เรื่องราวของเรา2คน

ถึง เอมิ
ขอโทษนะที่ไม่ได้บอกเธอเรื่องที่รินจะย้ายโรงเรียน เพราะรินคิดว่าอยากเก็บความทรงจำที่ได้อยู่กับเอมิให้นานที่สุด โดยไม่ต้องกังวลเรื่องการจากกัน แต่เอมิไม่ต้องห่วงนะแม้เราจะอยู่ต่างโรงเรียนกัน ต่างเมืองด้วย..แหะแหะ รินก็จะมาเยี่ยมเอมิบ่อยๆนะ  ดังนั้นรินหวังว่าเอมิจะไม่ร้องไห้นะ เพราะถ้าร้องไห้จะยิ่งไม่สวยเข้าไปใหญ่ รินไม่อยากบอกลาเอมิเลยจึงเขียนจดหมายมาแทน ดังนั้นอย่าโกธรกันนะ ไม่ให้รินจะหนีไปให้ไกลเลย เอาล่ะ..สุดท้ายแล้ว..รินอยากจะบอกกับเอมิว่า..
     เอมิเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของรินนะ..และเรา2คนจะเป็นเพื่อนกันตลอดกาลเลยล่ะ
รินสัญญา...
                                                                              ด้วยรักและห่วงใย
                                                                                  จาก ริน
                                                                   ปล.เอมิก็ต้องสัญญาด้วยนะ
ฉันอ่านจดหมายในมือตัวเองอีกครั้งว่าไม่ลืมเขียนอะไรก่อนจะปาดน้ำตาที่เริ่มไหลลงมา...
หวังว่ามันจะส่งไปถึงเอมินะ ฉันยิ้มและมองมันอีกครั้ง แล้วซ่อนจดหมายนี้ในที่ที่เรา2คนจะมาเจอกัน..ที่สวนดอกไม้แห่งนี้..
-------End Rin Talk---------
วันนี้ฉันตื่นเช้ากว่าปกติเพราะรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีเลย เหมือนกับว่ามีบางอย่างหายไป ฉันเก็บความสงสัยเอาไว้แล้วรีบเตรียมตัวไปหาริน..หวังว่าฉันจะเจอรินนะ ทำไงถึงมีความคิดอย่างงี้ก็ไม่รู้ แต่ก็คิดในแง่บวกว่ารินจะไปไหนถ้าไม่อยู่ที่นั่น...ที่สวนดอกไม้...
ฉันมาถึงที่สวนดอกไม้แต่ไม่เจอใครเลย..รินหายไปไหน..ปกติรินมาเวลานี้นี่นา..เอ๊ะ ตรงนั้นมีจดหมายอยู่.. ของใครกัน ฉันเดินไปหยิบซองจดหมายที่ดูเหมือนจะแอบแต่ก็ไม่ได้แอบ...
อะไรน่ะจดหมายนี่เขียนถึงฉันแล้วก็ลายมือนี้มัน มันคือลายมือของรินนี่นา
ฉันรีบเปิดซองจดหมาย...เมื่ออ่านจดหมายจบ น้ำตาของฉันก็ไหลลงมา...ฉันทรุดตัวลงกับพื้นรู้สึกราวกับโลกทั้งใบแตกสลายรวมถึงหัวใจฉันด้วย....
แล้วฉันจะอยู่ยังไงล่ะริน....ขอร้องกลับมาทีเถอะ...ฉันอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีรินนะ..กลับมาเถอะ
ฉันรู้ว่ารินไม่มีทางได้ยินฉันหรอกแต่ลึกๆก็ยังหวังว่ารินจะได้ยินและกลับมาปลอบฉันเหมือนทุกครั้ง