My dear อยากบอกว่ารักเธอ

ตอนที่ 1
          บนโลกมนุษย์ที่แสนจะวุ่นวาย ยังมีพ่อมดหนุ่มคนหนึ่งนั่งอยู่ริมแม่น้ำ และนั่งเหม่อลอยมองแม่น้ำที่ไหลไปแบบไม่ย้อนกลับมา เหมือนกับชีวิตของคนที่เขารัก เธอเป็นเหมือนรักแรก และดวงใจของเขา แต่ก็มีเรื่องทำให้เธอต้องจากไปโดยไม่มีวันกลับมาตลอดกาล
          “เฮ้อ...”
          “ถอนหายใจอีกแล้วนะคะพี่ชาย”
          “ไหนบอกว่าจะนั่งเงียบๆ ไง”
          “ก็พี่เป็นแบบนี้ ข้าเป็นห่วง”
          “เจ้าไม่ต้องห่วงพี่หรอกนะ พี่ไม่ได้เป็นอะไร”
          “ข้ารู้ว่าพี่กำลังคิดถึง พี่เอล่าใช่ไหม”
          “เจ้านี่รู้ไปหมดทุกเรื่องจริงๆนะ” ผมเอามือขยี้หัวน้องสาวคนสวยของผม เธอเป็นแม่มดที่น่ารัก และรู้ใจผมที่สุดในบรรดาพี่น้องทุกคน
          “ก็ข้าเป็นน้องสาวที่รู้ใจพี่ที่สุดแล้วนี่คะ”
          “ก็จริงของเจ้า”
          “ข้าว่าพี่กลับดินแดนแห่งเวทมนตร์กันเถอะนะคะ”
          “เจ้าจะรีบกลับไปไหนกัน พวกเราเพิ่งมาถึงได้เดี๋ยวเดียวเองนะ”
          “พี่ลืมงานสำคัญของพี่สาวพวกเราไปหรือเปล่าคะ”
          “ใช่ พี่ลืมไปเลยว่าวันนี้เป็นวันแต่งงานของเจ้าชายทั้งสองพระองค์”
          “ไม่ใช่แค่ของเจ้าชาย แต่เป็นของพี่สาวพวกเราด้วย”
          “งั้นพี่ฝากเจ้าอวยพรพี่สาวของพวกเราด้วยนะ”
          “แล้วพี่จะไม่ไปงานหรอ ข้าว่าถ้าพี่ทำแบบนั้นท่านพ่อและท่านแม่จะไม่พอใจเอานะคะ ไหนจะราชา และราชินีอีก คราวนี้ข้าว่าพี่ตัดสินใจผิดแล้วล่ะ”
          “พี่แค่ยังทำใจไม่ได้เรื่อง เอล่า ทุกครั้งที่ไปงานแต่งงานของใคร พี่ก็จะคิดถึงแต่เอล่า ภาพในงานวันนั้นมันยังคงอยู่ในความทรงจำของพี่ มันไม่เคยออกไปจากหัวของพี่ได้เลย ฮอลลี่น้องพี่” ผมพูดด้วยแววที่ดูเศร้า
          “ข้าเข้าใจ แต่พี่จะหนีความจริงไปทั้งชีวิตไม่ได้หรอกนะ”
          “โอเค เจ้านี่ตื้อเก่งจริงๆ นะ พี่ไปก็ได้”
          “เย้ๆ ข้าแค่ไม่อยากเห็นแววตาที่ดูเศร้าของพี่ชายสุดหล่อ และใจดีของข้า ก็แค่นั้น”
          “งั้นพวกเราก็ไปกันได้แล้ว เดี๋ยวไม่ทันงานเริ่ม”
 
     ณ ดินแดนแห่งเวทมนตร์
          งานพิธีแต่งงานของเจ้าชายทั้งสองพระองค์กำลังดำเนินขึ้นตามกำหนดการ มีเหล่าพ่อมด แม่มดมาร่วมยินดีนับไม่ถ้วน รวมถึงพ่อมดหนุ่มผู้น่าสงสารที่สูญเสียคนรักไปในงานพิธีแต่งงานของตนเอง
          “เกือบมาไม่ทันแล้วเห็นไหมพี่”
          “แต่ก็มาทันนะ” ผมแกล้งกวนน้องสาวคนสวยของผมเล่น
          “เห็นพี่กวนได้ข้าก็ดีใจ”
          “ไม่ต้องห่วงพี่หรอก เวลาจะช่วยให้พี่ดีขึ้นเอง”
          “นี่ก็ ผ่านมา 1 ปีแล้ว ข้าไม่เห็นพี่จะดีขึ้นเลยนะ”
          “เจ้านี่วุ่นวายจริงๆ”
          “ข้าวุ่นวายเพราะห่วงพี่นะ ถ้าพี่คิดว่าที่ข้าห่วงมันวุ่นวาย ข้าจะไม่ยุ่งเรื่องของพี่อีก”
          “พี่ขอโทษ เจ้าอย่างอนพี่เลยนะ”
          “ข้าไม่งอนพี่หรอกนะ ในบรรดาพี่ๆ ท่านใจดีที่สุดเลยค่ะ”
          “เจ้านี่มันปากหวาน พี่ถึงใจอ่อน แอบพาเจ้าไปเที่ยวโลกมนุษย์บ่อยๆ ทั้งๆที่อายุของเจ้านั้นยังถูกห้ามขึ้นไปบนโลกมนุษย์”
          “ก็โลกมนุษย์มีอะไรสนุกๆ ให้ทำเยอะแยะเลยนี่คะ”
          “เจ้านี่ซนพอๆ กับเอพริลเลยนะฮอลลี่” ผมยิ้มเอ็นดูสาวน้อยตรงหน้าผม
          “ข้าซนเพื่อให้พี่ยิ้มได้นะคะ”
          “ขอบใจเจ้ามากนะที่อยู่ข้างๆ พี่ในทุกๆ เวลา”
          “ไม่เป็นไรค่ะ ยังไงพวกเราก็พี่น้องกัน”
          “คุยอะไรกันอยู่จ๊ะ ไม่สนใจงานพิธีของพี่เลยนะ”
          “ใครว่าไม่สนใจคะ กว่าข้าจะพาคนโปรดของพี่มาได้ ข้าต้องเมื่อยปากไปมากเท่าใด”
          “พี่ขอบใจพวกเจ้าที่มางานของพี่และเจ้าชายนะ”
          “เอ๊ะ ข้าสั่งเจ้าแล้วไงว่าไม่ให้เรียกข้าว่าเจ้าชาย”
          “แล้วจะให้ข้าเรียกว่าอะไรดีล่ะ”
          “เรียกที่รักได้ไหม”
          “พวกท่านหยุดหวานกันก่อน แล้วดูสีหน้าของพี่วาเลนดูสิว่าพี่เขารู้สึกอย่างไร”
          “ข้าไม่เป็นไร พวกท่านตามสบายเถอะ”
          “พี่ขอโทษนะวาเลน ที่พี่ทำอะไรโดยไม่สนใจความรู้สึกของเจ้าเลย”
          “พี่อย่าคิดมากเลย วันนี้เป็นงานพิธีของพี่นะ พี่ควรจะยิ้มและมีความสุขให้มากๆ นะ เพราะกว่าพี่จะมีวันนี้ พี่ต้องเจอกับบททดสอบตั้งมากมาย”
          “ใช่ กว่าจะถึงวันนี้ได้พี่ต้องเจอบททดสอบตั้งมากมาย ไม่เหมือนบางคนที่ไม่ต้องผ่านบททดสอบ ก็สามารถมีงานพิธีได้ แต่เสียดายที่รักษางานพิธีไว้ไม่ได้ จริงไหมครับพี่วาเลน” เสียงของฮาโลนั่นเอง ที่พูดประชดประชันผม ผมเองก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้วให้มันเข้าใจว่าผมไม่ได้ตั้งใจให้เรื่องทั้งหมดมันเกิดขึ้น เพราะถ้าผมเลือกได้ผมคงขอเป็นตายแทนเธอ
          “พวกพี่พอได้แล้ว วันนี้วันงานพิธีของพี่นิวเยียร์นะ ถ้าอยากทะเลาะกันก็ไปที่อื่นเถอะค่ะ”
          “เอพริล เจ้าควรพูดกับพวกพี่เขาดีๆ หน่อยนะ”
          “พวกเจ้าอย่ามาทะเลาะกันเลย ถือว่าพี่ขอร้องนะ” เสียงของพี่นิวเยียร์หยุดเสียงของทุกคนลงทันที เพราะพวกเราทุกคนต่างก็รัก และเคารพพี่นิวเยียร์ไม่ต่างจากท่านแม่ของพวกเรา
          “ช่างเถอะ ข้าขอให้พี่นิวเยียร์มีความสุขมากๆ นะครับ เดี๋ยวข้าขอตัวก่อน เพราะข้าคงไม่ได้อยู่ร่วมฉลองงานพิธีตอนเย็นนะครับ ข้าต้องขอโทษด้วยที่เสียมารยาทนะ เจ้าชายเฮเซ” ผมตัดบทโดยการอวยพรให้พี่นิวเยียร์ และเจ้าชายเฮเซก่อน แล้วค่อยออกมาจากงานพิธี เพราะว่าผมต้องการไปยังโลกมนุษย์ ไปเพื่อพักใจสักระยะ และเพื่อทำให้เจ้าฮาโล น้องชายคนเดียวของผมรู้สึกดีขึ้นด้วยที่ไม่ได้เห็นหน้าผม ที่สำคัญ แผลใจของผมมันจะยังรักษาได้ไหมเนี่ย เฮ้อ