เจ้าของคำถามรอยยิ้ม

"ทำไมพี่ถึงนอนคนเดียวไม่ได้ล่ะ"

"ตั้งแต่พ่อพี่เสีย ในหัวพี่มันก็มีแต่เสียงรบกวนน่ะ"

"..."

"อยู่คนเดียวไม่เหงาเหรอ"

"เวลาหนูเหงา หนูจะชอบมายืนตรงระเบียงนี้"



นั่นคงเป็นช่วงเวลาสั้นๆ ที่เราสองคนได้คุยกัน ลมเย็นๆ กับความรู้สึก ...



ความรู้สึกของทั้งคู่

เหงากับโดดเดี่ยวล่ะมั้ง...



คงเป็นคนแรกของการเข้าไปไม่ถึงของอีกฝ่าย ไม่ว่าจะเป็นความชอบ ตัวตนหรือแม้กระทั่งความคิด ผู้หญิงที่มีลักษณะร่าเริง ยิ้มเก่ง ชอบหัวเราะ เข้าถึงทุกคนได้ง่าย และพบว่า...



รอยยิ้มนั่น...



ทำไมทำให้ฉันรู้สึกดีจัง





วินาทีสุดท้ายของการจากลาที่แสนสั้น แทบไม่มีประโยคโรแมนติกให้ชวนหลงใหล



"ไว้เจอกัน"



นี่คงเป็นประโยคสุดท้ายล่ะมั้ง



การกลับมาโคจรพบกันอีกครั้ง มันเป็นอะไรที่ยาวนานสำหรับคนๆ นึง เพราะสิ่งที่มันยาวนานคงเดาได้ง่ายคือความคิดถึงน่ะ...มันมักทำให้คนเราทรมานเสมอจริงมั้ย



ผ่านไปราวๆ สองเดือน



"มานี่ๆ "



หันตามไปยังเสียงเรียกของรุ่นน้องคนนึง ที่กำลังโบกมือหยอยๆ เรียกฉันอยู่ 

"อ่าๆ"

   น่าแปลก..คงเป็นสิ่งอัตโนมัติของมนุษย์ของการมองหาคนที่อยู่ในใจ ดันเผลอไปสบตากับเจ้าของคำถามรอยยิ้มนั่น เหมือนหัวใจโดนกระชากให้เต้นราวกับออกไปวิ่งสวนสนามมาสิบรอบ เจอตัวแล้ว...



เกิดรอยยิ้มจางๆ พร้อมกับก้าวเข้าไปในกลุ่มคนที่คุ้นหน้าคุ้นตากันดี



"กว่าจะมาได้ ทุกคนรอพี่อยู่นะ ไม่ต้องเกรงใจ"

"โทษที รถติดน่ะ"





ขอโทษขอโพยกันไปยกใหญ่ คุยกันทักทายตามประสา ดูเหมือนว่าฉันจะมาเป็นคนสุดท้ายของรถ เอาสะรู้สึกผิดไปเลยแหละ...





รถแล่นออกไปตามจุดหมาย ฉันได้นั่งเบาะคนเดียว ส่วนข้างๆ ฉันเป็นเบาะคู่ แน่นอนว่าเสียงหัวใจที่กำลังเต้นผิดปกติมาตลอดจากตอนนั้นจนถึงตอนนี้ มันทำให้ฉันกลัว



เธอ...เจ้าของคำถามรอยยิ้มนั่งอยู่ข้างๆพร้อมกับเพื่อนเธออีกหนึ่งคน อ่า...ผู้ชายด้วยน่ะ



กลัว...



กลัวเสียงหัวใจมันดังจนคนข้างๆ ได้ยิน



"ไง ไม่เจอกันนาน"

"อื้อ ก็ดี"



ประโยคแรกที่ได้คุยกัน ถ้าเธอไม่ทักก่อน ฉันคงได้แค่มองเธออยู่อย่างนั้น

คลี่ยิ้มตอบไปแบบนั้น นี่เราตอบสั้นไปรึเปล่านะ คงไม่หรอก จบบทสนาอันสั้น เพียงแต่หางตาดันไปเห็นเจ้าหนุ่มนั่นยื่นหูฟังอีกข้างให้เธอ ดูแล้ว น่าจะสนิทกันอยู่พอควร ตอนนี้เสียงเพลงนั่นคงกลบเสียงหัวใจไปหมดแล้ว อัตราการเต้นของหัวใจลดลงเหลือเพียงความขมขื่นกับความหน่วงเป็นระยะๆ



รถแล่นมาถึงจุดหมาย ต่างคนกำลังแยกย้ายเข้าที่พัก จุดประสงค์ของการมาเที่ยวครั้งนี้ คงไม่พ้นความคิดถึงกันแหละ การรวมตัวที่ยากแต่ก็มากันครบทีม มันดูน่าสนุกนะ มันได้ผ่อนคลาย แต่จุดหมายคือการมาเจอเธออีกครั้ง ทำมันทำให้ทริปนี้ดูน่าสนใจขึ้นเป็นกอง

ว่าแล้วฉันก็คว้ากระเป๋าคู่ใจเดินไปยังห้องพัก แต่...



"เดี๋ยวก่อน มันเป็นบ้านสองหลังอ่ะ แฝดติดกัน ใครจะอยู่กับใคร มีใบดำใบแดงให้จับ"



น่าสนุก..แต่คนทำน่าจะดูว่างนะ รุ่นน้องฉันเองแหละ



ฉันได้ใบดำ ส่วนเธอ...ก็ดำแต่เจ้าหนุ่มนั่น



"ไม่เอาอ่ะ อยู่ด้วยดิ ไม่รู้จักใครเลย"



ใบแดง



"งั้นก็ต้องสลับกับใครสักคนอ่ะดิ" เธอกล่าว



เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา ฉันจึงขออาสาเปลี่ยนกับเจ้าหนุ่มนั่นแทน



"พี่เอง"

"แต่ว่า..."

"เออๆ ไปเถอะ เหนื่อยนั่งรถ เจอกันตอนห้าโมงริมสระนะทุกคน"



เหมือนเจ้าของรอยยิ้มนั่นกำลังจะพูดอะไร แต่รุ่นน้องฉันดันแทรกขึ้นมาก่อน เก็บความสงสัยไว้ในใจ ฉันสะพายกระเป๋าเป้เดินไปยังห้องพัก แล้วทิ้งตัวลงนอนทันที



เห้อ



เหนื่อยชะมัด...



หลับตาแล้วนึกถึงวันนั้น...ย้อนไปบทสนทนาการคุยกันผ่านไอจี วันที่ฉันเมา เมามากเลยแหละ



"มันรบกวนใจพี่"

"อัลไลลล"

"เรื่องควีนอ่ะ มันรบกวนใจพี่"

"เรื่องหนูทำไม"

"คิดถึง มั้ง"

"น้านนนนน แล้วทำไมไม่ทักมา"

"ไม่รู้เหมือนกัน พี่กะจะบอกนานแล้ว"

"? "

"ว่าพี่เลือก พี่ตั้งใจจะชอบ"

"เมาแล้วนะเนี่ยยยย"



ให้ตายเถอะ น่าอายชะมัด...ฉันเด้งตัวขึ้นมาจากเตียง สะบัดเรื่องน่าอายนั้นออกจากหัวโดยเร็วที่สุด



แกร๊ก-



เสียงประตูเปิด แน่นอนว่าฉันคงไม่ได้นอนคนเดียว รูมเมทฉันคือเพื่อนของรุ่นน้อง



"พี่นอนติดกำแพงมั้ยคะ"

"เอ่ออ...ได้หมดแหละ"

"งั้นหนูขอนอนติดละกัน แหะๆ "

"กลัวผีหรอ"

"ก็ทำนองนั้น"



เสียงหัวเราะเบาๆ ของเด็กคนนี้ทำให้ฉันคล้อยตาม จับกระเป๋าแล้วย้ายมาอีกเตียงหนึ่ง



ใช่ล่ะ ..ตอนแรกฉันนอนเตียงติดกำแพง



คงเป็นความเคยชินกับโรคนอนไม่หลับเพราะที่กว้าง ความกลัวผี แต่สาเหตุที่ยอมย้ายนั่นเพราะอะไรเหรอ



คงเป็นเพราะ...



"ทำไมพี่ถึงนอนคนเดียวไม่ได้ล่ะ"

"ตั้งแต่พ่อพี่เสีย ในหัวพี่มันก็มีแต่เสียงรบกวนน่ะ"

เพราะเสียงที่ดังในหัวเริ่มทุเลาลง หัวใจที่โดดเดี่ยวแบบเมื่อก่อนกลับพบว่ามันเริ่มดีขึ้น ตั้งแต่...



"พี่...มาคนเดียวเหรอคะ"

"หะ"

"ก็หนูเห็นคนอื่นมากับเพื่อนหมด"

"อ่าใช่ ...แต่นี่ก็รู้จักกันหมดแหละ"

"อ้อออ อย่างนี้ก็โสดใช่ปะ"

"หื้มมมม ใช่สิ"



ยังไม่ทันคิดอะไรไปไกล กลับโดนถามตรงๆ แบบนี้ก็รู้สึกแปลกๆ อย่างบอกไม่ถูก เด็กคนนี้ฉีกยิ้มกว้างให้ พร้อมกับทิ้งตัวลงนอน ดูท่าแล้วคงจะเหนื่อยน่าดู



"ง่วงเหรอ" ฉันเอ่ยปากถาม

"ใช่ค่ะ มาทำไมตั้งไกล๊ไกล ขอนอนก่อนนะ"

"จ้า"