My dear คนนี้หัวใจบอกยอม

ตอนที่ 9
          “เจ้าหยุดเล่นสักทีได้ไหม ฮาโล ตอนนี้ข้าเดือดร้อน และต้องการความช่วยเหลือจากเจ้าจริงๆ”
          “ข้าไม่เล่นแล้วก็ได้ ว่าแต่เจ้าตอบคำถามที่ข้าถามมาได้แล้ว”
          “ก็ได้ ข้าจะเล่าให้ฟัง”
          “...”
          “คือ เรื่องที่ข้าฆ่าพ่อมดนั้นไม่ได้เป็นเรื่องจริง มันเป็นเพียงข่าวลือที่บิดาของข้าสร้างขึ้นมา เพื่อให้ข้าได้ไปหลบภัยอยู่ที่ดินแดนแห่งเวทมนตร์”
          “ทำไมต้องเป็นที่ดินแดนแห่งเวทมนตร์”
          “ก็เพราะที่นั่นปลอดภัยที่สุด ดินแดนแห่งเวทมนตร์เป็นดินแดนศักดิ์สิทธิ์ที่พวกแวมไพร์และแวร์วูฟ รวมไปถึงพวกไลแคนก็ไม่กล้าเข้าไม่ ถ้าไม่ได้รับอนุญาต”
          “แล้วเรื่องเป็นยังไงต่อล่ะ”
          “ก็แทนที่ข้าจะได้ไปหลบภัย ท่านพี่เมซิสได้ยินข่าวลือปลอมๆนั่น ท่านพี่เมซิสก็วางแผนเปลี่ยนตัวกับข้า ทำให้ท่านพี่เมซิสต้องไปที่ดินแดนแห่งเวทมนตร์แทนข้า จนเกิดเรื่องถึงขั้นสิ้นชีพเนี่ยล่ะ”
          “แล้วเจ้าหลบภัยอะไร ถึงต้องไปถึงต่างดินแดน”
          “ก็บิดาของข้าไม่อยากให้ข้าต้องเข้าพิธีแต่งงานกับคนที่ข้าไม่ได้รัก”
          “ซีโน่หรอ”
          “ใช่แล้ว ตอนนั้นบิดาได้จัดงานประลองเวทขึ้นเพื่อหาแวมไพร์ที่แข็งแกร่งที่สุด และซีโน่ก็เข้าประลองด้วย ซึ่งก็เป็นไม่ตามที่คาด ซีโน่คือเวทไพร์ที่เก่งที่สุด แต่มีแวมไพร์อีกตนที่ไม่ยอมขึ้นประลอง”
          “สเวน ใช่ไหม”
          “ใช่ เจ้ารู้จักสเวนด้วยหรอ”
          “อือ อันนาเล่าให้ฟังน่ะ”
          “เจ้ากับอันนาดูรักกันดีนะ”
          “แล้วเจ้าอยากมาแทนที่อันนาไหมล่ะ”
          “นี่ เจ้าอย่ามาทำแบบนี้นะ อันนาไม่ใช่ของเล่น นางเคยเสียใจเรื่องอาซามาแล้วครั้งหนึ่ง ถ้าเจ้าทำให้นางเสียใจอีก ข้าจะฆ่าเจ้า พ่อมดฮาโล” เมเบลทำเสียงดุใส่ผม
          “ข้าไม่ทำให้อันนาเสียใจแน่ เจ้าวางใจได้ ว่าแต่เจ้าจะไม่เสียใจแทนอันนาหรอ ถ้าข้าเลือกนาง”
          “ข้าจะเสียใจทำไมกัน ในเมื่อข้ากับเจ้าไม่ได้เป็นอะไรกัน”
          “แล้วอยากเป็นไหมล่ะ” ผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆเมเบล
          “เจ้าจะบ้าหรอ” เมเบลผลักอกผมอย่างแรง
          “เจ้าเขินเป็นด้วยหรอ”
          “เลิกเล่นสักทีเถอะ”
          “ข้าไม่ได้ล้อเล่น แต่ข้าเอาจริง”
          “...” เมเบลนิ่งเงียบไม่พูดอะไร
          “เจ้าเงียบทำไมล่ะ”
          “ข้าว่าเจ้าพูดแผนของเจ้ามาดีกว่า”
          “ได้ แต่เจ้ายังไม่ได้บอกข้าเลยว่าใบหน้าของเจ้าทำไมมีรอยช้ำ”
          “ข้าไม่บอกได้ไหม”
          “ไม่ได้ เพราะถ้าเจ้าไม่บอก ข้าก็จะไม่ช่วยเจ้า”
          “ก็ได้ ก็ได้ ข้าบอกเจ้าก็ได้”
          “งั้นว่ามา”
          “ซีโน่ทำร้ายข้า”
          “แค่นี้เนี่ยนะ เจ้าจะช่วยเจ้าดีไหม”
          “...” เมเบลไม่พูดอะไร แต่ทำสีหน้าเหมือนจะไม่พอใจ
          “เจ้าช่วยเล่าให้ยาวกว่านี้หน่อยได้ไหม”
          “อือ คือข้าไม่ยอมทำตามที่ซีโน่บอกให้ทำ นั่นก็คือเร่งให้จัดงานพิธีแต่งงานระหว่างข้ากับซีโน่ ซีโน่ขู่จะทำร้ายบิดาข้า ข้าเลยพลั้งมือตบหน้าซีโน่ เขาโมโหมากเลยตบหน้าข้ากลับก็เท่านั้น”
          “เจ้าใช้คำว่าเท่านั้นหรอ เจ้านั่นมันโง่ ที่ไม่รู้จักดูแลเจ้าให้ดี ถ้าเป็นข้าที่อยู่ในฐานะคู่หมั้นของเจ้าข้าจะดูแลทะนุถนอมเจ้าเป็นอย่างดี แต่นี่ข้าทำไม่ได้ เพราะข้าอยู่ในฐานะนักโทษ ไม่ใช่คู่หมั้น เลยทำได้ดีก็แค่หาคู่หมั้นที่ดีกว่านี้ให้เจ้า”
          “...”
          “เจ้าเงียบอีกแล้ว แต่ดูสีหน้าและแววตาของเจ้า เหมือนมีคำถามอยากจะถามข้าใช่ไหม”
          “ใช่ ว่าแต่ข้าถามเจ้าได้ใช่ไหม ถ้าถามแล้วเจ้าจะบอกว่าความจริงใช่ไหม”
          “ใช่ ข้าจะบอกความจริงทุกอย่าง และเจ้าถามข้าได้ทุกอย่างเช่นเดียวกัน”
          “เจ้ารักอันนาจริงๆใช่ไหม”
          “ไม่ใช่ ข้าไม่ได้รักอันนา” ผมตอบตามความจริง เพราะผมวางแผนกับอันนาว่าจะทำให้เมเบลเข้าใจผิด
          “แล้วเจ้าจูบกับอันนาทำไม”
          “ข้าไม่ได้จูบกับอันนา”
          “แต่คืนนั้นข้าเห็นเจ้าจูบกับอันนา”
          “เมเบล นั่นมันก็แค่มุมที่เจ้าเห็นเท่านั้น ซึ่งความจริงแล้วมันแค่จมูกเราชนกันเท่านั้นเอง ไม่มีอะไรมากกว่านี้ ข้าพูดความจริง”
          “แล้วเจ้าทำแบบนั้นทำไมกัน”
          “ทำเพื่อให้เจ้าเข้าใจผิด เพราะข้าอยากรู้อะไรบางอย่าง ซึ่งข้าก็รู้แล้ว”
          “รู้อะไร”
          “เรื่องนั้นเมื่อถึงเวลาข้าจะบอกเจ้าเอง”
          “ถ้าอย่างนั้นข้ามีคำถามสุดท้ายที่จะถาม”
          “ว่ามาได้เลย”
          “เจ้าคิดยังไงกับข้า”
          “ข้าพูดไม่ได้”
          “ทำไม”
          “เพราะข้ากลัวเจ้าจะจากข้าไปแบบผู้อื่น”
          “แสดงว่าเรื่องเล่าของเจ้าก็เป็นเรื่องจริงหรอ พ่อมดฮาโล”
          “ใช่ ข้าเลยไม่กล้าที่จะรัก เพราะกลัวว่าจะปกป้องคนที่ข้ารักไม่ได้”
          “แต่ถ้าเจ้าตอบความจริงกับข้า ข้าก็อยากจะบอกกับเจ้าว่าข้าดูแลตัวเองได้ ทีนี้เจ้าจะพูดความจริงกับข้าได้หรือยัง ฮาโล”
          “ได้ ข้ารักเจ้า ตั้งแต่แรกเห็น มันเป็นความรักอย่างแท้จริง เพราะข้าไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใคร”
          “ข้าดีใจที่เจ้าพูดความจริง เพราะข้าก็รักท่านตั้งแต่แรกเห็นเหมือนกัน” เมื่อเมเบลพูดจบ ผมก็ไม่รอช้ารีบดึงตัวเมเบลเข้ามา พร้อมประทับริมฝีปากของผมลงบนริมฝีปากบางนุ่มของเมเบลทันที โดยที่เธอยังไม่ทันตั้งตัว นี่ล่ะคือสิ่งที่ผมตามหา นี่ล่ะที่เรียกว่าจูบไม่ใช่แค่มุมที่เหมือนว่าจูบ และนี่คือความจริงที่ผมอยากบอกเธอ เมเบล