รุ่นพี่หน้าใสกับยัยแว่นหน้าจืด

       กริ๊งงง"งงง (เสียงออดหน้าบ้าน)
 
     เสียงออดหน้าบ้านดังขึ้น ใครมาหนะ ฉันคิดในใจก่อนจะหยุดหั่นผักและเดินไปที่ประตู
     "แม่! ทำไมถึงช้าจังเลยคะ มาคะเดี๋ยวหนูช่วยถือ" ฉันรีบเดินไปถือกระเป๋าช่วยแม่ "สวัสดีครับคุณน้า"เสียงพี่ทิวที่กำลังเดินตามฉันมาติดๆพูดขึ้น
     "จ๊ะ แล้วเป็นไงบ้างจ๊ะ อยู่กันสองคน" แม่ถามขึ้นขณะที่ค่อยๆเดินไปนั่งลงที่โซฟา
     "ก็ดีคะแม่ และก็ไม่กัดกันเหมือนก่อนแล้วคะ55"   "แม่พักเหนื่อยก่อนนะคะ เดี๋ยวพี่ทิวกับหนูไปทำกับข้าวก่อนนะค่ะ " แม่พยักหน้าเบาๆ ฉันวางของไว้ข้างบันไดและเดินเข้าไปในครัวพร้อมกันกับพี่ทิว
 
 
          20:30 P.M.
       พอทานข้าวเสร็จ....
    พอทานข้าวเสร็จทุกคนก็แยกย้ายกันไปอาบน้ำ ส่วนฉันผู้ที่อาบน้ำเร็วกว่าใครก็ออกมานั่งรับลมหน้าบ้าน สายลมเย็นๆ บรรยากาศเงียบๆแบบนี้เป็นอากาศที่ดีจังเลยน้าาา ฉันสูดอากาศเข้าเต็มปอด อีกไม่กี่อาทิตก็จะเปิดเทอมแล้วคงไม่ได้มานั่งสูดอากาศแบบนี้บ่อยๆ "เฮ้ออ..." ฉันถอนหายใจเบาออกมาเพราะอยู่ก็คิดถึงเรื่องพี่สายไหมกับพี่ทิวขึ้นมา 
     "มานั่งถอนหายใจอะไรอยู่ตรงนี้หนะ" เสียงใครบางคนทักมาจากด้านหลัง ฉันมองหาเจ้าของเสียง พี่ทิวนั่นเอง "คิดอะไรอยู่ ถึงได้ถอนหายใจแบบนั้น" เขาถามฉันอีกครั้งพร้อมกับมานั้งข้างๆเป็นเพื่อน
     "ป่าวคะ แค่....คิดอะไรเรื่อยเปื่อย" 
     "ทำไมฉันรู้สึกว่าไม่เชื่อนะ??" 
    ฉันไม่พูดอะไรและมองเขาด้วยหางตา "พี่คะ...คือ...."  อืดด"ดด ฉันพูดยังไม่ทันจบเสียงโทรศัพท์พี่ทิวก็ดังขึ้น "ข้อความเมสเสสจากพี่สายไหมเหรอคะ" พี่ทิวพยักหน้าเบาๆ ที่ฉันถามว่าเป็นพี่สายไหมรึเปล่าก็เพราะว่า..ฉันจะถามเกี่ยวกับเรื่องพี่สายไหมกับพี่ทิวพอดี
     "ตอบไปสิคะ" ฉันพูดขึ้นขณะที่พี่ทิวจ้องข้อความนั้นอยู่นาน
     "...เดี๋ยวฉันมานะ"เขาลุกจากเก้าอี้และเดินไปบนบ้านท่าทางเร่งรีบ เขาเป็นอะไรของเขานะ สักพักก็เดินลงมา
     "ฉันออกไปข้างนอกแปปนึงนะ" พูดจบเขาก็เดินออกไปทันที 
    
 
             21:00 P.M.
        @โต๊ะม้าหินอ่อนข้างสนามบาสของ รร.
     "เรียกฉันมามีอะไร" พี่ทิวถามด้วยน้ำเสียงห้วนๆ พร้อมกับเดินไปหาพี่สายไหมที่ยืนรออยู่
     "ฉันอยากเจอนาย อยากขอโทษ" 
     "พึ่งคิดได้เหรอ"
     "ฉันก็เลยมาขอโทษนี่ไง ฉะ..ฉัน เสียใจ" 
     "....."
     "ฉันอยากให้นายยกโทษให้ฉัน...ได้ไหม.."
     "....."
     "ฉันรู้..วะ..ว่าสิ่งที่ฉันทำมันผิด..ผิดมากด้วย แต่นายรู้ไหมฉันรู้สึกผิดและเสียใจมาโดยตลอดไม่มีตอนไหนเลยที่ไม่เสียใจ ฉันอยากจะขอโทษ และทุกครั้งที่ฉันพยายามจะมาขอโทษ..นายก็พยายามหนีฉัน..." น้ำใสๆเริ่มไหลจากดวงตาสีน้ำตาลเข้มของเธอ
     "เฮ้ออ..." พี่ทิวถอนหายใจเบาๆก่อนจะเอื้อมมือไปโอบกอดพี่สายไหมที่กำลังยืนร้องไห้
     "ฉัน..ฮึกๆ..ขอโทษ.." 
     "เธอกลับบ้านไปก่อนเถอะ" พี่ทิวพูดพร้อมกับคลายกอดเบาๆ พี่สายไหมพยักหน้าและเดินขึ้นรถสีฟ้าเข้มของเธอไป
 
 
 
       22:00 P.M.
     @หน้าบ้าน
    "นี่เธอ! เธอ" พี่ทิวพร้อมเขย่าตัวฉันเบาๆ
    "อ้าว! พี่ทิวกลับแล้วเหรอคะ" ฉันทักเขาด้วยท่าทางสลึมสลือ
    "มานอนทำไมตรงนี้ ทำไมไม่ไปนอนบนห้องดีๆ" 
    "ก็รอพี่อยู่หนิค่ะ..ถ้าพี่มาแล้วงั้นฉันไปนอนนะค่ะ" ฉันพูดจบก็เดินกลับเข้าบ้านไปนอน
     "ยัยโมนาเอ้ยยย จะมานอนตากยุงเพื่อรอฉันทำไมกัน..." พี่ทิวพูดขณะมองฉันที่กำลังเดินกลับไปนอนด้วย่าทางสลึมสลือ "มานั่งรอฉันเพื่ออะไรกัน....."