Real Wish ปราถนาได้จริง

ผมเข็ดหลาบกับความรักที่มีให้ผู้หญิงแล้ว

ถ้าไม่ติดที่เธอชอบเลี้ยงสุนัขเป็นชีวิตจิตใจ คงไม่ถูกทิ้ง

นี่ผมอิจฉาสุนัขใช่ไหม ผมอยากเกิดเป็นสุนัข

บ้านของเธอมีสุนัขสองตัว เพศผู้เพศเมียอย่างละตัว ลงลอยกันดีและเธอก็เข้ากับพวกมันได้ดีเหมือนเธอเป็นที่สนิทสนมกับพวกมัน

คุณเธอไม่ใช่สุนัขนะ มนุษย์คนหนึ่งแหละ

ผมเดินผ่านถนนหนทางในหมู่บ้าน รถบรรทุกคันหนึ่งซึ่งคนขับหลับในพุ่งตรงเข้ามา

ผมตะลึงในชั่วขณะ ตัดสินใจไม่ทัน ยกมือบังหน้าเหมือนเป็นกำบังที่ผมคิดว่าพอจะหยุดรถบรรทุกได้

โครม

ความมืดในมโนทัศน์ปกคลุมสติและความรู้สึก

ผมลืมตาอีกครั้ง พบว่ารูปร่างเปลี่ยนไป ผู้ชายที่นอนจมกองเลือดที่พื้นนั้นคือตัวผม

ผมอยู่ในร่างสุนัข นี่ผมปราถนาเอาไว้แล้วเป็นความจริงหรอ

ผู้คนที่เดินผ่านโทรเรียกรถพยาบาลมารับผู้ชายจมกองเลือดตรงนั้น

"คีโตส อยู่นี่เอง"

เสียงที่คุ้นหู คุณเธอ ที่ผมอกหัก

"กลับบ้าน"

หือ ผมพอจะทราบแล้วว่ากลายเป็นสุนัขที่เธอเป็นเจ้าของ ผมกระดิกหางไปมา ตอนนี้อารมณ์ร่าเริงดี เธออุ้มผมกลับไปที่บ้าน

ในอ้อกอดเธอ หน้าอกเธอนุ่ม กายเธอช่างหอม เส้นผมที่เงางาม ผมเได้ผลอเหลือกตาไปที่ยกทรงด้วย ผมนี่ลามกจริงๆ

ได้ยินเสียงประตูรั่วที่เธอเปิดเข้า วางผมลง บ้านสุนัขที่พ่อเธอทำจากการตอกไม้สนหลังคากระเบื้อง อาหารเป็นเม็ดๆ  ผมมองมันอย่างไม่คุ้นเคย เธอเองก็มองมา

"ทำไมคีโตสไม่กิน"

คุณเธอไม่รู้ว่าผมไม่เคยเป็นสุนัขที่จะรู้หน้าที่ความเป็นสุนัข เห็นอาหารเม็ดแล้วมันกินยังไง กินไม่เป็น

"อิ่มอยู่หรอ งั้นฉันเอาไปให้ซันชายน์นะ"

ท้องผมดันร้องพร้อมกับเธอหยิบชามไป โชคร้ายอะไรอย่างนี้นะ หิว

ผมมองเธอที่เดินไปหาสุนัขซันชายน์ ก่อนที่เธอจะเข้าบ้านไป

ซันชายน์มันกินอาหารเม็ดสักพักแล้วมันก็เงยหน้า มันมองผมแปลกๆ

ผมก็ดูรูปร่างของตน ตรวจสอบให้แน่ใจว่าสายตาซํนชายน์มันมองอะไร เอ้ย ผมเป็นสุนัขตัวเมีย

ไอ้ซันชายน์มันเดินดุ่มอย่างวางมาด ผมจ้องตากับมัน ผมคิดว่าจะถอยห่างก็เลยหันหลัง

ที่ข้างหลังรู้สึกมีจมูกเปียกๆมาดมๆ

ผมวิ่งล่ะ

มันตามมาน่ะสิ นี่ผมไปไหนไม่ได้เลยหรอ ผมก็ต้องเข้าบ้านเธอ

ซันชายน์มันหยุดตามแล้ว

โล่งอกไปที ผมเข้ามาที่ห้องนั่งเล่น เก้าอี้โซฟาก็เหมือนคอยให้ผมขึ้นไปนอน

ผมขึ้นไปซุกหัวกับโซฟาอ่อนนุ่ม เสียงกดออดหน้าบ้านก็ดัง

คุณเธอขานรับและออกไปต้อนรับใครสักคนหนึ่ง ที่ผมเห็นอยู่ ผู้ชายนี่นา

เธอพาผู้ชายเข้ามาในบ้าน เขาก็มองผม และค่อยหันกลับไปคุยกับเธอ ผมแอบกัดฟันกรอด

"เธอเลี้ยงสุนัขเหรอ"

"ค่ะ"

"ไม่สำคัญเท่าสิ่งนี้ ผมจะให้คุณ"

ชายหนุ่มคนนั้นล้วงกระเป๋าเสื้อ ตลับสีแดงที่ปิดอยู่ พอมือเขาดึงให้อ้าขึ้นก็เห็นแหวนแต่งงาน

ผู้หญิงอย่างเธอรู้สึกโผเข้าสวมกอด

ผมรู้สึกเศร้า ผมเห็นภาพที่ไม่ควรเห็น ผมไม่อยากเป็นสุนัขอีกแล้ว ผมขอลาโลก


ขณะเดียวกัน ที่โรงพยาบาล

หมอทำการรักษาร่างกายชายที่สลบจนเลือดหยุดไหล  ลืมตาขึ้น

"ดีขึ้นหรือยังครับ" หมอถามอย่างห่วงใย

"บ๋าว เอ๋ง โฮ่ง" สุนัขในร่างผู้ชายตอบ