ฉันรักนาย! Tell or Secret? [YAOI]

     
สำคัญมาก!!!! ทำความเข้าใจกันก่อนอ่านบทสรุป
-เรื่องนี้มีบทสรุปทั้งหมด 4 แบบ คือ 2 Bad ,1 Normal และ 1 Happy ค่ะ แต่ละตอนจะไม่มีเนื้อความต่อเนื่องกันแล้วจะจบกันไปคนละแบบคนละสถานการณ์เลย โดยจะทยอยอัพวันละตอน ถ้าเป็นไปได้อยากให้นักอ่านทุกคน เลือกตอนที่อยากอ่านไว้ในใจ แล้วรออ่านตอนนั้นก่อน  ค่อยกลับมาอ่านบทสรุปอื่นๆ หรือจะไม่อ่านก็ได้ เพื่ออรรถรสค่ะ >< 
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
     เพล้ง! ขวดเหล้าในมือภัทรถูกเจ้าตัวขว้างไปกระแทกผนังห้องแตกเป็นเสี่ยงๆ ด้วยฤทธิ์ของสุราทำให้เขาเผลอตวาดใส่กิตตามแรงอารมณ์
   "นายไม่เคยรู้ตัวบ้างหรือไงว่าทุกอย่างที่นายทำมันน่ารำคาญ!!!"
   "ฉัน.." กิตเสียงสั่น
    "อย่ามายุ่งกับฉันอีก!!!!!" ภัทรพูดแล้วผลักกิตออกให้ห่างจากตัวเอง กิตตกใจแต่ยังไม่ทันได้พูดอะไรภัทรก็ตะโกนใส่เขาด้วยความหงุดหงิด
    "ออกไปจากชีวิตฉันซะ!!!!"  กิตแทบจะล้มทั้งยืนหลังจากประโยคนั้น เขารู้สึกเจ็บแปลบที่หน้าอกข้างซ้ายเหมือนมีอะไรมากระแทกอย่างแรง เขานิ่งไปสักพัก สายตามองไปที่ภัทรที่กำลังชี้หน้าด่าเขา... กิตตัดสินใจได้แล้ว...
    "ถ้านายต้องการแบบนั้น!! ฉันจะทำให้!!" กิตกลั้นใจตะโกนใส่หน้าภัทรไปพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมา เขาเดินไปเก็บของๆ ตัวเอง ทุกชิ้นที่สามารถขนไปด้วยได้ ใส่กระเป๋าเดินทางใบโปรดแล้วเดินออกไปจากห้อง ไปจากบ่านหลังนั้นที่พวกเขาเชา่ร่วมกัน...ผ่านหน้าภัทรไป โดยที่ภัทรก็แค่มองตามด้วยแววตาสับสน แต่ไม่ได้พูดอะไรออกไป หลังจากกิตออกจากห้องไป สักพักเขาก็ปิดประตูบ้านแล้วจะเดินกลับมาดื่มเหล้าต่อ แต่ก็เผลอเหยียบเศษแก้วที่ตัวเองทำแตกไว้
   "โอ๊ย!!" ความเจ็บทำให้เขาได้สติขึ้นมา ภัทรรีบพาตัวเองไปทำแผล จากนั้นก็มานั่งกวากเศษแก้วทิ้งลงถังขยะ แล้วมานั่งทบทวนเหตุการณ์ทุกอย่าง... ความรู้สึกผิดทับถมเข้ามาในหัวใจ หลังจากรู้ตัวว่าทำะไรพลาดไป..
   "นี่ต้องเป็นความฝันแน่ๆ ใช่ไหมกิต น..นายยังไม่ไปไหนใช่ไหม" เพียะ! ภัทรตบหน้าตัวเองไปทีหนึ่งแล้วมองไปรอบๆห้อง ก็ไร้เงาของกิต กิตขนข้าวของๆตัวเองออกไปหมด ทิ้งไว้แต่ของที่ซื้อร่วมกันและของที่เขาเคยซื้อให้เท่านั้น.. ภัทรรีบเอาโทรศัพท์มือถือมาโทรหากิต แต่สายก็ถูกตัดตลอด กิต..นายไปจากฉันแล้วจริงๆสินะ... มันเป็นความผิดของฉันเอง..  ฉันขอโทษ..
  "ฉันนี่มัน... ฮะๆ" ภัทรพูดแล้วหัวเราะด้วยความสมเพชตนเอง หลังจากนั้นเขาก็นั่งรออยู่ในห้องตลอด เพื่อกิตจะกลับมา ไม่กี่ชั่วโมงต่อมาก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น พอเอามาดูเห็นเป็นชื่อกิตโทรมา ภัทรดีใจมากรีบกดรับทันที
   "กิตฉันขอโทษ..สำหรับทุกอย่างที่ฉันทำ..ที่ผ่านมา..ฉันไม่เคยรู้เลยว่านายมีความหมายสำหรับฉันมากแค่ไหน จนตอนที่นายออกจากบ้านไป...ฉันมันโง่เองที่มัวแต่สับสนจนไม่ได้ห้ามนายและปล่อยให้นายไป ตอนนั้นแหละที่ทำให้ฉันได้รู้ว่าคนที่ฉันรักและอยากอยู่ด้วยคือนาย ..ฉัน..ฉันรักนายนะ!!! แต่..ไม่ใช่เเบบเพื่อน.. ฮะๆ ฉันไม่ขอให้นายยกโทษให้ แต่ฉันก็แค่อยากให้นายรู้ไว้ ได้ยินมั้ย ฉันรักนาย!!!"
      "........" ปลายสายเงียบไป จนทำให้ภัทรใจคอไม่ดี เกิดอะไรขึ้นกับกิตรึเปล่า..
      "ฮะๆๆ...ถึงนายไม่ขอฉันก็ยกโทษให้อยู่แล้ว ฉันน่ะ..เกลียดนายไม่ลงหรอกนะ.."
      เสียงกิตที่ตอบกลับมาทำให้ภัทรดีใจจนแทบบ้า     และกิตก็พูดต่อว่า
     "และ...ฉันก็รักนายเหมือนกัน..มันจะดีไหมถ้าเรา...กลับมาเริ่มต้นกันใหม่.."
     "ด..ดีสิ!!  ดีที่สุด!!! นายอยู่ที่ไหนฉันจะไปรับเดี๋ยวนี้เลย!!!"
     "เจอกันที่..ที่ลับของเรานะ..ฉันจะรออยู่ตรงนั้น.."  กิตพูดแล้วตัดสายไป ส่วนภัทรก็วิ่งไปกระโดดโลดเต้นเหมือนเป็นเด็กตัวเล็กๆ หน้าร้อนผ่าวด้วยความเขินปนดีใจ จากนั้นก็รับแต่งตัวแล้วมุ่งหน้าไป'ที่ลับ'ของพวกเขาทันที ซึ่งก็คือดาดฟ้าที่อาคารเกียร์ของมหาลัยซึ่งเป็นที่ๆพวกเขาชอบโดดเรียนมานอนเล่นอยู่บ่อยๆ......
    "วันนี้ทำไมรถมันติดจังเลย" ภัทรบ่นกับตัวเองเบาๆ ตอนนี้อีกแค่นิดเดียวเขาก็จะไปถึงมหาลัยแล้ว แต่วันนี้ดูเหมือนการจราจรไม่เป็นใจเอาเสียเลย หรือว่าเขาจะคิดไปเอง..ก็นะ เพราะที่นั่นมีกิตรออยู่ไง เลยทำให้เขาอยากไปถึงเร็วๆ และรู้สึกว่าเวลารอบๆ มันเดินช้า
     "ถ้าเจอหน้ากันนะ..จะคิดบัญชีเลย..ทำให้ฉันเสียเวลาอยู่บนแท็กซี่ตั้งนาน" ภัทรพึมพำกับตัวเอง สักพักรถก็ค่อยๆเคลื่อนตัวออกไปได้ หลังจากนั่งอยู่บนแท็กซี่เกือบชั่วโมง ในที่สุดรถก็พาเขามาถึงที่หมาย
    "179 บาทครับ" คนขับพูด ภัทรรีบจ่ายเงินให้คนขับและรีบเร่งฝีเท้าไปอาคารเกียร์ และยืนรอลิฟต์ที่จะพาขึ้นไปชั้น 7 แต่ยืนรออยู่ตั้งนานลิฟต์ก็ไม่มีทีท่าว่าจะมาสักที ด้วยพลังแห่งรักแท้ทำให้ภัทรตัดสินใจวิ่งขึ้นบันไดหนีไฟไป..
   "แฮกๆๆ" ภัทรหอบด้วยความเหนื่อยในขณะที่ก้าวขึ้นบันได้ขั้นสุดท้ายมาชั้น 7 หยาดเหงื่อหยดลงมาจากใบหน้าของเขา แต่เขาก็ไม่สนใจหรอก ขึ้นมาชั้น 7  ได้ก็รีบไปที่ประตูออกไปดาดฟ้าทันที แต่ก็พบว่า...มันล็อค! แล้วกิต..กิตล่ะ... ภัทรไม่รอช้ารีบเอาโทรศัพท์มือถือมากดโทรหากิตทันที
   "กิต..นายอยู่ไหนน่ะ. " แต่กลับเป็นผู้ชายวัยกลางคนรับสายแทน และเขาพูดแทรกมาว่า  "คุณครับ..คุณเป็นญาติกับคุณกิตตินันท์ วรันกุลใช่ไหมครับ"
    "ใช่ครับ.." ภัทรตอบ เนียนไปก่อนละกัน ในใจเริ่มรู้สึกตะหงิดๆ
    "คุณทำใจดีๆ ไว้นะครับ..." ปลายสายเว้นช่วงสักพักก่อนพูดต่อว่า "คุณกิตตินันท์ถูกรถชนอาการสาหัสตรงถนนใกล้ๆมหาวิทยาลัยวิศวะครับ ตอนนี้อยู่ที่ห้องฉุกเฉินโรงพยาบาล C.." ปึก! เรื่องที่ได้ยินทำให้ภัทรชาไปทั้งตัว จนทำโทรศัพท์มือถือหลุดมือ เขารีบเก็บมันขึ้นมาแล้วแรีบลงลิฟต์จากอาคาร และหารถไปโรงพยาบาลทันที 'นายอย่าเป็นอะไรนะกิต ร..รอชั้นก่อน'
โรงพยาบาล C
เมื่อไปถึงภัทรก็รีบตรงไปที่ห้องฉุกเฉินทันที..  ก็เจอเจ้าหน้าที่จากกู้ภัยที่บอกว่าตนเป็นคนโทรศัพท์มาแจ้งเขาเดินออกมารับพร้อมกับแพทย์อีกคนหนึ่งที่ออกมาชี้แจงอาการ
    "อวัยวะภายในของคนไข้บอบช้ำหมดครับ เสียเลือดมากด้วย..ทางเราต้องทำการผ่าตัดด่วน รบกวนเซ็นเอกสารตรงนี้ด้วยครับ"  แล้วหมอก็ยื่นเอกสารที่ระบุว่าโรงพยาบาลจะัไม่รับผิดชอบหากไม่สามารถยื้อชีวิตคนไข้ไว้ได้ หลังจากภัทรเซ็นแล้ว หมอก็หายเข้าไปในห้องผ่าตัด ส่วนภัทรก็นั่งรอหน้าห้องด้วยความกลัว.. กลัวจะเสียกิตไป... ความทรงจำต่างๆ ที่ทั้งสองคนเคยมีร่วมกันกันหลั่งไหลเข้ามาในหัวของภัทรไม่หยุด น้ำตาของภัทรค่อยๆ ไหลออกมาพร้อมกับความรู้สึกผิดที่อยู่เต็มหัวใจ เพราะเขาเอง.. เขาเองที่...เป็นคนไล่กิตไปเจอเรื่องอะไรแบบนี้...
หลังจากนั้นภัทรก็รู้สึกปวดหัวอย่างแรงแล้วภาพตรงหน้าของเขาก็ดับวูบไป
   หลายชั่วโมงต่อมา
   "คุณครับๆๆๆ" เสียงใครสักคนปลุกให้ภัทรค่อยๆลืมตาขึ้นมงไปรอบๆ นี่เขา..อยู่ที่ไหน? เมื่อเขาลืมตาขึ้นก็พบกับเจ้าหน้าที่กู้ภัยคนเดิมนั่งเฝ้าเขาอยู่
   "คุณเป็นลมหมดสติไปน่ะครับ ตอนนี้คุณอยู่ที่ห้องพักฟื้น"
   "แล้วกิตล่ะครับ!" เขาถามหาคนที่เป็นห่วงมากที่สุดในตอนนี้ทันที เจ้าหน้าที่กู้ภัยตอบกลับด้วยสีหน้าเศร้าๆ
    "ขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับ..แต่คุณกิตเสียชีวิตแล้วครับ.." ม..ไม่จริง.. คำตอบที่ได้รับทำให้ร่างของภัทรสั่นไปหมด แต่ถึงกระนั้น..
   "ผ..ผมขอไปดูร่างของกิตได้ไหมครับ.." ภัทรกัดฟันพูดออกไป ในใจของเขาตอนนี้เจ็บปวดเหลือเกิน..
    "ได้ครับ เดี๋ยวผมจะพาไป" แล้วเจ้าหน้าที่คนนั่นก็พาเขาไปแจ้งความประสงค์กับหมอ จากนั้นหมอก็พาไปดูร่างของกิตที่ถูกทำความสะอาดคราบเลือดเรียบร้อยและมีผ้าห่มไว้
    "หมอให้เวลาคุณสิบนาทีนะครับ" หมอพูดแล้วเดินออกไป ภัทรก็รีบไปหาร่างไร้วิญญาณของกิตทันที ตัวของกิตยังอุ่นอยู่เล็กน้อย ภัทรคว้ามือ
ของกิตมาแล้วคุกเข่าลงไปพูดอะไรหลายๆอย่าง
  "นายจำวันนั้นได้ใช่ไหม..วันที่เรา.."
  "ตอนนั้นน่ะสนุกมากเลยเนอะ"
   "ถ้าฉันรู้ตัวเร็วกว่านี้..."
   "ฉันขอโทษนะ.."
  "ฉันมันไอ้โง่...โง่มากๆ"
  "หลับให้สบายนะ...กิต ..นายไม่ต้องเป็นห่วงฉัน ฉันดูแลตัวเองได้
    "ฉัน..รัก..นาย..  แต่บอกตอนนี้มันคง..สายเกินไปสินะ.." หลังจากนั้น ภัทรก้มลงไปจุมพิตที่หน้าผากของกิตเบาๆ แล้วเดินหันหลังออกไปจากห้องนั้น พร้อมกับน้ำตาที่ถูกปล่อยออกมาหลังจากกลั้นไว้นาน....เรื่องบางเรื่อง...เขาควรพูดออกไปให้เร็วกว่านี้..ถึงแม้ว่าพวกเราจะใจตรงกัน แต่..ฟ้าก็ไม่มีโอกาสให้พวกเราได้อยู่ด้วยกัน..
**********************
  "ทุกวันนี้ฉันก็ยังลืมนายไม่ลง..ฮะๆ"ภัทรพูดพลางหัวเราะเสียงขมขื่น จริงๆ ตอนนั้นหลังจากที่กิตออกไปแล้ว เขาถึงเพิ่งรู้ตัวว่าคนที่สำคัญที่สุดและเป็นคนที่เขารักก็คือกิต..แต่..มันก็สายเกินไปเสียแล้ว
   "ฉันรักนายนะ.. นายจะอยู่ในใจของฉันเสมอ" ภัทรพูดเบาๆ น้ำตาหยดหนึ่งไหลมาถูกรูป ทำไมเขาถึงรู้ตัวช้านักนะ.. เขาแทบจะไม่เห็นความสำคัญของกิตเลยตอนที่อยู่ด้วยกัน อาจจะเป็นเพราะ..พวกเราอยู่ด้วยกันจนเขาชินแล้ว..กระทั่งกิตหายไปถึงทำให้เขารู้...ว่าเขาเสียสิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิตไปเลย.. และภัทรก็รู้ดีอยู่แก่ใจ ถึงทุกวันนี้เขาจะบอกรักกิตเป็นแสนเป็นล้านครั้ง มันก็ไม่มีความหมายอะไรแล้ว....สายเกินไปเสียแล้ว... ภัทรถอนหายใจเบาๆ แล้วเอากระดาษทิชชู่มาซับน้ำตาออกจากรูป จากนั้นก็เก็บรูปนั้นเข้าที่เดิม... แล้วเดินออกไปจากห้องนั้น...