ลูก(เคย)รัก

       เฮ้อ!
       สอบเสร็จแล้วโว่ยยยยยยย
       ฉันละดีใจจริงๆ...ได้เป็นอิสระจากความเครียดสักที
       หลังจากสิ้นสุดศึกการสอบทำงาน ตำแหน่งข้าราชการที่พ่อแม่บังคับให้เป็น พวกเราก็กลับบ้าน อันที่จริง ฉันจะปฏิเสธก็ได้ แต่มันรำคาญ คร้านที่ต้องฟังเพลงยาวซึ่งเต็มไปด้วยคำบริภาษของพวกท่าน
       ฉันกะว่าจะได้ฟังเพลงโปรดสบายๆ หลังสอบเสร็จ ทว่าพ่อผู้ทำหน้าที่เป็นสารถีส่งฉันมาสอบท้องถิ่นสอบสวนฉันราวกับฉันเป็นผู้ต้องสงสัยอย่างไรอย่างนั้น...ถามเรื่องทำข้อสอบนั่นแหละ
       "พอทำได้ ข้อสอบไม่ยากเท่าไหร่" คำตอบของฉันเรียกรอยยิ้มจากพ่อได้ ฉันลอบมองรอยยิ้มนั้น
       "ตอนพ่อสอบทำงานราชการแรกๆ พ่อก็พูดกับเพื่อนแบบนี้" ฉันแปลกใจกับคำพูดของพ่อ เหมือนพ่อเข้าใจความคิดฉัน ท่านขยายความต่อ โดยไม่ละสายตาจากการมองถนนข้างหน้า "แล้วพ่อก็สอบได้จริงๆ"
       เหอๆ ถ้าหนูโชคดีเหมือนพ่อก็ดีสิ ถึงจะไม่เต็มใจจะเป็นข้าราชการก็เถอะ
       ฉันนั่งฟังพ่อคุยโวสลับกับตอบคำถามที่พ่อเตรียมไว้ในใจ สำหรับให้ฉันตอบหลังสอบ คำตอบอาจถูกใจไม่ถูกใจบ้าง แต่พ่อไม่ได้พูดอะไรต่อ มีสมาธิกับการขับรถอย่างเดียว ขณะที่ฉันกดเปลี่ยนเพลงฟังใหม่ พอดนตรีขึ้นปุ๊บ เสียงดนตรีอีกเพลงหนึ่งก็ดังแทรกขึ้น ใครโทร.มานะ กำลังจะได้ฟังเพลงอยู่แล้วเชียว ความขุ่นเคืองหายไป เมื่อรู้ว่าใครติดต่อมา...เพื่อนสนิท
       "ฮัลโหล..."
       (เป็นไงบ้าง ทำข้อสอบได้มั้ย)
       "ทำได้ ข้อสอบไม่ค่อยยาก"
       (ดีแล้ว อยู่ไหนตอนนี้ กลับบ้านยัง)
       "กำลังกลับ รถติดสุดๆ เลยอะ"
      (คนคงไปสอบเยอะ)
       "ใช่ๆ เจ้ล่ะเลิกงานยัง" 
       (เลิกแล้ว กำลังจะกลับบ้านเหมือนกัน)
 
       ฉันบอกใครๆ ว่าทำข้อสอบได้ ก็ฉันทำได้จริงๆ นี่นา ถึงจะมีข้อมั่วบ้าง แต่เจ็ดสิบแปดสิบเปอร์เซ็นต์เป็นส่วนที่ฉันทำได้ พ่อแม่ต่างภูมิใจ และหวังว่าคงได้รับข่าวดีเร็วๆ นี้ เวลาบรรดาญาติพี่น้องมากินข้าวที่บ้าน พวกเขาก็จะพูดเรื่องของฉันในวงสนทนาอย่างชื่นชม ดูถูกคนที่ไปสอบโครงการเดียวกับฉันไปพร้อม กลัวใจจริงๆ ว่าเวรกรรมของการสนทนานั้นมันจะสาปแช่งให้ฉันสอบไม่ได้ เพียงเพราะอยากทำให้พ่อแม่ฉันผิดหวัง
       นับจากนั้น ฉันใช้ชีวิตอย่างปกติสุข พ่อเลิกบ่นใส่ฉันเพราะความไม่พอใจที่ฉันอยู่เฉยๆ แม่ซื้อทีวี จ้างช่างติดตั้งทีวีดาวเทียมให้ในห้องนอน ฉันปลื้มปริ่มเป็นที่สุด ทีนี้ก็ไม่ต้องไปแย่งพ่อแม่ดูอีกแล้ว
       แต่อนิจจา!
       ครั้นถึงวันประกาศผลสอบทุกอย่างก็เปลี่ยน
       "เต็น...เต็น... ตื่นได้แล้วลูก"
       ฉันปรือตามองผู้มาเยือน "มีอะไรหรอแม่"
       "เปิดดูประกาศผลสอบหรือยัง"
       "ยังอะ เน็ตพ่อหมดก่อน" ฉันใช้โทรศัพท์พ่อเล่นอินเทอร์เน็ต พ่อสมัครเน็ตทุกสัปดาห์ เพราะต้องใช้สื่อสารกับที่ทำงานตลอด ผิดกับฉัน...หากมีเงินมากก็จะเติมเล่นเอง ถ้าไม่มีเงินก็ไม่ออนไลน์
       "อ้าว แสดงว่าต้องเติมเงินสิ"
       "ใช่จ้ะ"
       "งั้นเดี๋ยวแม่ไปเติม แล้วเรามาเปิดดูนะ"
       "จ้ะ" แม่เดินล่วงหน้าลงไปชั้นล่างก่อน ขณะที่ฉันพักสายตาครู่หนึ่ง ด้วยยังรู้สึกงัวเงียอยู่
       ...แม่กลับมาจากซื้อกับข้าวและอื่นๆ ในหมู่บ้าน บอกให้ฉันจัดการสมัครอินเทอร์เน็ต แล้วก็เดินไปเข้าห้องน้ำเพื่อเตรียมตัวไปสอนหนังสือ (แม่ฉันเป็นคุณครูน่ะ) ฉันจิ้มๆ เลื่อนๆ หน้าจอโทรศัพท์พักหนึ่ง หมายรีบดูประกาศ ทว่ากลับยังเข้าใช้ไม่ได้ กว่าจะโหลดได้เข็มนาฬิกาวนมาชี้ที่เลขสิบสองอีกครั้งแล้ว พ่อกลับมาพักเที่ยงที่บ้าน เดินมาหาฉันด้วยใบหน้าบอกบุญไม่รับเท่าไร นิสัยเสียเก่าๆ ยังคงเดิม โยนมือถือลงบนโซฟาเบาะนุ่มหุ้มหนัง พลางสั่งให้ฉันเปิดเว็บเพื่อดูประกาศผลสอบ เรียกว่า สั่ง น่ะถูกแล้ว ฉันกำลังคุยโทรศัพท์กับเพื่อน และยังคุยไม่เสร็จ กลับเรียกให้สนใจผลสอบท่าเดียวเลย ฉันบอกลา วางสายจากเพื่อน หยิบโทรศัพท์ที่ถูกโยนลงมานอนแอ้งแม้งข้างตัว พยายามดาวน์โหลดผลสอบดูอีกครั้ง
       ผ่านไปเกือบยี่สิบนาที จึงสามารถตรวจสอบรายชื่อผู้ที่สอบผ่านภาค ก. และภาค ข. ได้ ขณะกำลังเลื่อนหน้าจอโทรศัพท์ค้นหาชื่อตัวเองอย่างลุ้นๆ นั้น จู่ๆ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น "ฮัลโหลแม่..."
       (เป็นไงลูก เช็คได้หรือยัง)
       "ได้แล้วจ้ะ กำลังดูชื่อเลย"
       (มีชื่อหรือเปล่า)
       "ไม่รู้สิแม่ หนูเพิ่งเปิดดูได้"
       (อ้อ...ได้เรื่องยังไงโทร.บอกแม่ด้วยล่ะ)
       "จ้ะ" สิ้นพูด สายถูกตัดไป ฉันไล่สายตามองรายชื่ออย่างช้าๆ กลัวลืมอ่านรายชื่อใดรายชื่อหนึ่ง
       การที่ฉันอ่านมาถึงลำดับที่ร้อยกว่า ทำให้ความเชื่อมั่นที่มีในใจว่า เราคงสอบได้ สั่นคลอน ยิ่งมาไกลความหนักแน่นที่เคยมียิ่งทวีความหวั่นไหว มากกว่าเดิม ฉันคิดว่าคงสอบไม่ผ่านแน่ๆ เหมือนฝันก่อนหน้านี้...ฉันฝันว่าฉันซ้อนท้ายรถมอเตอร์ไซค์ คนขับหลับในพาฉันแหกโค้งตกสระน้ำไป แล้วก็สอบตกจริงๆ เหมือนที่พ่อเคยทำนายไว้ พ่อไม่ใช่หมอดู แต่พ่อเคยฝันในลักษณะเดียวกันนี้ครั้นตอนสอบทำงานใหม่ๆ พ่อเคยฝันว่าไฟไหม้บ้าน ทุกอย่างสูญไปกับความร้อน ที่แผดเผาโหมเข้ามา แต่พ่อไม่เป็นอะไร ไม่ตกลงไปเบื้องล่าง ไม่ตกลงไปในห้วงน้ำ...เหมือนฉัน! แล้วพ่อก็ได้รับข่าวดีในคราวต่อมา...พ่อสอบไล่ได้
       ตรงข้ามกับฉัน ฉันไม่มีชื่อ!
       พ่อเดินเข้ามาหาฉัน ถามถึงผลว่าเป็นอย่างไร คำตอบที่ได้รับนั้นสร้างความไม่พอใจให้พ่อได้เป็นอย่างดี ฉันสูดลมหายใจลึกๆ เบาๆ เพราะรู้ชะตากรรมของตัวเอง มันคงไม่ต่างจากตอนสอบเข้ามหาวิทยาลัยเท่าไรหรอก ฉันยังจำได้ดีว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองบ้าง และคิดว่าต้องรีบเตรียมใจรับคำบริภาษจากบุพการีให้เร็วที่สุด
       "แล้วก็บอกว่าทำได้ ทำผิดล่ะสิ ก็ไม่ได้จะซ้ำเติมนะ แต่ใจก็คิดอยู่แหละว่าทำได้จริงเหรอ"
       ที่พูดมานี่ไม่ใช่การซ้ำเติมหรือ?
       แต่ดีแล้วล่ะที่โดนแค่นี้ ตอนนั้น...ตอนที่สอบเข้ามหาวิทยาลัยครั้งแรกและครั้งที่สองไม่ได้  ทั้งเหี้ยทั้งควาย ไหนจะสารพัดสัตว์เกือบหมดป่าหมดสวน โอยยยย ด่าลูกหรือด่าใครก็ไม่รู้ เสียใจมากกระทั่งไม่เรียกพ่อว่าพ่ออีกเลย เพิ่งมาเรียกตอนเรียนจบนี่ล่ะ
       ฉันเล่าเรื่องผลสอบให้เพื่อนสนิทฟัง พวกมันก็น่ารัก พูดให้กำลังใจ...สู้ๆ นะ ปีหน้าสอบใหม่ กูจะชนะจะแพ้กับมึง นับแต่รู้ผล พ่อบ่นนั่นนี่มากมาย แม่ก็สำทับเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย สมกับเป็นสามี-ภรรยากันเหลือเกิน ฉันทนฟังไป ทนฟังคำไหนไม่ได้ก็ใส่หูฟัง เปิดเพลงกลบคำผรุสวาทของพวกเขา หวังว่าเวลาที่ตายไปแต่ละเลขผานาทีจะทำให้ฉันหลุดพ้นจากบ่วงคำติฉินนินทาเข้าสักวันหนึ่ง
       ผิดหวังนิดหน่อยที่ผู้ทำร้ายเราด้วยคำพูดไม่ใช่ใครอื่นไกล
       พ่อแม่ตัวเอง!
       แน่นอน ฉันมันอดีตลูกรักนี่
       ลูก (เคย) รัก