The rebound paradin in crow paht

                หนึ่งในสถานที่ในอดีตเคยเป็นพื้นที่อันตรายในเขตสงคราม ที่นี่คือหัวใจหลักของหมู่บ้านในอณาเขตของป่า Secron corvus 
  เป็นหนึ่งในความประทับใจที่ได้เห็นมันได้กลายเป็นพื้นที่สงบอีกครา โดยการยึดครองของกองกำลังทหารเฮนรี่ โทรลเอน เหล่า
  ทหารรับจ้างที่ได้ถูกกล่าวชื่อเมื่อใด เรื่องเล่าไม่ดีกับลางร้ายจะถูกเอ่ยขึ้นถึงแม้พวกเขาจะทำสิ่งดีหรือทำประโยชน์แก่ผู้ใดก็ตาม
  ตัวผู้นำทัพทหารรับจ้างมีนามว่า ฮาริสวาล โทรลเอน เป็นชายผู้กำลังนั่งมองแผนที่ใน Iru อย่างเหม่อลอย นั่งเก้าอี้พาดขาโล้ไปมา
  ในกำมือเขามีเหรียญทองสว่างไสว และกางออกปล่อยให้เหรียญตกลงมาคล้ายน้ำตกไหลผ่านออกจากมือส่งเสียงหนักแน่นตกลงบนโต๊ะ
   “ ‘มาทำสงครามกันเถอะ’ ที่ท่านพ่อพูดมันเมื่อสองเดือนก่อนเนี่ย... มันทำให้ข้าอยากจะหลับตานอน ณ ตอนนี้เสียจริงๆ ”
  เขาเป็นชายผมสีเหลืองทองธรรมชาติที่สวมชุดเกราะเบาที่มีลวดลายดอกไม้กับสัญลักษณ์ราชสีห์ ตรงกลางอก ดาบของชาวตะวันออก
  พกติดไว้ข้างเอว ถ้าใก้กล่าวถึงดาบที่คล้ายกับดาบเล่มนี้ อาจเป็นคาตานะของชาวตะวันออกก็คงได้ หากไม่รวมช่วงด้ามจับของดาบไม่ได้
  แปลกไปมากนัก ผ้าหลุมหลังสีขาวเปรอะฝุ่นกับดินช่วงปลายผ้า ฮาริสกำลังนั่งพักอยู่ในเต็นท์ในยามเช้าที่มีแสงสว่างของวันจากด้านนอก
  ลอดผ่านเข้ามาภายในเต็นท์โดยคอยเป็นไฟไล่ความมืดออกไป ฮาริส มองเท้าของตัวเอง
                “ ข้าเกลียดฝุ่นในนี้เสียจริง ” เสียงวิ่งจากนอกดังขึ้น
               ทหารชายสวมชุดเกราะหนังเดินเข้ามาในเต็นท์ พร้อมกับชายคนหนึ่งในชุดของชาวบ้านธรรมดา
               “ นานเกินรอแล้วนะท่านผู้ใหญ่บ้าน ”
                ชายร่างกายแข็งแรงตรงหน้าคือผู้ใหญ่บ้านกำลังทำใบหน้ายิ้มแย้ม พร้อมถือถุงเงินเดินมามอบให้ ฮาริสวาล เสียงเหรียญเงิน
  กระแทกลงบนโต๊ะ ฮาริสวาล มองกองถุงเงิน “ เยี่ยมไปเลย นี่คงจะมากพอในการ ” เขาหยิบไปวางรวมกับกองเหรียญทองข้างๆ
                “ ท่านจะไมนับมันก่อนเหรอ? ” เขาแทบจะสนเงินกองนั้นเลย
                “ นั้นไม่ใช่หน้าที่ของข้า เช่นนั้นแล้วข้าไม่ต้องมานั่งนับเงินให้ง่วงหงาวหาวนอนเล่นในเช้าเช่นนี้ กองโจรของท่านเราจัดการให้แล้ว
   พวกท่านและชาวบ้านรอบๆ หมู่บ้าน เรเดน สามารถกลับเข้ามาได้ ”  เมื่อได้ยินเช่นนั้น หลังจากมอบเงินให้ทำให้เขายิ้มปริอีกครา
                “ ขอบคุณท่านมากครับ หลังจากสงครามทวงดินแดนที่นั้นก็ถูกกล่าวว่าเป็นที่อยู่กินของเหล่าโจร เป็นเส้นทางการค้า
  สำคัญกับ Kache พวกเรามิอาจทิ้งครอบครัวเพื่อไปเสี่ยงชีวิตสู้เพื่อทวงคืนที่นั้นกลับมาจากพวกมันได้ ”
                ฮาริส อุทานออกมาเขาว่าตนเข้าใจสิ่งที่ผู้ใหญ่บ้านนี่พูดดี
                ‘ฮึบ!’
                ฮาริส สลัดขาออกจากกันแล้วลุกขึ้นยืนออกจากเก้าอี้
               “ ที่เจ้าพูดออกมาอาจทำให้เจ้าเป็นผู้ที่จะช่วยข้าตัดสินใจบางอย่างให้ข้าได้ พาเขาไปลานแดง! ท่านช่วยตามเขาไป ”
              “ ได้ครับท่าน ” เขารู้สึกกังวลใจเป็นอย่างมาก ระหว่างเดินออกมาจากเต็นท์
               ฮาริส ตามออกมาทีหลัง หลังจากทหารกับชาวบ้านมุ่งหน้าไปที่ลานแดง ฮาริส เดินไปคุยกับทหารผู้ทำหน้าที่ยืนคุม
  หน้าเต็นท์ “ เจ้าไปจงเรียก ฮาเธอร์ บอกเขาให้ไปที่ลานแดงข้าจะรอเขาที่นั่น อีกอย่างเรียกเสมียนมานับทรัพย์สินกับให้เขาเขียนภูมิภาคแถวนี้ซะ ”
                “ ครับท่าน ”
 
                สภาพภายนอกนั้นมีเต็นท์ของเหล่ากองทหารรับจ้างมากกว่ายี่สิบเต็นท์ห่างออกไปถูกล้อมรอบไปด้วยป่าไม้ของ Secron corvus 
  ชายฉกรรจ์เดินผ่านกันไปมากับทำอาการรอบนอกเต็นท์ บางก็ยืนหารือกัน บางก็กำลังพักผ่อนกลางแจ้งยามท้องฟ้าโป่รงใสเช่นนี้
  ในกองทหารเหล่านี้บางคนเคยเป็นโจรไม่ก็ทาสสงครามที่มีอดีตที่น่าเป็นที่หวาดกลัวต่อเหล่าชาวบ้านทั่วไป แต่พวกเขาก็ยังพอมืเกรียติศักดิ์
  มากพอที่สามารถเข้ามาในกลุ่มทหารรับจ้างของเฮนรี่ ซึ่งตระกูลโทรลเอนนั้นทุกคนล้วนมีเกรียติในแบบของตนเอง ผู้จงรักภักดีต่อเฮนรี่ย่อมไม่
  ห่างเหินจากเงินทองและชื่อเสียง ฮาริสเดินผ่านเครื่องมือรบโบราณขนาดใหญ่ หากสิ่งนี้ยังใช้ได้การบุกรังโจรคงเป็นเรื่องยากไม่ใช่น้อยเขา
  ครุ่นคิดเช่นนั้น โดยที่ตนก็ไม่รู้ว่าเจ้าเครื่องมือรบนี้มันใช้งานอย่างไร สภาพที่ห็นโครงสร้างไม้แตกหักรากับวัชพืช เกาะเป็นพื้นผิวไม้
  ด้วยสภาพแบบนี้มันจึงไม่กระตุ้นความรู้ด้านอาวุธของเขาเลย
                ฮาริสเดินมาสมทบกับชาวบ้านและทหารของเขาในจุดที่เขาเรียกว่าลานแดง ตรงพื้นหญ้าสีเขียวอ่อนนั้น มีมนุษย์นั่ง
  รวมกันเป็นกลุ่มพวกเขาพันธนาการด้วยเชือกกับผ้าคลุมหัวที่เปรอะเลือด เหล่ามนุษย์นั้นกำลังอ้อนวอน ผู้ใหญ่บ้านยืนมึนงันหันมาหา
  ฮาริส
                “ ท่าน ฮาริสวาล ท่านทำไมถึงให้ข้ามาที่นี่ ”  ฮาริส ถอนหายใจเขาตอบชาวบ้านผู้นั้นด้วยหน้าอันอับเฉาของเขา
                “ ตัดสินใจไงล่ะ เจ้าเป็นผู้ใหญ่บ้านงั้นคงเคยตัดสินอะไรมาหลายสิ่งเลยสินะ เปิดผ้าพวกมันออก ”
                ทหารเดินเข้าไปหาเหล่ามนุษย์ที่ถูกมัด ดึงผ้าออกจากหัวพวกเขาอย่างรวดเร็วจนได้ยินเสียงต่อว่าออกมาจากปาก
  ประโยคอ้อนวอนขอให้ปล่อยพวกเขา
                “ พวกนี้เป็นโจรที่เหลืออยู่ ” คนที่นั่งเป็นชายหกคนหญิงหนึ่งคนทั้งหมดนั้นรวมกันเป็นเจ็ดคน
                “ ท่านได้โปรดช่วยพวกเราด้วย ข้าออกมาตามหาเพื่อนข้าแต่ข้าไม่ได้เป็นโจรนะ ”
                ผู้หญิงคนเดียวในกลุ่มตะโกนออกมาทันที เมื่อผ้าถูกเปิดออก เมื่อเธอเห็นใครอยู่เบืองหน้า
                “ นี่เจ้า! ”  ผู้ใหญ่บ้านตะลึงเขาพูดออกไปทันทีที่ได้พบใบหน้าสตรีผู้นี้
                “ ท่านรู้จักเธอคนนี้งั้นเหรอ? ” ฮาริส ถามต่อทันทีและชายผู้นั้นตอบ ฮาริส
  ว่ารู้จักสตรีผู้นี้จริงๆ เธอเป็นคนในหมู่บ้านของเขา
                “ ทำไมเจ้าถึงมาอยู่ในกองโจรได้ล่ะ! ”
                “ ข้าออกมาตามดาวินกลับบ้าน ” เธอมองไปหาชายที่นั่งอยู่ด้านหลัง ใบหน้าของชายหนุ่มทั้งช่ำและบวม เลือดและ
  แผลบนใบหน้าพึงเกิดขึ้นได้ไม่นานเช่นเดียวกับแผลฉีกขาดตรงแขนขว้า ชายคนอื่นที่นั้ง ณ ตรงนี้ล้วนแต่มีแผลมาจากการต่อสู้
  ยกเว้น หญิงสาวผู้เดียวในกลุ่มที่ปราศ
                “ ดาริน... ข้าไล่มันออกไปแล้วทำไมเจ้ายังกลับไปหามันอีก! ”
                 เขามองไปหา ดาวิน ชายหนุ่มผู้บาดเจ็บ
                “ นางคือคนวิ่งไปเตือนเหล่ากองโจรเมื่อคืนเราจับไว้ได้ แต่นางก็บอกกับคนรักของนางไปแล้ว คนของข้าเลยตายกัน
  ไปเยอะเลย นางบอกว่าอยากพาคนรักของเธอกลับไปโดยเตือนเขาว่าเราจะบุกกองโจร ” ฮาริส มองดาริน
  “เขาเลยเลือกจะไปบอกเพื่อนโจรของเขาแล้วคิดจะหนีตามนางไปที่หมู่บ้าน ตอนเรากำลังบุกเขาก็แอบหนีออกมา
  เจ้านาจะเลือกตามนางไปเสียแต่แรก แทนที่จะกลับไปเตือนพวกเพื่อนโจรของเจ้า ”  เขาหยุดปากของตัวเองทันที เมื่อ
  ดาริน เริ่มเปิดปากพูด
                “ ช่วย...ปล่อยนางไปเถิด... ”  เสียงพูดช่างเบาราวกับเสียงลม ฮาริส นึกคิดในใจเขาว่า ดาริน อาจไม่มีแรงมาก
  พอที่จะขับเสียงตนเองออกมาให้ดังมากกว่านี้ หรือเป็นเพราะตัวน่ารำคาญที่ถูกมัดอยู่ด้านหลังกำลังด่าว่าและสาปส่ง ดาริน กับ หญิงสาว
  รวมไปถึงตัวฮาริส เขาเริ่มหงุดหงิดกับคำด่าน่ารำคาญเขาจึงไม่สนคำพูดพวกนั้น ปล่อยให้เป็นแค่เสียงพื้นหลัง แล้วเริ่มหัน
 ไปสนทนากับผู้ใหญ่บ้านอีกครา
               
 
 
                “ ข้าพาท่านมาช่วยตัดสินใจใช่ไหม? ข้าอยากท่านตัดสินใจว่าควรจะปล่อยนางไปไหม? ในเมื่อเรื่องที่นางบอกว่าเป็น
   คนของหมู่บ้านท่านเป็นเรื่องจริง นางเป็นคนของท่านเป็นเช่นนั้นแล้วท่านจะพานางกลับไปหรือให้นางรับโทษในเรื่องที่เป็นใส้
   ศึกทำให้พวกของข้าตายกันไปหลายคน ”
                “...” เขานิ่งงัน ไปสักพัก  “ หากข้าขอพานางกลับท่านจะปล่อยนางจริงรึเปล่า ”
                “ ข้าไม่ชอบลงโทษสตรีกับเด็กเท่าไรนัก ท่านไม่พานางกลับข้าคิดว่าจะพานางกลับเป็นคนใช้ที่ประของข้าซะหน่อย
  จากที่ข้าเห็นนางไม่ใช่พวกป่าเถื่อนแน่นอน เพราะตอนจับคุมนางไม่ขัดขืนแถมยังขอให้การบุกรังโจรเมื่อคืนอีก สตรีแบบนี้ข้า
  ยิ่งไม่อยากจะทำโทษอะไรทั้งนั้น ”  ถึงแม้นางจะทำไปเพื่อคนรักก็ตาม ฮาริส เกิดความรู้สึกเสียดายเพราะเขารู้ว่าผู้ใหญ่บ้าน
  จะเลือกอะไร
                “ ถ้าเช่นนั้นข้าขอพานางกลับหมู่บ้านได้หรือไม่ครับท่าน ” เขาพูดออกมาอย่าหวันเกรง เขากลัวว่า ฮาริส จะปล่อยนางไปจริงรึเปล่า 
                “ ทหารปลดเชื้อกให้นาง ”  ถว่านางผู้นี้ไม่ยอมเธอลุกขึ้นแล้วบอกให้ ฮาริสกับผู้ใหญ่บ้านฟังเธอ ฮาริสมองหญิงนาง
  นี้แล้วคิดถึงความเป็นได้ที่เธอจะพูดเรื่องอะไรออกมา
                “ ถ้าหากเป็นเรื่องขอชีวิตคนรักของเจ้าล่ะก็อยากเอากลับไปด้วยก็เอากลับไปเลย ข้าไม่สน ”
                หญิงสาว กับ ผู้ใหญ่บ้าน ถึงกับไม่เชื่อหูตัวเองเขาสะบัดหน้า ส่วนหญิงสาวที่ทำท่าเหมือนกำลังจะอะไรออกมา ก็อ่า
  ปากค้างพูดอะไรไม่ออก
                “ แต่ว่าท่านผู้ใหญ่จะพามันกลับไปด้วยรึเปล่านะ  เห็นว่าถูกไล่ออกมาทำไมกัน ”
                “ เขา... ถูกมนต์ดำของแม่มดสาปเข้า หากใครเข้าใกล้เขาคนผู้นั้นจะถูกคำสาปไปด้วย ”          
  ผู้ใหญ่บ้านบอก ฮาริส ‘ หากใครเข้าใกล้เขาคนผู้นั้นจะถูกคำสาปไปด้วย ’ มันยากจะเชื่อคำของผู้ใหญ่บ้าน ฮาริส จึงมองมัน
  เป็นแค่ขอแก้ตัวของพวกชาวบ้าน พวกเขาไม่อยากเข้าไปพัวพันกับการล่าแม่มดที่เกิดขึ้นใกล้ๆ Secron corvus  หญิงสาวออกแย้งกลับ
  ชายที่กล่าวหาดาริน
                “ พวกคนในหมู่บ้านก็แค่หวาดกลัวกันไปเองเท่านั้นเหละ เขาเพียงแค่ไปขอยารักษาจากหมอเอง ”
                “ หา! คงเป็นหมอผีเสียมากกว่าอาการป่วยแบบนั้นมันหายกันได้เวลาสั้นๆ ได้สะที่ไหน! คำพูดของโจรเถื่อนมันเชื่อได้ที่ไหน ”
                " ดารินเขาไม่มีทางเลือก ก็เพราะพวกท่านไม่ใช่รึไง! "
  ผู้ใหญ่บ้านเริ่มเดือดดาน กับหญิงสาวที่ไม่ลบคำกล่าวหาต่อคนรัก จนผู้ใหญ่บ้านเลือดขึ้นหน้าระดับเสียงที่ใช้สนทนา
  จากการแบบหารือสองคนกลายเป็นการหารือแบบสองกอง ความสุภาพสุขุมของและความเกรงใจที่มีต่อ ฮาริส หายไปแล้ว
                ฮาริสรู้สึกหัวเสียกับชายแก่ผู้นี้ จึงเดินออกมาแล้วความประหลาดใจบางอย่างที่ผุดขึ้นมา กว่าเขาจะรู้สึกตัวเวลาก็ผ่านพักใหญ่
  ผู้ใหญ่บ้านเกิดสงสัยว่าทำไมเขาเดินออกไป  ฮาริสไม่ได้ตอบ คำถามนั้นเขาเมินมันทันที อันที่จริงเขาเริ่มโมโห เลยไม่อยากจะตอบคำถามง่ายๆ
   แบบนั้น  เขาเรียกทหารที่ยืนอยู่ ให้เดินตามเขามา ตอนนี้ ฮาริส ทิ้งให้คนกลุ่มนั้นไว้ข้างหลังแบบเงียบๆ
 
                “ เจ้าเห็นคนของฮาเธอร์บางไหม? ”  ทหารเดินหันไปทางด้านหลังของเขาซึ่งนั้นคือทางตะวันออกเฉียงเหนือ
                “ คนของฮาเธอร์อยู่ทางด้านนั้นครับพวกมันคงกำลังพักผ่อนกันอยู่ ”
                “ ฮาเธอร์ไม่เคยให้ฉันออกมารับหน้านานขนาดนี้ ”
                “ เขาคงหลับอยู่ล่ะมั้งครับ ”
                “ เขาไม่เคยปล่อยให้ข้าคอย! ข้าเรียกคนไปตามฮาเธอร์แล้ว ถ้าเขาอยู่ตรงนั้นคงมาถึงนี่ได้แล้ว ”
                “ งั้นถ้าฮาเธอร์ไม่อยู่จะให้ข้าเรียกคนของเขามาแทนไหมครับ ”
                “ ไปเรียกมาเร็ว... ช้าก่อน ”  ทหารหยุดตามคำสั่งล่าสุด ใครบางคนกำลังวิ่งมาหาพวกเขา ฮาริสขมวดคิ้วทันที ทหาร
  ก่อนหยุดลงเบื้องหน้าเขาค่อยๆ กระเตาะกระแตะเข้าไปใกล้ ทหารอีกคนที่มีฮาริสยืนอยู่ข้างๆเขา  ทหารคนนี้หายใจหอบหนัก
  เขาไม่หยุดหายใจก่อนที่จะพูด ทำให้เนื้อความที่พูดออกมาไม่ชัดเจน
                “ ท่าน ฮาริส... เรา... เจอ ฮาเธอร์ แล้วแต่... เขาแย่แล้ว...  ”
                ฮาริส ตบหลังทหารคนนั้น แล้วบอกให้พยายามหายใจปกติ
                “ ฮาเธอร์ออกไปทำภารกิจตามที่ท่านสั่ง แต่เขาบาดเจ็บหนัก... เรากำลังพาเขาไปทำการรักษาอยู่ในตอนนี้ ”
                “  ฮาเธอร์เจ็บหนักเ? เจ้าไปพาคนของน้องข้ามาจัดการที่นี่ แล้วเจ้าเดียวพาข้าไปหาเขาแล้วหลังจากนั้นเจ้าจงไปตาม
  คนที่ติดตามน้องข้าเมื่อคืนมาด้วย ”
                เขาเดินเข้าไปหากลุ่มคนที่ถูกเขาเมินด้านหลัง
                “ เจ้าเอาเขากลับไปอยู่กับนาง ตอนนี้ข้าหัวเสียจริงๆ แล้วเข้าใจไหม? มีเรื่องที่ข้าอยากฝากเจ้ากับคนของเจ้าห้าม
  ทำลายชีวิตของนาง รีบไปซะเดี๋ยวนี้นอกจากสามคนนี้พวกเจ้าที่เหลือ... รออยู่ดูลานแดง ”
                โทสะของ ฮาริส ส่งมาให้ผู้ใหญ่บ้านจนชายผู้นี้ไม่พูดอะไรต่อนอกจากคำว่า เข้าใจแล้ว ทหารเข้าไปแก้หมัดให้ดาริน
  ในขณะ ที่กลุ่มโจรร้องหาความเป็นธรรมไม่ก็สาปส่งดารินและคนรักของเขา และฮาริสเช่นเคย ถว่าคิดดู ฮาริส ไม่ได้ยินคำร้อง
  ขอชีวิตของพวกโจรที่เหลืออยู่เลย ฮาริสเดินจากมา หญิงสาวเดินไปหาเขาแต่เธอม่สามารถเข้าใกล้ตัวเขา ทหารขวางเธอไว้
                หญิงสาวไม่ค่อยเข้าใจมากนักว่าทำไมเขาถึงปล่อยดาริน กับเธอ
                “ ขอบคุณท่านมาก ที่ไว้ชีวิตพวกเราสองคน ”  ความดีใจจน้ำตาไหลของเธอนั้น ทำให้ ฮาริส หันมายิ้มพลางเดินไป
  พร้อมทหารผู้บอกข่าวเรื่องของฮาเธอร์
                “ การลงโทษผู้หญิงกับเด็กมันไม่ใช่สิ่งที่ข้าชอบอยู่แล้ว ”  เขาเร่งรีบออกไป ผ่านเต็นท์กับทหารแล้วซากที่อยู่อาศัย
  เก่าแก่ข้างๆ เต็นท์  “ เขาเจ็บหนักแค่ไหน ”  ทหารไม่ตอบคำถามฮาริสโดยทันที ฮาริส เริ่มหัวเสียจนทหารผู้นี้รีบตอบในทันที
  ที่สังเกตเห็น
                “ หนักมากครับ แขนซ้ายกับขาขว้าของเขาถูกตัดขาด ดวงตาข้างหนึ่งของเขาใช้การไม่ได้... ”
                 เขาหยุดพูดไปเพราะผวาจให้กับใบหน้าของฮาริสที่ผิดเพี้ยน