รออยู่นะ

 สวัสดีค่ะดิฉันยัยจอมยุ่งเรื่องสั้นเรื่องนี้ฉันเเต่งขึ้นมาเพราะอยากสื่อให้คนคนนึงที่สำคัญต่อฉันให้ได้รู้ถึงความในใจนี้ค่ะ
                            กรุณาอ่านให้จบด้วยนะคะ...
        นานมาเเล้วครั้งหนึ่งเคยมีบ้านหลังหนึ่งที่อยู่กันอย่างสงบสุขทุกๆวันมีเเต่รอยยิ้มซึ่งมันทำให้เด็กสาวคนนึงมีชีวิตอย่างไม่ขาดอะไรเลยเธอสามารถยิ้มได้อย่างมีคววามสุขเเม้ไม่มีทรัพย์สิน
มากอนันใดใด....   เธอคิดวาดฝันเอาไว้ในอนาคตว่าเธอจะอยู่กับคนที่เธอรักเเบบนี้ตลอดไปเเละจะดูเเลท่านในภายภาคหน้าเมื่อเธอโตเป็นผู้ใหญ่สามารถหาเลี้ยงตนเองได้เเล้ว..
       เเต่โชคชะตาก็เล่นตลกพระเจ้าได้คว้าไม้คทาเสกกำเเพงที่เรียกว่า"ระยะทาง"ให้กับคนรอบครัวที่เเสนอบอุ่นเเห่งนี้ นกเหล็กยักษ์ได้พาคนสำคัญของเธอบินไปไกลลับฟ้าเด็กสาวมองนกเหล็กยักษ์นั้นไปไกลจนลับสายตา..
        เหล่าญาติๆน้าอาก็พากันเดินออกไปจากรั้วบ้านหลังนี้ทีละคนๆพวกเขาบอกเหตุผลกับเด็กสาวว่าพวกเขา"จะไปใช้ชีวิตของตนเองอย่างเต็มที่"
 
เด็กสาวก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีเธอรู้สึกเหมือนหัวใจของเธอที่เคยถูกเติมเต็มตอนนี้กลับว่างเปล่า..
มันไม่ได้เต็มดวงอย่างเมื่อก่อนเเล้ว...
 
    นี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นของความเศร้าโศรกในใจหญิงสาวต่อหน้าคนในครอบครัวเธอมักบอกกับทุกคนว่าเธอไม่เป็นไรเธอพยายามทำตัวให้เข้มเเข็งเเต่เขาจะรู้ไหมนะว่าเธอเเอบหลั่งน้ำตาทุกครั้งที่มีโอกาสด้วยคำว่าพี่สาวค้ำคออยู่เธอจะต้องเข้มเเข็ง..เเต่ตอนนี้มันอ่อนเเรงเพราะขาดกำลังใจยังไงไม่รู้   น้ำใสๆที่มาจากดวงตานั้นเต็มไปด้วยคำว่าคิดถึง..เเละทรมาน
 
       ก็ยังดีที่การสื่อสารต่อกันสมัยนี้มันพัฒนาไปไกลเเล้ว..มันไม่จำเป็นต้องเห็นหน้าก็คุยกันได้ผ่านตัวอักษรเเต่มันไม่สามารถสื่อความรู้สึกออกมาได้เท่ากับการอยู่ด้วยกันหรอก
ตัวอักษรไม่สามารถกอดได้
 
ตัวอักษรไม่สามารถสื่อถึงความจริงใจได้
 
ตัวอักษรไม่ได้ปาดน้ำตาให้เราเวลาเราเศร้า
 
มันยังมีอีกหลายข้อที่ตัวอักษรทำไม่ได้...มากมาย..
เเถมการที่ได้คุยกันเเบบไม่เห็นหน้าเเบบนี้มันรั้งเเต่จะเพิ่มความคิดถึงให้จิตใจเสียมากกว่า
   
 
  หนูไม่ได้ต้องการทรัพย์สินมากอนัน
หนูไม่ได้ต้องการอะไรมากมายเลย..
     สิ่งที่หนูต้องการนั้นมีเพียงเเค่ "ครอบครัวที่อยู่กันอย่างมีความสุข"
 
     ที่เด็กสาวพยายามทำทุกอย่างที่มันมีรายได้..พยายามทำตัวเป็นเด็กดี..
ก็เพราะเธอต้องการเเสดงให้ท่านเห็นว่า..
         หนูอยากให้ท่านกลับมาอยู่ด้วยกันเดี๋ยวหนูจะดูเเลท่านเอง..รอหนูอีกหน่อยเถอะนะคะ..ในระหว่างที่หนูเดินบนเส้นทางของหนูหนูก็อยากได้เเรงผลักดันจากคนในครอบครัว..
 
 
 
 
       พวกหนูรอท่านกลับมาอยู่นะคะ...
ไม่ต้องมีอะไรเลยก็ได้...
กลับมาอยู่ด้วยกันเป็นครอบครัว..
หนูไม่อยากเห็นน้ำตาของครอบครัวอีกเเล้ว
 
 
 
 
                               ด้วยรักจากยัยจอมยุ่ง