ผมชื่อ"เหมียว"

หลังจากที่ผมและน้องๆได้คลอดออกมา แม่ก็จัดแจงทำความสะอาดร่างกายให้พวกเรา และให้พวกเราได้รับรู้ถึงรสชาติของนมแม่เป็นครั้งแรกครับ

แม่ก็คอยเฝ้าทะนุถนอมเรามา ดูแลทุกอย่าง รวมถึงเฝ้าเราไม่เคยห่างเลย

จนกระทั่งเราลืมตาได้เป็นครั้งแรก

ขอบคุณนะครับแม่ ขอบคุณที่ให้เกิดมา และขอบคุณที่ทำให้ผมอยู่ในบ้านที่อบอุ่นแบบนี้

เมื่อพวกเราเริ่มโตได้สักพัก แม่จึงอนุญาตให้พวกเราไปเล่นกับคนในบ้านได้

ด้วยความที่เรายังเป็นเด็กกันอยู่ จึงเล่นกันทั้งวันเลยครับ

แต่แล้ว วันที่น่าเศร้าสำหรับแม่ผมก็มาถึง เมื่อจำเป็นต้องยกน้องสาว 1 และ 2 ให้กับคนข้างบ้านไป เนื่องด้วยเหตุผลใดผมก็ไม่ทราบ

ความที่ยังเด็กอยู่ ผมก็แค่ไม่เห็นน้องๆมาเล่นด้วย เลยคิดว่าเดี๋ยวคงกลับมา จึงไปเล่นกับน้องสาว 3 และคนในบ้านดังเดิม

จนเวลาผ่านไปสักพัก ผมเริ่มโต ไม่ได้ติดใจอะไร และเริ่มลืมเรื่องราวที่เกิดขึ้นตอนเด็กไปแล้วบ้าง

แล้ววันนั้นก็มาถึง วันที่ใครที่สำคัญในชีวิตของผม

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

"หายไป"