นักเขียนตาบอด

         ~fall in love เน ซก นึล กก ชา บวาจวอ I wanna be เน กอทเท มา อิซซอ โจว~
         เสียงร้องคุ้นหูดังขึ้น เรียกความสนใจจากพลวัฒน์ได้ง่ายดาย เขาละมือและสมาธิกับงานตรงหน้า แม้เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ของเขาจะเป็นเพลงโปรด แต่หากไม่กดรับสาย เขาคงพลาดธุระจากคนปลายสายเป็นแน่ มือหนาคลำหาโทรศัพท์ต้นเสียง อาศัยประสาทสัมผัสการได้ยินที่เขาภูมิใจ และความคุ้นเคยกับสถานที่นี้...บ้านของเขา เขาจึงตามหาเพื่อนที่ไร้ลมหายใจได้ไม่ยาก
         สำหรับเขา โทรศัพท์มือถือเป็นเครื่องมือสื่อสาร เชื่อมความรักของเขากับแม่ ทำให้โลกแคบลง เป็นเครื่องเล่นเพลงให้คลายเหงาราวเพื่อนอีกคนหนึ่ง เสียตรงที่มันเป็นแค่อุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์สารพัดประโยชน์ พลวัฒน์จึงเรียกโทรศัพท์มือถือของตัวเองได้เต็มปากว่า เพื่อนที่ไร้ลมหายใจหรือเพื่อนตาย นั่นเอง
         "สวัสดีครับ" เขากรอกเสียงทักทายตามมารยาท
         (สวัสดีค่ะ ขอสายคุณพลวัฒน์ค่ะ)
         "ครับ ผม...พลวัฒน์ครับ ไม่ทราบว่าโทร.จากที่ไหนครับ"
         (จากสำนักพิมพ์เพื่อนหนังสือนะคะ ฉัน...อธิตา บ.ก.สำนักพิมพ์)
         "ครับ" น่าแปลก ร้อยวันพันเดือนเขาไม่เคยได้รับการติดต่อกลับจากสำนักพิมพ์ใดๆ เลย และไม่น่าจะได้รับด้วย เพราะเขาเขียนแต่เรื่องสั้นให้กับนิตยสารเท่านั้น ถ้าเรื่องสั้นใดได้ผ่านเข้ารอบให้ตีพิมพ์ ก็จะเป็นกองบรรณาธิการติดต่อมา
         (ฉันอยากนัดเจอคุณเพื่อคุยเรื่องรวมเล่มค่ะ)
         "รวมเล่ม?"
         (ใช่ค่ะ เรื่องสั้นที่คุณส่งมาแต่ละเรื่องล้วนน่าสนใจ และได้กระแสตอบรับดี ถึงจะไม่ได้รับรางวัลดีเด่น แต่ก็เป็นเรื่องสั้นรางวัลชมเชยที่แฟนหนังสือพูดถึง คุณน่าจะรู้แล้วจากเว็บนักเขียน)
         "แต่ผมส่งผลงานเฉพาะกับนิตยสารพิมพ์ดาวนี่นา ทำไม..."
         (อ๋อ นิตยสารพิมพ์ดาวเป็นนิตยสารในเครือค่ะ แต่เรื่องรวมเล่มนี่เป็นโครงการใหม่ เป็นโครงการนำเรื่องสั้นน่าประทับใจสิบเรื่องมารวมเป็นเล่มเดียวกัน ซึ่งผลงานของคุณก็เป็นดาวเด่นอีกหนึ่งดวงค่ะ)
         "ครับ" ชายหนุ่มตื้นตันใจจนพูดอะไรไม่ออก ได้แต่รับฟังคู่สนทนา
         (ทางเราจะรวมเรื่องสั้นของคุณเป็นเล่มเดียว คุณคิดว่ายังไง ทางเรามีค่าตอบแทน ค่าลิขสิทธิ์ให้ด้วยนะคะ)