รุ่นพี่หน้าใสกับยัยแว่นหน้าจืด

            โมนา Part

      ในเช้าที่สดใส อากาศเย็นสบายเพราะเมื่อคืนฝนตกหนัก ฉันงัวเงียลุกจากเตียงเอ๊ะ! กลิ่นอะไรอะหอมจังเหมือนกลิ่นมันมาจากในครัวนะ ฉันลุกจากเตียงและรีบเดินลงไปที่ห้องครัว

    "หืมมมม หอมจังทำไรกินอะ><"ฉันชะโงกหน้ามองอาหารในกระทะ 

    "อ้าวยัยแว่น ตื่นแล้วหรอ ฉันทำไข่เจียวหมูสับหนะ"

    "แล้ว...นายทำเมนูอื่นเป็นไหม แบบ แกงส้มอะไรพวกเนี้ย"

    "ไม่อะ ทำไมหรอ"

    "ไม่มีไร ถามเฉยๆ^-^"

    "เออเมื่อเช้าเห็นป้าข้างบ้านบอกว่าเมื่อคืนที่ฟ้าผ่า มันผ่าลงตรงสายล่อฟ้าท้ายหมู่บ้าน"

    "จริงดิ แล้วมีใครเป็นอะไรไหมอะ"

    "ไม่มี และอีกอย่าง..." เขาพูดพลางตักไข่เจียวใส่จาน

    "......." ฉันรีบเดินไปหยิบจานมาวางบนโต๊ะ

    "แม่เธอโทรมาบอกว่า ไม่ได้โทรมาหาเพราะยุ่ง ยายที่ป่วยอะเขาเสียก่อนที่จะกลับเลยได้อยู่ต่อ"

    "หรอ ไม่เป็นไรหรอก แล้วพี่เป็นไงมั่งอะที่นอนพื้นเมื่อคืน"ฉันพูดพลางตักข้าวใส่จาน

    "ก็ปกตินะ ทานข้าวเถอะ"

    เรานั่งทานข้าวได้สักพักก็มีใครสักคนกดกริ่งหน้าบ้าน

          กริ๊งงง"งงงง

    "พี่ไปดูเถอะคะ ฉันจะล้างจานเอง" ฉันวางจานลงในอ่าง พอล้างจานเสร็จฉันเดินไปที่ห้องนั่งเล่นทันที ผู้หญิงคนนั้นในห้องนั่งเล่นเป็นใครกันหนะหน้าคุ้น....อ๋อ พี่ที่อยู่ห้องเดียวกันกับพี่ทิวหนิเคยเห็น

    "สวัสดี ฉันชื่อสายไหมคะยินดีที่ได้รู้จัก"

    "ค่ะ เช่นกันค่ะ ชื่อโมนา ค่ะ" ฉันค่อยๆนั่งลงข้างพี่ทิวที่กำลังนั่งนิ่งไม่พูดไม่จา

    "คือพี่มาเยี่ยมทิวหนะ เห็นคุณอาบอกว่าทิวอยู่ที่นี่ "

    "พี่พูดอะไรบ้างสิ" ฉันหันไปกระซิบพี่ทิว

    "เดี๋ยวฉันมานะ " เขาพูดพลางเดินขึ้นไปบนบ้าน

    "ขอโทษแทนพี่ทิวนะค่ะที่เสียมารยาท"

    "ไม่เป็นไรจ๊ะ พี่ถามไรหน่อยสิ"

    "ได้คะ มีไรหรอค่ะ"ฉันพยักหน้าเบาๆ

    "ทำไมทิวถึงได้มาอยู่ในบ้านน้องหละ"

    "คือ คุณอานิรุจเขาต้องเดินทางไปต่างประเทศก็เลยฝากพี่ทิวให้มาอยู่ที่นี่สักพักหนะค่ะ"

    "ทั้งที่ทิวสามารถไปกับคุณอาได้หนะหรอ"

    "....."

    "ทิวหนะเขาไม่ใช่คนที่จะยอมไปอยู่บ้านใครง่ายๆนะ ขนาดเป็นแฟนกันเขายังไม่ยอมค้างที่บ้านฉันเลย"

    "..ฟะ...แฟนกันเหรอค่ะ"พอฉันได้ยินคำนี้ทำไมถึงรู้สึกแปลกนะ

    "ใช่จ๊ะ ฉันกับทิวเป็นแฟนกัน แล้วเธอเป็นอะไรกับทิวหรอ"

    "....."

    "เข้าใจผิดอะไรรึเปล่า"พี่ทิวพูดพลางเดินลงมาจากบันได

    "พะ..พี่ทิว มาตั้งแต่เมื่อไหร่" ฉันเดินไปหาเขาทันที

    "ฉันเข้าใจอะไรผิดหรอทิว"เธอพูดพลางค่อยๆยืนขึ้น

    "ก็..เราไม่ได้คบกันไง เธอบอกเองลืมแล้วหรอ"

    "เธอคบกับเด็กนี่หรอ"

    "อย่าดึงคนอื่นมาเกี่ยวด้วย ทั้งหมดเธอเป็นคนเลือกเองนะ"

    "ฉันว่าฉันกลับก่อนดีกว่า รอเธออารมณ์ดีกว่านี้แล้วฉันจะมาใหม่" เธอพูดพลางเดินออกจากบ้านไป    

    "มีอะไรหรอคะ ทำไมพี่เขาถามแปลกๆ" ตอนนี้หน้าพี่เขาดูเศร้ามากซ่ะจนฉันไม่กล้าถามต่อ

       พี่สายไหมอะไรนั่นต้องไม่ใช่เพื่อนปกติทั่วไป มันต้องมีอะไรแน่ๆไม่งั้นพี่ทิวคงไม่ถึงขั้นไม่อยากเห็นหน้าหรอก แล้วทำไมฉันต้องมาครุ่นคิดเรื่องพี่เขาด้วยนะ...