My stick ผมนี่แหละสาวน้อยเวทย์มนต์

  
 "เปลวไฟเอ๋ย จงแผดเผาทุกสิ่ง" เงียบกริบ
"เฮ้อ..พี่ชายนี่โง่จริงๆที่ไปก็อบคำพูดของยัยรอร่ามา อย่างแรกเลยพี่ชายต้องทำให้มี
น้ำสักหยด ดินสักก้อน ลมที่พอทำให้เย็น แล้วก็ไฟที่ทำให้อุ่น พี่ชายต้องเลือกแค่อย่างใดอย่างหนึ่งก่อน"
 "ชิ..ยุ่งยากจริง" ทำไม่การใช้เวทมนต๋มันยุ่งยากจัง
 "แล้วไอ้การแปลงร่างนี่มันไม่ได้ช่วยอะไรเลยเหรอ"
"งึก..อะ..เอ่อ..ก็ไม่รู้สิคะ"
 "ยัย....." 
(จุ๊บบบบบบบบบบบ) ริมฝีปากนี้มัน
>//<
"เคยบอกไปแล้วนะคะว่าผู้ที่ถูกเลือกสามารถเพื่มพลังเวทย์ให้กับคนที่เลือกได้"
 "อื....ม"
"ดูนะค่ะ ดินคือเกราะ...ปฏพีเอ๋ยเจ้าคือกำแพง กำแพงคือเจ้า(ตวัดมือขึ้น)" แผ่นดินทรงสี่เหลี่ยมผุดขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
 "เอ่อ..ตอนนี้เธอก็มีพลังเวทย์แล้วนี่ ไปช่วยน้องสาวชั้นกันเถอะ"
"พลังของหนูตอนนี้สุ้รอร่าไม่ไหวหรอกค่ะ ยิ่งตอนนี้เธอได้คนที่เธอเลือกไปแล้ว"
 "งั้นตอนนี้น้องสาวชั้นกำลังโดนปู่ยี้ปู่ยำอยู่สินะ ม่ายย...งั้นก็มาเติมพลังเวทย์กับชั้นสิ"
"พี่ชาย...โรคจิตคะ"
 ........
 "ผมผิดไปแล้วครับ"
การฝึกใช้เวทย์ของผมผ่านมานานยังไม่มีอะไรคืบหน้าเลย จากวันเป็นเดือนจากเดือนเป็นปี
 "นี่มันผ่านมากี่ปีแล้วนะ"
"เพ้ออะไรคะพี่ชาย นี่พึ่งจะผ่านมาสามวันเองนะค่ะ" กะจะพูดให้มันดูยิ่งใหญ่หน่อยไม่ได้เหรอ
.....................................................
 "ยัยหัวสีดูนี่สิ" ผมสามารถสร้างลูกไฟขนาดเท่าฝ่ามืได้แล้ว
"ยินดีด้วยนะค่ะ เป็นเปลวเพลิงที่สร้างขึ้นถึงแม้ว่าจะไม่มีวงเวทย์"
 "เอ่อ..สรุปมันดีหรือไม่ดี"
"ทั้งสองอย่างคะ ข้อดีคือเราไม่ต้องร่ายมนต์แต่จะทำให้อนุภาพต่ำกว่า40% แต่ประเด็นคือคาถานี้อยู่ในสารบัญคำภีร์ต้องห้าม พี่ชายจำมาจากใหนค่ะ"
 "ก็...ไม่รู้สิ"
"เฮ้อ..ชั่งเถอะ พี่ชายลองแบมือสิคะ"
 "แบบนี้เหรอ"
"ค่ะ" เธอเขียนวงเวทย์ลงบนมือของผม
"ลองสร้างลูกไฟแบบเมื่อกี่ดูสิค่ะ"
 "เปลวเพลิง..." ปรากฏลูกไฟใหญ่กว่าเดิมเกือบสองเท่า
 
ตอนต่อไป....
"ในที่สุดก็ใช้เวทมนต์ได้แล้ว เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆ"
"เว่อไปแล้วค่ะพี่ชาย ไฟแค่นั้นทำให้กระดองเต่าเป็นรอยยังไม่ได้เลย"
"งั้นดูนี่นะ เปลวไฟเอ๋ยจงแผดเผากระดองเต่านั้นซะ"
>>เต่า"........"
"ม่ายน๊าาาาาาาาาาาาาาาาาา"