ยินดีที่ไม่รู้จัก

          TRRRRRRRRR เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาในเวลานี้ว่าแต่มันใช่เวลาที่ต้องตื่นมารับสายไหม แต่เสียงโทรศัพท์ที่ดังแบบไม่มีหยุดประหนึ่งว่าปลายสายกำลังจะเป็นจะตายผมค่อยๆเอื้อมมือไปเปิดโคมไฟที่หัวเตียงก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมามองว่าปลายสายที่โทรเข้ามานั้นเป็นใคร “เบอร์ใครว่ะ...ฮัลโล” (เฮ้ยมารับกูหน่อยดิตอนนี้อยู่สุวรรณภูมิ) “ห่ะ?...” (เออเร็วๆนะกูรออยู่ทางออกเอฟ มาเร็วๆละกูโคตรเหนื่อยเลย) อะไรของมันว่ะพูดจบก็วางสายว่าแต่เบอร์ใครละไม่ทันได้ถามก็พูดอยู่คนเดียวพูดจบก็วางสาย ว่าแต่ผมต้องไปรับใช่ไหม ทางออกเอฟหรอแล้วทำไมไม่หารถกลับมาเองว่ะ แล้วใครก็ไม่รู้เนี้ยผมค่อยๆลุกจากเตียงก่อนจะไปล้างหน้าเปลี่ยนชุดก่อนจะออกจากคอนโดตรงไปที่สุวรรณภูมิทันที  โชคดีนะดึกขนาดนี้รถไม่ติดแล้วสรุปเขาเป็นใครกันแน่ มึงก็บ้าเนอะไอ้กันไม่รู้ว่าปลายสายเป็นใครก็อุตส่าออกมารับอีก บางทีอาจจะเป็นพวกแบงค์หรือไม่ก็พี่ปาล์มมั่ง ช่างเหอะขี้เกียจคิดแล้ว

          การสุ่มเบอร์ครั้งแรกในชีวิตของผมที่เข้ากรุงเทพในเวลานี้มันจะได้ผลจริงๆหรอ ถ้าไม่ได้ผลผมคงต้องอาศัยนอนที่สนามบินจริงๆใช่ไหม แล้วตอนที่ปลายสายรับโทรศัพท์ผมก็ลืมถามไปด้วยว่าเขาได้อยู่กรุงเทพหรือเปล่า แล้วถ้าเขาไม่ได้อยู่กรุงเทพเขาคงด่าผมไปแล้วมั่ง เอาว่ะไหนๆก็อยากมาเที่ยวแบบไม่รู้อะไรไม่จักใครไม่มีที่พักไม่มีอะไรเลยนอกจากตังผมก็อยากรู้เหมือนกันว่าประสบการณ์แบบนี้ครั้งแรกจะเป็นยังไง แล้วถ้าคนนั้นมาจริงๆจะเป็นยังไงครึ่งชั่วโมงแล้วเขาจะมาไหมว่ะ TRRRRRRR “ฮัลโล” (อยู่ตรงไหนเนี้ยตอนนี้ฉันอยู่ตรงทางออกเอฟแล้วนะ) “อยู่ตรงเก้าอี้นั่งรอนี่ไง” (ตรงไหนว่ะยืนขึ้นหน่อยดิ) ผมลุกขึ้นยืนก่อนจะหันไปมองผู้ชายตาดีผิวขาวหันมามองที่ผม “นายใส่ชุดสีอะไร” (เสื้อยืดสีดำกางเกงadidas...นายคือ...”

          ผมวางสายก่อนจะเดินไปตรงผู้ชายไว้ผมทรงนักเรียนหญิงมอต้นที่มีหนวดเคราเล็กน้อยก่อนจะมองตั้งแต่หัวจรดเท้า ดูยังไงก็ไม่ใช่คนที่ผมรู้จักแน่ แล้วผู้ชายคนนี้เป็นใคร “นายมารับฉันใช่ไหม” ผมมารับเขาหรอ...แล้วเขาเป็นใครละ “แล้วนายใช่เจ้าของเบอร์นี้ไหมล่ะถ้าใช่ฉันก็มารับนาย”  “ใช่เบอร์ฉันเอง...” “ว่าแต่เรารู้จักกันหรอ” “ไม่อ่ะ...” “ห่ะ!!...” นี้มันเรื่องบ้าอะไรตอนนี้ผมฝันหรือละเมอหรือไงจะตีสามแล้วทำไมผมต้องออกมารับผู้ชายคนนี้ แล้วผมก็ไม่ได้รู้จักเขา แล้วแบบนี้ “เอาเป็นว่ากลับกันก่อนเถอะเดี๋ยวฉันเล่าให้ฟังระหว่างทางตอนนี้ง่วงมากเลยอยากจะอาบน้ำนอนมาก” “อือ...” ประเด็นมันไม่ได้อยู่ที่ว่าเขาเป็นใครหรือผมรู้จักเขาไหม แต่กลายเป็นทำไมผมต้องยอมทำตามที่ผู้ชายคนนี้บอกด้วยว่ะพาคนไม่รู้จักกลับคอนโดด้วยเนี้ยนะ “เอาละเล่ามาดิเรารู้จักกันได้ไง” “ฉันไม่รู้จักนายหรอก” “ถ้าไม่รู้จักแล้วโทรหาได้ไง” “สุ่มเบอร์” เอี๊ยดดดดดดดด..... ทันทีที่ได้ยินคำตอบจากคนที่นั่งเบาะข้างๆผมเหยียบเบรกก่อนจะหันไปมองหน้าคนที่ตอบ “สุ่มเบอร์?...บ้าป่ะเนี้ย” “ใจเย็นๆ...ฉันก็แค่มากรุงเทพครั้งแรกแต่ไม่รู้จักใครเลย” “แล้วไง?” “ก็เลยสุ่มเบอร์โทรหาใครซักคนเพื่อพาเที่ยว” “แล้วไม่กลัวหรือไงมากับคนไม่รู้จักกันเนี้ย” “ก็...เดี๋ยวเราก็รู้จักกันใช่ป่ะ” “เดี๋ยวฉันจอดให้นายที่ป้ายรถเมย์ข้างหน้าหารถไปหาที่พักเอาเองแล้วกัน” “เฮ้ย...ไม่ดีมั่งนี้มันก็ตีสามแล้วนะ” “อันนั้นมันเรื่องของนายไหม...ลงจากรถฉันไป” “เฮ้ย...นาย” “ลงจากรถฉันไปเดี๋ยวนี้”

          อะไรว่ะทีตอนโทรให้ออกมารับก็มารับง่ายๆแต่พอมาแบบนี้กับมาทิ้งผมไว้กลางทางเวลาแบบนี้อีกถึงผมจะเป็นผู้ชายก็เหอะมันก็อันตรายไม่ใช่หรือไงขืนมีพวกโจรผู้ร้ายมา เอาไงดีว่ะ ผมได้แต่มองซ้ายขวาไปมาก็ตรงนี้มันคือที่ไหนผมก็ไม่รู้จะเดินไปซ้ายหรือขวาดีละ แล้วถ้าเดินไปข้างหน้าจะพอมีโรงแรมไหม พลาดแล้วละฟลุคงานนี้ประสบการณ์เที่ยวแบบไม่รู้ไม่มีอะไรของมึงหน้าจะไม่ดีแล้ว

           ตีสามจะครึ่งแล้วหรอว่ะผมมองนาฬิกาในรถแต่ทำไมตอนนี้กับไม่นึกง่วงเสียแล้วละ แล้วที่ผมทิ้งผู้ชายคนนั้นไว้ที่ป้ายรถเมย์มันจะไม่เป็นอะไรจริงๆใช่ไหมเขาจะไม่เป็นอะไรใช่ไหมแล้วถ้าพรุ่งนี้มีข่าวเขาถูกฆ่าชิงทรัพย์ละ ก็หมายความว่าผมเป็นหนึ่งในต้นเหตุที่ทำให้เขาถูกฆ่าเลยนะ ดีไม่ดีกล้องจับความเร็วหรือกล้องวงจรปิดอาจจะจับภาพได้ว่าเขามากับผม ผมก็จะกลายเป็นฆาตกรไปได้นะ โถ่เว้ย... เมื่อในหัวมันฟุ้งซ่านไปหมดผมเองก็รู้สึกแย่ไม่ต่างมันเลยเป็นต้นเหตูที่ผมต้องวนรถกลับไปที่ป้ายรถเมย์ที่ทิ้งผู้ชายคนหนึ่งเอาไว้ทันที

          “ขึ้นรถ” รถคันเดิมที่คุ้นตาเลื่อนกระจกลงก่อนจะโผล่หน้าออกมาบอกผมที่นั่งอยู่ที่ป้ายรถเมย์ให้ขึ้นรถเหมือนทุกอย่างที่หนักอยู่ในหัวมันหายไปทันที ผู้ชายคนนี้วนรถกลับมารับผม “จะยิ้มอีกนานไหมขึ้นรถดิง่วงแล้วเนี้ย” “อือ...” ผมรีบเปิดประตูรถก่อนจะขึ้นไปนั่งข้างๆคนขับก่อนที่รถจะขับออกไป “ขอบใจนะที่กลับมารับ” “เออ...ก็แค่ไม่อยากเห็นข่าวคนถูกฆ่า” “อือ...ว่าแต่นายชื่อไร” “ไม่ต้องรู้จักหรอกฉันช่วยนายแค่ตอนนี้แหล่ะไว้เช้าแล้วนายก็ออกไปหาที่พักเองแล้วกัน” “นายไม่ใช่จะให้ฉันอยู่ด้วยหรอ” “ไม่อ่ะ...แค่ต้องขับรถออกมารับคนไม่รู้จักพาไปคอนโดนี้ก็แย่แล้ว” “ฉันชื่อฟลุค...คราวนี้นายก็รู้จักชื่อฉันแล้วตอนนี้ฉันก็อยู่กับนายได้แล้วจริงป่ะ” “ไม่...จะมาเที่ยวไม่หาที่พักไม่วางแผนอะไรเลยหรือไงว่ะ” “ก็อยากลองมาแบบไม่รู้อะไรเลยดูบ้าง” “อันตรายอ่ะรู้จักป่ะ นี้มันกรุงเทพนะไม่เคยได้ยินหรือไงฆ่าข่มขืน” “ฉันเป็นผู้ชาย” “ผู้ชายก็ผู้ชายเถอะเดี๋ยวนี้อะไรก็เกิดได้หมดแหล่ะ” “แต่ฉันเจอนายไงเพราะฉะนั้นฉันเชื่อว่านายไม่ทำอะไรฉัน”

          อะไรของผู้ชายคนนี้ว่ะนี้เขาไม่คิดว่าอะไรมันจะอันตรายบ้างหรือไงแล้วดูทำหน้ายิ้มแย้มแบบนั้นอีกบ้าป่ะว่ะ เฮ้อ...ช่างเถอะไว้พรุ่งนี้เช้าค่อยคุยแล้วกัน  “นี้คอนโดนายหรอ” “อือ...” “สวยเหมือนกันนะเนี้ยสูงด้วย” “อ่ะผ้าเช็ดตัวแล้วก็ตรงนี้ห้องน้ำสบู่แชมพูใช้ได้แปรงฟันอันใหม่อยู่ในลิ้นชักในห้องน้ำไปอาบน้ำซ่ะ” “ขอบใจนะ...” “อือ...เสร็จแล้วก็มานอนแล้วกัน” “โอเค” เฮ้อ...นี้คิดถูกหรือผิดกันแน่ที่วนรถกลับไปรับเอาคนไม่รู้จักมาอยู่ด้วยเนี้ย ใจดีมากไปป่ะว่ะกัน ช่างเถอะคงไม่เป็นไรหรอกท่าทางก็ไม่ได้อันตรายอะไรมากมาย “ขอบใจนะที่ให้อาบน้ำ” เสียงคนเดินออกจากห้องน้ำพร้อมกับผ้าเช็ดตัวที่พันเพียงท่อนล่างออกมา หยดน้ำตามร่างกาย ใบหน้า... นี่เขาโกนหนวดหรอทำไมใบหน้าที่เมื่อตอนเจอกันมันต่างกับตอนนี้เลยละ พอหนวดเคราถูกโกนออกไปกลายเป็นเปิดให้เห็นใบหน้าหวานไม่ต่างจากผู้หญิงได้ขนาดนี้ ผมสั้นๆที่ทัดหูใบหน้า “เออ...ให้ฉันนอนตรงไหน” “ห่ะ?...” “จะให้ฉันนอนตรงไหน” “เออ...” “งั้นฉันนอนโซฟาแล้วกันขอผ้าห่มหน่อยดิ” ผมพยักหน้าก่อนเดินไปเปิดตู้หยิบหมอนกับผ้าห่มออกมาให้ผู้ชายที่มาอาศัยร่วมห้องก่อนจะกลับไปนอนที่เตียง “ฝันดีนะ...” “อือ” อะไรว่ะเนี้ยแค่เจอคนที่เป็นสเปกถึงกับไปไม่เป็นเลยหรอว่ะไอ้กัน เลิกบ้าแล้วนอนซ่ะพรุ่งนี้ต้องไล่ผู้ชายคนนี้ออกจากห้องจำไว้ไอ้กัน จำไว้