Real Wish ปราถนาได้จริง

ผมเข็ดหลาบกับความรักที่มีให้ผู้หญิงแล้ว ถ้าไม่ติดที่เธอชอบเลี้ยงสุนัขเป็นชีวิตจิตใจ คงไม่ถูกทิ้งนี่ผมอิจฉาสุนัขใช่ไหม ผมอยากเกิดเป็นสุนัขบ้านของเธอมีสุนัขสองตัว เพศผู้เพศเมียอย่างละตัว ลงลอยกันดีและเธอก็เข้ากับพวกมันได้ดีเหมือนเธอเป็นที่สนิทสนมกับพวกมันคุณเธอไม่ใช่สุนัขนะ มนุษย์คนหนึ่งแหละผมเดินผ่านถนนหนทางในหมู่บ้าน รถบรรทุกคันหนึ่งซึ่งคนขับหลับในพุ่งตรงเข้ามา ผมตะลึงในชั่วขณะ ตัดสินใจไม่ทัน ยกมือบังหน้าเหมือนเป็นกำบังที่ผมคิดว่าพอจะหยุดรถบรรทุกได้โครม ความมืดในมโนทัศน์ปกคลุมสติและความรู้สึกผมลืมตาอีกครั้ง พบว่ารูปร่างเปลี่ยนไป ผู้ชายที่นอนจมกองเลือดที่พื้นนั้นคือตัวผมผมอยู่ในร่างสุนัข นี่ผมปราถนาเอาไว้แล้วเป็นความจริงหรอผู้คนที่เดินผ่านโทรเรียกรถพยาบาลมารับผู้ชายจมกองเลือดตรงนั้น"คีโตส อยู่นี่เอง"เสียงที่คุ้นหู คุณเธอ ที่ผมอกหัก"กลับบ้าน"หือ ผมพอจะทราบแล้วว่ากลายเป็นสุนัขที่เธอเป็นเจ้าของ ผมกระดิกหางไปมา ตอนนี้อารมณ์ร่าเริงดี เธออุ้มผมกลับไปที่บ้านในอ้อกอดเธอ หน้าอกเธอนุ่ม กายเธอช่างหอม เส้นผมที่เงางาม ผมเได้ผลอเหลือกตาไปที่ยกทรงด้วย ผมนี่ลามกจริงๆได้ยินเสียงประตูรั่วที่เธอเปิดเข้า วางผมลง บ้านสุนัขที่พ่อเธอทำจากการตอกไม้สนหลังคากระเบื้อง อาหารเป็นเม็ดๆ  ผมมองมันอย่างไม่คุ้นเคย เธอเองก็มองมา"ทำไมคีโตสไม่กิน"คุณเธอไม่รู้ว่าผมไม่เคยเป็นสุนัขที่จะรู้หน้าที่ความเป็นสุนัข เห็นอาหารเม็ดแล้วมันกินยังไง กินไม่เป็น"อิ่มอยู่หรอ งั้นฉันเอาไปให้ซันชายน์นะ"ท้องผมดันร้องพร้อมกับเธอหยิบชามไป โชคร้ายอะไรอย่างนี้นะ หิวผมมองเธอที่เดินไปหาสุนัขซันชายน์ ก่อนที่เธอจะเข้าบ้านไปซันชายน์มันกินอาหารเม็ดสักพักแล้วมันก็เงยหน้า มันมองผมแปลกๆผมก็ดูรูปร่างของตน ตรวจสอบให้แน่ใจว่าสายตาซํนชายน์มันมองอะไร เอ้ย ผมเป็นสุนัขตัวเมียไอ้ซันชายน์มันเดินดุ่มอย่างวางมาด ผมจ้องตากับมัน ผมคิดว่าจะถอยห่างก็เลยหันหลังที่ข้างหลังรู้สึกมีจมูกเปียกๆมาดมๆ ผมวิ่งล่ะมันตามมาน่ะสิ นี่ผมไปไหนไม่ได้เลยหรอ ผมก็ต้องเข้าบ้านเธอซันชายน์มันหยุดตามแล้วโล่งอกไปที ผมเข้ามาที่ห้องนั่งเล่น เก้าอี้โซฟาก็เหมือนคอยให้ผมขึ้นไปนอนผมขึ้นไปซุกหัวกับโซฟาอ่อนนุ่ม เสียงกดออดหน้าบ้านก็ดังคุณเธอขานรับและออกไปต้อนรับใครสักคนหนึ่ง ที่ผมเห็นอยู่ ผู้ชายนี่นาเธอพาผู้ชายเข้ามาในบ้าน เขาก็มองผม และค่อยหันกลับไปคุยกับเธอ ผมแอบกัดฟันกรอด"เธอเลี้ยงสุนัขเหรอ""ค่ะ""ไม่สำคัญเท่าสิ่งนี้ ผมจะให้คุณ"ชายหนุ่มคนนั้นล้วงกระเป๋าเสื้อ ตลับสีแดงที่ปิดอยู่ พอมือเขาดึงให้อ้าขึ้นก็เห็นแหวนแต่งงานผู้หญิงอย่างเธอรู้สึกโผเข้าสวมกอดผมรู้สึกเศร้า ผมเห็นภาพที่ไม่ควรเห็น ผมไม่อยากเป็นสุนัขอีกแล้ว ผมขอลาโลกขณะเดียวกัน ที่โรงพยาบาลหมอทำการรักษาร่างกายชายที่สลบจนเลือดหยุดไหล  ลืมตาขึ้น"ดีขึ้นหรือยังครับ" หมอถามอย่างห่วงใย"บ๋าว เอ๋ง โฮ่ง" สุนัขในร่างผู้ชายตอบ