heartrate watch หมอครับ รับรักผมเถอะนะครับ

แชะ~

          นิ้วเรียวยาวกดเข้าไปที่ชัตเตอร์ของกล้อง โดยที่รูปในนั้น คือผมและผู้หญิงคนหนึ่ง

          สวัสดีครับ ผมชื่อโอม อายุ 16 ปี ผู้เป็นคนที่หล่อที่สุดในรูป ผมเป็นเด็กนักเรียนที่เรียกตัวเองว่า ตากล้องของโรงเรียนชื่อดังย่านพังงา เพราะใครๆ ก็เรียกร้องหาผม เพื่อให้ผมถ่ายรูปให้ ผมน่ะ เป็นคนที่เชี่ยวชาญในการใช้กล้องและการทำงานกราฟิก ซึ่งเลนส์แว่นและเลนส์กล้องของผมทำงานก็ได้ดีเลยล่ะ 

          แต่นี่เป็นครั้งแรก ที่มีใครก็ไม่รู้กำลังดึงดูดให้ผมเข้าไปหาพี่เขา ตอนนี้หัวใจของผมเต้นแรงเกินไปแล้ว เสียงกดแชะหนึ่งครั้ง หัวใจผมก็เต้นแรงขึ้นอีกหนึ่งที โลกได้ลิขิตโชคชะตาให้ผมมาได้เจอกับคนๆ นี้ และได้ชอบคนๆ นี้ คนที่ผมเรียกว่า'พี่หมอ' . .

ณ *********** (ร้านทำฟัน)

          ครั้งแรกของการทำฟันที่นี่ ทำให้ผมได้เจอหมอคนหนึ่ง ผมจำทั้งหน้าตา เสียง และรอยยิ้มของเขาได้ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ ผมตกหลุมของเขาจนลุกไม่ขึ้นแล้วครับ เธอน่ารักเกินไป พอทำฟันเสร็จผมเลยขอถ่ายรูปกับพี่เขาไว้เป็นที่ระลึก แล้วถามนู่นนี่ไว้เผื่อจะไม่ได้เจอกันอีก จนผมรู้ว่าเธอชื่อจอย และมีอายุ 28 ปีแล้วนี่สิ รักคนอายุห่างกันจังเลยเรา แต่คุยกันได้ไม่นานผมก็ต้องกลับบ้านแล้วล่ะสิ -.- 

จนกระทั่ง วันที่รอคอยมาถึง

วันที่ผมได้เจอพี่เขาอีกครั้ง...

          ผมกาปฏิทินทุกวัน เพื่อรอวันนัดหมอ ซึ่งโชคดีนะยังเป็นพี่หมอคนเดิม ไม่อย่างนั้นผมอาจจะทำฤทธิ์ก็ได้ ใครจะไปทำกับคนอื่นกันเล่า เนอะ -.-

เวลา 14.00 น.

ณ ************* (ร้านทำฟัน)

          ตอนนี้ผมนั่งจ้องนาฬิกา heartrate ของผมจนมันกำลังจะท้องได้นะถ้าเป็นตัวเมีย -.- ทุกวินาทีที่ผมกระดิกเท้ารอหมออยู่หน้าห้อง ทุกการหายใจเข้าออกของผมมันมีแต่ความตื่นเต้น นิ้วเรียวเย็นชืดกำลังกดแว่นสายตาของตัวเองให้เข้าที่ พร้อมกดปุ่มนาฬิกาที่สามารถบอกเรทการเต้นของหัวใจได้ พอผมนึกถึงหน้าหมอทีไร กราฟหัวใจก็สูงขึ้นเมื่อนั้น ตอนนี้ขึ้นกว่า 120 bpm แล้วนะ นี่หมอมีอิทธิพลต่อหัวใจผมขนาดนี้เลยหรอ

          "น้องโอม เข้าห้องได้เลยค่ะ" เสียงใสของผู้เป็นหมอกำลังตะโกนเรียกชื่อของผม มันทำให้ผมตื่นเต้นยิ่งกว่าเดิม จนทำอะไรไม่ถูกแล้วเนี่ย เมื่อผมได้เสด็จตัวเองเข้ามาในห้อง ผมก็เจอบุคคลที่คุ้นเคยนั่งอยู่บนโต๊ะทำงานของเขา

          "ขอโทษที่ให้รอนานนะ แล้วเดี๋ยวไปไหนต่อ" ผมยิ้มในใจหนึ่งครั้ง มองหน้าเขาทะลุเลนส์แว่นของผม พร้อมกับตอบกลับ

          "ไปวิ่งอยู่ในใจหมอได้ไหม" ผมคิดในใจนะ ไม่กล้าพูดเดี๋ยวเสีย

          "ไปทำแว่นครับ"

          "สายตาสั้นเพิ่มหรือเรา" พี่หมอถาม

          "เปล่าหรอกครับแค่ใส่ไม่สบาย" ผมตอบพี่เขาไปหน้านิ่ง แต่ใจผมตอนนี้ไม่ไหวแล้ว มันอ่อนระทวยไปหมดเลย

          "ทำที่ไหน"

          "***********" (เขาไม่ได้ให้โฆษณา)

          "ได้เปอร์เซ็นต์หรือเปล่าเนี่ย"

          "ไม่ครับไม่"

          "รู้หรือเปล่าว่าวันนี้มาทำอะไร"

          พี่หมอถามขึ้นมาอีกครั้ง รู้สึกว่าวันนี้ถามผมเยอะแปลกๆ แอบคิดอะไรกับผมป้ะเนี่ย พี่หมอไม่ได้เฉลย แต่พาผมไปนอนลงบนเบาะ แล้วให้ผมถอดแว่น เพื่อที่เขาจะได้ใช้ผ้าปิดหน้าผมไว้เวลาทำฟัน

          ตึกตัก~

          หมอคงไม่รู้หรอกว่าตอนนี้ผมใจเต้นมากขนาดไหน ผมเริ่มจะรำคาญเสียงหัวใจเจ้ากรรมแล้วนะ ดังจนพี่เขาจะได้ยินแล้วมั้งเนี่ย การมองลอดช่องผ้าเพื่อที่จะมองพี่เขาก็ดีเหมือนกัน แถมเป็นตอนที่ไม่ใส่แว่นด้วย ก็จะได้รู้ว่าพี่เค้าอยู่ใกล้จนผมเห็นพี่เขาชัดไหม จะได้เก็บเอาไปเขินต่อ           ท่ามกลางการพูดคุยของหมอและผู้ช่วยเวลาทำฟันให้กับผมก็ช่างน่ารัก พี่เขาโม้อย่างเป็นกันเอง แอบมีนินทาหัวหน้าบ้าง พูดกันถึงเรื่องเงินๆทองๆบ้าง แล้วเวลายิ้มทีเหล็กดัดก็โชว์ขึ้นที น่ารักเหมือนเด็กอ่ะ ซึ่งก็มีเสียงผู้ช่วยมาประปราย ที่ทำไมต้องมาขัดความสุขของผมด้วยนะ แต่ไม่เป็นไร ผมสนใจพี่หมอของผมคนเดียว ผมอยากให้พี่เขาทำให้ผมคนเดียวอ่ะ ผมผิดไหม -.- แต่ก็ไม่ได้เพราะงานพี่หมอต้องมีผู้ช่วย เห้อ เสียดายจัง

          ตอนนี้รอยยิ้มในใจปรากฏขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อพี่เขาเข้ามาใกล้ๆเพื่อดูฟันให้ผม กลิ่นน้ำหอมจางๆ เตะจมูกผมอย่างจัง ฟุดฟิด~ หอมจัง หน้าก็ใส แต่จริงๆ นะ ผมไม่อยากจะเชื่อเลยว่าพี่เขาอายุห่างกับผมตั้งรอบหนึ่ง คนอะไรหน้าเด้กเด็ก เพื่อนผมยังหน้าแก่กว่าอีก =.=

          หลังจากทำฟันเสร็จ พี่หมอก็ให้ผมดูกระจกเพื่อเช็คฟัน แต่ตาก็เหลือบไปมองหมออีกจนได้ แหะๆ อะไรยังไงไม่รู้ แต่ที่แน่ๆ มันเป็นความรู้สึกที่ฟินจนเหมือนตัวเองลอยเฟี้ยวฟ้าวอยู่บนอากาศ รอยยิ้มพิมพ์ใจของพี่หมอก็เปรียบเหมือนแสงสว่างที่มาเปิดโลกที่มืดมัวของผม ผมไม่ได้ชอบใครมานานแล้วนะ รู้สึกอย่างนี้สักทีก็ดีเหมือนกัน จากนั้น หมอก็แนะนำเรื่องการแปรงฟันนู่นนี่นั่นจนผมพอจะเข้าใจ

          จนเมื่อถึงเวลาที่ต้องกลับบ้าน ผมนึกงอแงเหมือนเด็กเล็กที่กำลังจะจากแม่ไปโรงเรียน ผมไม่อยากไปไหน อยากอยู่ใกล้กับหมอ รอยยิ้มอันสดใสยังตรึงใจผมอยู่ไม่ลืม จนสมองของผมก็ได้นึกถึงอะไรบางอย่าง

          "นี่ครับ" ผมยื่นบางอย่างไปให้เขา มันคือนิตยสาร KOEY ที่ผมได้ไปแข่งแล้วได้รางวัลกลับมา มันคือเล่มสุดท้ายที่ผมเหลืออยู่ เลยตั้งใจจะมอบให้พี่เค้าแทนหัวใจน้อยๆ ของผม ถ้าพี่เขาตั้งใจดูดีๆ พี่เขาคงรู้จุดประสงค์ของผมแหละครับ

          "ขอบคุณนะ" เสียงใสยิ้มตอบรับ

          "^-^" ยิ้มสุดท้ายที่ผมมอบให้เขาไป เพราะผมไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ผมจะได้มาพบเจอกับพี่หมออีก แต่ผมสัญญาถ้าผมปวดฟัน จะมาอ้อนที่นี่เป็นที่แรก แต่ไม่ต้องห่วงหรอกนะครับ ผมคนนี้ไม่ได้โง่พอที่จะไม่แนบเบอร์โทรกับไลน์และไอจีไว้ ถ้าตอบรับผม ช่วยติดต่อกลับผมด้วยนะ ถึงแม้มันจะเป็นไปไม่ได้ ก็ไม่เป็นไรครับ

ขอแค่ผมมีโอกาสที่จะได้แอบชอบพี่อยู่ตรงนี่ก็ดีแล้ว...

ผมอยากให้พี่อ่านเล่มนี้นะ...... พี่จอย พี่หมอที่น่ารักของผม