ฉันรักนาย! Tell or Secret? [YAOI]

เพล้ง! ขวดเหล้าในมือภัทรถูกเจ้าตัวขว้างไปกระแทกผนังห้องแตกเป็นเสี่ยงๆ ด้วยฤทธิ์ของสุราทำให้เขาเผลอตวาดใส่กิตตามแรงอารมณ์
   "นายไม่เคยรู้ตัวบ้างหรือไงว่าทุกอย่างที่นายทำมันน่ารำคาญ!!!"
   "ฉัน.." กิตเสียงสั่น
    "อย่ามายุ่งกับฉันอีก!!!!!" ภัทรพูดแล้วผลักกิตออกให้ห่างจากตัวเอง กิตตกใจแต่ยังไม่ทันได้พูดอะไรภัทรก็ตะโกนใส่เขาด้วยความหงุดหงิด
    "ออกไปจากชีวิตฉันซะ!!!!"  กิตแทบจะล้มทั้งยืนหลังจากประโยคนั้น เขารู้สึกเจ็บแปลบที่หน้าอกข้างซ้ายเหมือนมีอะไรมากระแทกอย่างแรง เขานิ่งไปสักพัก สายตามองไปที่ภัทรที่กำลังชี้หน้าด่าเขา... กิตตัดสินใจได้แล้ว...
    "ถ้านายต้องการแบบนั้น!! ฉันจะทำให้!!" กิตกลั้นใจตะโกนใส่หน้าภัทรไปพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมา เขาเดินไปเก็บของ ของตัวเองทุกชิ้นที่สามารถขนไปด้วยได้ ใส่กระเป๋าเดินทางใบโปรดแล้วเดินออกไปจากห้อง ผ่านหน้าภัทรไป เมื่อออกมาจากบ้านหลังนั้น เขาก็คว้าโทรศัพท์มือถือมากดโทรหาพ่อแม่บอกว่าจะย้ายกลับไปอยู่บ้านวันนี้ ขอให้พ่อแม่เตรียมห้องไว้ให้เขาด้วย จากนั้นเขาก็กลับไปอยู่บ้าน ตอนแรกที่เจอหน้าพ่อกับแม่ แม่ของกิตได้ถามเขาว่า
        "กิต ลูกกลับบ้านมาแบบนี้แล้วเพื่อนลูกล่ะ ที่ชื่อภัทรใช่มั้ย"    และกิตก็ตอบแม่ไปว่า
        "ตอนนี้เราไม่ได้เป็นเพื่อนกันแล้วครับ แม่ไม่ต้องมาพูดชื่อมันให้ผมได้ยินอีก!" กิตตอบแม่ด้วยน้ำเสียงขุ่นมัว แต่พอรู้ตัวก็รีบขอโทษ
       "กิตขอโทษครับ"  แล้วเขาก็เดินเลี่ยงขึ้นไปบนห้อง พ่อของกิตทำท่าจะซักไซ้ต่อแต่ก็ถูกแม่
ของกิตห้ามไว้....
      เวลาปิดเทอมที่เหลืออยู่ กิตได้ไปเที่ยว ทำงานพิเศษ ช่วยพ่อแม่ขายของ และทำอะไรอีกหลายอย่างมากมาย ในระหว่างนั้นเขาก็ไม่ได้สนใจติดตามข่าวคราวของภัทรเลย 'ฉันไม่มีนายฉันก็อยู่ได้' กิตคิดในใจ จนกระทั่งเปิดเทอม ที่ต้องเจอหน้ากัน วันแรกภัทรดูเหมือนอยากจะเข้ามาคุยกับเขา แต่กิตเลือกที่จะมองหน้าอีกฝ่ายด้วยแววตาว่างเปล่า ทำให้ภัทรตัดสินใจเดินไปอีกทาง 'รู้ตัวก็ดีแล้ว' กิตคิดแบบนั้นถึงในใจจะแอบดีใจเล็กน้อยก็ตาม แต่ยังไงเขาก็ไม่ยอมหรอก เขาจะไม่ยอมปล่อยให้ภัทรมามีอิทธิพลต่อหัวใจของเขาอีกต่อไปเเล้ว หลังจากนั้นเขาก็พยายามไม่สนใจภัทร แต่ยิ่งพยายามไม่สนใจก็ยิ่งเจอ และครั้งล่าสุดก็เห็นภัทรกำลังควงสาวสวยคนหนึ่งพร้อมกับส่งสายตาว่างเปล่ามาให้มันก็ทำให้เขาจุกไปเหมือนกัน
    "เห้ยกิต" เอ็กซ์เพื่อนในกลุ่มที่กิตมาอยู่ด้วยสะกิดเขาเบาๆ
     "ว่า?"
     "นายมีปัญหาอะไรกับไอ้ภัทรรึเปล่าวะ"
     "นั่นสิ แถมยังมีคนพูดอีกว่าที่ไหนมีภัทร ที่นั่นต้องไม่มีกิต" บอล เพื่อนอีกคนกล่าวเสริม ใช่แล้วจากที่ทุกคนพากันพูดว่าที่ไหนมีภัทร ที่นั่นมีกิต ตอนนี้กลายเป็นที่ไหนมีภัทร ที่นั่นต้องไม่มีกิตไปแล้ว กิตสะอึกเล็กน้อยแต่ก็เก็บอาการไว้ได้แนบเนียน เขาตอบพวกเอ็กซ์ไปว่า
    "ไม่นี่ แค่เคมีไม่ตรงกัน เลยเข้ากันไม่ได้น่ะ"
    "แต่ก็อยู่ด้วยกันมาตั้งสามปีนี่ เสียดายอยู่เหมือนกันนะ" เอ็กซ์พูดตามที่ตัวเองคิด แต่คำพูดของเขาก็ได้ไปกระตุกอารมณ์ของกิตด้วย
    "ช่วยไม่ได้นี่เนอะ ฉันเข้าใจแกนะกิต" บอลพูด หลังจากนั้นทั้งสามคนก็เปลี่ยนไปคุยเรื่องอื่น
    ผ่านไปสองเดือน...
    อยู่ๆ ภัทรก็ลาออกจากมหาวิทยาลัย ก็ดีเหมือนกัน เขาจะได้ไม่ต้องทนมองหน้าอีกฝ่ายอีก มันทำให้เขาเจ็บแปลกๆ แต่กิตรู้สึกไม่ชอบใจเอาเสียเลยที่เวลาเดินไปไหนก็จะได้ยินแต่คนพากันนินทาภัทร ว่าเพราะทำผู้หญิงท้องบ้างล่ะ เพราะค้ายาเสพติดบ้างล่ะถึงออกจากโรงเรียน เขารู้จักมันดีพอ มันไม่มีทางทำอะไรแบบนี้แน่ๆ พอได้ยินหนักๆ เข้าเขาก็จะเดินไปแก้ข่าวให้จนในที่สุดข่าวลือก็เริ่มซาลงเพราะเป็นช่วงสอบชี้เป็นชี้ตายว่าคุณจะได้ใบปริญญาหรือไม่ ทุกคนจึงหันมาโฟกัสเรื่องการเรียนกันมากขึ้น กิตเองก็เช่นกัน และแล้วการสอบก็ผ่านพ้นไปจนถึงวันที่ใครหลายๆ คนรอคอย..วันรับปริญญานั่นเอง กิตได้รับเกียรตินิยมอันดับ 1ของคณะ และได้ขึ้นไปรับเป็นคนแรก ในขณะที่ยืนอยู่บนเวทีเขาก็แอบคิดลึกๆในใจว่าอยากให้ภัทรมางานนี้ มาดูความสำเร็จของเขา.. มาพร้อมกับดอกไม้ช่อใหญ่และแหวนแต่งงาน คิดแล้วก็อยากเขกหัวตัวเองจริงๆ แล้วกิตก็รับเกียรตินิยมตามปกติ จากนั้นก็มานั่งรอจนคนอื่นๆ แล้วทั้งหมดก็แยกย้ายกันกลับบ้านไป....
     ผ่านไปเกือบปี ตอนนี้กิตเริ่มงานในตำแหน่งโปรแกรมเมอร์ เขาสามารถทำงานหาเงินซื้อบ้านซื้อสิ่งอำนวยความสะดวกให้พ่อกับแม่ได้อยู่สบาย ก็มีไปรษณีย์มากดกริ่งหน้าบ้านเขาแล้วเอาจดหมายยื่นให้ กิตรับจดหมายนั้นมาพลิกดู ก็เห็นว่าส่งมาจากภัทร เขาไม่ได้ใส่ใจเปิดมันหรอก แต่เอามันไปรวมไว้กับสิ่งของในอดีตอื่นๆ และมันก็ยังไม่ได้ถูกเปิดเลยจนกระทั่งวันนี้...
****************
      กิตวางรูปนั้นลงกล่องความทรงจำ ก่อนที่จะหยิบซองจดหมายสีชมพูที่วางอยู่ข้างกันและมีชื่อผู้ส่งคือภัทรออกมา นับตั้งแต่วันส่งจนถึงวันนี้ ก็เกือบสี่ปีแล้วสินะ... ก่อนหน้านั้นมีเหตุการณ์ต่างๆ เกิดขึ้นมากมายกับเขา ที่ร้ายแรงที่สุดคือการสูญเสียพ่อกับแม่ไปในเหตุการณ์สึนามิหลังจากที่พวกเขาไปเที่ยวญี่ปุ่นกัน.. แฟนสักคนเขาก็ยังไม่เคยมี กิตจึงคิดว่านี่น่าจะได้เวลาอันสมควรแล้วที่เขาจะเปิดจดหมายนี้... กิตแกะซองจดหมายออกแล้วดึงกระดาษที่อยู่ในนั้นออกมาแล้วค่อยๆ อ่านไปทีละคำ
   "ถึง..กิต
    ถ้านายได้รับจดหมายนี้ แสดงว่าตอนนี้ฉันไม่อยู่บนโลกใบนี้แล้วนะ.. ไม่ต้องสงสัยหรอกว่าฉันเป็นอะไร ยังไงฉันก็ไม่มีทางบอกนายแน่นอน 555.." หลังจากอ่านจบกิตก็ตกใจจนเผลอทำจดหมายร่วงจากมือ อย่าบอกนะว่าภัทร...  หลังจากที่ตั้งสติได้เขาก็เก็บขึ้นมาอ่านต่อ..
  "นายยังโกรธฉันอยู่รึเปล่า เรื่องในวันนั้นน่ะ..ฉันขอโทษนะ สำหรับทุกอย่าง.. จริงๆแล้วฉันมีอะไรอยากจะสารภาพน่ะ ฉันรักนายนะ..แต่นายคงไม่รักฉันหรอก. . และฉันก็คงรู้ตัวช้าไป.. ใช่..ฉันเพิ่งรู้หลังจากไล่นายออกไปจากห้อง มันบ้าดีเนอะทั้งที่ก่อนหน้านั้นเราไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด มันทำให้ฉันมีนายอยู่เคียงข้างจนกลายเป็นความเคยชิน ทำให้ฉันไม่เคยมองมาที่นายเลย..
            แต่ตอนนายไปจากฉันๆถึงรู้ว่านายน่ะคือที่สุดของฉันแล้ว....." พออ่านตรงนี้จบกิตก็รู้สึกว่าหัวใจของเขาเต้นไม่เป็นจังหวะ นี่บ้าไปแล้วเหรอ ที่มาเขินอะไรกับคำพูดไม่กี่คำที่ถูกเขียนไว้ในจดหมาย แถมเก่าเกือบสี่ปี.. แต่ก็นะ..คนเขียนเป็นภัทรนี่นา คิดแล้วก็รู้สึกผิด เขาไม่ได้สนใจข่าวคราวของภัทรเลย..ภัทรเป็นอะไรจากไปตอนไหนก็ไม่รู้..แม้แต่งานศพเขาก็ไม่มีโอกาสได้ไป..
"ตอนที่เขียนจดหมายอยู่นี้เวลาของฉันเหลืออีกไม่มากแล้วล่ะ สิ่งสุดท้ายที่ฉันจะขอคือขอให้นายดูแลตัวเองให้ดี ขอให้นายได้เจอกับคนดีๆ ขอให้นาย~~และขอให้นาย~~ โชคดีนะ^_^
                                                                                                ด้วยรัก   ภัทร "
   หลังจากอ่านจดหมายจบ น้ำใสๆก็ไหลออกมาจากตาของกิต รอยยิ้มที่ปรากฏบนใบหน้ามีทั้งอารมณ์ดีใจและเศร้าในเวลาเดียวกัน ทั้งที่เขาพยายามจะทำเป็นไม่สนใจแล้วนะ.. ภัทร..นายนี่มัน..เก่งจริงๆ ขนาดตายไปแล้ว นายก็ยัง...
   "ถ้าเป็นไปได้..ฉันอยากบอกนายให้รู้ว่า..ฉันก็รักนาย และฉันขอโทษสำหรับที่ผ่านมา" ถึงแม้มันจะสายเกินไป..แต่เขาก็ขอพูดออกไปละกัน.... พลันกิตก็ได้ยินเสียงกระซิบของใครสักคนแว่วเข้าหู "ดีใจที่ได้ยินคำนั้นจากปากนายนะ แค่นี้ฉันก็สบายใจแล้ว" กิตตกใจรีบหันหน้ามองซ้ายขวาก็ไม่พบใคร สงสัยเขาจะหูฝาด แล้วเขาก็เพิ่งนึกขึ้นได้,,
   "อ๊ะ..มีงานที่ต้องไปทำนี่นา" แล้วกิตก็ออกจากห้องไป คล้อยหลังกิต ปรากฏวิญญาณของภัทรขึ้นมากำลังมองตามคนที่เขารักที่สุดเดินออกไป ภัทรหันมายิ้มแล้วพูดกับตัวเองว่า
   "ไม่ผิดหวังจริงๆ เวลากว่าสามปีที่ฉันรอนายมาเปิดจดหมายฉบับนี้... ฉันหมดห่วงแล้ว..ลาก่อนนะกิต" แล้ววิญญาณของภัทรก็ค่อยๆจางลง จนหายลับไป...