อะไรก็ได้(อาจจะน่ากลัวมั้ง)

   ฉันพึ่งเข้าเรียนที่นี่ได้ไม่นาน แถมย้ายมาตอนกลางเทอมด้วย ทำให้ฉันไม่ค่อยมีเพื่อนเพราะยังปรับตัวไม่ได้ ฉันพยายามหากลุ่มเพื่อนแต่ด้วยความที่ไม่สนิทกับใครเลย ฉันเลยหาเพื่อนไม่ได้ ฉันนั่งอยู่ตรงบันได ที่เรียนที่ฉันย้ายมามีอยู่สองตึกคือตึกประถมตอนต้นและประถมตอนปลาย ฉันย้ายมาอยู่ป.3 ตอนนี้ฉันได้อยู่ตึกไม้เก่าๆที่อยู่ในสภาพดีพอสมควร บันไดไม้ส่งเสียงเอี๊ดอ๊าดเวลามีคนเดิน เสียงเดินค่อยๆเดินใกล้ฉันเข้ามา มันค่อยๆใกล้เข้ามา แล้วเสียงก็มาหยุดอยู่ตรงที่ฉันนั่ง ฉันค่อยๆหันไปมองช้าๆก็เจอเข้ากับนักเรียนหญิงสามคน คนตรงกลางผมยาวถักเปียชื่อ ส้ม คนซ้ายใส่แว่นพร้อมกับถักเปียชื่อ ดอกแก้ว ส่วนคนขวาตัดผมสั้นระดับติ่งหูชื่อ เฟอร์ 
"ไงจี๊ด ยังหาเพื่อนไม่ได้หรอ"ส้มถามพร้อมกับจับไหล่ฉัน
"เธออยากเป็นเพื่อนกับพวกเราหรือเปล่าล่ะ"เฟอร์พูดขึ้นพร้อมกับยิ้มกว้าง
"ให้ฉันเป็นเพื่อนพวกเธอได้หรอ"ฉันถามพร้อมกับลุกขึ้นยืนอย่างดีใจ
"ใช่เป็นได้นะ มาเล่นกับพวกเราสิ"ดอกแก้วบอกพร้อมกับยื่นมือมาให้ฉัน ฉันกำลังจะยื่นมือไปจับแต่ส้มก็มาขวางไว้
"ถ้าเธออยากเป็นเพื่อนกับพวกเรา เรามาพิสูทความกล้ากันไหมล่ะ"เฟอร์พูดพร้อมกับยิ้มมาให้ฉัน
"พวกเธอจะให้ฉันทำอะไรหรอ"ฉันถามพร้อมกับมองหน้าทั้งสามคน
"เย็นนี้เราไปท้าพิสูทเรื่องผีกัน"เฟอร์พูดพร้อมกับส้มที่พยักหน้า
"จะดีหรอแก"ดอกแก้วจับแขนของส้ม
"แหมดอกแก้วแกจะกลัวทำไม ผีมีจริงที่ไหน ตกลงตามนี้เจอกันที่นี่หลังเลิกเรียนเราจะไปที่ห้องเก็บของหลังโรงเรียนกัน"ส้มบอกพร้อมกับจับไหล่ฉัน
"ถ้าเธอไม่กล้าเธอจะไม่ได้เป็นเพื่อนกับพวกเรานะ"เฟอร์พูดพร้อมกับหัวเราะคิกคัก
"อื้ม ฉันจะไปด้วย"ฉันตบปากรับคำ พอโรงเรียนเลิกเราก็มาเจอตรงบันไดไม้ตรงที่เราคุยกัน พวกเราเดินไปจนถึงห้องเก็บของหลังโรงเรียนเราเดินเข้าไปข้างใน เราแบ่งเป็นสองกลุ่ม ฉันไปกับส้ม เฟอร์ไปกับดอกแก้ว ฉันเดินกับส้มมันก็ไม่ค่อยน่ากลัวเท่าไหร่
"เห็นไหมล่ะฉันบอกแล้วว่ามันไม่ค่อยหน้ากลัวหรอก"ส้มพูดขึ้นก่อนจะเดินนำหน้าฉันไป
"เอางี้เราแยกกันดีกว่าจะได้สำรวจได้ถ้วนทั่ว"ส้มบอกพร้อมกับเดินแยกไปทางซ้าย ฉันเดินแยกไปทางขวา พอเดินคนเดียวมันก็รู้สึกวังเวงเหมือนกันนะ ฉันเดินสำรวจไปเรื่อย ถึงแม้ในนี้จะไม่มืดเท่าไหร่ ถึงจะมองเห็นทางแต่ในนี้ก็เงียบสงบ
แซ่ก แซ่ก แซ่ก
เสียงฝีเท้าของคนกำลังเดินใกล้เข้ามา ฉันหันไปมองแต่ก็กลับไม่เจอใครฉันคงหูฝาดไปเอง
แซ่ก แซ่ก แซ่ก
เสียงเดินดังขึ้นอีกครั้งและฉันแน่ใจว่าฉันไม่ได้คิดไปเอง ฉันมองไปรอบๆตัวแต่ก็ไม่เจอใครเลย
"ส้มหรอ"ฉันลองถามแต่ก็ไม่มีเสียงตอบกลับมาเลย เมื่อไม่ได้ยินเสียงตอบรับฉันจึงเดินกลับทางเดิม
แซ่ก แซ่ก แซ่กๆ
เสียงเดินเริ่มเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆและถี่ขึ้นเรื่อยๆ ฉันมองไปรอบตัวแต่กลับไม่เจอใครเลย ตอนนี้ฉันเริ่มกลัวแล้ว
"เฟอร์ ส้ม ดอกแก้ว ฉันไม่เล่นนะ"ฉันตะโกนบอกความว่างเปล่า แต่ก็ไม่มีใครตอบกลับมาเลย ฉันเดินอยู่ที่นั้นพร้อมกับเดินไปที่ทางออก แต่ยิ่งเดินเหมือนทางเริ่มไกลขึ้นเรื่อยๆ ไกลขึ้นเรื่อยๆ จากที่ฉันเดินฉันก็เริ่มวิ่ง วิ่งไปเรื่อยๆ วิ่งจนฉันหอบตัวโบนแต่ก็ยังไม่ถึงทางออก
แซ่ก แซ่กๆ แซ่กๆๆ แซ่กๆๆๆ
ฉันได้ยินเสียงฝีเท้าขณะฉันกำลังวิ่ง ยิ่งวิ่งเสียงฝีเท้าก็ยิ่งเร็วขึ้นตามจังหวะการวิ่งของฉัน 
แซ่กๆ แซ่กๆๆ แซ่กๆๆๆ
มันใกล้เข้ามาแล้ว
แซ่กๆๆๆๆ
มันกำลังใกล้เข้ามา
แซ่กๆๆๆๆๆ
มันมาถึงตัวชั้นแล้ว
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด
________________________________________________
"เฮ้ยแกได้ยินเสียงกรี๊ดปะ"เฟอร์ถาม พวกเรามองหน้ากัน
"แกหูแว่วปะ"ฉันพูด
"ส้มแล้วคนนั้นอ่ะแกไม่ไปตามเค้ากลับบ้านหรอ"ดอกแก้วถามพร้อมกับทำท่าจะเข้าไปข้างใน
"โหยแกถ้ายัยนั่นจะกลับก็ออกมาเองแหละ"ฉันพูดก่อนจะเดินทั้งสองออกจากบริเวณนั้น พอออกจากบริเวณนั้นได้ฉันก็แยกย้ายกับเพื่อนๆ
ฉันกลับบ้านนอนและตื่นมาเรียนตามปกติฉันเห็นเฟอร์นั่งอยู่คนเดียว
"เฮ้ยแก ดอกแก้วยังไม่มาอีกหรอ"ฉันถามพร้อมกับมองหาเพื่อนในกลุ่ม
"อือ ปกติมันมาก่อนเค้าอีก"เฟอร์บอก
หลังจากนั้นฉันก็ไปเรียนปกติ แต่จนแล้วจนรอดดอกแก้วก็ไม่มาจนกระทั่งเลิกเรียน
"เฮ้ยแกมันเป็นอะไรหรือเปล่า"ฉันถามเฟอร์
"คงไม่สบายธรรมดาแหละแก"เฟอร์ตอบฉันแล้วหลังจากนั้นเราก็แยกย้ายกันกลับบ้าน วันรุ่งขึ้นฉันก็มาโรงเรียนตามปกติ แต่วันนี้ทั้งเฟอร์และดอกแก้วไม่มาฉันมองหาและพยายามถามหาคนอื่นแต่ไม่มีใครรู้เลย ฉันจึงถามหาอีกเป้าหมายนั่นก็คือคนที่ฉันชวนไปพิสูทความกล้า แต่คำตอบจากทุกคนทำเอาฉันตกใจเพราะทุกคนบอกว่าไม่มีคนที่มีลักษณะนั้นอยู่เลยในห้องของพวกเรา ทั้งๆที่ฉันเห็นและยังพูดคุยแถมฉันยังเห็นเธอคนนั้นอยู่กับบางคนด้วย แต่พวกคนนั้นกลับยืนยันว่าไม่เคยเห็นเธอ วันนี้ทั้งวันฉันเรียนไม่ค่อยรู้เรื่องเลย ฉันกลับบ้านและพยามไม่คิดเรื่องวันนี้
"ส้มลงมานี่หน่อย"เสียงแม่เรียกฉัน
"มีอะไรคะแม่"ฉันถามพร้อมกับเดินไปหาแม่ ในมือแม่มีจดหมายสองฉบับอยู่ในมือ
"แม่ของดอกแก้ว กับแม่ของเฟอร์ส่งมา"แม่บอกพร้อมกับยื่นซองจดหมายให้ฉัน ฉันเปิดมันออกพร้อมกับที่มันหลุดจากมือฉัน เพราะว่าในจดหมายบอกว่าทั้งสองคนตายแล้วและชวนฉันซึ่งเป็นเพื่อนสนิทไปร่วมงานศพ ฉันรีบไปงานศพทั้งสองคน โรงศพทั้งสองตั้งอยู่ติดกัน แต่ศพยังตั้งอยู่ข้างนอกโรง ฉันเดินไปพร้อมกับปาดน้ำตาแล้วรับธูปจาแม่ของเฟอร์มาสองดอกฉันจุดและปักธูปให้เฟอร์และดอกแก้ว แต่ว่าก็มีลมพัดมาวูบหนึ่งทำให้ผ้าที่คลุ้มศพของทั้งสองเปิดออก เผยให้เห็นคอที่บิดเบี้ยวของดอกแก้ว ส่วนของเฟอร์คือใบหน้าที่เละจนแทบดูไม่ได้ พอแม่ของทั้งสองได้เห็นก็เป็นลม คนอื่นๆจึงช่วยกันเอาผ้ามาคลุมแทน เมื่อเสร็จจากงานศพฉันก็เดินทางกลับบ้าน พอมาถึงบ้านฉันก็เห็นเฟอร์และดอกแก้วยืนอยู่หน้าบ้าน
"ฉันว่าแล้วพวกแกยังไม่ตาย"ฉันพูดพร้อมกับเดินเข้าไปกอดทั้งสอง ทั้งสองเพียงแค่ยิ้มให้ แล้วจู่ๆก็มีอีกคนเดินออกมา ผมสีดำสนิทกับใบหน้าหวานนั้นฉันยังจำได้ดีเธอคือคนที่ฉันพาไปสิสูทความกล้า
"ทำไมเธอมาอยู่ที่นี่ได้"ฉันถามพร้อมกับถามอย่างไม่อยากเชื่อ
"เราเป็นเพื่อนกันแล้ว"ดอกแก้วพูดพร้อมกับเดินเข้าไปจูงมือของเธอคนนั้น
"ใช่เราเป็นคนชวนเธอมาหาแกเองแหละ"เฟอร์พูดด้วยรอยยิ้ม แต่ทำไมฉันรู้สึกว่าบรรยากาศมันเย็นๆล่ะ
"เธออยากเป็นเพื่อนกับเธอไหม"ดอกแก้วถามพร้อมกับบีบมือฉันแน่น ฉันอ้ำอึ้งยิ่งนานดอกแก้วก็บีบมือฉันแรงขึ้น จนฉันทนไม่ไหว
"นี่แก ดอกแก้วแกจะบีบมือฉีนแรงทำไมเนี่ย"ฉันสะบัดมือเธอออก
"ก็ฉันตื่นเต้นนี่นาที่เราจะมีเพื่อนเพิ่มอีกคน"ดอกแก้วพูดพร้อมกับยิ้มแต่ทำไมยิ้มนั้นของดอกแก้วถึงได้เยียบเย็นได้ขนาดนี้
"โอเคก็ได้ฉันเป็นเพื่อนพวกแก"ฉันตอบแล้วทั้งสามก็ยิ้ม แต่ทำไมฉันรู้สึกถึงบรรยากาศมันเย็นๆนะ 
"เป็นเพื่อนกันแล้วก็มานี่สิ"เฟอร์ดุนหลังฉันพร้อมกับดอกแก้วที่เดินจูงมือกับเพื่อนใหม่ที่เดินนำหน้า เราเดินไปเรื่อยๆจนกระทั่งรอบตัวฉันมืดสนิทแล้วฉันก็ไม่เห็นทั้งสามอีกตอนน้ฉันเดินอยู่ในความมืดคนเดียว
"มาทางนี้สิ"เสียงดังก้องในความมืดบอกฉันเป็นเสียงของดอกแก้ว
"นั่นสิทางนี้ๆ"เสียงร่าเริงของเฟอร์ทำให้ฉันเดินไปข้างหน้าเรื่อยๆ
"ตรงมาสิจะถึงที่ของพวกเราแล้ว"เสียงสดใสของดอกแก้วดังขึ้นฉันรีบเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น
แซ่ก แซ่ก แซ่ก 
เสียงเดินอีกเสียงดังขึ้นรอบตัวฉัน
แซ่ก แซ่ก แซ่ก
มันดังขึ้นตามจังหวะการเดินของฉัน
"เร็วสิส้ม มีคนตามเธอมาแล้วนะ"เสียงร้อนรนของเฟอร์ทำให้ฉันเร่งฝีเท้าขึ้นอีก
แซ่กๆ แซ่กๆ แซ่กๆ
เสียงฝีเท้าก็ไล่ตามฉันมาติดๆ ยิ่งฉันเพิ่มจังหวะการวิ่งมันก็ดังขึ้น ดังขึ้น ดังขึ้น 
"เร็วๆสิส้ม เดี๋ยวเธอก็โดนจับหรอก"เสียงของดอกแก้วดังอย่างร้อนรนจนกลายเป็นสะอื้น ฉันรีบเร่งฝีเท้าขึ้นอีก เร็วขึ้นอีก เร็วขึ้นอีก และเสียงฝีเท้านั้นก็ค่อยห่างออกไป ห่างออกไป ก่อนจะได้ยินเสียงโครมใหญ่
"เธอได้มาหาเราแล้ว"เสียงของเด็กผู้หญิงที่ฉันไม่รู้แม้กระทั่งชื่อดังขึ้น ฉันหันกลับไปมองรอบตัวก่อนจะเห็นร่างของตัวเองนอนเลือดอาบทั่วร่าง พร้อมกับรถคันหนึ่งจอดอยู่ตรงร่างฉัน คอฉันหักลงจนเห็นกระดูกที่ทะลุคอออกมา ตาฉันเหลือกมองไปบนฟ้าพร้อมกับรอยยิ้ม
"เราได้เป็นเพื่อนกันแล้ว"เสียงของดอกแก้วดังขึ้นฉันหันไปมองเธอ เธอได้กลับสู่สภาพที่ฉันเมื่องานศพเช่นเดียวกับเฟอร์ เสียงร้องไห้ระงมของแม่ฉันหันกลับไปดูก็เห็นว่าแม่มีเหงื่อท่วมตัว เสียงฝีเท้านั่นเป็นของแม่ที่ฉันวิ่งหนีมาตลอดก็คือแม่
"เธอ เธอหลอกฉัน"ฉันชี้หน้าของเด็กผู้หญิงคนนั้น
"ใครกันแน่ที่หลอกฉัน"เธอพูดพร้อมกับร่างกายเธอเปลี่ยนไปทีละนิดเสียงกรอบแกร๊บของกระดูกดังลั่น ฉันมองเธอด้วยตาเบิกโพล่งสภาพเธอมันชั่งน่ากลัวเธอค่อยๆเดินเข้ามา ค่อยๆเดินเข้ามาช้าๆ พร้อมๆกับเฟอร์และดอกแก้ว ฉันถอยหลังหลังหนี แล้วเธอคนนั้นก็พุ่งเข้ามาหาฉัน
"เราเป็นเพื่อนกันแล้ว 5555555"เสียงหัวเราะของเธอดังระงมฉันจับมือเธอ
"เราเป็นเพื่อนกันแล้ว"
___________________________จบ__________________________________________