Boy with his father

Boy with his fatherเนื้อเรื่องโดย Jaeden
 
 
เสียงลมพัดผ่านระเบียงชั้นบนในยามรุ่งสาง ชายหนุ่มดวงตาสีฟ้าจ้องมองพระอาทิตย์ใกล้ขึ้นสู่น่านฟ้า
อย่างช้าๆ พร้อมกับแก้วกาแฟสีขาวในมือ อากาศหนาวในเดือนธันวาคม กับลมบริสุทธิ์ ทำให้เขารู้สึก
ผ่อนคลาย เขากลับเข้าไปในห้อง ก่อนจะวางแก้วกาแฟแล้วเปิดแล็ปท็อปที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานขึ้น
เมล์กำหนดเดดไลน์งานมากมายเรียงรายเป็นตับ เขากามันทิ้งทั้งหมด เพราะรู้อยู่แล้วว่าไม่ต้องใช้มัน
อีกต่อไป ... เขาตกงานครั้งที่หกในรอบเดือน แต่ไม่ได้เดือดร้อนแต่อย่างใด เพียงแต่ว่าเขามีงานสำรอง
เป็นหลักแหล่งอยู่เสมอ
 
ครบรอบวันอีกครั้ง เขาสวมเสื้อกันหนาวออกไป พร้อมกับช่อดอกไม้ที่ซื้อไว้เมื่อวาน มือของเขาถือกุญแจ
รถยนต์ อีกข้างถือช่อดอกไม้ที่มีกระดาษคราฟแห้งกรัง ก่อนที่เจ้าตัวจะซอยเท้าเดินไปที่ประตูหน้าบ้าน
แล้วเดินตรงไปที่โรงจอดรถ ทุกครั้ง ไม่วายที่เขาจะเปิดเพลงคลอระหว่างทาง แล้วทำอะไรหลายอย่างๆ
พร้อมกัน สีหน้าที่ดูเรียบเฉยกว่าทุกครั้งเผยออกมาอย่างชัดเจน เขาคิดไว้ก่อนหน้านี้แล้วว่าอายุแบบนี้
แล้วยังไม่มีใครเข้ามาในชีวิตคงจะเป็นอะไรที่เงียบเหงาเกินคำบรรยาย
 
วัยรุ่นหนุ่มสาวมักจะไปที่ไนท์คลับหรือห้องสมุด แต่ในเวลาแบบนั้น เขากลับทำตรงกันข้ามกับวัยรุ่นเหล่า
นี้ การใช้ชีวิตอย่างวัยเรียนและทำงานไปด้วยอย่างผู้ใหญ่ กลับทำให้เขามีความสุขมากกว่าไปไนท์คลับ
หรือปาร์ตี้ที่สนุกสุดเหวี่ยงนั่น
 
รถสปอร์ตสีขาวแล่นมาจอดในสถานที่หนึ่งที่ไกลจากตัวเมืองเล็กน้อย หน้าทางเข้ามีป้ายทำจากปูนสีขาว
และรูปปั้นนางฟ้ามากมายยืนเรียงอยู่ ภายในมีป้ายหลุมศพบอกชื่อผู้เสียชีวิตไว้อย่างชัดเจน เขาเดินมาหยุด
อยู่ที่หน้าหลุมศพหลุมหนึ่งที่มีช่อดอกไม้เหี่ยวๆ วางไว้สองสามช่อ ก่อนที่เขาจะก้มลงเก็บพวกมันออกมาแล้ว
เปลี่ยนอันใหม่ไปแทนที่ 
 
พลันลมหนาวเริ่มพัดแรง เขาได้แต่รำลึกถึงตนเองเมื่อวัยเด็กที่อยู่กับพ่อในลอสแองเจอลิส พ่อของเขา
เป็นชายธรรมดาที่ทำงานบริษัท แต่กลับลาออกมาทำงานอดิเรกงานปั้นงานเขียนขายแทน ช่วงเวลาหนึ่ง
ที่ทำให้เขาต้องหวนคิดถึง เป็นช่วงเวลาที่เขากับพ่อไปที่ชายหาดแห่งหนึ่งเงียบสงบและไร้ผู้คน แล้วพ่อ
ของเขาได้กล่าวอะไรมากมายที่ทำให้เขารู้สึกถึงชีวิตของพ่อได้อย่างชัดเจน
 
"แม่รักลูกนะ แค่ตอนนี้พวกเราห่างกัน"
พ่อกล่าว
"แล้วทำไมแม่ถึงไม่มาหาผมบ้างล่ะฮะ?"
เด็กชายถามกลับ
"ตอนนี้แม่แค่อยู่ในที่ที่ห่างไกล..."
เด็กชายมองผู้เป็นพ่อ และมือของตน
"พ่อกำลังเศร้า...ใช่ไหมฮะ?"
"...ก็ นิดหน่อย ที่ไม่ได้เจอเธอ...แม่ของลูกน่ะ"
"ตอนนี้แม่ไปไหนเหรอฮะ?"
"แม่ของลูก...ไม่ได้ไปไหนหรอก พระเจ้าแค่รับตัวเธอไป แต่เธอจะอยู่กับลูกเสมอนะ..."
 
เขาเริ่มมาเข้าใจ ก็ตอนที่เขาอายุ 9 ขวบแล้ว ตอนนั้นมีเพียงความเงียบ เขาเข้าใจแล้วว่าแม่ของ
เขาจากไปเพราะอุบัติเหตุ แต่เขาก็ไม่ได้ว่าอะไรที่พ่อโกหกเขาเสมอว่า แม่กำลังจะมาหาเขา
 
"พ่อฮะ...ถ้าสักวันผมต้องอยู่คนเดียวล่ะ?"
"ทำไมล่ะ? โตไปลูกก็ต้องมีแฟน มีครอบครัว ลูกจะอยู่คนเดียวได้ยังไง?"
"ไม่รู้สิฮะ ผมแค่รู้สึกแบบนั้น ที่เห็นพ่อนั่งคนเดียว ...โดยที่...ไม่มีแม่อยู่ด้วย"
"ฮ่าๆ...นั่นคือพ่อ แต่ลูก ตอนนี้มันยังทันที่ลูกจะแก้ไขอนาคตได้"
"เหรอฮะ..."
 
พอย้อนกลับมาตอนนี้เขานึกขำตัวเองที่ยังโสด เขาอายุจะเข้า 23 ในปีนี้แล้ว และยังอยู่คนเดียว
ถึงในมหาวิทยาลัยจะมีผู้หญิงชอบเขาอยู่มาก แต่มีเพียงคนเดียวที่ไม่สนใจเขาเลย
รีเบกก้า วัตสัน เธอเป็นผู้หญิงธรรมดา แต่มีจุดเด่นหนึ่งที่ทำให้เขามองอยู่เสมอ จนบางครั้ง
เวลาอยู่ใกล้กันทำให้เขาดูเซ่อไปเลย
เขาคิดอยู่ตลอดว่า นี่ใช่ความรักหรือไม่? แต่เขาแค่ต้องการความกล้าที่จะทำอะไรบางอย่าง
เช่น ชวนเธอคุยหรืออะไรทำนองนั้น...
 
"ผมไปแล้วนะครับ"
เขากล่าวสั้นๆ ก่อนจะเดินหันหลังกลับออกมาจากหลุมศพ ทิ้งไว้เพียงดอกไม้สีขาวตรง
หน้าหลุมของพ่อ ที่ปลิวไสวไปกับสายลมอย่างช้าๆ...
 
 
บันทึกเมื่อวันที่ 22 ธันวาคม 2014
บันทึกนิยายและเรื่องสั้นของ Jaeden
 
ขอบคุณที่อ่านครับ
 

:)