เปรมวาดCome back (รักครั้งนี้ต้องดีกว่าเก่า)

          กี่โมงแล้วว่ะผมก้มมองนาฬิกาที่ข้อมือก่อนจะรีบเดินกึ่งวิ่งเพื่อให้ทันนัดกับกลุ่มเพื่อนเก่าอย่างพวก อาทิตย์ น๊อต ตุ๊ต๊ะและไอ้ไบร์ทจอมป่วน วันนี้พวกผมนัดกันไว้แล้วว่าจะกลับไปหารุ่นน้องที่มหาลัยแต่ดันซวยรถผมเสียเอาเข้าอู่เลยต้องนั่งรถแท็กซี่มา และที่แย่กว่านั้นแท็กซี่มันดันพาผมนั่งอ้อมโลกเสียนี้กว่าจะมาถึง “มากันหรือยังว่ะ...ว่าแต่ไอ้อาทิตย์นัดตรงไหน” ผมเดินบ่นคนเดียวก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาคนนัด “ไอ้ทิตย์...พวกมึงอยู่ตรงไหนว่ะ” (กูหรอ...ที่เดิมไงโรงอาหารโต๊ะเก่า) “เออๆ..เดี๋ยวรีบไป...เฮ้ย...วาด” (ฮัลโลๆ...ไอ้เปรมๆ) “ไอ้อาทิตย์แค่นี้ก่อนนะพอดีกูเจอน้องว่ะ” (ไอ้เปรม...) มันนานแค่ไหนแล้วที่ผมไม่ได้กลับมาที่นี้แล้วมันนานแค่ไหนแล้วที่...ผมไม่ได้เห็นสายตาคู่นี้ที่ครั้งหนึ่งเคยมองผมแบบเกลียดกันมาก่อน แต่ไม่คิดเลยว่าการกลับมาครั้งนี้ของผมมันจะทำให้ความรู้สึกเก่าๆในครั้งนั้นกลับมาเช่นกัน

          “เมื่อเช้ามีรุ่นน้องคนหนึ่งเดินสวนผมแล้วไม่ไหว้ ใครรู้ตัวว่าเป็นคนนั้นลุกขึ้น..” เสียงในห้องซ้อมเชียร์เงียบไปหมดพร้อมกับเด็กปีหนึ่งที่พากันหันหน้ามองหาคนที่ผมพูดถึงแต่ก็ยังไม่มีคนยอมรับ “ในเมื่อไม่มีคนยอมรับทั้งหมดลุกขึ้น แล้วลุกนั่งไปเรื่อยๆจนกว่าจะยอมรับปฏิบัติ” เสียงเด็กปีหนึ่งต่างพากันลุกนั่งพร้อมกับนับไปเรื่อยๆ ในระหว่างที่ผมยังคงยืนดึงหน้าให้โหดก่อนที่อยู่ๆจะมีใครคนหนึ่งตะโกนออกมาจากแถว “พี่หมายถึงผมหรือเปล่าครับ” ผมค่อยๆหันสายตาไปมองต้นเสียงและก็ใช่จริงๆ ใช่เขาจริงๆเด็กที่มีบางอย่างดึงดูดให้ผมจดจำตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็น “วาดเป็นไงบ้าง” “ก็เรื่อยๆครับ แล้วพี่เป็นไงบ้าง” นี้ผมไม่ได้มองผิดไปใช่ไหมทำไมวาดทำท่าทางเขินๆเหมือนตอนเจอกันในร้านขายยาตอนนั้นละ “ก็ดีงานยุ่งๆนิดหน่อย แล้วนี่...เป็นพี่ว๊ากแล้วหรอ” “ครับ” “น้องดื้อไหมปีนี้” “ก็ไม่ดื้อเท่าผมสมัยที่ดื้อกับพี่หรอก” “งั้นก็แสดงว่า วาดของพี่ดื้อที่สุดใช่ไหม” “ครับ...แต่เดี๋ยวนะ วาดของพี่หรอ” “ใช่”

           ผมไม่รู้ว่าพี่เปรมเขามองหน้าผมแบบนั้นทำไม แล้วทำไมเขาถึงนิ่งเงียบแบบนั้นละแล้วพี่เปรมมาที่นี้ทำไม หรือเพราะว่าจะซ่อมไอ้ก้องหรอ ไม่ซิพี่เปรมไม่ได้เป็นเฮดว๊าก ถ้าจะซ่อมก็ต้องเป็นพี่อาทิตย์ ว่าแต่พี่เปรมมาทำอะไร “พี่เปรม...พี่เปรม” “ห่ะ?” “ผมเห็นพี่ยืนเงียบๆเลยจะถามว่ามีอะไรกับผมหรือเปล่า” “อ๋อพี่หรอ...ไม่มีอะไร แล้วนี้วาดเป็นไงบ้างเรียนโอเคไหม” “ก็เรื่อยๆอ่ะพี่ ดีที่ก้องมันช่วยติวให้บ้าง” “อ๋อ...มีอะไรถามพี่ได้นะ” “ขอบคุณครับ..แล้วพี่เป็นไงบ้าง” “ก็ยุ่งๆนิดหน่อย..ว่าแต่วาดเป็นพี่ว๊ากแล้วหรอ” “ใช่..แต่ผมไม่ดุเหมือนพี่นะ” “ฮาๆๆ...ขอโทษก็ตอนนั้นวาดดื้อ” “ครับ...แล้วนี้พี่เปรมมาทำไมเอาทรานสคริปหรือว่ามาเอาอะไร...” “เฮ้ย...จริงด้วยวาดเดี๋ยวพี่ต้องรีบไปก่อนนะพอดีพวกไอ้อาทิตย์นัดพี่ไว้ ลืมเลย” “อ๋อ...ครับ” “เดี๋ยวๆ...พี่ขอเบอร์วาดได้ไหม ไลน์ก็ได้ ไอจีก็ได้ เฟรชก็ได้ ทวิตเตอร์มีไหม” “โห่ถ้าจะขอครบขนาดนี้ไม่ขอที่อยู่เลยละครับ...เอาโทรศัพท์มาเดี๋ยวผมกดเบอร์ให้” พี่เปรมยื่นมือถือให้ผมก่อนที่ผมจะกดเบอร์แล้วยื่นให้พี่เปรมที่พอได้เบอร์ก็รีบวิ่งไปทันที

          ไอ้เปรมเอ้ย...พอเจอหน้าเขาก็มโนเลยนะ...กล้าพูดซ่ะที่ไหนละว่าวาดเป็นของผมแค่คิดก็...บ้าจริงๆด้วยไอ้เราก็คิดว่าเป็นเรื่องจริงที่ไหนได้มโนแท้ๆไอ้เปรม ว่าแต่พวกไอ้อาทิตย์อยู่ไหนว่ะ “ไอ้เปรม...อยู่นี้” “ไอ้ไบร์ท” “โห่นี้นัดกี่โมงครับไอ้คุณเปรม” “นั้นดิคุยกับกูอยู่ๆก็วางสาย” “โทษทีพอดีเจอ...น้องที่รู้จักนิดหน่อย” “น้องหรือสาวว่ะ...” “น้องดิว่ะไอ้ไบร์ทกูไม่ใช่มึงนะครับ” “เออ...แล้วนี้ตุ๊ต๊ะกับน๊อตไปไหน” “กูกับไอ้ไบร์ทให้สองคนนั้นไปดูพวกพี่ว๊ากซ้อมเชียร์น้อง” “อ๋อ...พี่ว๊าก?” “เออ..ทำไมว่ะ” “กูเข้าไปดูด้วยได้ไหม” “เดี๋ยวครับไอ้คุณเปรม...ทำไมมึงต้องทำหน้าดูสนใจอะไรขนาดนั้นมึงนี้แปลกๆนะจริงไหมว่ะไอ้อาทิตย์” “อือ...เป็นไรเนี้ย” “เปล่า...กูก็แค่อยากรู้ว่ามีใครเป็นพี่ว๊ากบ้างจะหล่อสู่พี่ว๊ากรุ่นเราได้ไหมก็แค่นั้นเอง” “พี่ว๊ากหรอก็มี เอ็ม ทิว ไอ้โอ๊คแว่น วาดแล้วก็ ก้องภพ” “เดี๋ยวๆไอ้อาทิตย์กูพึ่งว่าไอ้เปรมทำหน้าตาตื่นเต้นแต่นี้มึงหนักกว่าไอ้เปรมอีกนะแหม๋ตั้งแต่คบกับก้องภพนี้พูดชื่อเสียงสองสามสี่เลยนะมึง” “เรื่องของกูก็คนเป็นแฟนกัน...เออว่าแต่มึงละไอ้เปรมอยากเจอพี่ว๊ากคนไหน” “ถ้าให้กูเดานะไอ้อาทิตย์กูว่าไอ้วาดว่ะ...จากคู่ปรับ ยังไงนี้ยังคาใจกูตั้งแต่ตอนนั้นเลยนะสรุปยังไง” “ไม่มีอะไรพูดจาเลอะเทอะไอ้ไบร์ทกูไปดูน้องกับตุ๊ต๊ะกับน๊อตดีกว่า” เบื่อจะแถเพราะไอ้ไบร์ทจริงๆก็รู้ว่าที่มันแซวเป็นเรื่องจริงแต่จะให้ทำหน้าไงว่ะก็คนมันเขินนี้หว่า สู้ไปดูวาดเป็นพี่ว๊ากน่าสนใจกว่าตั้งเยอะ

          “วันนี้ผมจะมาสอนความเป็นระเบียบและมีสัมมาคารวะให้กับพวกคุณ” ระหว่างที่ผมต้องออกไปพูดกับรุ่นน้องที่นั่งมองมาที่ผมอย่างสงบผม พลันสายตาของผมก็มองไปที่ประตูด้านหน้าที่อยู่ๆก็เปิดออกพร้อมกับใครคนหนึ่งที่เดินเข้ามา และอีกสี่คนที่ตามเข้ามาเช่นกัน ใช่แล้วพี่เปรมและแก๊งพี่ว๊าก “เอาละก่อนอื่นผมจะแนะนำให้พวกคุณได้รู้จักกับรุ่นพี่ที่จบไปแล้ว เชิญรุ่นพี่ด้านหน้าด้วยครับ” “ไอ้ก้องพวกรุ่นพี่เขามาทำไมว่ะ” เสียงของเอ็มที่หันไปกระซิบถามก้องภพที่อยู่ข้างๆผม “กูชวนพวกพี่เขามาเองแหล่ะเห็นพี่อาทิตย์บอกว่าพวกพี่แกอยากไปรับน้องนอกสถานที่กับพวกเรากูก็เลยชวน...วาดพูดต่อเถอะ” “อือ...นี้พี่น๊อต พี่อาทิตย์ พี่ตุ๊ต๊ะ พี่ไบร์ท แล้วก็...พี่เปรม” “สวัสดีนะครับน้องๆ” “สวัสดีครับ/สวัสดีคะ” “นี้ใครเป็นคนสอนเรื่องระเบียบวินัยและการเคารพรุ่นพี่และอาจารย์” อยู่ๆพี่เปรมก็เดินออกไปข้างหน้าพร้อมกับพูดเสียงดังขึ้นจนทำให้ผมและทีมพี่ว๊ากหน้าถอดสีไม่ต่างกัน พูดจบพี่เปรมก็หันหน้ามามองพวกผมที่ยืนงงกับเหตุการณ์ตรงหน้า นี่มันเรื่องอะไร ซ่อมพี่ว๊ากเหมือนตอนที่พวกพี่แกโดนพี่เดียร์ซ่อมหรอหรือไง “ผมถามว่าใครเป็นคนสอนเรื่องระเบียบวินัยและการเคาระรุ่นพี่และอาจารย์.” “ผมครับ”

          วาดหรอวาดเป็นคนสอนเรื่องนี้หรอทำไมต้องใจเต้นแรงด้วย แล้วแบบนี้จะทำไงละ ไม่จริงใช่ไหมตอนนี้ผมต้องยืนจ้องหน้าและต้องแกล้งทำโทษคนตรงหน้านี้จริงๆหรอ “ไอ้เปรมมึงจะทำอะไร” เสียงไอ้น๊อตก้มมากระซิบถามผมเบาๆก่อนที่ตอนแรกผมตั้งใจจะซ่อมพี่ว๊าก แต่คนตรงหน้านี้ทำเอาผมไปไม่เป็น เหมือนกับอัมพาตกำลังกินผมไปทั้งตัว “กูแค่จะแกล้งน้องเล่นแต่ไม่คิดว่าจะเป็น...” “งานเข้ามึงแน่ไอ้เปรมเสือกไม่ถามก่อนว่าใครแล้วคราวนี้เอาไงละมึง” “คงต้องแถแล้วละ” “คุณเป็นคนคุมเรื่องนี้หรอ” “ครับ” โอ้ยเสียงนิ่งๆดูดุดันแต่...ใครจะกล้าทำอะไรเขาได้ละ “น้องๆครับ...ช่วยปรบมือให้รุ่นพี่ของคุณคนนี้ด้วยนะครับเพราะเขาทำหน้าที่ได้ดีมาก” “แหม๋...ลิ้นสองแฉกเชียวนะอิเปรม” “อะไรของมึงตุ๊ต๊ะ” “มึงไม่เห็นหรือไงอิไบร์ทตอนแรกทำเป็นดึงหน้าจะซ่อมพี่ว๊าก...แหม๋พอรู้ว่าเป็นใครแมวเลยนะ” “เออว่ะ” ผมหันไปทำหน้าดุใส่ไอ้ตุ๊ต๊ะกับไอ้ไบร์ทก่อนจะหันไปหาตัวช่วยที่ดีที่สุดในตอนนี้ซึ่งเป็นใครไปไม่ได้นอกจากไอ้อาทิตย์ “ไอ้อาทิตย์เคลียร์ต่อที” “อือ...สวัสดีนะครับน้องๆคือพวกพี่ทั้ง5แค่จะมาทักทายแล้วก็จะมาบอกว่ารับน้องนอกสถานที่พวกพี่จะไปด้วยนะครับ..เชิญเฮดว๊ากทำหน้าที่ต่อครับ” “แหม๋อินี่ก็อีกคนตานี้เยิ้มใส่เฮดว๊ากเหลือเกินนะ” ผมละปวดหัวกับไอ้ไบร์ทและไอ้ตุ๊ต๊ะจริงๆเวลาสองคนนี้อยู่รวมกันทีไรเหมือนกับเอาพวกจิกกัดมารวมกันไงไม่รู้แล้วแบบนี้ไปรับน้องนอกสถานที่ครั้งนี้ ผมจะได้มีโอกาสคุยกับวาดไหมเนี้ย

          ตื้อดึ่ง!.. “จะมาซ่อมผมหรอ” เฮ้ยนี้มันผมหันไปมองวาดที่หันมายิ้มก่อนจะเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋าเสื้อ นี้วาดเริ่มทักมาหาผมก่อนหรอ ผมไม่ได้มโนเพ้อคนเดียวใช่ไหม “ไอ้ไบร์ทมึงช่วยหยิกกูที” “อะไรของมึงอยู่ๆมาให้กูหยิก” “เออนะ...หยิกหน่อยเร็ว” “เออๆ” “โอ๊ย...ขอโทษทีเสียงดังพอดีมดกัดพี่” ไม่ได้ฝันไม่ได้มโน วาดทักไลน์มาหาผมก่อน แบบนี้หมายความว่าไง วาด วาด วาด “เป็นไรของมึงไอ้เปรม” “กูมีความสุข” “ห่ะ?” อยากจะยิ้มยินดีแล้วกระโดดตะโกนเสียตอนนี้แต่ผมก็ได้แต่อมยิ้มและพยายามปิดไม่ให้ใครบางคนรู้ก็แค่นั้น แต่ในเมื่อวาดเลือกที่จะก้าวข้ามมาในชีวิตผมแบบนี้ ผมจะถือว่านี้คือการเริ่มต้นในเรื่องดีๆใหม่แล้วนะ เตรียมตัวไว้เลยวาดพี่ไม่ปล่อยวาดไปแน่