ใครเป็นเหยื่อ?

       ราตรีเงียบสงบ ผู้คนทยอยกันเลิกงานกลับบ้าน บางคนกำลังทานข้าว หรือทำธุระส่วนตัว และอีกบางคนก็กำลังจะเข้านอน ชาร์จแบตตนเองให้พร้อมรับงาน การบ้าน ความทุกข์ความสุขที่จะถือกำเนิดขึ้นในเวลาอันใกล้
       ราตรีเคว้งคว้าง มีเพียงดาวดวงน้อยดวงใหญ่ไม่กี่ดวงเป็นเพื่อน ยามม่านราตรีกาลพลิ้วไหว ใช่ว่ามีแค่ห้วงนิทรารมย์เท่านั้น ยังมีคนอีกประเภท ตรงข้ามกับมนุษย์เงินเดือนปกติโดยสิ้นเชิง เรียกคนกลางคืนนี้ว่า ผีเสื้อราตรี เรียกตามลักษณะนิสัยของพวกเขาที่มีซึ่งคล้ายกับผีเสื้อราตรีที่มักหากินตอนม่านราตรีเบิกโรง
       เสียงดนตรีทวีความสนุก ประหนึ่งจะปลุกบรรดาผีเสื้อราตรีบางคนฟื้นจากสภาพเมามาย ร่ายรำให้ผับแห่งนี้มีสีสันเพิ่มขึ้น กล้าเพชรกับไชยวานเดินตามกันเข้ามา สายตาผู้นำสอดส่ายหาใครคนหนึ่ง คนข้างหลังชวนคนข้างหน้านั่งโต๊ะที่ว่างอยู่ตรงมุมลับตาผู้คน เพื่อง่ายต่อการพูดคุยสนทนา สั่งสุราดื่ม ลบความผิดสังเกตที่อาจเกิดขึ้นได้
       พวกเขาจำเป็นต้องระวังตัวเป็นพิเศษ พวกเขาไม่ใช่ผีเสื้อราตรีเฉกเช่นคนรอบกายอีกหลายคน แต่หากเปรียบนักท่องราตรีคือผีเสื้อ พวกเขาคงเป็นชาวสวนที่มากำจัดและจัดการผีเสื้อให้มีระเบียบวินัยในการใช้ชีวิตแต่ละวัน ซึ่งนั่นไม่ใช่เรื่องใหญ่เท่าการที่เขาเข้ามาอยู่ในอาณาเขตของเสือแล้วตอนนี้หรอก
       "หมวดแพรวติดต่อมาหรือยัง" กล้าเพชรถามเสียงเครียด กังวลเรื่องแผนแผลงๆ ของแพรวพรรณ รู้ว่าเสี่ยงแต่ต้องทำ เพราะมันคือหน้าที่
       "ติดต่อมาแล้วครับ ซ่องที่เรากำลังตามหาอยู่ชั้นใต้ดินของผับครับ"
       "อือ" มิน่าถึงค้นไม่เจอสักที เขาคิด "จะรับแขกเมื่อไหร่"
       "สี่ทุ่มครึ่งครับ"
       ชายหนุ่มมองนาฬิกาบนข้อมือ อีกประมาณสิบห้านาทีถึงจะได้เวลาซ่องเปิด แล้วก็จะปิดตัวลง คืนนรกนี้ต้องสิ้นสุดลง เหยื่อสาวมากมายต้องสังเวยร่างกาย เพียงเพราะต้องสนองตัณหาชายกระเป๋าหนัก แลกกับเงิน...ปัจจัยที่ห้าของมนุษย์ เพื่อดำรงชีพต่อไป คืนนั้นและอีกหลายราตรีที่ผ่านมา...ผู้เคราะห์ร้ายไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้ คืนนี้...ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าระหว่างผู้ซื้อบริการกับผู้ขายบริการ
       ใครเป็นเหยื่อ?
        เขานึกถึงแพรวพรรณพลางแอบยิ้มขำในใจ ทำไมเธอจึงคิดอะไรพิเรนทร์และเสี่ยงอันตรายแบบนี้ ยกเบียร์ราคาไม่ธรรมดาตรงหน้าขึ้นดื่มพอเป็นกระษัย ฆ่าเวลา และมองบรรยากาศรอบตัว พลันสายตาก็สบกับผู้ชายคนหนึ่งเข้า
       "นั่นใครหรอไชยวาน หน้าคุ้นจัง" นิ้วเรียวชี้ไปยังบุคคลเป้าหมายแผ่นหลังไกลลิบ ไชยวานมองตาม
       "รู้สึกจะเป็นนายเอเดรียนที่เพิ่งถูกประกันตัวไปนะครับ"
       "หือ ถูกจับข้อหาอะไรล่ะ"
       "ยาเสพติดครับ เห็นว่าตรวจฉี่แล้วฉี่เป็นสีม่วง"
       "อืม...แล้วยังอุตส่าห์ออกมาให้สงสัยอีกนะ น่าจับไปตรวจอีกสักรอบ อายุยังไม่น่าจะถึงยี่สิบด้วยสิ ผิดตั้งแต่เดินเข้ามาในผับแล้ว"
       "คงไม่คิดว่าจะเจอตำรวจที่นี่ล่ะมั้งครับ"
       "นั่นสินะ" พวกเขาละสายตาจากเอเดรียน วางแก้วลงกับโต๊ะ แล้วลุกขึ้นเดิน "พวกเราก็ไปบ้างสิ ตามนายเอเดรียนไป"
       สงสัยจริง หมอนั่นเข้าไปทำอะไรตรงทางเข้าไปใช้บริการทางเพศ 'สวรรค์ชั้นเจ็ด'
 
       "เด็กใหม่หรอเธอ ทำไมไม่เคยเห็นหน้าเลย" สาลี่ ราชินีค้ากามทักแพรวพรรณที่กำลังแต่งหน้า หญิงสาวแสร้งอ่อนหวาน ไม่กล้าแม้สบตาสาวใหญ่ ลำไย แม่เล้าเจ้าของซ่องตอบแทนเสียงใส
       "ใช่แล้ว เด็กใหม่ เป็นไงนังลี่สวยมั้ย เจ๊คัดเองกับมือเลย เห็นกำลังหางานทำที่สลัมพอดีเลยพามา"
       "ฉันชื่อแพรวจ้ะ"
       "เจ๊ชื่อสาลี่ เป็นลูกพี่ลูกน้องกับพี่ลำไย"
       ยังไม่ทันที่สาลี่จะสาธยายเรื่องของตัวเองและกล่าวยินดีที่ได้รู้จักเสร็จสรรพ ลำไยก็บอกให้ไปเตรียมตัวรับแขก แพรวพรรณเดินตามสาลี่และหญิงสาวอีกเจ็ดแปดคนไปนั่งในห้องกระจกที่ถูกจัดเตรียมไว้
       ทุกคนต้องแต่งตัวให้ดูสวย น่าดึงดูดใจและมานั่งเก็บตัวในนี้ พอซ่องเปิดทำการ ลูกค้ามาถึง พวกเขาก็จะเลือกผู้หญิงที่ตนอยากหลับนอนด้วย แล้วพาไปยังห้องชุดเหมือนโรงแรมม่านรูด เมื่อเสร็จกิจกาม บรรดาหญิงสาวที่ทั้งเต็มใจและไม่เต็มใจให้ถูกกระทำชำเราก็จะได้รับเงิน เป็นค่าตอบแทนตามที่พวกเธอปรารถนา มันเป็นวัฏจักรเช่นนี้จนกว่าผับจะปิด
       ผู้หญิงที่นั่งข้างหลังและขวามือเธอถูกเรียกตัวไปแล้ว เธอชำเลืองแผ่นหลังพวกเธออย่างเวทนา...พวกเธอคือเหยื่อกามารมณ์ ผู้หญิงที่นั่งใกล้ๆ เธอทยอยออกไปทำงานทีละคนๆ มีทั้งยินดีเพราะเลี่ยงไม่ได้ และถูกหลอกถูกบังคับมา ในใจก็อยากช่วย แต่ทำอะไรไม่ได้ เกรงจะขัดงานใหญ่ให้เสียการ รู้สึกตัวอีกทีก็มีคนมาเทคเธอไปใช้บริการเสียแล้ว
       หึๆ กับผู้หญิงคนอื่นและคู่ค้าของพวกเธอ แพรวพรรณเทใจมอบคะแนนสงสารแก่ผู้หญิงด้วยกัน แต่หากใครเลือกเธอเป็นคู่นอน เธอกลับไม่สงสารตัวเอง!
       เพราะเธอไม่ได้เป็นแค่เหยื่อค้าประเวณีธรรมดาเท่านั้น
       ประตูห้องถูกเปิดออกด้วยฝีมือชายผมสีดอกเลา บอกอายุอานามได้เป็นอย่างดี แพรวพรรณเล่นละครตามบทบาทที่ได้รับ พลางมองต้นทาง พวกเขานัดกันตอนซ่องเปิด หวังว่าตำรวจที่นัดไว้คงมา กล้าเพชรกับไชยวานกำลังจะซื้อบริการพอดี สวนทางกับสายตาหญิงสาว เพราะเธอกับคู่ขาเข้าห้องไปก่อนแล้ว เฒ่าหัวงูไม่รอช้า จะจูบหญิงสาวเสียให้ได้
       "อุ๊ย เสี่ยขาาา" เธอหนีสัมผัสแต่ก็ยังล่อหลอกชวนชายสูงวัยเล่นเกมรักกับเธอ
       "เล่นตัวหรอคะ อย่าหนีเสี่ยสิ เสี่ยทนความน่ารักของหนูไม่ไหวแล้วนะ มาให้เสี่ยแสดงความรักหน่อยเร้ววว" เขาโผกอดเธอ ทว่าคว้าได้เพียงเงา เจ้าตัวหลบได้ ยิ้มล้อเขาพร้อม
       ...ครั้นเบื่อที่จะทำร้ายจิตใจคู่ขาต่างวัย เธอจึงหลอกล่อ ยกนิ้วชี้เข้าหาตัวให้สัญญาณบุก เพื่อให้เขาเข้ามาหา ชายชราสนองตอบความพร้อมของเธอ แต่ฝันเสน่หากลับค้างเติ่งกลางอากาศ ถูกกำปั้นหวานใจสอยร่วงเพียงหมัดเดียว หญิงสาวติดต่อกล้าเพชรกับไชยวานทันทีที่ภารกิจเธอจบลง
       อีกด้านหนึ่ง...
       เมื่อรู้แน่แล้วว่าแพรวพรรณปลอดภัย สองหนุ่มก็เผยธาตุแท้ เข้าจับกุมลำไย แม่เล้าเจ้าของซ่องทันใด พ่วงด้วยผู้เสียหายจากการค้าประเวณีอีกเป็นพรวน เหล่าตำรวจที่แสตนด์บายรอจับกุมผู้ร้ายตามมุมอับบริเวณใกล้ๆ พอได้ยินเสียงเอะอะของเจ้านายก็กรูกันเข้ามา เรียกเสียงหวีดร้องจากเหยื่อสาวและความงุนงง ประหลาดใจปนความคุกรุ่นของลูกค้าทั้งขาประจำและลูกค้ารายใหม่ได้ง่ายดาย
       ไชยวานปลีกตัวไปต้อนคนผิดที่กำลังจะหลบหนี สวนทางกับแพรวพรรณที่กำลังลากคอคนผิดมารอรับโทษ ไม่นาน พวกเขาก็ควบคุมสถานการณ์ได้ ทุกคนนำตัวผู้กระทำความผิดพร้อมกับเหยื่อไปที่สถานีตำรวจ
       การปรากฏตัวของฝูงตำรวจ สร้างความตกใจ ประหลาดใจให้แก่เหล่านักท่องราตรีได้ผลชะงัด
       "ทุกคนครับ คืนนี้พวกเรามาจับผู้ค้าประเวณี ไม่ได้ตั้งใจจะมาขัดขวางความสุขของพวกคุณ แต่ผับนี้เปิดซ่องไว้ใต้ดิน พวกเราจำเป็นต้องทำตามหน้าที่" กล้าเพชร นายตำรวจที่มียศสูงที่สุดในเหล่าตำรวจทั้งหมดในสถานเริงรมย์กล่าวลดความตระหนกให้ผีเสื้อราตรี
       "พวกเราจำเป็นต้องปิดผับนี้นะครับ ขอความร่วมมือกับทุกท่านด้วยนะครับ" ไชยวานสำทับ
       ท้องฟ้ายามราตรีมีสีสันอีกครั้ง หลังจากตำรวจออกมาจากผับหมดทุกคนแล้ว การจับกุมผู้กระทำความผิดจบลงด้วยดี แต่เรื่องที่ผับแห่งนี้แอบเปิดแหล่งค้ากามก็ต้องสืบสวนสอบสวนกันต่อไปตามครรลองของตำรวจ
       "อืม...ถ้าให้หมวดแพรวแต่งตัวแบบนี้เวลาทำงาน ทุกคนก็คงชื่นชอบกันใหญ่เลยนะครับ" ไชยวานพูดพลางมองหญิงสาวข้างๆ ตั้งแต่ศีรษะจรดเท้า
       "ไม่ดีมั้งคะ ฉันไม่อยากมีปัญหากับเจ้านายของคุณ" แพรวพรรณส่งสายตามองใครคนหนึ่งซึ่งรู้กันดีว่าหมายถึงใคร...กล้าเพชร