เรื่องสั้นของคุกกี้คามุอิ

"อึ๋ย 1.59"

เสียงหลงเสียงนี้คือเสียงพระเอกอย่างผมนามว่าจู๊ดที่สายตาจ้องมองสมุดพกมัธยม ตั้งแต่ผมเข้าศิลป์คำนวณมาจะมีแต่ตกต่ำและก็ตกต่ำ

"มันไม่ง่ายอย่างที่คิด"

ผมเป็นนักเรียนตกต่ำทั้งเกรดเรียนต้ำ เกรดชีวิตดูจะต่ำตามไปไหนตามๆกัน

เพื่อนผม จูไลน์ กับการเรียน 3.5 ที่เคียงข้างผมเสมอเข้ามา แว่นหนาเตอะของมันยี่ห้อแกงการูก็ดันสะท้อนแสงพระอาทิตย์ นัยน์ตานั้นเยือกเย็นกว่าผู้ใด เขาบอกผมว่า

"ดีแล้ว"

ผมก็ฉุนเลยสิ

"ดีอะไรกัน?"

"เพราะมันไม่ใช่ศูนย์"

เพื่อนผมมันจับไหล่ผม มันยักไหล่ คุณจะเห็นเหมือนผมหรือไม่ มันหัวดีกว่าแล้วไม่ได้อวดเกรดให้ใคร

ผมบอก"เออ  ถูกของเอ็งไอ้จูไลน์ แต่เอ็งสอบได้ที่หนึ่งหรอวะ? เฮ้ย เอ็งเรียนยังไง"

จูไลน์ปล่อยไหล่ผม ขยับแว่นหนาๆด้วยมือซ้ายก่อนจะลดระดับลงเอานิ้วชี้มาแตะที่คาง อธิบายมาว่า

"ก็กรูรู้จักชีวิตที่มีอนาคต และชอบสายศิลป์คำนวณดี ลองถามไอ้โอ๊ตศิลป์ฝรั่งเศสสิ กรูไม่เอาภาษาให้ปวดหัว แต่โอ๊ตเรียนภาษาเก่งเว้ย เห็นมันบอกว่าเรียนในทางที่ชอบแล้วจะเกิดความตั้งใจ"

แสดงว่า ถ้าผมไม่เก่งแล้ว ทำไมผมมาเรียน คงเป็นเพราะพื้นฐานมัธยมต้นที่ทำให้ผมตัดสินใจมาเรียนแล้ว

จูไลน์มันหันหลังให้ก่อนกล่าว

"ถ้าเอ็งไม่ชอบคณิตศาสตร์แต่แรก ไม่เอาภาษา คงไม่พ้นศิลป์สังคม"

"โอย ก็ฉันไม่เอาสังคมก็มันต้องท่องจำหนิ"

"คิดอนาคตหรือยัง?"

ผมก้มหน้า ไม่ตอบคำถามนั้น เดินออกห้องเรียนมายังระเบียง นี่คือชั้นที่สองของอาคาร ต้นชมพู่สูงถึงระเบียงชั้นนี้ ผมก็เด็ดออกมาชิม ก่อนจะโยนลงถังขยะสีเหลืองย่างแม่นยำ

"จู๊ด"

เสียงของโอ๊ต เพื่อนอีกคนที่เรียนภาษา

"เออโอ๊ต ว่าไงวะ"

"เคยคิดอนาคตไหมว่า ตั้งใจจะทำอะไร"

ชายหนุ่มอย่างผมเลือกมาทางนี้ยังไม่ได้คำตอบใดๆในชีวิตตัวเอง นี่โอ๊ตยิงคำถามที่ดูไม่ค่อยแตกต่างจากจูไลน์เลยแฮะ น้ำแข็งแห่งความหวังในจิตใจเหมือนถูกลมเป่าให้ละลายกลายเป็นน้ำเหลว หรือชีวิตนี้มันคว้าน้ำเหลวอยู่แบบนี้

"ขอเอาไปคิดคืนนึงก่อนว่ะ ไอ้โอ๊ต นี่เอ็งเป็นทางภาษาเอ็งคงไปต่างประเทศใช่ไหม"

โอ๊ตเป็นหนุ่มแว่นอีกคนที่เรียนเก่งๆ ในระดับ และไอคิวที่มีสูงกว่าจูไลน์เพื่อนซี้แสบซ่าส์ โอ๊ตไม่ได้ทำตัวซ่าส์เหมือนผมกับจูไลน์ แต่ผมกับจูไลน์ที่คบกันอาจจะมีอนาคตมหาวิทยาลัยที่ต่างออกไป

สัญญาว่าจะไม่ทิ้งกัน ถึงจะเรียนคนละที่

"เราจะเข้าอักษร จุฬา"

"โห เอ็งทำได้จริงๆนะ"

"ก็คนมันชอบทางนี้"

จูไลน์กำลังคุยกับเพื่อนคนอื่นอยู่ในห้องเรียน ผมกับโอ๊ตมองข้างล่าง เด็กชายเด็กหญิงต่างเดินพกหนังสือเล่มหนาต่างๆ มีกระเป๋าหนังสีดำสะพาย

"ดูมีอนาคตทุกคน เก่ง เก่งเหลือเกิน"
ผมก้มหน้ากำมือแน่น โอ๊ตมองใบไม้ปลิวสไวไปกับสายลมแห่งฤดูฝน

......
....
คินนั้นผมอยู่ในห้องนอน ชุดนอนที่ใส่เป็นลายทางชมพูอ่อนพื้นขาวอมเทา แฟชันอะไรนี่ไม่ได้เหมือนที่ผมมี ช่างมันเถอะ เสื้อผ้ามันยังไงก็ได้

ผมยังไม่หลับนะครับ นั่งเก้าอี้ข้างหน้าโต๊ะไม้มะฮอคกานี เก้านี้หนังนุ่มสีแดง มีที่เอนหลัง

"จุฬา...."

ผมเผลอเปล่งคำหนึ่ง คำนี้มาจากโอ๊ต คณะอักษรศาสตร์"

"อยากเข้าจุฬาเหมือนกัน"

เมื่อคิด อนาคตต้องกระทำตามจุดหมายของความหวังว่ามันต้องตั้งใจเรียนให้ได้ทุกวัน

ผมส่ายหน้าให้กับความคิดอันลึกซึ้ง

"ไม่ได้หรอก"



1.59 เป็นเกรดขั้นต่ำของคนไม่ตั้งใจ ถ้าเป็นไปได้ 3.5 ของจูไลน์ยังไม่เหมาะกับจุฬาด้วยซ้ำไป นี่คือเกมส์ในชีวิตจริง

ผมหงายหลังลงเตียงนอน หมอนรับศีรษะอย่างนุ่มนวล ผมมองเพดาน มือขวาขยับไปคว้ารีโมตสีดำที่มันถูกทิ้งบนเตียงแล้วยกไปชี้ข้างหน้า ที่เพดานปรับเปลี่ยนผนังปูนสีครีมให้เป็นกระจกใสสะอาด วิวท้องฟ้ายามค่ำเนี่ย หมู่ดาวเจ็ดดวงเรียงเป็นรูปอะไรที่คล้ายๆการ์ตูนญี่ปุ่นยุคคลาสสิคเรื่องหนึ่ง แนวบู๊

ผมหลับตา จริงๆกะจะนอนแต่การบ้านมีให้ทำ ผมจึงต้องฝืนลุกไปห้องครัว ชงกาแฟดื่มในเวลานี้

"ตัวเลข ...อืมนะ เราจะทำงานอะไรสำหรับสิ่งที่เราตัดสินใจมาแล้ว"

ผมอ่านหนังสือบทที่สี่ของหนังสือคณิตศาสตร์ และก็เริ่มรู้ว่าผมไม่เข้าใจอะไรกับวิชานี้เลย
เมื่ออ่านดู เรื่องเซ็ทจัดระเบียบที่ผ่านไปแล้วเข้ามาผสมผสานตรรกศาสตร์ เชื่อมโยงกับฟังค์ชัน กราฟพาราโบลาคว่ำและหงาย


คืนนั้นผมนอนคว่ำสลบไปกับเตียงเหมือนพาราโบลามันสั่งให้ผมคว่ำไม่ต่างกัน ณ เวลาสี่ทุ่มยี่สิบ เพดานยังคงคาภาพดาวเจ็ดดวงระยิบระยับ เครื่องบินโดยสารลำหนึ่งผ่านไป แต่จู๊ดไม่ได้สะดุ้งหรือตื่นนอน


ฝนได้ตกลงมาแล้ว

.......
...

วันถัดไปของโรงเรียน

"จูไลน์ จูไลน์"

เสียงโอ๊ตในตอนเช้าที่โรงเรียน

"อ้าวโอ๊ต"

จูไลน์หันขวาไปทัก โอ๊ตที่เรียกชื่อนั้นวิ่งมา ก้มเพราะเหนื่อยแรง

"อะไรโอ๊ต"

"จู๊ดหายไปจากโลกแล้ว"

คำพูดนั้นของโอ๊ตทำให้จูไลน์ชะงักไปหลายวินาที โอ๊ตเงยหน้ามามอง

"นายลองบอกหน่อย มันคืออะไร"


"กรูเป็นเพื่อนมันแต่กรูก็ไม่รู้เหมือนกัน เพื่อนเอย ทำไมแกหายไปจากชีวิตพวกเรา"

"จูไลน์ เกิดอะไรขึ้นกับจู๊ด"

ในสนามกว้างๆของโรงเรียน เพื่อนๆต่างเข้ามาสมทบพื้นที่จูไลน์ยืนกับโอ๊ตศิลป์ภาษา จูไลน์ยังคงบอกว่าไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นเรื่องนี้

ครูประจำชั้นของจูไลน์ขึ้นเวทีแล้วกล่าวให้นักศึกษาทุกคนสงบนิ่ง

"นักเรียนจงยืนไว้อาลัย"

ในเวลานั้นจูไลน์ก็หลับตา ไม่เข้าใจวกับเหตุการณ์นี้เลย

จากนั้นแม้กระทั่งทางบ้านก็เข้าไปแจ้งความกับเจ้าหน้าที่ตำรวจ ไอ้จู๊ดได้สถานะบุคคลสูญหายตามหลักกฎหมายเอกชน


ที่ไหนสักแห่ง จู๊ดลืมตา ต้องปรับสายตากับภาพตอนตื่น กองฟืนกองไฟข้างๆ

มีผู็หญิงชรา สีผมเป็นสีเงินทั้งหมด จมูกที่ดูแหลมก็มีสภาพเหี่ยว นัยน์ตาสีฟาง

"คุณยายยยยยย ผมฝันว่าผมเป็นนักเรียน"


..............................เบรคแตก