Love time story

 
ความสามาร
              เมื่อก่อนฉันโคตรเกลียดตัวเองเลย ฉันเกลียดทุกๆอย่างที่เป็นตัวของฉัน ฉันไม่มีความสามารถที่โดนเด่นเลยและนั้นมันทำให้ฉันรู้สึกไร้ค่า ฉันเรียนได้กลางๆ  กีฬาก็ห่วย ขนาดกับข้าวที่ฉันทำมันยังรสชาติแย่ ฉันรู้สึกด้อยมากๆ
 
            ถ้าเปรียบเทียบให้เห็นภาพฉันก็เหมือนกับน็อตตัวเล็กๆตัวหนึ่งที่อยู่ในติดกับเครื่องจักรไม่มีใครสังเกตเห็น ไม่ได้มีความสำคัญอะไร แต่รู้มั้ยฉันก็ยังไม่ละลดความพยายาม ฉันนั่งอ่านหนังสือเพื่อหวังว่าจะได้ที่1 เหมือนกับเพื่อนของฉัน ฉันพยายามหัดเล่นกีฬาเพื่อหวังว่าฉันจะเป็นนักกีฬาที่ดีได้เหมือนกับพี่ของฉัน ฉันพยายามเข้าครัวให้บ่อยขึ้นเพื่อหวังว่าฉันจะทำอาหารเก่งเหมือนกับแม่ของฉัน
 
             ฉันพยายามอยู่แบบนั้นมาตลอด6ปี เพราะฉันคิดว่าสักวันหนึ่งมันต้องเป็นวันของฉัน วันที่ฉันจะโดดเด่น วันที่ฉันจะได้เป็นชิ้นส่วนสำคัญของเครื่องจักร วันที่ฉันจะถูกยอมรับ วันที่ฉันจะได้อยู่ในสายตาของทุกๆคน แต่ในความเป็นจริงมันก็โหดร้ายเหลือเกิน เพราะยิ่งฉันพยายามที่จะเหมือนกับใครผลลัพธ์ที่ออกมาก็ยิ่งแย่ จนฉันหมดหวังที่จะพยาม ตอนนั้นฉันคิดว่าความพยายามของฉันมันศูนย์เปล่า มันช่างไร้ค่าเหลือเกิน ฉันเกลียดจริงๆความรู้สึกแบบนี้ ถึงแม้ว่าฉันจะรู้สึกแบบนี้มาโดยตลอดก็ตามแต่ฉันก็ยังไม่ชินสักที
 
            ฉันบอกกับตัวเองว่าฉันจะหยุดแล้ว ฉันจะไม่พยายามอีกต่อไป ฉันเหนื่อยเหลือเกิน ฉันทิ้งทุกอย่างและฉันก็เดินออกมา มาทบทวนกับตัวเองว่าตลอดระยะเวลา6ปีที่ฉันพยายามมาแท้จริงแล้วฉันพยายามเพื่อใครกันหรอ ฉันเฝ้าถามตัวเองอยู่แบบนั้น ฉันได้แต่คิดวนไปวนมาว่าที่ฉันเหนื่อย ที่ฉันกำลังพยายามที่จะเป็นเหมือนคนอื่น ฉันทำแบบนั้นไปทำไมกันนะ ยิ่งฉันค้นหาฉันก็ยิ่งห่างไกลจากคำตอบ ฉันก็หาคำตอบของคำถามนี้ไม่ได้สักที
 
            จนกระทั้งวันหนึ่งฉันได้เดินไปในร้านซ่อมนาฬิกา เพราะนาฬิกาเรือนโปรดของฉันมันดันมาพัง พอถึงที่ร้านซ่อมช่างซ่อมนาฬิกาก็ได้บอกว่า ที่จริงแล้วนาฬิกาของฉันมันไม่ได้พังเหมือนที่ฉันคิดหรอก เพียงแต่ว่าน็อตที่ยึดกับฟันเฟืองหลักมันได้หลุดออก ฉันเลยถามกับคนซ่อมนาฬิกาไปว่าน็อตแค่ตัวเดียวมันสามารถทำให้นาฬิกาเรือนนี้ถึงขั้นต้องหยุดเดินเลยหรอ ช่างก็ตอบว่าถึงแม้มันจะเป็นแค่น็อตตัวเล็กๆแต่มันก็สำคัญนะ ทุกๆสิ่งล้วนมีคุณค่าและจะเด่นในตัวของมัน น็อตนี้ก็เหมือนกัน มันอาจจะดูว่าไม่ใช่องค์ประกอบที่สำคัญแต่เห็นมั้ยล่ะ ว่าถ้าขาดมันไปมันก็ทำให้นาฬิกาเรือนนี้หยุดเดินได้เหมือนกัน...
 
           วันนั้นฉันรู้สึกว่าฉันได้แนวคิดอะไรมากมาย นั้นนะสิ ทำไมฉันต้องพยายามเหมือนคนอื่น ทำไมฉันต้องการที่จะเป็นที่ยอมรับของทุกๆคน ทำไมฉันถึงต้องเก่งในด้านต่างๆด้วย และทำไมฉันถึงไม่มีความสุขกับสิ่งที่ฉันเป็นล่ะ ฉันมั่วมองหาแต่สิ่งที่ฉันขาดจนฉันเกือบพลาดกับสิ่งที่ฉันมี มันน่าตลกจังที่ผ่านมาฉันวิ่งตามอะไรกันนะ เมื่อฉันคิดได้แบบนั้นฉันก็รีบที่จะค้นหาตัวเอง 
 
         ตั้งแต่นั้นมาฉันก็เชื่อมั่นกับตัวเองมาตลอดว่าฉันก็เป็นคนพิเศษได้ ฉันก็เป็นคนสำคัญได้ เพียงแต่เราแค่เชื่อมั่นในตัวเองก็เป็นพอ มันไม่จำเป็นเลยที่เราจะต้องเก่งเหมือนกับใคร เพราะแบบนี้ไงมันถึงได้เป็นความแตกต่างที่ลงตัว
 
         ทุกๆคนเป็นคนพิเศษได้ เพราะเราทุกๆคนต่างมีด้านที่เด่นในจุดที่แตกต่างกัน ถึงแม้ว่าวันนี้ฉันอาจจะยังไม่ได้ค้นพบความสามรถของฉัน แต่ฉันก็เชื่อว่าสักวันฉันต้องค้นพบมันให้ได้ ขอเพียงแค่เรายืนให้ถูกที เราเชื่อมันในตัวของเราเอง ไม่นานฉันก็จะต้องค้นพบมันได้อย่างแน่นอน  
 
          เราไม่จำเป็นต้องเป็นฟันเฟืองหลัก เพราะทุกๆชิ้นส่วนนั้นต่างสำคัญกันหมดและแน่นอนอีกความจริงหนึ่งที่ฉันค้นพบนั้นก็คือไม่มีใครด้อยกว่าใคร   มีแต่ว่าใครจะถนัดอะไรมากกว่า จะให้คนไปแข่งว่ายน้ำกับปลา ยังไงปลาก็ต้องชนะ จะให้ปลาแข่งเก็บมะพร้าวกับลิง ยังไงลิงก็ต้องชนะ เห็นมั้ยไม่มีใครด้อยกว่าใครหรอก และไม่มีใครไร้ค้า ทุกอย่างมันขึ้นอยู่กับว่าเราจะถนัดด้านใดก็เท่านั้นเอง  ขอเพียงแค่อย่าหมดหวัง และอย่าหมดศรัทธาในตัวเอง อย่าดูถูกตัวเอง และก็อย่าลืมขอบคุณตัวเองด้วยนะ ขอบคุณที่อดทนไปกับฉันนะ ตัวฉันเอง