นักเขียนตาบอด

         KhanomThai ca'fe ร้านขนมหวานที่กำลังเป็นที่นิยมในหมู่วัยรุ่นในขณะนี้ ถูกเลือกให้เป็นสถานที่นัดพบ เพราะเป็นร้านที่อธิตาและพลวัฒน์ต่างรู้จัก บรรยากาศร้านก็ดี สามารถนั่งพูดคุยกันแบบชิลๆ ไม่เคร่งเครียดเกินไป
         ทันทีที่มีมิตรสหายมาเยือน กระดิ่งระฆังหน้าประตูก็จะส่งเสียงดังกลบเสียงดนตรีคลาสสิกครู่หนึ่ง แทนคำทักทาย แล้วค่อยเบาเสียงลงตามแรงสั่นที่เกิดขึ้นจากการเปิด-ปิดประตู
         กรุ๊งกริ๊ง~
         อธิตาผลักประตูเข้ามาในร้าน เลือกนั่งที่ชุดโต๊ะตรงมุมห้องขวามือ ป้องกันผู้คนพลุกพล่านเหมือนนัดกันเดินซื้อขนม และคุยกันจ้อกแจ้กเสียงดังรบกวนใจครั้นคุยธุระกับพลวัฒน์ เธอสั่งกาแฟรสโปรดมาดื่ม หวังลบความง่วงจางๆ ให้มลายหายไปสนิท ถ้าไม่เพราะตรวจงานจนดึกดื่น ความงัวเงียคงสยบเธอไม่ได้ พนักงานร้านหญิงเดินกลับมาอีกครั้งพร้อมเครื่องดื่มที่สั่ง เธอดื่มได้สองสามอึก ฤทธิ์คาเฟอีนในกาแฟก็ปลุกเธอให้ตื่นเต็มตา
         อธิตายกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู อีกประมาณเกือบสิบนาทีถึงจะเป็นเวลานัดจริงๆ เธอคว้ากาแฟมาจิบช้าๆ อย่างใจเย็น พลางเปิดนิตยสารอ่านฆ่าเวลา เข็มนาฬิกาหมุนไปข้างหน้าอย่างชิลๆ ลูกค้าทั้งหน้าเก่าหน้าใหม่ทยอยกันอุดหนุน บ้างซื้อแล้วก็กลับบ้าน บ้างนั่งทาน...หรือสวาปาม? นั่งอาบแอร์พลางเม้าท์มอยกับเพื่อนสนิทอยู่ในร้าน สังเกตๆ ไปไม่แน่ใจเหมือนกันว่า ตกลงผู้ที่ได้รับประโยชน์ทางธุรกิจคือผู้ค้าหรือลูกค้ากันแน่
         ช่วงนี้เป็นช่วงสายถึงสายที่สุด หากคิดถึงเวลาเข้าเรียนของนักเรียนนักศึกษาทั้งหลายแล้ว ร้านขนมไทยคาเฟ่จึงไม่แออัดเท่าใดนัก เมื่อเทียบกับตอนเย็นและวันหยุด ร้านนี้เปิดทุกวัน ยกเว้นวันไหนที่เจ้าของร้านมีภารกิจหรือเกิดขี้เกียจขึ้นมา
         กรุ๊งกริ๊ง~
         เสียงกระดิ่งดังเป็นครั้งที่เท่าไรไม่อาจทราบได้ อธิตาวางนิตยสารซุบซิบดาราลงนอนกับโต๊ะ เงยหน้ามองประตู
         ได้เวลานัดแล้ว
         หญิงสาวมองหาพลวัฒน์ แต่ดูเหมือนเขาจะยังไม่มา เธอก้มกดโทรศัพท์หมายติดต่อเขา เกรงเขาลืมนัด ขณะเดียวกัน โทรศัพท์ของพลวัฒน์ก็ร้องเพลงขึ้นเสียงดัง เขาซึ่งยืนอยู่ตรงประตูล้วงหาโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงและกดรับ อธิตากำลังสนใจคุยโทรศัพท์เลยไม่ทันสังเกตเห็นว่าชายหนุ่มมาถึงแล้ว
         "สวัสดีครับคุณอธิตา"
         (สวัสดีค่ะคุณพลวัฒน์ คุณอยู่ที่ไหนคะตอนนี้ ฉันหวังว่าคุณคงไม่ลืมนัดนะคะ เพราะฉันอยู่ที่ร้านแล้วตอนนี้)
         "ไม่ลืมครับ ผมเพิ่งมาถึงร้าน คุณนั่งอยู่ตรงไหน"
         (โต๊ะมุมร้านขวามือสุดค่ะ คุณอยู่ตรงไหนคะ)
         "ตรงประตูครับ"
         อธิตามองบริเวณประตู เธอเห็นผู้ชายสามสี่คนกำลังเดินมา ชายสามคนอยู่หน้าร้านในรัศมีใกล้กัน ชายสองคนมากับผู้หญิง คงเป็นแฟนสาว ชายคนที่สามมาคนเดียว เขาสวมหูฟัง เดินล่วงหน้าชายสองคนมาแล้ว และกำลังจะเข้าร้าน อีกคน...ชายพิการสูญเสียการมองเห็น กำลังคุยโทรศัพท์ใกล้กับประตูร้านด้านใน ซึ่งเขาเป็นคนเดียวที่เดินเข้ามาในร้านแล้ว ทว่าเหตุใดไม่มีใครพ่วงมาด้วย เขาไม่แข็งแรงนี่จะช่วยเหลือตัวเองได้อย่างไร
         หากไม่ใช่ชายผู้โดดเดี่ยวหน้าร้านก็คงเป็นชายตาบอดคนนั้น แต่การที่คนในร้านมีปัญหาด้านสายตา หญิงสาวจึงเทน้ำหนักไปทางพลวัฒน์หน้าร้านมากกว่า
         "เดี๋ยวผมเดินไปหานะครับ"