เปรมวาดCome back (รักครั้งนี้ต้องดีกว่าเก่า)

          เสียงลูกบาสที่ถูกชูตกระทบกับแป้นแต่เพียงไม่เข้าลงไปที่ห่วงตามความหน้าจะเป็นอย่างเคยๆ พร้อมกับเสียงถอนหายใจที่บ่งบอกถึงความหงุดหงิดของตัวเองในตอนนี้ ผมเองก็ไม่ชอบเท่าไรเวลาที่เป็นแบบนี้แต่จะให้ทำไงได้ละนี้อีกแค่สองอาทิตย์ต้องไปฝึกงานแล้วแต่ผมยังหาที่ฝึกงานไม่ได้เลย “เป็นไรว่ะวาด” “อ้าวก้อง” “เป็นอะไรทำไมดูหงุดหงิดจังว่ะ” “เครียดๆเรื่องที่ฝึกงานว่ะอีกแค่สองอาทิตย์ต้องยื่นเอกสารไปฝึกแล้วแต่กูยังหาที่ฝึกไม่ได้เลย” “งั้นมึงไปฝึกกับกูก็ได้” “ที่ฝึกงานมึงเขาดูเกรดด้วยไม่ใช่หรือไง” “เออว่ะ...แล้วแบบนี้มึงเอาไงว่ะ” “ไม่รู้ว่ะ...” “อย่าเครียดมึงก็ลองเข้าไปคุยกับอาจารย์ภาคดิว่ะเห็นแกบอกว่าใครยังไม่มีแกจะหาที่ฝึกให้” “หรอว่ะไม่ใช่ว่าโดนส่งไปฝึกซ่ะไกลเลยนะ” “คิดมากนะ...เออแล้วไม่ได้คุยกับพี่เปรมหรอที่จริงไปฝึกกับพี่เปรมก็ได้นิ” “ไม่ได้คุยกันมาจะเดือนแล้วเห็นพี่เปรมบอกยุ่งๆ...ไม่รู้ยุ่งจริงหรือว่าอะไรแล้ว” “เออใจเย็นๆลองไปคุยกับอาจารย์ภาคก่อนแล้วกัน กูไปแล้วนะพอดีนัดพี่อาทิตย์ไว้” “อือ...” มาถึงตอนนี้แล้วก็คงเหลือตัวเลือกสุดท้ายนี่แหล่ะโดนให้ไปฝึกที่ไหนก็คงต้องไปไม่งั้นมีหวังไม่จบแน่ๆ ผมหยิบลูกบาสไปเก็บก่อนจะเดินคว้ากระเป๋าแล้วกลับหอไปทันที พรุ่งนี้ค่อยเข้าไปคุยกับอาจารย์แล้วกัน

           (ว่าไงเปรมโทรหาผมมีอะไรหรือเปล่า) “สวัสดีครับอาจารย์ ผมโทรมารบกวนอาจารย์หรือเปล่าครับ” (ไม่ๆผมเลิกงานแล้วกำลังจะกลับเปรมมีอะไรกับผมไหม) “คือผมจะโทรมาถามว่าวาดเขาได้ที่ฝึกงานหรือยังครับ” (วาดหรอ...เดี๋ยวผมขอดูแปบนะ) “ครับอาจารย์” (ยังไม่มีส่งเอกสารฝึกงานนะ ว่าแต่เปรมมีอะไรหรือเปล่า) “ครับ...ผมจะรบกวนอาจารย์ซักหน่อยได้ไหมคือให้วาดมาฝึกงานกับผมได้ไหมครับ” (เฮ้ย...ได้จริงหรอ) “ครับ...นะครับ” (ได้ๆเดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะบอกวาดให้แล้วกันว่าจะให้ไปฝึกกับเปรม) “ไม่ต้องบอกว่ามาฝึกกับผมนะครับอาจารย์แต่บอกว่ามาฝึกที่นี่พอ” (เอางั้นหรอก็ได้ๆเดี๋ยวผมจัดการให้เปรมก็ส่งเอกสารมาให้ผมแล้วกันผมจะได้เอาให้วาดไปยื่นตอนเข้าฝึก) “ขอบคุณครับอาจารย์” หลังจากวางสายอาจารย์ภาคไปแล้วผมก็รีบส่งเอกสารทั้งหมดเข้าเมลล์ไป จริงๆก็อยากโทรไปหาวาดด้วยตัวเองหรอกแต่กลัววาดจะไม่ยอมมาอยู่ด้วยเลยต้องใช้วิธีนี้แทน แม้มันจะดูเหมือนมัดมือชกก็เถอะแต่ถ้าไม่ทำแบบนี้ก็ไม่มีเวลาให้วาดแน่ๆ นี้ก็เกือบจะเดือนแล้วที่ไม่ได้คุยกันเลยเดี๋ยวจะกลายเป็นว่าผมหายไปแล้ววาดมีคนใหม่ขึ้นมาผมจะทำไงได้

           “ไอ้วาดอาจารย์ภาคให้ไปหา” เสียงไอ้โอ๊คที่เดินเข้ามานั่งในห้องก่อนจะบอกผมที่นั่งเลื่อนดูโทรศัพท์ไปเรื่อยๆ “อาจารย์ภาคมีอะไรว่ะ” “กูจะรู้ไหมเรื่องฝึกงานหรือเปล่ามึงยังไม่ได้ส่งเอกสารที่ฝึกงานนี่” “โห่...เออๆ” “รีบไปเลยไป” “เออ” ผมรีบเดินลุกออกจากโต๊ะแล้วตรงมาหาอาจารย์ภาคที่ห้องภาควิชาทันที “สวัสดีครับอาจารย์” “อ้าววาดนั่งก่อนซิ” “ครับ...” “วาดส่งเอกสารฝึกงานให้ผมหรือยังพอดีผมไม่เห็น” “ยังเลยครับพอดีผมยังหาที่ฝึกงานไม่ได้” “แล้วแบบนี้จะทันไหมอีกแค่อาทิตย์กว่าๆเอกสารก็ยังไม่ได้ส่งแบบนี้จะได้ฝึกงานจะจบทันเพื่อนคนอื่นๆเขาไหม” “ขอโทษด้วยครับ...” “งั้นเอางี้พอดีผมมีคนรู้จักเขาอยากได้เด็กฝึกงานซักคนวาดไปฝึกที่นั้นได้ไหม” พูดจบอาจารย์ภาคส่งเอกสารที่ฝึกงานให้ผมดูผมหยิบมาเปิดเอกสารก่อนหันไปมองหน้าอาจารย์ภาคอีกครั้ง “ตกลงวาดจะไปฝึกที่นี้ไหมผมว่าโอกาสดีนะที่นี้ไม่ใช่จะรับเด็กฝึกงานง่ายๆซ่ะด้วย” “ก็ได้นะครับ” “แล้วเรื่องเดินทางวาดสะดวกไหมเพราะมันก็ไกลพอสมควร” “ก็คงต้องหาที่พักใกล้ๆแถวนั้นแหล่ะครับ” “อืม...ไม่ต้องหรอกวันไปรายงานตัววาดก็เอากระเป๋าของใช้ต่างๆไปเลยที่นั้นมีที่พักให้” “จริงหรอครับ” “อือ...งั้นตกลงวาดไปปฝึกที่นั้นนะ” “ครับอาจารย์ขอบคุณมากครับ” ผมรีบยกมือไหว้ขอบคุณก่อนจะถือเอกสารเข้าฝึกงานเดินกับมาที่ห้องอย่างดีใจอย่างน้อยๆก็ได้ที่ฝึกงานแล้ว

          TRRRRRRRRRR “ฮัลโหลครับอาจารย์” (วาดตกลงไปฝึกงานด้วยแล้วนะ) “ครับ” (อ่อ...ให้น้องพักกับเปรมด้วยละจะได้ไม่ต้องไปเช่าที่พักประหยัดเงินหน่อย) “ได้ครับ...ขอบคุณมากครับอาจารย์” ฮาๆๆ...ในที่สุดผมก็จะได้มีเวลาอยู่กับวาดบ้างแล้ว แม้จะในเรื่องงานก็ตามแต่วาดต้องมาพักกับผมแบบนี้ไม่มีความสุขก็บ้าแล้ว ความจริงช่วงเกือบหนึ่งเดือนที่ไม่ได้ติดต่อหรือคุยกับวาดเพราะผมพึ่งถูกเลื่อนตำแหน่งแล้วย้ายให้มาประจำสาขาอีกที่ ทำให้ทุกอย่างดูวุ่นวายและยุ่งจนไม่มีเวลาแต่ตอนนี้ทุกอย่างมันลงตัวหมดแล้ว มันก็เหมือนกับว่าผมพร้อมแล้วที่จะให้เวลากับคนสำคัญของผมเช่นกัน เมื่อวาดตอบตกลงเช่นนี้ผมก็ปริ้นเอกสารนักศึกษาฝึกงานของวาดก่อนจะนำไปส่งให้ฝ่ายบุคคลทันที รอก่อนไอ้เปรมอีกแค่อาทิตย์กว่าๆจะได้เจอวาดแล้ว

           “พวกมึงไปฝึกงานคนละทิศละทางขนาดนี้จะได้นัดกันตีดอทป่ะว่ะ” “ไอ้โอ๊คมึงก็ห่วงแต่เกมส์คิดหรอว่าไปฝึกงานแล้วจะมีเวลา” “นั้นดิ...ถูกของไอ้ทิวแล้วตกลงมึงมีที่ฝึกงานยังว่ะไอ้วาด” “กูหรอ...มีแล้ว” “งั้นก็หายเครียดได้แล้วนั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดอีกทำไม” ก้องภพพูดพร้อมกับมองหน้าผม ก็จริงที่ฝึกงานก็ได้แล้วจะเครียดอะไรของผมอีกว่ะ “เปล่า...ไม่ได้เครียด” “ไม่ได้เครียดอะไรคิ้วพันเป็นเลขแปดแล้ว” “ก็...ที่ฝึกงานกูไกลจากพวกมึงมั่งเลยเครียดนิดหน่อย” “ก็ไหนบอกมีที่พักฟรีให้จะเครียดอะไรอีกว่ะ...กูว่าเครียดเพราะใครบางคนมากกว่ามั่ง” “พูดมากไอ้โอ๊ค” “เครียดเรื่องใครว่ะ” “โอ้ย...ไอ้เอ็มนอกจากเรื่องเมย์กับเกมส์มึงรู้เรื่องอะไรกับเขาบ้างเนี้ย” “ไม่รู้” ทุกคนในกลุ่มได้แต่ส่ายหัวให้กับไอ้เอ็มก่อนจะหยิบขนมบนโต๊ะกินกันต่อปล่อยให้เอ็มที่ยังคงทำหน้างงต่อไป ก็จริงอย่างไอ้โอ๊คพูดผมไม่ได้คุยกับพี่เปรมมาเป็นเดือนแล้วนี่จะไปฝึกงานก็ไกลด้วยคราวนี้มีหวังทั้งไม่ได้เจอทั้งถูกลืมแน่ๆ “เออวาดแล้วนี้มึงจะเดินทางวันไหน” “คงพรุ่งนี้อ่ะว่าจะเข้าไปดูก่อนเพราะมะรืนเข้าทำงานวันแรกแล้วด้วยอย่างน้อยๆไปรายงานตัวก่อนซักวันหน้าจะดีกว่าอีกอย่างต้องขนของไปอีก” “เออโชคดีนะเว้ยมีไรโทรหาพวกกูได้ตลอด” “ขอบใจว่ะทิว...งั้นกูกลับก่อนนะจะไปเก็บของ”

          วันนี้เห็นอาจารย์ภาคบอกว่าวาดจะเข้ามารายงานตัวก่อนเริ่มทำงานพรุ่งนี้ผมได้แต่นั่งตื่นเต้นจนแทบจะนั่งไม่ติดเก้าอี้อยู่แล้ว แต่ไม่ได้ๆ คีทไว้ไอ้เปรมคีทไว้แม้จะบอกให้ตัวเองนิ่งเท่าไรแต่สายตาที่จับจ้องไปที่นาฬิกากับโทรศัพท์รอให้ฝ่ายบุคคลโทรเข้ามาของผมนี้มันเกินกว่าจะควบคุมได้เสียอีก ‘กริ่งงงงง....กริ่งงงงงง’ “ครับ” (เด็กฝึกงานมารายงานตัวแล้วคะ) “ครับให้เขาเข้ามาที่ห้องของผมเลย” (คะ...เดี๋ยวจะพาไปพบเดี๋ยวนี้เลยคะ) นั่งยังไงดีว่ะหันหลังพิงกับเก้าอี้แล้วกัน เอาแบบนี้ละว่ะพอวาดเข้ามาค่อยหันไปมอง กอกๆ กอกๆ “เชิญครับ” “หัวหน้าคะนี้เด็กฝึกงานที่จะมารายงานตัววันนี้คะ” “ขอบคุณครับเดี๋ยวผมคุยกับเขาเองคุณไปทำงานเถอะ” “คะ” ใจเต้นแรงมือที่เย็นแต่กับมีเหงื่อชุ่มไปหมดผมค่อยๆสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนที่จะต้องหันหน้าไปประจันกับคนที่ไม่ได้เจอมาเกือบเดือน หวังว่าคงไม่โดนวาดโกรธหรอกนะ “เออคือ...สวัสดีครับผมชื่อ...” “วาด...” ประโยคสั้นๆที่ผมพูดพร้อมกับหมุนเก้าอี้กลับมาที่คนยืนไหว้ที่ทำหนห้าตกใจสุดขีด “พี่เปรม!!!...” “คิดถึงจังเลยในที่สุดก็ได้เจอซักที” “ทำไมพี่เปรมมาอยู่ที่นี้ละ...พี่เปรมทำงานอยู่ที่...” “พี่ได้เลื่อนตำแหน่งนะเลยโดนย้ายมาดูแลที่นี้ขอโทษนะที่ไม่ได้ติดต่อหาวาดเลย” “หมายความว่าที่ผมได้ฝึกงานที่นี้ก็เพราะ...” “ใช่พี่เป็นห่วงว่าวาดจะหาที่ฝึกงานไม่ได้ก็เลยโทรไปขออาจารย์ภาคให้ช่วย เรื่องนี้พี่ก็ต้องขอโทษวาดด้วยนะ” “ครับ...งั้นเรื่องที่พักที่บอกว่ามีให้ก็หมายความว่า” “วาดมาอยู่กับพี่ไง” “แบบนี้คนอื่นเขาจะมองพี่ไม่ดีได้นะพี่เปรม” “ไม่หรอกในที่ทำงานวาดก็เป็นเด็กฝึกงานเป็นลูกน้อง หลังเลิกงานวาดก็เป็นคนสำคัญที่พี่อยากอยู่ด้วยไง” “ครับ” “แล้วพวกกระเป๋าเดินทางละอยู่ไหนตอนเที่ยงพี่จะพาเอาของไปเก็บก่อนแล้วช่วงบ่ายจะพาเดินดูงานที่ต้องทำโอเคนะ” “ครับ” “ทำไมวาดทำหน้าแบบนั้น” “เปล่า...ก็แค่รู้สึกคิดถึงเฉยๆแล้วก็พี่เปรมเวลาทำงานดูดีเนอะ” “ชมแบบนี้ไม่ดีเลยนะวาด” “ทำไมหรอ” “ไม่ดีต่อพี่นะ...ไม่ได้คุยไม่ได้เจอนานขนาดนี้แล้วมาพูดแบบนี้พี่หวั่นไหวนะ” “พอเลยทำงานของพี่ไปเลย...” “แล้ววาดจะไปไหนละ” “เดี๋ยวผมไปนั่งอ่านหนังสือรอที่ร้านกาแฟข้างๆแล้วกันขืนอยู่ในนี้คนอื่นจะว่าได้” “ครับ...รอพี่ก่อนนะ” “ก็รอมาตลอดไหมล่ะ” “ครับ...”