว่าเสียงหัวใจที่กำลังเต้นผิดปกติมาตลอดจากตอนนั้นจนถึงตอนนี้ มันทำให้ฉันกลัวเธอ...เจ้าของคำถามรอยยิ้มนั่งอยู่ข้างๆพร้อมกับเพื่อนเธออีกหนึ่งคน อ่า...ผู้ชายด้วยน่ะกลัว...กลัวเสียงหัวใจมันดังจนคนข้างๆ ได้ยิน"ไง ไม่เจอกันนาน""อื้อ ก็ดี"ประโยคแรกที่ได้คุยกัน ถ้าเธอไม่ทักก่อน ฉันคงได้แค่มองเธออยู่อย่างนั้นคลี่ยิ้มตอบไปแบบนั้น นี่เราตอบสั้นไปรึเปล่านะ คงไม่หรอก จบบทสนาอันสั้น เพียงแต่หางตาดันไปเห็นเจ้าหนุ่มนั่นยื่นหูฟังอีกข้างให้เธอ ดูแล้ว น่าจะสนิทกันอยู่พอควร ตอนนี้เสียงเพลงนั่นคงกลบเสียงหัวใจไปหมดแล้ว อัตราการเต้นของหัวใจลดลงเหลือเพียงความขมขื่นกับความหน่วงเป็นระยะๆรถแล่นมาถึงจุดหมาย ต่างคนกำลังแยกย้ายเข้าที่พัก จุดประสงค์ของการมาเที่ยวครั้งนี้ คงไม่พ้นความคิดถึงกันแหละ การรวมตัวที่ยากแต่ก็มากันครบทีม มันดูน่าสนุกนะ มันได้ผ่อนคลาย แต่จุดหมายคือการมาเจอเธออีกครั้ง ทำมันทำให้ทริปนี้ดูน่าสนใจขึ้นเป็นกองว่าแล้วฉันก็คว้ากระเป๋าคู่ใจเดินไปยังห้องพัก แต่..."เดี๋ยวก่อน มันเป็นบ้านสองหลังอ่ะ แฝดติดกัน ใครจะอยู่กับใคร มีใบดำใบแดงให้จับ"น่าสนุก..แต่คนทำน่าจะดูว่างนะ รุ่นน้องฉันเองแหละฉันได้ใบดำ ส่วนเธอ...ก็ดำแต่เจ้าหนุ่มนั่น"ไม่เอาอ่ะ อยู่ด้วยดิ ไม่รู้จักใครเลย"ใบแดง"งั้นก็ต้องสลับกับใครสักคนอ่ะดิ" เธอกล่าวเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา ฉันจึงขออาสาเปลี่ยนกับเจ้าหนุ่มนั่นแทน"พี่เอง""แต่ว่า...""เออๆ ไปเถอะ เหนื่อยนั่งรถ เจอกันตอนห้าโมงริมสระนะทุกคน"เหมือนเจ้าของรอยยิ้มนั่นกำลังจะพูดอะไร แต่รุ่นน้องฉันดันแทรกขึ้นมาก่อน เก็บความสงสัยไว้ในใจ ฉันสะพายกระเป๋าเป้เดินไปยังห้องพัก แล้วทิ้งตัวลงนอนทันทีเห้อเหนื่อยชะมัด...หลับตาแล้วนึกถึงวันนั้น...ย้อนไปบทสนทนาการคุยกันผ่านไอจี วันที่ฉันเมา เมามากเลยแหละ"มันรบกวนใจพี่""อัลไลลล""เรื่องควีนอ่ะ มันรบกวนใจพี่""เรื่องหนูทำไม""คิดถึง มั้ง""น้านนนนน แล้วทำไมไม่ทักมา""ไม่รู้เหมือนกัน พี่กะจะบอกนานแล้ว""? ""ว่าพี่เลือก พี่ตั้งใจจะชอบ""เมาแล้วนะเนี่ยยยย"ให้ตายเถอะ น่าอายชะมัด...ฉันเด้งตัวขึ้นมาจากเตียง สะบัดเรื่องน่าอายนั้นออกจากหัวโดยเร็วที่สุดแกร๊ก-เสียงประตูเปิด แน่นอนว่าฉันคงไม่ได้นอนคนเดียว รูมเมทฉันคือเพื่อนของรุ่นน้อง"พี่นอนติดกำแพงมั้ยคะ""เอ่ออ...ได้หมดแหละ""งั้นหนูขอนอนติดละกัน แหะๆ ""กลัวผีหรอ""ก็ทำนองนั้น"เสียงหัวเราะเบาๆ ของเด็กคนนี้ทำให้ฉันคล้อยตาม จับกระเป๋าแล้วย้ายมาอีกเตียงหนึ่งใช่ล่ะ ..ตอนแรกฉันนอนเตียงติดกำแพงคงเป็นความเคยชินกับโรคนอนไม่หลับเพราะที่กว้าง ความกลัวผี แต่สาเหตุที่ยอมย้ายนั่นเพราะอะไรเหรอคงเป็นเพราะ..."ทำไมพี่ถึงนอนคนเดียวไม่ได้ล่ะ""ตั้งแต่พ่อพี่เสีย ในหัวพี่มันก็มีแต่เสียงรบกวนน่ะ"เพราะเสียงที่ดังในหัวเริ่มทุเลาลง หัวใจที่โดดเดี่ยวแบบเมื่อก่อนกลับพบว่ามันเริ่มดีขึ้น ตั้งแต่..."พี่...มาคนเดียวเหรอคะ""หะ""ก็หนูเห็นคนอื่นมากับเพื่อนหมด""อ่าใช่ ...แต่นี่ก็รู้จักกันหมดแหละ""อ้อออ อย่างนี้ก็โสดใช่ปะ""หื้มมมม ใช่สิ"ยังไม่ทันคิดอะไรไปไกล กลับโดนถามตรงๆ แบบนี้ก็รู้สึกแปลกๆ อย่างบอกไม่ถูก เด็กคนนี้ฉีกยิ้มกว้างให้ พร้อมกับทิ้งตัวลงนอน ดูท่าแล้วคงจะเหนื่อยน่าดู"ง่วงเหรอ" ฉันเอ่ยปากถาม"ใช่ค่ะ มาทำไมตั้งไกล๊ไกล ขอนอนก่อนนะ""จ้า"