my (love) time เวลา(รัก)ของฉัน

                                   ฉันชื่อดาริน ฉันเดินไปตามทางเดินใต้ตึกคณะอักษรศาสตร์กับเพื่อนของฉัน  มันชื่อเเสงดาว เเต่ฉันชอบเรียกดาวมากกว่า
เเล้วฉันก็พูดขึ้นมาพร้อมกับยิ้มไปด้วย "ดีใจโว๊ยยย...ไม่มีการรับน้องเเล้ว" ดาวหันหน้ามามองฉันเเล้วพูดว่า "ก็ดีใจอยู่หรอก เเต่ว่าฉันยังรำคาญ
พี่เค้าอยู่ ตามเกาะเเกะอยู่ได้นี้ก็ผ่านการรับน้องมาหลายวันเเล้วด้วย" ฉันเริ่มงงกับคำพูดที่วกไปวนมาของดาวเเล้วฉันก็พูดว่า "พี่คนไหนวะ"
ดาวกลับถอนหายใจเเล้วทำตามองบนพร้อมกับพูดว่่า "โอ้ยยยย..ก็พี่นาวีไงเล่า เพื่อนฉันสมองไปหมดเเล้ว จำเรื่องอื่นบ้างไม่ใช่เเค่เรื่องเรียน"
ฉันพูดต่อทันที "อ๋อ พี่นาวีคนที่กวนๆนี่เอง เเต่จะว่าไปพี่เค้าก็เกาะเเกะเเกจริงว่ะ เหมือนเห็บหมาเลย" ฉันกับดาวหัวเราะพร้อมกับเเล้วอยู่ๆดาวก็
เอากระเป๋ามาตีหัวฉัน โอ๊ยยยอย่างเจ็บอ่ะ เเต่ว่ามันจะมาตีฉันทำไมเนี่ย "เพื่อน..ถ้าพี่เค้าเป็นเห็บ ฉันก็เป็นหมาไง" ดาวพูด 
"เออ..ขอโทษทีเเต่มันเหมือนนี่หว่า" ดาวมองฉันอีกรอบเเล้วพูดขึ้นมา "เออ...เเต่ก็เหมือนนั่นเเหละ" ฉันยิ้มเเล้วพูดว่า"เเต่เเกนี้ดีนะมีเเต่คนชอบ"
ดาวมองหน้าฉันเเล้วเอามือมาลูบหลังฉันดาูดขึ้นมาว่า "ไม่หรอกพี่เค้าเเค่ชอบกวนประสาท เเต่นี้เเกยังไม่ลืมหรอวะ" ฉันหยุดเดินเเล้วมอง
หน้าดาวซักพัก เเละยิ้มออกมาฉนพูดขึ้น "เฮ้ย...ฉันโอเคไม่ต้องห่วงเรื่องมันนานมากเเล้วไม่คิดมากอยู่เเล้ว เเค่เป็นบทเรียนราคาเเพง
สำหรับฉัน" ฉันพูดจบ ฉันตีไหล่ของดาวเบาๆ เเล้วเดินดาวพูดขึ้นมา"เออ..เอาหน้ามีฉันอยู่ทั้งคน คนไหนเข้ามาจีบเเกฉันสะเเกนให้เอง" ฉัน
เอามือโอบเอวดาวเเล้วเดินไปพร้อมกันตั้งเเต่ไหนเเต่ไรเเล้วฉันกับดาวเจอปัญหามามากมายสู้ไปด้วยกัน มีเเต่คนไม่ชอบหน้าฉันกับดาวเราก็
สู้มาด้วยกันรักกันเหมือนพี่น้องจริงๆ เพื่อนดีเเบบนี้ฉันทิ้งไม่ลงจริงๆ ดาวพูดขึ้น"นี้เเต่เเกไม่คิดจะชอบใครเลยหรอ" ฉันตอบ
"ตอนนี้ฉันยังไม่สนใจหรอก เดี๋ยวมันก็มาเอง" ดาวยิ้มเเล้วพูดขึ้น "นี้เเกพูดเเบบนี้มาหลายปีเเล้วนะคุณดาริน" ขณะที่ดาวพูดมันก็เอามือ
มาขยี้ผมของฉันจนยุ่งไปหมดเเล้ว ฉันรีบปัดให้เข้าที่ เเล้วพูดขึ้น "เอาเถอะน่า เดี๋ยวก็มา" เเล้วฉันกับดาวก็เดินออกจากมหาลัยจะไปป้ายรถเมย์
ก่อนถึงป้ายรถเมย์ ฉันส่งดาวขึ้นเเท๊กซี่กลับบ้าน เเล้วก็เดินไปที่หน้าป้ายรถเมย์มองรถเเต่ว่าสายนี้มันมาช้ามาก จากนั้นฉันก็หันหลังกลับไปมองที่นั่ง
เพื่อจะนั่งรอถ้ายืนต่อไปนะ ขาเดี้ยงเเน่ พอฉันหันกลับไปที่นั่งก็เต็มหมดเเล้ว เเต่มันติดที่ว่ามีเเต่ผู้ชายที่นั่ง ขาเดี้ยงเเน่เลยฉันหรือนี่ไม่เห็นฉันเป็นผู้
หญิงวะเอาวะพิงกำเเพงข้างที่นั่งก็ได้ ไม่นานมากนักผู้ชายที่นั่งตรงข้างเสาที่ฉันพิงอยู่ก็ลุกขึ้นเดินไปมองรถเเละฉันก็เหลือบไปเห็นที่นั่งที่ผู้ชยคนนั้น
ลุกขึ้นไปว่างอยู่ ฉันเลยจะเดินไปนั่งเเต่ว่าฉันก็นึกขึ้นได้ว่าผู้ชายคนนั้นเค้าเเค่ไปมองรถเดี๋ยวเค้าคงมานั่งต่อ ไม่ได้ฉันห้ามเห็นเเก่ตัวฉันเลยพิงเสาต่อ
ผู้ชายคนนั้นเดินมาจะนั่งเก้าอี้ เเต่ฉันเห็นเค้าหันกลับมามองฉัน เเต่ฉันไม่เข้าข้างตัวเองหรอกถึงเข้าจะหล่อก็ตาม เเต่ว่าเค้าหน้าดุจังถึงยังไงเค้าอาจจะ
มองคนอื่นก็ได้ ฉันหันซ้ายหันขวาเเล้วเค้าก็พูดว่า"นั่งสิ" ฉันนิ่งไปซักพักเเล้วเข้าก็พูดขึ้นมาอีกรอบพร้อมกับสีหน้าบึ้งตีง "นั่งสักทีสิ" ฉันตกใจ
กับสีหน้าเเละหน้าตาของเค้า เลยรีบตอบเค้ากลับไปเเต่เผลอพูดเเบบตะกุตะกะออกไป "อะ..ขะ..ขอบคุณค่ะ" เเล้วฉันก็รีบนั่งลงที่เก้าอี้ คนอะไรวะ
โครตน่ากลัวเลย ถึงจะหล่อเเต่น่ากลัวชะมัด เเต่เอาเถอะเราได้นั่งเเล้ว เอาบทความที่อาจารย์สั่งเอามาอ่านดีกว่า ขณะเดียวกันคนอื่นที่นั่งรอรถเมย์เค้า
หายไปหมดเเล้วเเต่ยกเว้นผู้ชายหน้าบึ้งคนนั้น เค้าเดินกลับมาเเล้วนั่งเก้าอี้เล่นโทรศัพย์ข้างฉัน ฉันเหลือไปมองเค้า ตอนเค้าหน้าตานิ่งๆก็เท่ดีนะ
เเต่ว่าถ้าเค้ายิ้มข้นมาบ้างนะ เชื่อเถอะผู้หญิงติดตรึมเเน่ โอ๊ยพอๆเลิกคิดเรื่องเเบบนี้ซักทีตั้งใจอ่านหนังสือดีกว่า ซักพักก็มีเสียงนึงตังมากเกิดขึ้น
"ปรี้นนนนนน"ฉันตกใจมากเเล้วเผลอทำหนังสือตกพื้น ฉันก้มลงจะเก็บหนังสือ อยู่ๆก็มีมือนึงหยิบหนังสือไป เเล้วฉันก็ได้ยินเสียงของรถอีดเเล้ว
เเต่คราวนี้ดังกว่าเดิมอีกฉันตกใจมากเลยสะดุ้งตัวขึ้นเร็วมาก เเล้วมองไปที่ป้ายรถเมย์ รถที่ฉันรอมาถึงเเล้วฉนรีบวิ่งไปที่รถจะก้าวเท้าขึ้นไป 
เเต่ยังไม่ทันได้ก้าวเท้าไป มีเสียงนึงตะโกนขึ้นมาจากด้านหลัง ฉันหันกลับไปมอง"เฮ้ย...ยัยเเว่นมานี่ก่อน" ผู้ชายคนนั้นเรียกฉันเค้าทำหน้าโฉดๆกับ
สายตาหน้ากลัวใส่ฉัน เเล้วทำไมไม่รู้คางของเค้าเเดงเเปลกๆฉันกลัวมาก เลยวิ่งขึ้นไปบนรถเมย์อย่างรวดเร็วเเล้วไปนั่งริมหน้าต่าง เเล้วฉันเผลอไป
มองผูชายคนนั้นเค้ากำลังมองฉันเเละฉันก็เหลือบไปเห็นหนังสือบทความของอาจารย์ที่อยู่ในมือเค้า ฉันทำอะไรไม่ได้เเล้วเพราะรถมันออกไป
จากป้ายเเล้ว ฮืออออนี่ฉันต้องไปขออาจารย์อีกรอบเเล้วโดนด่าเเน่ ฉนถอนหายใจเเล้วเงยหน้าขึ้นจะเอนหลัง เเล้วหัวของฉันไปกระทบกับ
เสาเหล็กเบาๆ เเต่ำไมมนเจ็บมากขนาดนี้นี่หว่า...เอ๋ เดี๋ยวนะอย่าบอกนะว่าเป็นตอนนั้นที่ฉัน ก้มเก็บหนังเเล้วเสียงรถเมย์ดังจนทำให้ฉันตกใจเเล้วสะดุ้ง
เเล้วหัวฉันไปกระเเทกกับคางเค้า โถ่ไม่หน้าเลยเรา เค้าคงโกรธหน้าดู โอ๊ยยยยย!นี้มันวันอะไรวะเนี่ย ฉันถอนหายใจเเล้วค่อยๆเอนตัวพิงเก้าอี้
เเล้วขณะนั้นฉันก็เริ่มง่วงไม่นานนักฉันก็หลับไปอย่างสบายๆ ลาก่อนตัวฉัน