อยากตะโกนดังๆว่า!! "รักเธอ"

     ซ่า ซ่า ซ่า ตึก ตึก ตึก

     เสียงฝีเท้าท่เดินมาสลับกับเสียงฝนที่ตกลงมาไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเด็กหนุ่มที่เดินกางร่มอยู่คนเดียวท่ามกลางสายฝนที่ตก เดินก้มหน้าจ้องมองภาพใบหน้าของตนที่สะท้อนอยู่ในน้ำฝนบนพื้น ใบหน้าที่ดูเศร้าหมอง และสิ้นหวัง

     "ว๊ากกกกก บทเกร่นนำอะไรของแก ใครเศร้าหมองและสิ้นหวังกันฟระ ฉันก็แค่ไม่ได้เจอหน้าคาโอรุจังมาอาทิตย์กว่าแล้วแค่นั้นเอง เฮ้อ ช่างมันเถอะฉันมันไม่ได้เรื่องอยู่แล้วนี่"

     จากนั้นก็มีเงาของเด็กสาวที่เดินตามอยู่ข้างหลังเข้ามาทักฮิคารุที่กำลังยืนคอตกอยู่

     "เป็นอะไรไปหรอคะรุ่นพี่ หรือว่าทำของหาย"

     "ใช่ที่ไหนกันละ ฉันก็แค่กำลั....."

     ฮิคารุที่กำลังหันไปตอบคำถามของเด็กสาวก็ตกใจจนพูดไม่จบประโยคก็หน้าอแดงกล่ำ

     "อรุณสวัสดิ์ค่ะรุ่นพี่ ไม่เจอกันนานเลยนะคะ"

     "อะ อะ อรุณสวัสดิ์ครับคาโอรุจัง ไม่สิคุณมุราคามิ"

     "จะเรียกว่าคาโอรุก็ได้ค่ะ"

     "ถะ ถ้าอย่างนั้น คา โอ รุ จัง"

     โอ๊ยเขินเว๊ยยยย คนอะไรจะน่ารักอย่างนี้ฟะ

     "เอ๋ ผมกระดกนี่ครับคาโอรุจัง"

     "อ๋า ขอโทษทีค่ะ พอดีว่ามัน คือแบบว่าวันนี้ฝนมันตกผมก็เลยไม่ค่อยอยู่ทรงนะค่ะ แล้วก็เห็นว่าจะสายแล้วก็เลยออกจากบ้านมาทั้งสภาพนี้นะค่ะ น่าเกลียดใข่มั๊ยละคะรุ่นพี่"

     คาโอรุที่ยกเอามือมาปิดผมก็พูดออกมาทั้งที่หน้าเริ่มแดง

     เมื่อคาโอรุพูดจบฮิคารุก็ยื่นมือมาจบที่มือของคาโอรุที่เอาปิดผมอยู่ออกแล้วยิ้มให้อย่างอ่อนโยน

     "ไม่ได้น่าเกลียดสักหน่อยนี่ครับ แค่เป็นตัวของคาโอรุแค่นั้นผมคิดว่ามันก็น่ารักดีออกนะครับ"

     คาโอรุเริ่มหน้าแดงขึ้นเรื่อยๆก็เอามือลง และแล้วทั้งสองคนก็เข้าสู่ความเงียบ

     "เออรุ่นพี่คะ เรื่องเมื่อวันนั้นขอโทษแทนเพื่อนด้วยนะคะที่ถามมากเรื่องนะคะ"

     "ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมไม่ได้คิดมาก"

     ทั้งสองคุยกันจนถึงหน้าตู้ล็อกเกอร์ อยู่ๆฮิคารุก็ยื่นมือมาจับมือของคาโอรุ

     "คาโอรุจัง ช่วยคบกับผมจะได้มั๊ยครับ แค่ 2 เดือน ไม่สิ แค่ 1 เดือนก็ได้ คาโอรุจังจะช่วยคบกับผมจะได้มั๊ย ถ้าหลังจาก 1 เดือนไปแล้วคาโอรุจังยังไม่ชอบมละก็ ผมก็จะไม่มาให้คาโอรุจังเจออีก ได้มั๊ยครับ"

     " 1 เดือนใช่มั๊ยคะ งั้นก็ได้ค่ะ ถ้าถึงเวลานั้นแล้วรุ่นพี่ไม่สามารถเปลี่ยนใจฉันได้ก็จบนะคะ"

     "ครับ"

     ฮิคารุที่ได้ยินคำตอบแล้วก็ทำหน้าเศร้าเดินไปที่ล็อกเกอร์ของตัวเอง

     "แต่ว่า ไม่เอาด้วยหรอกนะคะถ้าจะต้องไม่เจอหน้ากันอีกนะคะ อย่างน้อยก็ยังเป็นเพื่อน รุ่นพี่รุ่นน้องกันได้อยู่นี่คะรุ่นพี่ เพราะอย่างนั้นช่วยอย่าพูดคำว่าลาก่อนกับฉันเลยนะคะ"

     ฮิคารที่ไดยินอย่างนั้นก็ดีใจจนหน้าแดง ส่วนคาโอรุเมื่อพูดจบก็รีบวิ่งไปที่ห้องทันที เหลือแต่ฮิคารุที่อยู่ก็ลงไปนั่งกอดเข่าอยู่คนเดียวด้วยสีหน้าที่แดงกล่ำ

     เข้าไปได้ หน่อยหนึ่งแล้วสินะ

To be continued...