เรื่องสั้นขยันดอง : มัลลิกา (Re-upload)

ฮัลโลลลลล... ฉัน มอลลี่เองค่ะ ติดตามฉันได้ที่อินสตาแกรมด้านล่างเลยนะคะ 

"มะลิ ดึกป่านนี้ยังไม่นอนอีก เลิกเต้นแรงเต้นกาสักทีเหอะน่า มันสะเทือนลงมาถึงชั้นล่างแล้วรู้มั้ย ยัยเด็กไม่เอาถ่าน" นั่น เสียงพี่ชายฉันเองค่ะ พี่ชายผู้จู้จี้จุกจิกน่ารำคาณ และหัวโบราณสุดๆ

มะลิ หรือจะเรียก มัลลิกา ก็ได้ นั่นคือชื่อของฉันเองค่ะ

พ่อกับแม่ของฉันเสียไปตั้งแต่ฉันยังจำอะไรไม่ได้เลยด้วยซ้ำ ฉันอาศัยอยู่กับพี่ชายที่มีอายุห่างกันถึง 15 ปี กับพี่สะใภ้ที่แสนดีเป็นแม่ศรีเรือน อ่อนหวานและสมกับเป็นกุลสตรีอย่างหาที่ที่เปรียบมิใด้

ถ้าพี่ชายของฉันไม่ถูกจับแต่งกับพี่สะใภ้ ชาตินี้ทั้งชาติเขาไม่มีทางได้ภรรยาที่ดีแบบนี้แน่ๆ เมื่อฉันมองพี่สะใภ้แล้ว ฉันก็อดคิดไม่ได้เลยว่า เวรกรรมเมื่อชาติปางก่อนอาจจะมีจริง (น่าสงสารนะ)

ความใฝ่ฝันของฉันน่ะเหรอ ฉันอยากเป็นไอดอลค่ะ ฉันชอบทั้งร้องและเต้น cover ฉันมีอินสตาแกรมด้วยนะ แต่คนติดตามมีแค่ 28 คนเอง 2 คนเป็นเพื่อนสนิทของฉัน ที่เหลือนั่นเป็นพวกขายของ Online มากดติดตามเฉยๆ มันอาจจะฟังดูหดหู่ไปนิด แต่ฉันก็ไม่เคยยอมแพ้เลยสักครั้ง ทุกวันนี้ ถ้าฉันว่างเมื่อไหร่ ฉันก็จะเปิดเพลงแล้วซ้อมเต้นอยู่เป็นประจำ แม้จะโดนพี่ชายด่าว่ายังไงฉันก็ไม่สน

ความลับของฉันน่ะเหรอ จะอยากรู้ไปทำไมกันคะ จะว่าไปมันก็ไม่ใช่ความลับอะไรหรอก ฉันก็แค่ไม่อยากพูดถึงก็แค่นั้นแหล่ะ มันเป็นเรื่องของที่บ้านฉันน่ะ เมื่อถูกถามว่าที่บ้านทำอาชีพอะไร ฉันก็จะบ่ายเบี่ยงเลี่ยงที่จะไม่ตอบทุกครั้งเลย นั่นก็เพราะว่า ที่บ้านของฉันมีอาชีพเป็นหมอผีน่ะสิ (แบบนี้เรียกว่าอาชีพได้เหรอ) คนในสังคมปัจจุบัน 30% อาจจะเชื่อ 70% ไม่เชื่อ และที่หนักไปกว่านั้นก็คือไอ้ 20% ที่อยู่ใน 70% น่ะดันคิดว่าพวกเราเป็นพวกปาหี่แหกตาหลอกเอาเงินชาวบ้าน ตอนเป็นเด็กฉันเลยต้องมีชีวิตที่แสนหดหู่ ถูกคนอื่นล้อเลียนตลอด ถามว่าฉันเกลียดมั้ย ก็ไม่ได้เกลียดนะ เพราะพวกเราน่ะคือของจริง ก็แค่คนพวกนั้นไม่รู้แค่นั้นเอง ฉันไม่โทษใครหรอกนะ แต่ก็ไม่ใช่ว่าฉันจะอยากเป็นหมอผีสักหน่อย

เนื่องจากตอนนี้บ้านเรามีแค่ฉันกับพี่ชาย ฉันก็เลยจำใจต้องลงไปทำงานเกี่ยวกับโลกด้านมืดนั่นด้วย ล่าสุดนี่ก็ที่โรงเรียนของฉันเอง ผอ.อุตส่าห์มาหาถึงที่บ้านเชียวนะ เรื่องเกี่ยวกับการรื้ออาคารหลังเก่า ที่อยู่ๆก็มีวิญญาณแปลกๆออกมาจากเสาที่ถูกรื้อถอน พี่ชายของฉันไปดูหน้างานมา พอกลับมากลางดึกเห็นฉันกำลังซ้อมเต้น cover อยู่ก็โมโหเป็นฟืนเป็นไฟไล่ให้ยึดมือถือฉันไป และไล่ให้ฉันจับผีที่โรงเรียนซะงั้น

ด้วยความที่ฉันอยากได้มือถือฉันคืน ฉันจึงต้องไปที่นั่น ไปมาสามคืนติดๆ พยายามพูดไกล่เกลี่ยให้วิญญาณออกไปแต่โดยดี เพราะไม่อยากต้องลงมือลงแรง แต่ที่ไหนได้วิญญาณนั้นดันเป็นวิญญาณโมโหหิว ที่เอาแต่วิ่งไล่จับนกหนูแมลงสาบกิน ทั้งๆที่ตลอดเวลาเพราะว่าวิญญาณอื่นๆที่เร่ร่อนแถวนี้โดนนางจับกินไปหมดแล้ว

ย้อนกลับไปสมัยนั้น ที่นี่เคยเป็นป่าช้าเก่า อัดแน่นไปด้วยวิญญาณเร่ร่อนมากมาย เป็นเมื่อร้านอาหารสุดหรูให้กับวิญญาณร้ายตนนี้ และเมื่อนางกินวิญญาณอื่นหมดแล้ว นางจึงหันมาจับนกจับหนูกิน เป็นที่มาของเสียงฝีเท้าปริศนาที่ดังมาจากอาคารเรียนตอนดึก ผ่านไปนานแสนนาน ระหว่างที่อาคารนี้ถูกปิดตายไม่ให้คนเข้าออก วิญญาณนี้ยังคงหิวโหย หิวกระทั้งตั้งใจจะกินคนตัวเป็นๆ นั่นแหล่ะที่อันตราย และอันตรายกว่านั้นเพราะฉันไม่สามารถเกลี่ยกล่อมต่อลองให้เจ้าวิญญาณนี้ออกไปได้

แล้ววันนึ่งเรื่องวุ่นวายก็มาถึง เมื่อมีคน 1 ใน 70% ที่ไม่เชื่อเรื่องผี ดันขึ้นมาบนตัวอาคาร แถมยังทำตัวเหมือนไก่ย่างที่ขึ้นไปยืนโชว์ตัวบนจานอาหาร ส่งกลิ่นเชื้อเชิญให้วิญญาณที่กำลังหิวจัดมาไล่ตะคลุบ

หมอนั่นทำให้ฉันหงุดหงิดจนถึงตอนนี้ ตอนแรกก็คิดว่าคงไม่มีอะไร ก็แค่ไอ้กรรมการงี่เง่าที่มาอวดเบ่งใส่ฉันทุกครั้งที่เจอหน้า เอาแต่เรียกฉันว่า “ยัยกะลาครอบ” อยู่ได้ซ้ำๆ ทำตัวเป็นเหยื่อที่เต็มใจจะตาย ขัดขวางการทำงานของฉันด้วยการทำตัวทื่อยังกับถูกสาปให้กลายเป็นหิน แต่ก็นะ สุดท้ายแล้วเขาก็ต้องมาเจ็บตัวเพราะฉันดันไปกระโดดถีบแขนเขาซะจนหัก

เอาน่า ถ้าฉันไม่ถีบ เขาก็ไม่รอดนี่นะ โดนกินวิญญาณไม่ใช่เรื่องสนุกแน่ๆ ถึงกับต้องเป็นบ้าเป็นบอกลายเป็นคนวิกลจริตไปเลยนะ แลกกับการแขนหักก็คุ้มอยู่นาาาาา...

ฉันได้แต่ภาวนาให้เขาคิดว่าตัวเองตกบันไดจนแขนหักอยู่ทุกวันๆ ขอให้เขาคิดแบบนั้นด้วยเถิดนะ เพราะปีหน้า ฉันจะเข้าไปเรียนที่แผนก ม.ปลายแล้ว ถ้าต้องเจอกัน ฉันจะทำหน้ายังไงดี (รู้สึกผิดอยู่ในใจแหะ)