The story never ends

.
.
.
"That's who you are...Crash the car and blame the road"
"Never your fault...After all I would know..."
"The story never ends"
"The story never ends, ends"
"The story"
"The story"
"The story"
"The story"
 
          เสียงฮัมเพลงหยุดลงเมื่อเจ้าของเสียงทุ้มนั้นมาถึงยังจุดหมายของตน มือเรียวหนายื่นออกไปตรงหน้า แตะเข้ากับประตูบานใหญ่ที่สลักลวดลายไว้อย่างสวยงาม
          ประตูบานนั้นค่อยๆแง้มเปิดออกอย่างช้าๆ พร้อมกลิ่นหอมของดอกกุหลาบขาวที่ลอยออกมา เบื้องหน้าของเขา คือ ห้องที่มีกุหลาบสีขาวบริสุทธิ์ที่ถูกปลูกเอาไว้โดยรอบ ตรงกลางเป็นแท่นหินอ่อนสีขาว
          ด้านบนแท่นหินนั้นมีโลงแก้วที่มีลวดลายสลักไว้อย่างวิจิตรไม่แพ้บานประตู เขาก้าวขายาวๆของตนเข้าไปหาโลงแก้วที่วางอยู่ตรงกลางห้องด้วยเสียงฝีเท้าที่แผ่วเบาราวกับกลัวว่าจะมีใครได้ยิน
 
          'ใช่แล้วล่ะ เขากลัวว่าหากตนส่งเสียงดัง จะเป็นการรบกวนคนที่อยู่ในโลงแก้วนั่น'
 
          เขาหยุดฝีเท้าลงข้างโลงแก้ว ชะโงกหน้าเข้าไปมองภายในโลง เขายืนมองหญิงสาวผู้ที่มีใบหน้าซีดเซียวแต่ยังคงงดงาม ซึ่งนอนนิ่งสงบไม่ไหวติงอยู่ท่ามกลางดอกกุหลาบขาวที่ถูกจัดแต่งไว้อย่างดี
          เขายืนมองเธอด้วยรอยยิ้ม แต่งเพียงไม่นานเขากลับร้องไห้ออกมา เขายื่นมือออกไปแตะบนใบหน้าสวย โดยหวังว่าจะได้รับไออุ่นจากเธอเพียงเล็กน้อยก็ยังดี แต่สิ่งที่เขาได้กลับมามีเพียงแต่ผิวสัมผัสที่เย็นชืด
 
          "ที่รัก...ที่รักของผม ได้โปรด...ได้โปรดลืมตามองผมสักหน่อยจะได้ไหม" เขาเปร่งเสียงทุ้มสั่นที่ยากจะควบคุมของตนออกมาอย่างอ้อนวอน
 
          "ผมขอโทษ...ผมขอโทษ...ผมขอโทษจริงๆ" เขาได้แต่พูดพร่ำว่าขอโทษซ้ำไปซ้ำมา แล้วทรุดตัวลงนั่งบนพื้นข้างแท่นหิน
 
          เขายกมือกุมหน้าตนเองและร้องไห้ออกมาอย่างหนัก
 
          'เขาคิดถึงเธอ เข้าคิดถึงหญิงสาวอันเป็นที่รักของตนเหลือเกิน'
          .
          .
          .
          จู่ๆใบหน้าที่เปียกชื้นไปด้วยหยาดน้ำตาของชายหนุ่มก็แปรเปลี่ยนไปเป็นใบหน้าที่เปื้อนยิ้ม 'เขากำลังแสยะยิ้ม' พร้อมกับดวงตาที่แข็งกร้าวราวกับคนละคน
          มือเรียวยาวคว้าเข้ากับขอบโลงแก้ว แล้วพยุงตัวลุกขึ้นยืนอีกครั้ง เขายืนเต็มความสูงและมองเข้าไปในโลงด้วยแววตาเย้ยหยัน
 
          "คุณต่างหากเล่าที่เป็นคนผิดที่รัก ผมทั้งรักคุณ ทั้งทะนุถนอมคุณ ทำไมกัน...ทำไมคุณถึงอยากจะออกไปจากอ้อมกอดของผมอีก ทำไม!" เขาเอ่ยกับร่างไร้วิญญาณของหญิงสาวตรงหน้าด้วยน้ำเสียงที่ดุดัน
 
          "หากคุณไม่ต้องการที่จะออกจากอ้อมกอดของผม ตอนนี้คุณคงไม่ต้องเป็นแบบนี้หรอกที่รัก..คุณเองก็รู้ไม่ใช่หรือไงว่าผมจะไม่ให้คุณจากไปไหนทั้งนั้น ไม่ว่าคุณจะเป็นหรือตาย คุณก็ต้องอยู่กับผมเท่านั้น แต่ทำไม...ทำไมคุณยังอยากจะไป" เขายื่นมือออกไปกระชากไหล่บางจนทำให้ชุดสีขาวที่เธอสวมอยู่รุ่ยลงมาจนเห็นบาดแผลฉกรรจ์ ซึ่งเป็นสาเหตุของการตายของเธอ และนั่นทำให้เขาคิดไปถึงเรื่องก่อนหน้านี้...
          .
          .
          .
          ภายในห้องครัวแบบฝรั่ง มีชายหญิงคู่หนึ่งกำลังทะเลาะกันด้วยสาเหตุที่ว่า ฝ่ายหญิงอยากแยกทางจากชายหนุ่ม ทางฝ่ายชายหนุ่มไม่เข้าใจว่าเพราะอะไรทำไมเธอถึงอยากไปจากเขา เขาดูแลเธอได้ไม่ดีพอหรือ เขาทะนุถนอมเธอไม่พอใช่ไหม หรือเขายังไม่ดีพอ
          เขาอ้อนวอนเธอ ให้เธอไม่ไปจากเขา ให้เธออยู่กับเขาต่อ หากเขาไม่ดีตรงไหนเขาขอให้เธอบอก เขาพร้อมที่จะปรับปรุงเสมอ ขอเพียงอย่างเดียว ขอแค่ให้เธอไม่ไปไหนก็พอ
 
          "ไม่...แกสตันคุณไม่เข้าใจฉัน ฉันคิดว่าเรื่องของเรามันควรจะจบได้แล้ว ฉันต้องการจะจบมันและต้องการจะไปจากคุณ" หญิงสาวเอ่ยด้วยน้ำเสียงมั่นคง ใบหน้าของเธอไม่มีวี่แววของความใจอ่อนเลยแม้แต่น้อย
 
          "ไม่นะที่รัก เรื่องของเรามันยังไม่จบ ผมไม่ยอมให้มันจบหรอก ได้โปรด...ได้โปรดอยู่กับผมเถอะนะ" ชายหนุ่มนามว่าแกสตันเอ่ยด้วยน้ำเสียงขอร้องและพยายามเอื้อมไปจับมือเรียวเล็กของหญิงสาวอันเป็นที่รัก แต่เธอกลับสลัดมือของเขาทิ้งก่อนจะเดินออกจากห้องครัวไป
 
          "ไม่...ไม่ใช่ มันต้องไม่จบ มันต้องไม่จบแบบนี้ เรื่องของเรามันยังไม่จบ..ไม่ มันจะไม่จบ มันยังไม่จบ..." ชายหนุ่มได้แต่ยกมือขึ้นกุมขมับและพูดประโยคเดิมๆวนไปมา
 
          "....................."
 
          "ถ้าหากผมดูแลคุณเป็นอย่างดีในตอนที่คุณยังมีชีวิต มันยังไม่เพียงพอกับความต้องการของคุณ งั้นคุณก็คงต้องอยู่กับผมในรูปแบบของร่างไร้วิญญาณแล้วล่ะที่รัก..."
 
          เมื่อชายหนุ่มไร้ซึ่งสติสัมปชัญญะทั้งปวง เขาได้คว้ามีดทำครัวที่อยู่ภายในห้องครัวมาหนึ่งเล่ม และเดินตามเธอออกไป
          เขาเดินตามเธอออกไปจนถึงห้องนอนและยืนมองเธอกำลังเก็บข้าวของลงกระเป๋าใบโตเงียบๆ
 
          "ที่รัก...ผมขอถามคุณอีกสักครั้งได้ไหม..คุณอยู่กับผมต่อไปจะได้หรือไม่ คุณจะไม่ไปจากผมใช่ไหม" เขาเอ่ยถามหญิงสาว ในขณะที่ขาเรียวยาวก้าวเข้ามาใกล้เธออย่างช้าๆ
 
          "แกสตัน ฉันว่าเราคุยกันจบแล้วนะ คุณจะมาถามซ้ำไปอีกทำไม ในเมื่อคำตอบของฉันก็ยังคงเดิม" หญิงสาวตอบคำถามของชายหนุ่มในขณะที่ยังคงก้มหน้าก้มตาเก็บของลงกระเป๋า
 
          "...งั้นผมคงจะทำอะไรไม่ได้แล้วนอกจากวิธีนี้..ผมขอโทษนะที่รัก ได้โปรดหันมาทางผมอีกสักครั้งจะได้ไหม" แกสตันเอ่ยขอร้องเธออีกครั้ง
 
          ด้วยความรำคาญทำให้หญิงสาวไม่ได้เฉลียวใจเลยสักนิด เธอจึงหันไปทางชายหนุ่มตามที่เขาร้อขอ ก่อนที่นัยน์ตาสวยจะเบิกโพล่งอย่างตกใจและหวาดกลัว เพราะสิ่งที่เธอเห็นในตอนนี้คือ แกสตันกำลังมองเธอด้วยแววตาที่เจ็บปวด ในมือของเขาถือมีดทำครัวที่กำลังง้างขึ้นและจ้วงลงมาตรงหน้าอกของเธอ
 
          "กรี๊ดดด.."
 
          หญิงสาวกรีดร้องด้วยเสียงอันดัง ในขณะที่โลหิตสีแดงฉานกำลังไหลพุ่งออกมาจากอกของเธอ แต่เพียงไม่นานเสียงกรีดร้องอันแสนเจ็บปวดนั่นก็สงบลง ร่างบางกระตุกตามแรงกดมีดย้ำๆของชายหนุ่ม
          ชายหนุ่มกดมีดลงจนสุด เขาบิดมีดไปทางว้ายทีขวาทีเพื่อให้แน่ใจว่าร่างของเธอจะไม่สามารถขยับไปไหนได้อีก ก่อนที่จะดึงมีดออกมา ทำให้บาดแผลตรงหน้าอกของหญิงสาวเปิดออก เลือดสีสดไหลทะลักออกมาไม่หยุด
          แกสตันก้มลงมองมือที่ถือมีดของตน ที่บัดนี้ได้เต็มไปด้วยเลือดของหญิงสาวอันเป็นที่สุดของดวงใจ เขาตกใจก่อนจะปล่อยมันตกลงไปบนพื้น
          ชายหนุ่มทรุดตัวลงไปประคองร่างบางที่เต็มไปด้วยเลือดอย่างทะนุถนอม น้ำตานองเต็มใบหน้าของเขา มือเปื้อนเลือดค่อยๆไล้ไปตามใบหน้านวลอย่างแผ่วเบา
          
          "คุณผิดเองที่รัก...ผมถามคุณแล้ว..แต่คุณก็ยังเลือกที่จะไปจากผม ผมขอโทษ..ผมขอโทษ" เขาเอ่ยกับหญิงสาวที่อยู่ในอ้อมกอดของตน
 
          ชายหนุ่มลูบไล้ไปตามลำคอระหงส์ของหญิงสาวและหยุดลงตรงรอยแผลที่หน้าอก เขาค่อยๆแหวกบาดแผลนั้นออก แล้วสอดมือล้วงเข้าไปภายใน ควานมือไปมาจนทั่วก่อนจะกระชากเอาหัวใจของเธอออกมา
          ร่างบางกระตุกเป็นครั้งสุดท้ายและแน่นิ่งไป...
 
          "ต่อไปนี้มันจะอยู่กับผม..หัวใจของคุณจะอยู่กับผม ร่างกายของคุณจะอยู่กับผม และวิญญาณของคุณเองก็เช่นกันที่รัก หากผมไม่ให้ไปไม่ว่าอะไรก็ไม่สามารถพรากคุณไปจากผมได้" แกสตันมองหัวใจในมือที่เขากระชากออกมาจากตัวเธอด้วยแววตาที่สั่นระริก และเต็มไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย
 
          "ผมบอกคุณแล้ว เรื่องของเรายังไม่จบ...มันยังไม่จบ..และจะไม่มีวันจบหรอกที่รัก"
                                                                      
 
 
                                                                                     The End.