ผ้าห่มผืนเก่า เสื้อกันหนาวตัวเดิม

       วันนี้วันหยุดสุดสัปดาห์ ถือเป็นวันครอบครัวอีกวันหนึ่ง สมาชิกในบ้านมักใช้เวลาว่างร่วมกันทำกิจกรรมต่างๆ นานา ไม่เที่ยวห้างก็ทานอาหารมื้อพิเศษ ครอบครัวทศทวากับอุมาพรเป็นอีกครอบครัวหนึ่งที่ใช้เวลาร่วมกันในวันพักผ่อน
       สองสามีภรรยาพ่วงด้วยอุทุมพร อมรลักษณ์ และอัคนี ลูกสาวลูกชายของพวกเขาเที่ยวห้างสรรพสินค้าสาขาเปิดใหม่กันอย่างเพลิดเพลิน แต่เหมือนคนที่สนุกสนานกับการจับจ่ายซื้อของ เห็นทีจะมีแค่ภรรยาและลูกๆ ของทศทวาเท่านั้น ทศทวามีหน้าที่ขับรถและเร่งให้อุมาพรกับลูกๆ รีบกลับบ้าน หากซื้อของเสร็จ เขาเป็นห่วงเรือนชานนั่นเอง
       ครั้นได้ของใช้นานาจิปาถะ เช่น น้ำยาล้างจาน ผงซักฟอก น้ำยาปรับผ้านุ่มกลิ่นหอมๆ และสิ่งจำเป็นอื่นๆ เรียบร้อย ชายหญิงวัยใกล้กลางคนจึงช่วยกันถือของ พาลูกๆ กลับบ้าน ขณะเดินผ่านร้านขายเสื้อผ้าแบรนด์ อมรลักษณ์ก็หยุดยืนมองดูภายในร้าน เอ่ยปากทวงสัญญาก่อนหน้านี้กับผู้เป็นแม่...สัญญาที่ว่า แม่จะซื้อเสื้อกันหนาวแบรนด์แม็คให้ หากเธอสอบได้ที่หนึ่งในชั้นปี
       "แม่ อุ๋มอิ๋มอยากได้เสื้อกันหนาวแม็ค"
       "แม่เพิ่งซื้อเสื้อกันหนาวให้เราเมื่ออาทิตย์ที่แล้วเองนะ"
       "นั่นไม่ใช่ของแม็คที่อุ๋มอิ๋มอยากได้"
       "แต่แม็คแพงนะลูก"
       "หนูอยากได้"
       "อุ๋มอิ๋ม อย่าดื้อสิ" ผู้เป็นพ่อเอ็ด
       "อุ๋มอิ๋มคะ ฟังแม่นะ" ผู้เป็นแม่ย่อตัวสบตากับลูกสาวคนรอง "หนูมีเสื้อกันหนาวเยอะแล้วนะลูก เยอะกว่าพี่อ้อมกับอินทุซะอีก มีมากพอที่จะใส่เจ็ดวันวันละตัวสองตัวยังได้เลย..."
       "แม่ ไปพูดเรื่องแบบนี้กับมัน มันไม่เข้าใจหรอก เพิ่งจะปอสี่เองอะ" อุทุมพรพูดแทรกขึ้น และหันไปพูดกับน้องสาวต่อ "อุ๋มอิ๋ม ช่วงนี้แม่ไม่ค่อยมีเงิน ค่าใช้จ่ายในบ้านก็เยอะ ไว้วันหลังนะ"
       "ทำอย่างกับเอ็งพูดให้อุ๋มอิ๋มเข้าใจได้งั้นแหละ" อัคนีสวนด้วยความหมั่นไส้กับคำพูดเท่ๆ ของพี่สาวคนโต
       "หนวกหูน่า อย่าทำเป็นแสนรู้เลย เอ็งพูดแบบนี้แสดงว่าเข้าใจสิ่งที่เขาพูด ถ้าเอ็งเข้าใจ อุ๋มอิ๋มก็เข้าใจหรอก"
       "เชอะ"
       "ก็เขาอยากได้นี่อ้อม"
       "ตัวเก่าก็สวยนะ"
       "แต่เขาไม่ชอบ"
       "แต่ถ้าเอ็งรอให้เงินเดือนแม่ออก บางทีเอ็งอาจจะได้เจอตัวที่สวยกว่าเสื้อตัวนั้นก็ได้นะ หรือถ้าไม่ชอบก็ยังกลับมาซื้อตัวที่ชอบก็ยังได้อยู่"
       อมรลักษณ์ชั่งใจคิด เพราะยังเด็กนัก เธอจึงเชื่อคำพูดพี่สาวมากกว่าคิดถึงประโยชน์ที่ตัวเองจะได้รับ "เอางั้นก็ได้ เขาจะรอจนกว่าเงินเดือนแม่จะออก"
       ทศทวากับอุมาพรมองดูลูกๆ ของตนแก้ไขปัญหาอย่างชื่นใจ...พวกเขาเติบโตไปอีกก้าวแล้วกระมัง
       "ดีมาก" อุทุมพรลูบหัวน้องสาวอย่างเอ็นดู ทว่าผู้ถูกกระทำกลับทำท่ารังเกียจรังงอนเธอ
       "อย่าลูบสิ ผมเสียทรงหมด" แต่ยิ่งพูดมือหนายิ่งแกล้งให้คนตัวเล็กรู้สึกหนหวย ไม่พอใจ
 
       บ่ายวันอาทิตย์น่าจะเป็นช่วงเวลาพักผ่อนของเธอ แต่อุมาพรเป็นคนขยัน อดที่จะทำงานนานๆ ไม่ได้ เธอรื้อตู้เสื้อผ้ามาทำความสะอาด จัดระเบียบเครื่องแต่งกายต่างๆ ของสมาชิกในบ้านเสียใหม่ และพบว่าบ้านของพวกเธอเต็มไปด้วยเสื้อผ้ากองมหึมา มีเสื้อผ้าหลายตัวที่ไม่ค่อยนำมาใช้ บางตัวก็เล็กเกินกว่าที่จะใส่ได้แล้ว พ่วงด้วยผ้าห่ม เสื้อกันหนาว พระเจ้า! นี่บ้านหรือร้านขายเสื้อผ้า
       เธอจัดแจงแยกผืนเสื้อผ้าที่ใช้ประจำ ใช้บางโอกาส และไม่ค่อยได้ใช้ หรือไม่เคยใส่เลย...ตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ นำเสื้อผ้าที่จำเป็นต่อเธอน้อยที่สุดมาพับอย่างเป็นระเบียบ เตรียมนำไปบริจาค คงไม่จำเป็นต้องซัก เพราะเธอจัดการทำความสะอาดแล้วเมื่อวันก่อน ขณะเดียวกัน อุทุมพรกับอมรลักษณ์ก็เดินกลับเข้ามาในบ้าน หลังล้าจากการเล่นแบดมินตัน พวกเธอเดินไปหาแม่
       "แม่ ทำอะไรอยู่หรอ" อุทุมพรถามขึ้น
       "พับผ้าน่ะ แม่จะเอาไปบริจาค"
       "โหหหหห หมดนี่เลยหรอแม่" อมรลักษณ์ตาวาวกับกองเสื้อผ้า
       "ใช่จ้ะ เสื้อผ้าบ้านเราเยอะมาก ช่วงนี้เข้าหน้าหนาวแล้ว ยังมีอีกหลายคนเลยนะที่ไม่มีแม้เสื้อผ้าจะใส่ แม่สงสารพวกเขา เสื้อผ้าเก่าของเราทั้งนั้น แค่ซักให้สะอาดตากให้แห้ง เย็บตรงส่วนที่ขาดนิดๆ หน่อยๆ ก็ใช้ได้เหมือนของใหม่แล้วนะลูก"
       "ให้อ้อมช่วยนะ" อุทุมพรอาสา อมรลักษณ์ยืนดูด้วยความสนใจใคร่รู้ แล้วถามขึ้น
       "ผ้าห่มตัวนั้นก็ด้วยเหรอแม่"
       "ใช่จ้ะ"
       "ไม่ได้นะ ตัวนั้นผ้าห่มตัวโปรดของหนู" ไอ้ตัวเล็กปรี่เข้ามายื้อแย่งผ้าห่มผืนเก่าลายการ์ตูนเจ้าหญิงเจ้าชายที่เธอคิดถึง
       "ไม่ได้นะอุ๋มอิ๋ม แม่จะเอาไปบริจาค"
       "อุ๋มอิ๋มก็มีคิตตี้แล้วนี่ลูก" อุมาพรหมายถึงผ้าห่มนวมผืนหนาที่ซื้อมาตอนไปเดินห้างครานั้น...ผ้าห่มลายคิตตี้สีหวานที่เจ้าของมันชอบ "ผืนนี้เก็บไว้ก็ไม่ได้ใช้นะลูก แต่ถ้าให้คนอื่นเค้าอาจจะต้องการมันมากกว่าเราก็ได้"
       แม้อมรลักษณ์จะยังเป็นเด็ก แต่ทายาทตระกูลนี้ฉลาดกันทุกคน เธอหวนคิดตามคำพูดของแม่และเรื่องวันนั้น ฉุกใจคิดขึ้นมา...เราโชคดีที่มีบ้าน อาหาร และมีเสื้อผ้ามากมายให้เลือกสรรใส่ แต่ยังมีอีกหลายคนที่ต้องทนกับความลำบาก บางคนไม่มีที่อยู่อาศัย ไร้การศึกษา ขาดปัจจัยหลายอย่างที่จำเป็นต่อการดำรงชีวิต เธอควรซาบซึ้งกับชีวิตที่สุขสบาย แทนที่จะเอาแต่ใจตัว ทำให้แม่พ่อลำบากใจ
       "โอเคค่ะ" เธอรับคำ แล้วว่า "แม่ อุ๋มอิ๋มไม่เอาแม็คแล้วนะ"
       "อ้าว ทำไมล่ะ"
       "หนูมีเสื้อกันหนาวเยอะแล้ว ยังใส่ได้อีกหลายวัน โดยไม่ต้องซักแล้วซักอีก"
       "แต่แม่ซื้อมาแล้วนะ"
       "อ้าว"
       "แม่เห็นว่าเราอยากได้ก็เลยซื้อมา เงินเดือนแม่ออกพอดี"
       อุมาพรรามือจากการเย็บผ้าห่มที่ขาด ลุกไปหยิบเสื้อกันหนาวตัวแพงที่คนตัวเล็กอยากได้นักหนามากางโชว์ อมรลักษณ์รู้สึกคล้ายโชคหล่นทับมากกว่ายินดีที่ได้รับสิ่งที่ตัวเองอยากได้ นึกขอบคุณบุพการี "พอแล้วนะแม่ ต่อไปไม่ต้องซื้อแล้ว"
       ผู้เป็นแม่ประหลาดใจยิ่ง...คำพูดเมื่อกี้เป็นของลูกสาวคนเล็ก
       "ได้ ต่อไปแม่จะไม่ซื้อ" เธอตอบพลางยิ้ม นั่งทำงานต่อ ขณะที่อุทุมพรขันในใจกับท่าทีของน้องสาวที่เหมือนจะเข้าใจอะไรได้