แองจี้ บินหนีไป

ร่างหนึ่งอุ่นๆเบียดชิดใหล่ทำให้เตียงหกฟุตดูแคบลงเล็กน้อย เสียงฝนบรรเลงอย่างเยือกเย็นพาลให้หนาวกว่าอุณหภูมิที่คาดหวัง ขยับพลิกตัวอีกข้างหันหลังให้ร่างอุ่น แสงไฟข้างถนนสีส้มฟุ้งละอองลอดผ่านรอยต่อของม่านมาเข้าตาที่เปิดกว้าง ฉันนอนไม่หลับ มันปาเข้าไปตีสอง ความผิดที่ยังไม่ลงมือกระทำกลับก่อไฟให้ประสาททุกส่วนกรุ่นไม่มีทางที่จะนิ่งเฉยได้
แอบเก็บค่าขนมประจำวันจนได้ครบงบที่กำหนดอย่างค่อนข้างละเอียดถี่ยิบ ถ้าขาดพล่องไปเพียงนิดมันจะทำให้ทุกๆอย่างดูยากยิ่ง แบงค์ร้อยไม่กี่ใบนี้ฉันก็คงไปถึงที่หมายได้ ฉันชินกับการมีเงินในกระเป๋าไม่มากนัก
เปลือกตาที่ปิดลงดึงกล้ามเนื้อมุมปากโค้งงามคล้ายผีเสื้อราตรีโผบินอย่างมีความสุขยิ่งนัก พรุ่งนี้ฉันต้องโบยบิน ตาเงียบจากแสงส้ม ใจกลับจดจ้องไฟ ไฟนรกนรกในใจ หญิงวัยกลางคนที่คอยดูแลฉันมาตลอดจะซึมเซาเพียงใด เธอ
ไม่อยากที่ไปคิด กลัวว่าถ้าน้ำหนักความคิดไปกดจนปีกติดขัด คงต้องตอบแทนบุณคุณกันถ้ามีโอกาสภายภาคหน้า สิบห้าปีที่ผ่านมาฉันได้รับการดูแลอย่างดี ดีขนาดเยี่ยงไข่ในหิน ฉันเพียงแต่ตอบแทนเล็กๆน้อยๆ กวาดบ้านเช็ดถูบางโอกาส ฉันตัดใจหยุดคิดเมื่อสายน้ำลงผ่านเนินแก้มเข้าร่องแตกของรอยยิ้ม หยดฝนหนึ่งรั่วแหมะลงแก้มพอดิบพอดี
ใครจะว่าเป็นความคิดแบบเด็กหรือฉันไม่สนหรอก ใครจะว่าเด็กคิดถึงเฉพาะเรื่องตนเองเท่านั้น ไม่สนใจคนรอบข้าง เด็กอาจชักดิ้นชักงอบนพื้นหินอ่อนเทียมในห้างหรู แหกปากร้องกริ๊ด ใครจะว่าบิดาว่ามารดาไม่อยู่ในสมอง แต่ฉันว่ามันก็เกิดกับผู้ใหญ่ได้เหมือนๆกัน ชักดิ้นชักงอในดวงตาจนเขียวปั๊ด กริ๊ดเสียงอัดขึ้นบนออกรุนแรงที่ช่องว่างรูรากผม เสียดสีโคนมันจนเกิดควัน
ฉันแพ้(ตัวเอง)มาหลายรอบ คิดหนีออกจากบ้านหลายรอบ แต่บอกได้ว่าไม่มีครั้งใดที่มีการเตรียมการอย่างดีเช่นคราวนี้ งบพร้อม กุเรื่องล่วงหน้าได้อย่างแนบเนียน ไม่มีพิรุธใดๆ การดูแลบ้านซักผ้าหุงข้าวไม่ขาดตกบกพร่อง ไอ้การไม่ขาดตกบกพร่องนี้มันส่งผลดีให้ฉันเข้มแข็งขึ้น รู้สึกผิดน้อยลงในช่วงเวลาที่ไม่มีฉันช่วยที่บ้าน
“วันอาทิตย์จะไปเยี่ยมพ่อเพื่อนที่โรงพยาบาล...” ใครว่าโกหกผู้ใหญ่จะต้องโดนจับได้ ผู้ใหญ่อาบน้ำร้อนมาก่อน ฉันไม่เห็นจะมีเหตุมีผล เด็กโกหกผู้ใหญ่ ผู้ใหญ่โกหกเด็ก เด็กโกหกเด็ก ผู้ใหญ่โกหกผู้ใหญ่ มันไม่สำคัญ มันสำคัญที่ว่าใครพูดพร้อมจัดอารมณ์ใบหน้าให้สอดคล้อง และใครจับความรู้สึกได้ละเอียดกว่า ส่งแล้วรับสลับไปมาอย่างแนบเนียน ฝึกฝนย่อมชำนาญกฎของธรรมชาติ ฉันได้รับคำตอบว่าผ่านพร้อมงบเพิ่มเป็นค่าของฝากผู้ป่วย
นอนไม่หลับจนลืมตาเมื่อหกโมงเช้า ด้วยว่ามีเวลาอีกมากก่อนจะถึงกำนดเวลา ด้วยความเต็มใจอย่างยิ่งฉันหอบผ้า หย่อนลงถังซัก ใส่ผงซักฟอกกดปุ่มเดินเครื่องอย่างชำนาญ ฉันเป็นมือหนึ่งในเรื่องนี้ รู้สึกดีที่ว่าอย่างน้อยวันนี้ก็ไม่ต้องมีใครต้องลำบากมาศึกษาวิธีใช้มัน เสร็จแล้วก็อาบน้ำ แต่งตัวลงมากินนมสดรสสตรอเบอรี่ที่ฉันชอบ กับขนมปังปิ้งสองแผ่น มองดูนาฬิกาจากมือถือ รอฤกษ์ออกจากบ้าน
เก้าโมงสี่สิบเก้านาทีฉันเปิดประตูบานม้วนเหล็ก เสียงมันไม่เงียบ แต่ฉันไม่พะวงใดๆเนื่องจากเป็นวันอาทิตย์กับยังมีเรื่องที่ฉันแต่งปั้นขึ้น เปิดประตูกระจก ก้าวเท้าซ้ายออกก็เลขสี่สิบเก้าในหน่วยวินาที ปิดประตูกระจกและเหล็กพร้อมตรวจสอบ ยังไงก็ยังมีห่วงนอนหลับสนิทในบ้านหลังนี้ สบัดหน้าคิดในใจว่าคงมีโอกาสได้มาเปิดประตูนี้ด้วยตนเองครั้ง ข่มความกลัวความรู้สึกผิดรีบเดินออกตรงไปป้ายรถเมล์ ปกติฉันจะใช้รถเมล์เพื่อการประหยัด สอดคล้องกับการเก็บค่าขนมเป็นงบหนีในทุกๆครั้ง
แวะเซเว่นก่อนซื้ออุปกรณ์ที่จำเป็น แอบอายนิดๆคนขายอาจจะเคยเห็นเคยจำฉันได้ แน่ใจว่าเธอคงไม่ได้ไปคุยกับที่บ้านแน่ ไม่ใช่ญาติกันซักหน่อย จ่ายเงินไปแล้วกลับสังเกตุเห็นการผิดปกติ เอ๊ะมันหายไปไหน หายไม่ได้นะเรื่องใหญ่ ล้วงทุกซอกทุกมุมของกระเป๋าเงินก็ไม่เจอ หรือว่าลืมไว้ที่ห้องนอน ไม่เป็นไรเวลาเป็นของเรา
เดินกลับมาเห็นประตูบ้านเปิดโล่งแต่ไกล ตกใจมากมีโขมยหรือมิจฉาชีพเข้ามาเหรอ รีบวิ่งเข้าบ้านเป็นห่วงคนในบ้านเหนือความกลัว วินาทีแรกโล่งอกเจอเธอนั่งอยู่ที่โซฟา แต่แวบเเดียวกันใจก็ตกมาที่ตาตุ่ม
“ลืมบัตรเครดิตไว้ใช่ไหมเห็นอยู่หัวเตียง เออ..ก็ดีที่กลับมาเอา แม่เปลี่ยนใจแล้ว ว่าจะไปเยี่ยมด้วย  รออาบน้ำเดี๋ยวนะ  ซักผ้าแล้วใช่ไหมเดี๋ยววันนี้คงออกไปกันทั้งวัน ป๊าปิ้งหนมปังสองแผ่นเดี๋ยวกาแฟแม่ชงเอง”
“จ๊ะ...” ฉันตอบ แล้วหญิงวัยกลางคนเดินย้ายย้วยตะโพกที่คุ้นเคยขึ้นบันไดไป
จะเอาไงต่อดีวะ  บอกว่าพ่อมันหนักห้ามเยี่ยม พาไปกินเอ็มเคละกัน แล้วไอ้นี่ไปซ่อนที่ไหนดีหว่า ทิ้งเลยดีกว่าวะ..ไม่น่าซื้อมาก่อนเลย... ไอ้..ไอ้ห่าบัตรเครดิต เดือนหน้าก็ได้วะ โถ่ ชวดอีกแล้ว น้องแองจี้