My dear คนนี้หัวใจบอกยอม

ตอนที่ 7

          “นี่พวกเจ้าทำอะไรกันน่ะ” เสียงของเมเบลดังขึ้น ทำให้ผมกับอันนาตกใจมากจนอันนาถอยห่างจากผม และวิ่งออกไปจากห้องทันที

          “เจ้ามาทำอะไรที่นี่กันธิดาเมเบล” เสียงผมประชดประชันเธอที่เข้ามาขัดจังหวะผม

          “ถ้าข้าไม่มา ก็คงไม่ได้เห็นอะไรดีๆ น่ะสิ”

          “ทำไมล่ะ เจ้ามีปัญหาหรอ”

          “ข้าไม่มีปัญหา แต่ข้าอยากรู้ว่าเจ้ารัก และจริงจังกับอันนาแค่ไหน” เมเบลถามผมด้วยเสียงที่สั่นเครือ

          “ข้าก็แค่รู้สึกดีกับนาง”

          “แค่รู้สึกดีหรอ” เมเบลถามด้วยแววตาที่โกรธ แต่ก็แลดูผิดหวังด้วย

          “ใช่ แค่รู้สึกดี” ผมตอบย้ำอีกครั้งเพื่อความชัดเจน

     เพี๊ยะ !!!

          “นี่เจ้าตบข้าทำไม เจ้าอีจฉาที่ข้ารู้สึกดีกับอันนา แล้วก็จูบนางใช่ไหม”

          “เปล่าเลย แต่ข้าไม่พอใจที่เจ้าจะมาทำแบบนี้กับอันนาเพื่อนรักของข้า”

          “ใช่หรอ ไม่ใช่เจ้าหลงเสน่ห์ของข้านะ ธิดาเมเบล” ผมพูดพร้อมกับค่อยๆขยับตัวเข้าไปใกล้เธอจะหลังของเธอติดผนังห้อง แต่เธอคิดจะหนี ผมเลยเอามือทั้งสองข้างดันผนังห้องเพื่อกั้นเธอไว้ไม่ให้หนี คราวนี้ล่ะ ผมจะจัดการกับคนโกหกให้ได้

          “เจ้าจะทำอะไรน่ะ”

          “เจ้ากลัวหรอ”

          “พวกเจ้าเล่นอะไรกันอยู่” เสียงใครกัน ทำไมถึงชอบมีคนมาขัดจังหวะผมทุกทีเลยเนี่ย

          “ซีโน่!!!” เสียงของเมเบลเรียกชื่อชายคนนั้นอย่างตกใจ

          “ใช่ข้าเอง เจ้าตกใจอะไรกันเมเบล ที่รักของข้า”

          “ใครเป็นที่รักของเจ้ากันซีโน่ ข้าไม่เคยรักท่าน จำเอาไว้ด้วย”

          “ธิดาไม่ได้รักพี่ชายของหม่อมฉันหรือเพค่ะ” ซ่าชาพูดพร้อมกับเดินเข้ามาในห้อง

          “ซ่าชา เจ้าใจเย็นๆ ก่อนนะ เจ้าฟังข้าอธิบายก่อนได้ไหม” ทำไมเสียงของเมเบลดูร้อนรนนัก

          “ข้าจะไม่มีวันใจเย็นกับเจ้าอีก แค่ข้ายอมเป็นเพื่อนของเจ้า ยอมให้พี่ชายของข้าหมั้นกับเจ้า แค่นี้ก็เกินพอแล้ว เสียแรงที่ตระกูลของข้าจงรักภักดีต่อราชาและเจ้า” นี่เรื่องอะไรกันเนี่ย ผมล่ะงงไปหมดแล้ว

          “เจ้าหยุดได้แล้วซ่าชา ห้ามทำให้คู่หมั้นของข้าเสียใจ”

          “ท่านพี่ซีโน่ ท่านจะยอมให้นางหลอกใช้ท่านหรอ”

          “ข้าไม่ได้ยอมให้นางหลอกใช้ แต่ข้ารักนางจริงๆ เจ้าก็รู้”

          “ข้ารู้ แต่ตอนนี้นางไม่คู่ควรกับท่าน เพราะนางไม่ได้รักท่าน ท่านได้ยินไหม”

          “ซ่าชา เจ้าหยุดบ้าได้แล้ว” เสียงของซีโน่ตะโกนใส่หน้าของซ่าชาด้วยความโมโห แล้วเดินตรงเข้าไปหาเมเบลทันที พอถึงตัวเมเบลเขาก็จับไหล่เธอและบีบไหล่เธออย่างแรง

          “เจ้าไม่ได้รักข้าแล้วจริงๆหรือ เมเบล เจ้าตอบความจริงข้ามา”

          “เจ้าปล่อยข้านะซีโน่ ข้าเจ็บ” เมเบลดูจะเจ็บจริง เพราะนางน้ำตาไหลออกมา

          “ข้าไม่ปล่อยจนกว่าเจ้าจะพูดความจริงกับข้า”

          “เจ้าอยากได้ยินความจริงไปทำไมกัน ในเมื่อเจ้ากับข้าก็หมั้นกันแล้ว”

          “เพราะถ้าเจ้าไม่ได้รักข้า ข้าก็จะได้ไปคุยกับราชาเพื่อขอยกเลิกการหมั้นของข้ากับเจ้า”

          “เจ้าจะยกเลิกไม่ได้นะ ความรักไม่ได้เป็นเรื่องสำคัญเท่ากับหน้าที่ของพวกเราที่จะต้องทำ”

          “ข้ารู้ แต่ถ้าเจ้าไม่รักข้า มันจะมีประโยชน์อะไรล่ะ”

          “มีสิ อย่างน้อยพวกเราก็ได้ทำหน้าที่ของพวกเราไง”

          “เจ้าอย่าเสียเวลาเลย บอกความจริงข้ามาเถอะ”

          “ข้าขอโทษซีโน่ ที่เมื่อครู่พูดว่าไม่ได้รักท่าน ความจริงข้าก็ยังคงรักท่านอยู่ ไม่อย่างนั้นข้าจะยอมหมั้นกับท่านหรอ ท่านก็รู้ว่าข้าไม่ชอบทำอะไรที่ฝืนใจตัวเอง” เมเบลตอบออกไปอย่างชัดเจน แต่แววตาของเธอแสดงออกถึงความเจ็บปวดที่เธอได้รับจากการตัดสินใจของเธอเอง ซึ่งมันทำให้ผมรู้สึกเจ็บปวดไปกับเธอด้วยเหมือนกัน ผมไม่เข้าใจเลยทำไมผมถึงรู้สึกเจ็บปวดเมื่อเห็นเธอเจ็บปวด

          “พวกเจ้าออกไปกันได้หรือยัง ข้าจะนอนแล้ว”

          “ข้าออกไปแน่ แต่ข้าขอเตือนเจ้าไว้ก่อนนะ ว่าอย่ามายุ่งกับเมเบลอีก ไม่อย่างนั้นข้าฆ่าเจ้าแน่ ไอ้พ่อมด” ซีโน่พูดทิ้งท้ายเอาไว้ แล้วลากเมเบลกับซ่าชาออกจากห้องไป ทิ้งให้ผมนั่งเจ็บแผลและเจ็บใจที่ทำอะไรไม่ได้ เพราะผมอยู่ในฐานะของนักโทษ ที่สำคัญหน้าที่ที่เมเบลกับซีโน่คุยกันมันคืออะไร และเกี่ยวอะไรกับการหมั้นของพวกเขากันนะ ผมต้องสืบให้รู้เรื่องให้ได้ แต่ก่อนอื่นผมต้องขอโทษอันนาก่อนที่ทำให้อันนาเดือดร้อน สงสัยวันนี้ต้องพักผ่อนให้เต็มที่เพื่อเตรียมสู้กับปัญหาใหม่ที่อาจเกิดขึ้นในวันพรุ่งนี้ เฮ้อออออออออ

          “ท่านเป็นยังไงบ้าง ท่านพ่อมด” จู่ๆ อันนาก็เข้ามาในห้อง ตอนที่ผมกำลังจะล้มตัวลงนอน

          “ข้าไม่เป็นอะไร ว่าแต่เจ้าเข้ามาทำไมอีก ถ้ามีใครมาเห็นเข้าจะเป็นเรื่องอีกนะ”

          “ท่านไม่ต้องห่วงข้าหรอกนะ พวกนั้นไปกันหมดแล้ว”

          “แต่ถ้ามีใครมาเห็นจริงๆ แผนการทุกอย่างจะไม่เป็นไปตามที่เราตกลงกันนะ”

          “ข้ารู้ แต่ข้าเป็นห่วงท่าน อีกอย่างถ้าท่านเป็นอะไรไป ข้าก็อดเจอกับอาซาน่ะสิ”

          “ข้าให้เจ้าได้เจออยู่แล้วล่ะ เจ้าทนอีก 2 ปีนะ”

          “ข้ารอได้ ว่าแต่ท่านรู้ในสิ่งที่ท่านอยากรู้หรือยังล่ะ”

          “ข้าคิดว่าข้ารู้แล้วนะ”

          “ตกลงคำตอบคืออะไร บอกข้าหน่อย”

          “เป็นไปอย่างที่ข้าคิด นางรู้สึกดีต่อข้า แต่ที่ข้าไม่เข้าใจคือ ทำไมนางถึงได้ยอมไอ้แวมไพร์ซีโน่นั่นจัง”

          “ที่นางยอมก็เพราะนางมีความจำเป็น และต้องทำหน้าที่ที่นางต้องทำ”

          “คำก็หน้าที่ สองคำก็หน้าที่ มันจะหน้าที่อะไรกันเยอะแยะ เจ้าอธิบายเรื่องหน้าที่ให้ข้าฟังได้ไหม เผื่อข้าจะมีทางออกที่ดีกว่านี้”

          “ต่อให้ท่านรู้ความจริงทุกอย่าง ท่านอาจจะไม่อยากยุ่งกับธิดาเลยก็ได้นะ”

          “เจ้ายังไม่ได้เล่าอะไรเลย แล้วเจ้าจะรู้ไดยังไงว่าข้าจะยอมรับได้หรือไม่”

          “ก่อนอื่นข้าขอถามท่านก่อนว่า ท่านรู้สึกยังไงกับธิดาเมเบลของข้า”

          “ข้ารู้สึกดีต่อนาง ตั้งแต่ข้าเห็นนางครั้งแรก ใจของข้าก็เต้นไม่เป็นจังหวะทุกครั้งที่พบนาง”

          “แล้วเอล่า กับธิดาเมซิสล่ะ ท่านลืมพวกนางได้แล้วหรือ”

          “ข้าไม่จำเป็นต้องลืม เอล่าข้ารักนางด้วยความสนิทสนมที่เราเล่นด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก ส่วนเมซิสข้าแค่เริ่มรู้สึกดีต่อนางเพราะนางมีความร่าเริง และข้าต้องคอยดูแลนางตอนที่นางเป็นนักโทษของดินแดน แต่ไม่มีใครที่ข้าจะใจเต้นไม่เป็นจังหวะเมื่อได้พบหน้าแบบเมเบลเลย นางคงเป็นผู้ที่ราชาแห่งเมืองเวทมนตร์อยากจะทดสอบข้าเป็นแน่”

          “ราชาของท่านชอบเล่นกับความรู้สึก และความรักของพวกเรา”

          “เอาเถอะ นั่นมันเรื่องของดินแดนข้า เจ้าเล่าเรื่องเกี่ยวกับเมเบลให้ข้าฟังก่อนเถอ”

          “ก็ได้ ข้าจะเล่าให้ท่านฟัง แต่ถ้าท่านไม่ได้คิดจะต่อสู้เพื่อธิดาของข้า ท่านก็บอกข้าตรงๆ ได้นะ”

          “ข้ายินดีที่จะสู้เพื่อหญิงที่ข้าหมายปองเสมอ ถึงแม้ข้าจะยังกลัวว่าใครที่ข้าหมายปองจะต้องสิ้นชีพก็ตาม แต่กับธิดาของเจ้าข้ามั่นใจว่านางคือหญิงที่จะอยู่เคียงข้างข้าไปจนแก่ เจ้าเล่ามาเถอะ ข้ารับได้ทุกอย่างที่เป็นนาง”