ผมชื่อ"เหมียว"

หลังจากที่ผมและน้องๆได้คลอดออกมา แม่ก็จัดแจงทำความสะอาดร่างกายให้พวกเรา และให้พวกเราได้รับรู้ถึงรสชาติของนมแม่เป็นครั้งแรกครับ
 
แม่ก็คอยเฝ้าทะนุถนอมเรามา ดูแลทุกอย่าง รวมถึงเฝ้าเราไม่เคยห่างเลย
 
จนกระทั่งเราลืมตาได้เป็นครั้งแรก
 
ขอบคุณนะครับแม่ ขอบคุณที่ให้เกิดมา และขอบคุณที่ทำให้ผมอยู่ในบ้านที่อบอุ่นแบบนี้
 
เมื่อพวกเราเริ่มโตได้สักพัก แม่จึงอนุญาตให้พวกเราไปเล่นกับคนในบ้านได้
 
ด้วยความที่เรายังเป็นเด็กกันอยู่ จึงเล่นกันทั้งวันเลยครับ
 
แต่แล้ว วันที่น่าเศร้าสำหรับแม่ผมก็มาถึง เมื่อจำเป็นต้องยกน้องสาว 1 และ 2 ให้กับคนข้างบ้านไป เนื่องด้วยเหตุผลใดผมก็ไม่ทราบ
 
ความที่ยังเด็กอยู่ ผมก็แค่ไม่เห็นน้องๆมาเล่นด้วย เลยคิดว่าเดี๋ยวคงกลับมา จึงไปเล่นกับน้องสาว 3 และคนในบ้านดังเดิม
 
จนเวลาผ่านไปสักพัก ผมเริ่มโต ไม่ได้ติดใจอะไร และเริ่มลืมเรื่องราวที่เกิดขึ้นตอนเด็กไปแล้วบ้าง
 
แล้ววันนั้นก็มาถึง วันที่ใครที่สำคัญในชีวิตของผม
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"หายไป"