การเดินทางของติวเหวอ(เตอร์)

                   เที่ยงวันหนึ่ง ผมได้รับโอกาสให้ไปสอนนักเรียนโรงเรียนนานาชาติ ซึ่งบ้านน้องเค้าอยู่ย่านอิสรภาพ เป็นย่านที่มีชาวต่างชาติอาศัยอยู่เยอะมาก ผมเอารถจอดไว้ที่ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่งแล้วเดินมาบ้านน้องเค้าซึ่งใช้เวลาไม่เกินสิบห้านาทีก็มาถึง ระหว่างทางเดินมาที่บ้านน้องเบนซ์ ก็จะเป็นตึกแถวเก่าๆ บรรยากาศค่อนข้างจะมีมนต์ขลังเลยนะครับ เพราะชาวต่างชาติกลุ่มนี้ ค่อนข้างจะดูลึกลับนิดหนึ่ง

                  เมื่อผมมาถึงบ้านน้องเบนซ์ ซึ่งเป็นตึกแถว สภาพค่อนข้างเก่านะครับ ผมก็มองบรรยากาศภายในบ้านก่อนเลยครับ เนื่องจากเป็นตึกแถวในบ้านก็จะมืด และเป็นบ้านโล่งๆยาวไปจนถึงหลังบ้านที่ถูกต่อเติมเป็นครัว ผมก็นั่งลงตรงมุมหนึ่งของบ้านที่มีโต๊ะหนังสือแล้วเริ่มทำการเรียนการสอน

                  น้องคนนี้เป็นเด็กผู้หญิง ชื่อเบนซ์ เรียนอยู่ชั้น ป.5 ด้วยความที่เรียนโรงเรียนนานาชาติจึงค่อนข้างจะกล้าแสดงออก คิดอะไรก็พูด อยากทำอะไรก็ทำ ผมเองมาสอนน้องเค้าได้ 2-3 เดือนแล้วครับ แต่ก่อนหน้านั้นผมไปสอนเค้าที่อื่น ครั้งนี้เป็นครั้งที่สองครับ ที่มาสอนที่บ้านน้องเค้า

การเรียนการสอนก็ดำเนินไปได้สัก ครึ่งชั่วโมง น้องเค้าหิวครับ เพราะว่าเรียนติดเที่ยงพอดี

                   “ครูโน้ส หนูไปซื้อข้าวกินได้ไหมคะ” น้องเบนซ์ถามผม

                   “ไปซื้อที่ไหนล่ะ ออกไปได้หรอ ไกลไหม”  ผมถามกลับ

                  “ไม่ไกล ตรงนี้เองหน้าบ้านเนี่ย” น้องเบนซ์บอก

                  “เอ้าๆ ไปสิ รีบมานะแล้วมีเงินไหม เอาเงินครูก่อนไหม” ใจป๋าครับ ให้มันรู้มั่งว่าคนแบบผม ใจถึงพึ่งได้ ฮ่าๆๆๆๆ

                  “ไม่ต้องค่ะ เดี๋ยวแม่มาจ่าย สนิทกันค่ะ” พูดจบวิ่งปรู๊ดออกไปเลยครับ ทิ้งผมไว้ในบ้านมืดๆคนเดียว

                  เนื่องจากเป็นตึกแถว มันเลยดูอึมครึมไปหมด หน้าต่างอะไรก็ไม่มี หลังบ้านก็เป็นห้องครัวทึบๆ ตรงบันไดก็มีประตูปิดระหว่างชั้นบนกับชั้นล่าง มองมามองไปก็หลอนดีนะครับ ฮ่าๆๆๆ   เวลาผ่านไปประมาณห้านาที น้องเบนซ์ก็เปิดประตูบ้านเข้ามาพร้อมชามก๋วยเตี๋ยว ก็เรียนไปกินไปนี่แหละครับ ทำผิดบ้างถูกบ้าง จนน้องเค้าอิ่ม ก็เลื่อนชามก๋วยเตี๋ยวไปวางข้างๆ นั่งเรียนไปสักพักใหญ่ๆ เอาอีกแล้วครับ

                 “อ้าว ลงมาตามเราหรอ แป๊บนึง เรียนก่อนครูสอนอยู่”

                  น้องเบนซ์พูดแล้วก็หันไปตรงประตูที่ปิดระหว่างชั้นล่างกับชั้นบนตรงบันไดน่ะครับ ผมหันไปมองตาม  เห้ย! ไม่เห็นมีใคร

                 “คุยกับใคร” ผมถาม พร้อมกับมองหน้าน้องเค้าที มองที่ประตูที  น้องเบนซ์ยิ้มพร้อมกับชี้ไปที่บันได แล้วบอกผมว่า

                 “ครูไม่เห็นเพื่อนหนูหรอ นั่นไงยืนตรงบันได เค้าลงมาจากข้างบนบ้าน”

                 งงสิครับ พร้อมกับขนลุกซู่ๆ มาถึงต้นคอ  ผมเลยถาม “ใคร ไม่เห็นน่ะ กุมารหรอ หรือแกล้งครู”

                 “ไม่ได้แกล้ง นี่ไงมายืนข้างหลังครูโน้สแล้ว” น้องเบนซ์บอกพร้อมกับอมยิ้ม

                 “เอ้ย จริงหรอ บอกเพื่อนไปรอข้างบนก่อน เพื่อนผู้หญิงใช่ไหม” ทีนี้ผมสัมผัสได้แล้วครับ เด็กหญิงนุ่งกระโปรง ยืนข้างๆผม ทำเอาผมขนลุกซู่ไม่ใช่แค่ที่ต้นคอแล้วครับ มันลุกไปทั้งตัว

                 "ใช่ค่ะ เค้าชื่อจินนะ แม่หนูเอามาจากอยุธยา” น้องเบนซ์บอก พร้อมกับเชื้อเชิญเพื่อนสาวให้นั่ง

                “จินนั่งรอเราเรียนก่อน เสร็จแล้วค่อยเล่นกัน นั่งตรงโซฟานี่แหละ” ผมนี่หันเลย รีบบอกน้องเบนซ์เลย

                “เอ่อ เบนซ์ ครูว่าให้เพื่อนขึ้นไปรอข้างบนเถอะ อย่านั่งตรงนี้เลยนะ เดี๋ยวเบนซ์ไม่มีสมาธิเรียนนะ เหมือนเวลามีคนมารอเราทำอะไร เราจะเสียสมาธิไง เนอะ”

                ผมบอกพร้อมทั้งชักแม่น้ำให้เหตุผล ฮ่าๆๆๆ พูดเสร็จน้องเบนซ์ก็หันไปบอกน้องจิน

               “จินขึ้นไปข้างบนก่อนนะ เดี๋ยวเรียนเสร็จเราขึ้นไปตาม บ๊ายบาย”   ป๊าด มีบ๊ายบายด้วยนะครับ ฮ่าๆๆๆ ผมหันไปถามครับ

               “จินไปยังครับ” 

              “ไปแล้วค่ะครู”  น้องเบนซ์ตอบ พร้อมกับก้มหน้าก้มตาทำข้อสอบต่อ

               ผมนี่โล่งใจเลยครับ ไม่ต้องมานั่งเกร็ง กลัวว่าน้องจินจะมายืนข้างหลังผมอีก แล้ววันนี้ก็ผ่านไปด้วยพร้อมกับเรื่องราวขนลุกๆนี่ล่ะครับ