Love time story

                       มิตรภาพ แห่งความทรงจำ

"มิตรภาพ " คำสั้นๆ เขียนง่ายๆ แต่ความหมายของมันยิ่งใหญ่เหลือเกิน เพราะคำว่ามิตรภาพมันได้เปลี่ยนชีวิตของฉันไปตลอดกาล

  ฉันเป็นคนเก็บตัวโลกส่วนตัวสูง โรงเรียนนะหรอคือที่ๆอันตรายที่สุดสำหรับฉัน เพราะฉันไม่มีเพื่อนเลยสักคน ฉันอยู่คนเดียวมาตลอด ฉันกินข้าวคนเดียว ไปไหนมาไหนคนเดียว นั่งเรียนอยู่คนเดียว ไม่รู้จักหรอกคำว่าเพื่อนอ่ะ จนกระทั้งวันหนึ่ง วันที่ฉันได้พบกับ"เธอ"คนนั้น คนที่เข้ามาเปลี่ยนแปลงชีวิตของฉัน คนที่เข้ามาเติมเต็มส่วนที่หายไปของฉัน คนที่สอนให้ฉันได้รู้จักกับการแบ่งปัน คนที่สอนให้ฉันได้รู้จักกับคำว่ามิตรภาพ  เธอได้ดึงฉันออกมาจากโลกส่วนตัวมาสู่โลกแห่งความจริง คนที่ทำให้ฉันรู้สึกถึงความสุขของการแบ่งปัน คนที่ให้ฉันรู้ถึงความสำคัญของคำว่าเพื่อน ....

แต่แล้ววันหนึ่ง วันที่ฉันกลัวจับใจก็มาถึง ฉันจำได้ดีเลย วันนั้นเป็นเดือนพฤศจิกายน เดือนที่มีแต่ความหนาวเหน็บ มีสายลมเหนือที่พัดโชยมาตลอดเวลา แต่ถึงจะหนาวขนาดไหนใจฉันที่อยู่ข้างในก็มีแต่ความอบอุ่น เพราะฉันกำลังเดินทางไปโรงเรียน ฉันดีใจทุกๆครั้งที่ฉันจะได้พบเจอเธอคนนั้น แต่แล้วโชคชะตาก็มาเล่นตลก เมื่อฉันเดินมาถึงห้องเรียนก็พบว่า โต๊ะเรียนที่อยู่ข้างฉันมันไม่มีวี่แวว ที่เจ้าขอโต๊ะตะมานั่งเลย ฉันรอแล้วรอเล่า แต่ก็ไม่มีแม้เงาที่จะเดินเข้ามา...ไม่มีโอกาสแม้จะเอ่ยคำลา ไม่มีคำอวยพรใดๆ ไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าเธออยู่ที่ไหน เธอไปแล้ว ไปพร้อมสายลมเหนือ แต่ใจฉันมันยังเหลือความอาลัย และคนึงหาเธอในทุกๆวัน ฉันมักเฝ้ารอเธอ รอทั้งที่รู้ว่าเธอคงจะไม่กลับมา รอทั้งที่รู้ว่าเธอจะไม่หวนคืน แต่ก็ยังเลือกที่จะคงรอต่อไป. เพราะฉันเชื่อว่าสักวันเธอต้องมาพาฉันออกไปจากความทุกข์ในหัวใจ และ ความมืดมิดนี้สักที ...

   มาถึงวันนี้ฉันก็ยังเสียดายที่ไม่ได้บอกลา แต่ฉันไม่เคยเสียใจ เพราะครั้งหนึ่งเธอทำให้ฉันรู้จักกับคำว่ามิตรภาพที่สวยงามและสมบูรณ์แบบแล้ว แม้ตอนนี้เธอจะไม่อยู่แต่มิตรภาพดีๆที่เราเคยสร้างด้วยกันมันยังคง อยู่ในก้นบึงของหัวใจที่ไม่อาจจะลืมเลือนได้เลย