โปรดใส่ใจสิ่งเล็กๆน้อยๆ

     “ แม่ครับ! ” ผมตะโกนเรียกแม่จากชั้นสอง ไม่ได้คิดไตร่ตรองสักนิดเลยว่าเพื่อนบ้านที่อยู่ข้างๆ ในละแวกนั้นจะตกใจหรือไม่ เพราะตอนนี้มีสิ่งที่สำคัญกว่านั้น “ แป้งเต่าเหยียบโลกของผมหายไปไหนแล้วเนี่ย เมื่อคืนผมใช้แล้วก็วางไว้ข้างหัวเตียงนี่ครับ? ” หลังจากนั้นเสียงของแม่ก็ตะโกนแข่งขึ้นมาจากห้องนั่งเล่นด้านล่าง “ นิลแกมาดูนี่สิ ” น้ำเสียงของแม่ฟังดูรำคาญบางสิ่งบางอย่างอยู่ หรือผมทำอะไรผิดไปอีกแล้วนะ?
         
        แม่นั่งกอดอกทำหน้ามุ่ยอยู่ในห้องนั่งเล่น พร้อมกับกระเป๋าและของในนั้นของแม่กองวางอยู่บนพื้นด้านหน้า หนึ่งในนั้นนั่นก็คือ “ แป้งเต่าเหยียบโลกสุดที่รักของผม! ผมหามาตั้งนาน แม่เจอมันที่ไหนครับเนี่ย? เอ๊ะ อย่าบอกนะว่า.. ” แม่จ้องผมเขม็งแล้วถอนหายใจ “ ก็ใช่น่ะสิ เมื่อคืนแม่เข้าไปขอยืมในห้องตอนแกใกล้หลับ แกก็บอกอืมๆ แล้วนี่ทำมาเป็นลืมนะ ตัวเองก็ตื่นตั้งบ่ายโมง อย่าเห็นว่าเป็นวันเสาร์แล้วจะตื่นสายเท่าไหร่ก็ได้ รีบไปแต่งตัวได้แล้ว นัดกับชายกลางไว้บ่ายสามโมงไม่ใช่เหรอ? ” หลังจากผมได้ฟังคำสอนอันแสนยาวเหยียดของคุณแม่แล้ว ผมก็รีบไปแต่งตัวแล้วลงมากินข้าวกลางวันก่อนออกไปข้างนอก
         
       ก่อนที่ผมจะก้าวเท้าออกจากบ้าน แม่ก็เดินมาหาผมพร้อมกับคำสั่งอีกหลายอย่าง “ อย่าลืมนะ ก่อนกลับบ้านฝากซื้อกระเช้าผลไม้มาให้เจ้านายแม่ด้วย แกตั้งครรภ์มาได้หลายสัปดาห์ละ และสำคัญมาก กลับบ้านให้ทันกินข้าวเย็นตอนหกโมงด้วย เดี๋ยวยัยนุชก็คงกลับมาจากทัศนศึกษาประมาณห้าโมงแหละ ตอนนี้ฟ้าครึ้มๆ ก็คงช้าสุดไม่เกินหกโมง เอาร่มไปด้วย ” ผมตอบรับคำของแม่พร้อมกับออกเดินทางจากบ้านไปยังร้านที่ผมกับชายกลางนัดกันไว้
         
       ผมขึ้นรถไฟฟ้าเพื่อไปยังสถานีที่มีห้างสรรพสินค้าและร้านค้ามากมาย ระหว่างนั่งอยู่บนรถ ก็ได้ยินเสียงคนอื่นพูดคุยกันเซ็งแซ่ถึงเหตุการณ์ที่เป็นกระแสในช่วงนี้ ทั้งสิบสามชีวิตที่รอดออกมาจากถ้ำได้แล้ว จนกระทั่งข่าวบันเทิงที่แฟนเก่าดาราชายโป๊ะแตก หลอกสังคมว่าตั้งท้อง ผมก็เลยคิดได้ว่า ไอ้การที่นวัตกรรมและเทคโนโลยีใหม่ๆได้เข้ามาในชีวิตของพวกเราเนี่ย มันมีทั้งข้อดีและข้อเสียเยอะจริงๆนะ เจ้าหน้าที่ที่ปฏิบัติภารกิจช่วยสิบสามชีวิตก็ได้รับของบริจาคมากมายเพราะมีคนประกาศผ่านสื่อออนไลน์ ในอีกด้าน ก็มีคนถ่ายหลักฐานแฟนเก่าดาราคนนั้นมาแชร์กับคนอื่น ระหว่างที่ผมกำลังอยู่ในห้วงความคิดอันลึกซึ้งจนจะสามารถรับรางวัลโนเบลได้นั้น เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์เพลงของหญิงลีก็ดังขึ้น ทุกสายตาจ้องมองมาที่ผม ชายกลางนั่นเองที่โทรมา “ นิลถึงไหนแล้ว เราถึงที่ร้านแล้วนะ ” เสียงพูดที่นุ่มนวลปราศจากคำหยาบคายดังขึ้นที่ปลายสาย
“ เออๆ จะถึงแล้ว อีกสถานีเดียว แค่นี้นะ ”
   
---------------------------------------------------------------------------------------------------     
       
     ผมเดินเข้าไปในร้านที่นัดกันไว้ มันคือคาเฟ่สัตว์เลี้ยงนั่นเอง ชายกลางเคยบอกผมว่าอยากมานานแล้ว แต่พ่อกับแม่ไม่เคยปล่อยมาเที่ยวคนเดียวเลย มันเลยชวนผมมาเป็นเพื่อนด้วย “ หวัดดีนิล ” ชายกลางหันมาทักผมพร้อมๆกับลูบหัวหมาไปด้วย “ เป็นไงบ้างคุณชาย ชวนมาร้านนี้ไม่เป็นไรแน่เหรอ เป็นภูมิแพ้อยู่ไม่ใช่รึไง? ” ผมถาม แต่ชายกลางกลับส่ายหน้า “ ช่วงนี้อาการเราดีขึ้นแล้ว ไม่เป็นไรหรอก ว่าแต่ของที่เราฝากสั่งซื้อเป็นไงบ้าง ” ผมถอนหายใจเบาๆ “ ไอ้การ์ดอรอุ๋งอะไรนั่นน่ะนะ ได้มาแล้ว นี่ไง ชอบอะไรแปลกๆ คนดีๆไม่ชอบ ไปชอบแมวน้ำ ” ผมยื่นการ์ดให้ชายกลาง เขารับด้วยสีหน้าที่ดูดีใจยิ่งกว่าสอบกลางภาคผ่านเสียอีก
 
       “ นี่นิล นายว่าฝนจะหยุดตกเมื่อไหร่น่ะ พวกเราฝ่าฝนกลับบ้านแบบนี้ไม่ได้หรอก ร่มเอาไม่อยู่แน่ๆ ” ชายกลางหันมาพูดกับผม พวกเราติดอยู่ในคาเฟ่แบบนี้มาสักพักแล้ว เพราะจู่ๆ ฝนก็กระหน่ำเทลงมา “ ไม่รู้เหมือนกัน เรามาทวนเคมีกันอีกรอบรอฝนหยุดก็แล้วกัน เดี๋ยวเราโทรบอกแม่ว่าอาจจะกลับช้าหน่อย ” ผมกับชายกลางนั่งทวนวิชาเคมี และในตอนนั้นนั่นเองที่ช่องโทรทัศน์ของร้านก็ได้ตัดภาพไปที่ข่าวด่วน “ เมื่อยี่สิบนาทีที่ผ่านมา รถโดยสารเด็กนักเรียนจากโรงเรียนxxx ที่กำลังพานักเรียนกลับจากการทัศนศึกษาอยู่นั้น ได้พลิกคว่ำเนื่องจากสภาพถนนที่ลื่นมาก ล่าสุดยืนยัน ผู้โดยสารทุกคนเสียชีวิต ณ จุดเกิดเหตุ... ”