หรือเพราะเราไม่ได้รักกัน(เรื่องจริงจากผู้เขียน)

ในส่วนของมอปลายหลังจากที่ไม่ได้ไป กทม เป็นเวลานานมากนั้นพอเราไปอีกที ตอนนั้นเข้ามอ4พอดี แก้วก็จำใครไม่ได้แล้วค่ะ เพราะมันนานจริงๆ พอมาถึง กทม วันแรกปุ๊บพอก้าวเข้าบ้านเหลียวไปดูที่ข้างบ้านเจอผู้ชายสองคนหน้าตาดีมากๆ โครตหล่อ กำลังนั่งอยู่ที่หน้าบ้านเลยมองมาทางเราด้วย ตอนนั้นคือเขินมากไม่อยากอยู่ตรงนั้นเลยวิ่งเข้าไปในบ้านเลย พอเข้ามาในบ้านป้าก็พูดกับเราว่า

ป้า:แก้ว จำป้าพร(แม่ของพี่คอปและโปส) ได้หรือเปล่า?

แก้ว: จำไม่ได้ค่ะป้า

ป้า: งั้นเดี๋ยวป้าพาไปไหว้เนาะ

แก้ว:ค่ะ

พอเอาของเข้าไปเสร็จเป็นเวลากลางวันพอดี ป้ากับป้าพรคงนัดทานอาหารกลางวันด้วยกันป้าเลยพาเราไปด้วย คือตอนเข้าไปเห็นอยู่กับครบเลยค่ะ พอนั่งคือทุกสายตาจับมาที่เราเลย เกร็งมากกก

ป้า:นี่หลานสาวชื่อแก้วใส จำได้ไหมค่ะที่ตอนเด็กๆยังซนกับตาคอปอยู่เลย แก้วสวัสดีสิลูก

แก้วเลยยกมือไหว้

ป้าพร:หนูแก้วใสจริงๆหรอเนี้ย โตขึ้นมากเลยเนาะ สวยมากด้วย

แก้ว:ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะป้าพร พูดอย่างงี้หนูก็เขินเลย จากนั้นก็ยิ้มให้ไปหนึ่งที

ป้าพร:ดูสิ หนูยิ้มสวยนะ ยิ้มบ่อยๆนะลูก

เราก็ได้แต่ยิ้มแก้เขินไป(ขอแทนตัวเองว่าเราเนาะพิมแก้วมันยากอ่ะ 555)

ป้าพร:เอ่อนี่หนูแก้วจำคอปกับโปสได้เปล่า ตอนเด็กหนูเป็นคู่หูพี่คอปเลยนะ แล้วก็เป็นคนไปดึงหนังสือตาโปสด้วย

แก้ว:เออออ จำไม่ได้ค่ะ แหะๆ 

จากนั้นเราก็ดูตามที่ป้าพรแนะนำ พี่คอปนั่งยิ้มให้เราอย่างเดียวเลย ยิ้มแล้วหล่อมากๆ เขินด้วย ส่วนโปสนั่นจ้องหน้าเราอย่างเดียวเลยค่ะไม่มีการยิ้มหรืออะไรทั้งสิ้น ตอนนั้นคือก็มองไม่ออกจริงๆว่าโปสคิดอะไร เราจึงหันหน้ากลับมาต่อจากนั้นก็พากันกินข้าวค่ะ พอกินใกล้เสร็จแล้ว

ป้าพร:คอปกับโปสเดียวพาน้องไปเที่ยวที่สวนสาธารณะหน่อยนะ 

พี่คอป:ได้เลยครับผม

แต่โปสทำหน้าเหมือนเบื่อๆ แต่เราไม่แคร์ค่ะ มีพี่คอปไปด้วยก็โอเคแล้ว เขินนน

จากนั้นพี่คอปและโปสก็พาเรามาสวนสาธารณะใกล้ๆนี้เอง หลังจากที่คุยกันบนรถซึ่งเป็นรถของพี่คอปเองนั้นพี่คอปบอกว่าพี่คอปเข้าปี1แล้วเลยไม่ค่อยได้กลับบ้านเท่าไหร่แต่วันนี้มาก็เจอแก้วพอดี แต่โปสไม่คุยอะไรกับเราเลยค่ะ มีแต่พี่คอปที่พูด จนถึงสวนสาธารณะ หลังจากลงรถมานั้น

โปส: คอปกูรอนี้นะ ไม่อยากไปว่ะ น่าเบื่อ

พี่คอป:แล้วแต่มึง ป่ะไปเถอะแก้ว

จากนั้นพี่คอปก็พาเราไปเดินเล่น มีแต่คนมองเลยอ่ะ เข้าใจเนาะว่าคนไม่สวยเดินกับคนหล่อมันก็ต้องมองมาแหละ

พี่คอป:อย่าสนใจไอ้โปสเลย มันก็เป็นอย่างนี้แหละ ไม่ค่อยชอบอยู่กับผู้หญิง ถึงว่าหน้าตาดีไปซะเปล่า แต่แม่งไม่เคยมีแฟนเลย สงสัยคงเข็ดที่คนแถวๆนี้ไปฉีกหนังสือมัน 555

แก้ว:ง่ะ พี่คอปอ่าาาาา อย่าแกล้งน้องสิ เดี๋ยวกลับซะเลย

พี่คอป:ครับๆ ไม่แกล้งครับ แล้วเราละมีแฟนยังสวยขนาดนี้คงมีสินะ

แก้ว:หุ้ยยยยพี่คอป น้องเพิ่งมอปลายนะจะรีบไปไหน ยังไม่มีค่ะ แล้วพี่อ่ะ

พี่คอป:อย่างพี่จะเหลือหรอ มีแล้วครับ

ตอนนั้นเหมือนตัวเองอกหักเลยอ่ะ เสียใจทำไมพี่คอปต้องมี จากนั้นก็คุยกันไปเรื่อยจนเย็นพี่คอปเลยขับรถพาเรากับโปสกลับบ้าน จากนั้นก็แยกย้ายพี่คอปก็แยกไปนอนที่คอนโดต่างหาก จากวันนั้นก็ไม่เห็นพี่คอปอีกเลยจนมารู้ว่าพี่คอปย้ายไปเรียนฝรั่งเศสกับพ่อของเขา ส่วนโปสและป้าพรก็อยู่ที่นี่

จากนั้นเราก็ชอบไปเล่นที่บ้านป้าพรบ่อยๆเพราะป้าพรชอบทำขนมเลยอยากได้ลูกมือ เราก็เลยจำเป็นต้องไปช่วยโดยมีโปสเป็นคนชิม เราชอบไปบ่อยมากจนเริ่มสนิทกับโปสไปบ้างแล้ว จนกระทั่ง

ป้าพร:หนูแก้วไปเรียกตาโปสลงมาหน่อยได้ไหมลูก แม่วานหน่อยนะ

แก้ว:ได้ค่ะ (แต่ในใจคือแม่งไม่อยากไป)

พอขึ้นไปถึงชั้นบนแถบไม่ต้องหาค่ะว่าห้องไหน คือทุกห้องจะแปะเอาไว้อยู่แล้วว่าห้องใคร

เดินไปเคาะประตู

แก้ว:โปส ป้าพรเรียกลงมากินขนม

เงียบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ

แก้ว:โปส นายอยู่ไหม 

แต่ก็ไม่มีคนตอบรับ ปกติทุกครั้งมันไม่ใช่แบบนี้ ในใจตอนนั้นคิดว่าอาจจะเป็นไรไปไงเลยรีบเข้าไป

พอเข้าไปเพิ่งเคยเข้ามาในห้อง เป็นโทนแบบอวกาศทั้งหมด ห้องสวยมาก ไม่รกด้วย เราเลยรีบไปหาพี่เตียงก่อนเลย แต่ก็ไม่เจอ เลยไปเจอรูปที่แขวนไว้บนฝาผนังเป็นรูปครอบครัวทั้งในสมัยตอนเด็กหรืออะไร พอเลยมาถึงโต๊ะเขียนหนังสือเห็นรูปๆที่ตอนเด็กของเราตอนเราดึงหนังสือของโปสฉีกในรูปยังเป็นตอนที่โปสร้องไห้อยู่ดี คือตอนนั้นงงมากว่าใครเป็นคนถ่าย แล้วถ่ายมาได้ยังไง พอเหลียวหลังปุ๊บกลับเจอโปสยืนอยู่แบบกำลังออกห้องน้ำมาเลย ขาวมากหล่อด้วย ตอนนั้นเขินมาก ก้าวขาไม่ออกเลยด้วย โปสเดินเข้ามาเรื่อยๆจนดันเรามาชิดที่ขอบโต๊ะหนังสือแล้ว 

โปส:ขึ้นมาทำไร

แก้ว:เออ ป้าพรบอกให้ลงไปกินขนมอ่ะ ตอนพูดคือหลับตาด้วยไงคือมันใกล้ไปอีกอย่างเขินด้วย

โปส: พูดด้วยก็ลืมตา 

แก้ว:ไม่ๆนายถอยไปก่อนสิ

โปส:ถ้าไม่ลืมตาก็ไม่ถอยไม่ไปกินด้วย

ในใจตอนนั้นคิดเลย ต้องลืมใช่ไหมแก้วววว จากนั้นก็ลืมตาขึ้น ตกใจมากคือหน้าโปสอยู่ใกล้จริงๆ จากนั้นเหมือนเราไม่รับรู้อะไรเลยพอได้สบตา จากนั้นหน้าโปสก็เริ่มเข้ามาเรื่อยๆจนเราหลบแล้วมือเผลอไปโดนเหล็กอะไรสักอย่าง โครตเจ็บ โปสก็เหมือนจะรู้ก็เลยได้แต่หัวเราะเรา

แก้ว:หัวเราะบ้าไรว่ะโปส เจ็บนะเว้ย

โปส:หึๆ เธอนี่โก๊ะๆดีเนาะ เราชอบ

เราชอบบ

เราชอบบบบบบบบบ

เราชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ

ตอนนั้นในหัวไม่คิดอะไรเลย มันงงมันเขินไปหมด หน้าเรางี้อย่างแดง>///<

แก้ว:พะ พูดอะไรเล่า อย่างแกล้งนะ >//<

โปส:ใครบอกแกล้ง เราชอบจริงๆ ออกไปได้ละ เดี๋ยวตามไป

จากนั้นเราก็วิ่งเลยค่ะ คือแบบตอนนั้นมันเขินจริงๆไม่เคยมีใครมาบอกด้วยแล้วหล่อแบบนั้นอีก จากนั้นโปสก็ลงมากินขนมแล้วดูหน้าเราแบบจ้องมาก จนเราเขินอ่ะเลยขอตัวกลับบ้านไป และวันนั้นเป็นวันแรกที่โปสเริ่มจีบเรา