เรื่องสั้นของคุกกี้คามุอิ

ในห้องสี่เหลี่ยมจตุรัสสีเทาอ่อน กล่าวถึงห้องนี้ไม่มีข้อมูลที่มาที่ไปจากไหน แต่เป็นห้องสี่เหลี่ยมจตุรัสสีเทาอ่อนสักแห่งในโลกกลมใบนี้ โลกมันอาจเกือบกลม100%แหละ ถ้าคนลองสำรวจ ยังไงก็ช่างเรื่องโลก
ในห้องวันนี้ ช่วงเวลาเย็นอาจจะมีความสว่างที่ลอดจากบานหน้าต่างที่มีเพียงบานเดียวแสงนั้นสลัว และที่บานนั้นก็มีม่านลายดอกบ๊วยที่ไม่ชมพูใกล้ซากุระเพราะสีมันดันแดงอย่างกุหลาบ เคียงคู่ดอกโบตั๋นรู้สึกว่าย้อนอดีตไปได้สักครารุ่นลุงและป้ายังคลานหาของเล่น
กับโต๊ะไม้มีผ้าสีเขียวครีมโซดาคลุม มีกระจาดใส่ส้มแก้วและส้มจุกทับ มีแก้วใส่น้ำแข็งหลอดที่ไม่ได้เติมน้ำอะไรลงไป 
รังสิมันต์ชายวัยสามสิบสองในชุดทำงานอะไรสักอาชีพ เสื้อฝ้ายพื้นขาวลายสก๊อตฟ้าอมขาวที่แทบจะกลมกลืนไปกับสีขาว กางเกงสแลคดำ นั่งอยู่บนโซฟาคุยกับเพื่อนผู้หญิงทางโทรศัพท์มือถือ "ตอนนี้ผมอยู่บ้านแล้ว เหนื่อยจากการทำงานหนักจะได้หาน้ำอะไรเย็นๆ พรุ่งนี้ค่อยไปต่องานที่ค้างนะ "
"ขอบใจ คืนนี้ดิฉันดื่มไวน์ฝรั่งเศส คุณอย่าลืมฝันถึงน้ำแข็งหลอดนะ แค่นี้จ้ะ"
"น้ำแข็งหลอด?" ก่อนที่ความสงสัยในสมองของรังสิมันต์จะถามหล่อนแต่ฝ่ายนั้นได้วางสาย ไม่ได้คิดโทรกลับไป แต่ความรู้สึกบอกได้ว่าประหลาดจับใจ
รังสิมันต์วางมือถือที่โซฟาและลุก นำแก้วที่มีน้ำแข็งหลอดออกสู่ห้องนั่งเล่น วางแก้วที่โต๊ะเล็ก ถอดเครื่องแต่งกายห่มผ้าเช็ดตัว อาบน้ำและสระผมเสร็จ  เช็ดตัวเช็ดเส้นผม เขาคิดจะดื่มน้ำอะไรสักอย่าง แต่ก็มองไปแล้วมีแค่น้ำเปล่า 
คืนนั้นที่รังสิมันต์หลับบนโซฟาในห้องสี่เหลี่ยมจตุรัสสีเทา 
ตรงนี้น่าจะเป็นความฝัน
กลางทะเลทราย ผืนทะเลทรายจะทอดกรอบเขาได้อย่างกับกระทะ ช่างร้อนอ้าวขนาดอเวจี สักชั่วขณะ ความเดือดร้อนของเขาต้องการความเย็น
น้ำแข็งหลอดขนาดยักษ์ลงมาจากฟ้า มาในแนวตั้ง ครอบพื้นที่รังสิมันต์ตรงนั้น เขาเย็นแล้ว แล้วเขาจะออกไปทางไหนล่ะเนี่ย
เหวอ หนาว ช่วยผมด้วย
ฉากนั้นเปลี่ยน 
เมืองน้ำแข็งหรือ? เขาในชุดเสื้อผ้าหนาๆปกคลุม ฮู้ดที่ศีรษะได้รูป หันหลังไปเห็นบ้านขนาดกลางๆ หืม บ้านของเขา เขาเข้าไปข้างในนั้น แต่สภาพข้างในไม่ใช่สภาพปกติตามที่เขาคุ้นตา ห้องนั้นสีขาว ประดับน้ำแข็ง หญิงสาวมั่นชุดประกวดนางงามฟ้าอ่อน มงกุฎน้ำแข็ง สร้อยที่เส้นลวดร้อยเข้ารูน้ำแข็งหลอดเป็นสร้อยคอ นั่งอยู่ที่เก้าอี้น้ำแข็ง ชายพ่อบ้านชุดสูทสีดำมอบตลับเล็กๆที่เหมือนจะเข้าใจว่าใส่แหวนเพชรราคาแพง ให้นางเปิดฝาตลับ แต่ทว่าเปิดแล้วในนั้นมีก้อนน้ำแข็งหลอดผอมๆหนึ่งก้อน นางปัดมือให้พ่อบ้านออกไปและหันมาทางรังสิมันต์ ยิ้มและลุกเดินเข้ามา
"ของชิ้นนี้เป็นของขวัญเล็กน้อยจากฉัน ช่วยรับมันไว้เป็นที่ระลึก" หล่อนยื่นตลับ
เขารับมันและร่างทั้งร่างของเขากลายเป็นก้อนน้ำแข็งหลอด ท่ามกลางเสียงหัวเราะของนาง เสียงสะท้อนผนังน้ำแข็งดังก้องเข้าโสต
ฉากเปลี่ยนไปอีกครั้งไปตามอุโมงค์ห้วงภวังค์ 
รู้สึกตัวเขาไม่ยักกะเปลี่ยน
ที่นี่ที่ไหน มืดไปหมด แต่วัตถุบริเวณนั้นสามารถเห็นได้โดยไม่เกี่ยวกับแสง
ครืดๆ เสียงอาแปะสวมหมวกไบเลย์กำลังทำการจับก้อนน้ำแข็งถูเข้ากับเครื่องรับเพื่อทำน้ำแข็งใสใส่ถ้วยโฟม อาแปะถาม "เชิญใส่น้ำหวานสีใดตามใจชอบเลยจ้ะ เอาสีแดงสินะ" หยิบถ้วยน้ำแข็งใสที่เสร็จเรียบร้อยมาให้
อาแปะชวนคุย"แหม ดีจริงเนาะ น้ำแข็งเย็น ชื่นใจ มีน้ำอะไรก็ดับกระหายคลายร้อนได้นะพ่อหนุ่มคิดยังไง"
รังสิมันต์ที่มีรูปร่างเป็นก้อนน้ำแข็งหลอดคงรู้สึกว่าฉากนี้สบายๆ "ครับ ผมว่าน้ำแข็งดีครับ"
"อั๊วะจะเชื่อลื้อลงยังไง..." อ้าว ไหงคำพูดอาแปะเปลี่ยนอารมณ์ไปอีกอย่าง"อย่างนี้ ต้องพิสูจน์"
อะไรกัน ฉากเปลี่ยนเป็นบรรดาก้อนน้ำแข็ง นี่คือ เขาอยู่ในแก้ว
เสียงอาแปะจากฉากเดิมหลงเข้ามา "ลื้อจะต้องพิสูจน์คำพูดลื้อว่าน้ำแข็งดี เมื่อเป็นเช่นนั้น จงพิสูจน์ว่า น้ำแข็งก็ต้องใส่น้ำ" มีของเหลวลงมาใส่ในแก้ว
" อ๊ากกกก หายใจไม่ได้ อัก บุ๋งบุ๋งบุ๋ง"
เหมือนจมน้ำขาดอากาศหายใจ
ฉากเปลี่ยนช่วยชีวิต ตอนนี้อยู่กับทิวทัศนียภาพที่มีแต่สีส้ม เขากลับมาเป็นมนุษย์แล้ว ข้างหน้าเขามีก้อนน้ำแข็งหลอดผอมๆขนาดประมาณกระป๋อง รู้สึกมันพูดได้ว่า "ถ้าหาวิธีหยุดข้าได้ เจ้าจะผ่านด่าน" แล้วมันก็เคลื่อนที่มาชิดกาย อูยยยยเย็นๆ หนาวๆ 
แถวๆนั้นมีตะปูใหญ่ และอีกมุมมีรูขนาดพอเหมาะ
เข้าใจแล้ว นำก้อนน้ำแข็งหลอดวางบนรู เย็นอย่างนี้ไม่ใช้การจับ ต้องอาศัยรองเท้าเขี่ย เอาตะปูใหญ่ปักลอดรูน้ำแข็งเชื่อมผ่านไปยังรูพื้น
"เจ้าเก่งมาก ข้าจะให้ประตูวิเศษปรากฏบานนี้ เจ้าเปิดไปรับรางวัลได้เลย"
ประตูวิเศษปรากฏ รังสิมันค์เตรียมพร้อมที่จะหมุนลูกบิด และ
พรวด ข้างในมีบรรดาก้อนน้ำแข็งหลอดถาโถมออกมาท่วมร่างรังสิมันต์ นอนหงายไปกับกองน้ำแข็ง
"เจ๊ย"
เขาลืมตา ไฟที่ห้องสี่เหลี่ยมจตุรัสสีเทาคงเปิดทิ้งไว้ล่ะมั้ง 
ที่โต๊ะไม้คลุมด้วยผ้าสี แก้วใบนั้นที่เคยมีก้อนน้ำแข็งหลอด บัดนี้มันละลายเป็นน้ำไปตามกาล
คงจะเป็นความบังเอิญที่จะฝันตรงกับคำพูดเล่นๆจากเพื่อนผู้หญิง รังสิมันต์เหลือบสายตามองแก้ว
น้ำแข็งละลาย? ความฝันจบ?
รังสิมันต์ในสภาพห่มผ้าเช็ดตัว ลุกนำแก้วที่มีน้ำไปเทใส่ต้นไม้บริเวณสวนหน้าบ้าน 
กลางดึกเงียบสงบ
ตอนนี้ตีสองล่ะมั้ง
=====จบ=====