Chit Chat On You

 
 
          กรุงเทพฯ, ประเทศไทย
                   
                    ขอสวัสดีทุกคนก่อนนะคะฉันชื่อ บลู ที่หมายถึงสีฟ้านั่นเอง ตอนนี้ก็อยู่ในช่วงปิดเทอมของมหาลัยรังสิตพอดีก็เลยคิดว่าจะหางานทำซะน่อย ด้วยความที่ฉันโหยหางานทำมากไปสมัครทำงานพาร์ทไทม์ที่ไหนเขาก็ไม่รับเลย บ้างก็บอกว่าเดี๋ยวติดต่อกลับไปเเต่ก็เปล่าหายไปจนถึงตอนนี้
 
                    ฉันก็เลยลองหาในเน็ตดูว่าจะมีที่ไหนเหมาะกับฉันบ้าง ที่สำคัญต้องทำในช่วงเวลาตอนเช้าถึงเย็นด้วยนะ เพราะว่าฉันต้องกลับบ้านไปดูเเลเเม่ที่บ้านช่วยท่านทำนู่นนี่นั่น เเล้วอีกอย่างฉันชอบเล่นเเชทมากๆเลย ไม่ใช่ว่าอยากหาเเฟนหรืออะไรหรอกนะเเล้วก็ไม่ใช่ว่าไม่มีเพื่อนหรอก คือฉันชอบเล่นอินเตอร์เน็ต ดูข่าว เล่นเกมส์ไปเรื่อย ก็อย่างที่ทุกคนรู้อ่ะเเหละสมัยนี้มันต้องไวเเละรู้ให้มากๆ คือการเผือกเรื่องชาวบ้านนั่นเอง เย้!
 
                    เเละครั้งนี้ก็เป็นโชคดีของฉันหลังจากที่ฉันส่งใบสมัครไปนั่นก็คือร้านกาเเฟ Happy Tea Time เป็นร้านใหญ่เลยทีเดียว คนเขาบอกร้านนี้สมัครเข้ายากมากเลยเป็นเหตุให้มีพนักงานน้อย เเต่เเปลกฉันดันสมัครติดเนี้ยนะ เวรกรรม เย้ย! ดีสิ ดีจะตาย จะเวรทำหอยนางรมอะไร
         
          หลังจากกลับมาถึงบ้านฉันก็พุ่งเข้ากอดเเม่ที่กำลังทำกับข้าวอยู่ที่ห้องครัว
                     "กลับมาเเล้วค่า"
                     "อ้าวบลู เเม่ตกใจหมด"
                     "พรุ่งนี้หนูไปทำงานพาร์ทไทม์เเล้วนะเเม่!"
                     "สมัครได้เเล้วเหรอ"
                     "ได้ดิเเม่ ดีใจจนเนื้อเต้น"
                     "ดีๆ งั้นวันนี้ก็ทานข้าวด้วยกันเลย"
                     "โอเช"
 
          วันรุ่งขึ้น..
          8:00 AM
 
          ก๊อกๆ..!
 
                       "ไม่ไปทำงานเหรอบลู เเปดโมงเเล้ว"
                       "งานอะไรเเม่ งึมๆ -.,-"
                       "ก็ลูกบอกจะไปทำงานพรุ่งนี้เช้า เอ่อ เเม่หมายถึงวันนี้น่ะ"
                       "ห๊ะ! เเปดโมง! ซวยเเล้ว ร้านเปิดเจ็ดโมงนี่นา"
                       ฉันรีบวิ่งไปเข้าห้องน้ำล้างหน้าเเปรงฟันน้ำนี่คงไม่ต้องอาบเเล้ว ไม่เข้าใจฉันลืมตั้งนาฬิกาปลุกได้ไงเนี้ยดีที่เเม่เข้ามาปลุกก่อนไม่งั้นตื่นตอนเที่ยงเลย เมื่อคืนเเชทอะไรก็ไม่ได้เล่นซะด้วย โอ๊ยย ทำงานวันเเรกสร้างเรื่องจนได้สินะ สาธุ อย่าให้โดนไล่ออกเลยอย่างน้อยก็ขอให้ได้เงินค่าเล่นเน็ตทีเถอะ
 
          ณ ร้านกาเเฟ Happy Tea Time
 
                         "มะ..มาเเล้วค่ะ"
                         "เธอมาสาย" 
                         "ขอโทษค่ะ คือหนูลืมตั้งนาฬิกาปลุกก็เลย.."
                         "ชื่ออะไรนะเธอ เด็กใหม่หนิ"
                         "บลูค่ะ"
                         "ครั้งนี้ฉันเตือนนะบลู คราวหน้าจะไม่มีอีก"
                         "ขอบคุณค่ะๆ"
                         "ไปเปลี่ยนชุด"
                         "ค่ะๆ"
                         พอฉันกำลังจะเดินไปเปลี่ยนชุด สายตาพนักงานคนอื่นๆก็มองฉันเหมือนจะไม่พอใจอยู่เหมือนกัน เเต่เเปลกตรงที่ผู้ชายคนนึงที่ยืนเช็ดเเก้น้ำอยู่กลับยิ้มเเล้วก็ยกนิ้วโป้งให้ฉัน ประมาณว่า เธอเยี่ยมมากที่มาสายตั้งเเต่วันเเรก อะไรเทือกๆนั้นเเล้วฉันก็ยิ้มกลับให้เเบบเเห้งๆ
                          "^^b"
                          "^++^"
 
          ตกเย็น..
                         
                          เฮ้ออ เสร็จซะทีเมื่อเช้าจะเเย่ไปหน่อยเเต่พอฉันตั้งใจทำงานผู้จัดการก็ดูจะพอใจอยู่เหมือนกัน ก็บอกเเล้วมันไม่ได้เเย่ไปซะทุกเรื่องหรอกน่าา ฉันเดินไปที่ป้ายรถเมล์จะกลับบ้านเเล้วนิกก็เดินมาก่อน ที่ฉันรู้ชื่อเขาเพราะทำความรู้จักกันเมื่อเช้านี้เเล้ว อิอิ
                          "กลับด้วยคน"
                          "อ้าวนิก บ้านนายกลับทางเดียวกับฉันหรือไง"
                          "ล่ะมั้ง"
                          "เอ้า ซะงั้น"
                          "ก็ทางเดียวกันน่ะเเหละเเต่คนละหลัง"
                          "ก็เเหงสิ จะหลังเดียวกันได้ยังไง ฮ่ะๆ"
                         
                          พอกลับมาถึงบ้านฉันก็รีบขึ้นห้องอาบน้ำเเล้วจบที่การเล่นคอมนั่นเอง ฮิฮิ ตอนที่ไม่อยู่บ้านคิดถึงคอม คิดถึงเพื่อนๆในเเชทชะมัด เห็นอย่างงี้เพื่อนในเเชทฉันเพียบเลยนะจะบอกให้ ส่วนเเอพที่ฉันชอบเเชทก็จะมี faebook เเล้วก็ Line เเต่ไลน์นี่ต้องคนสำคัญเเละคนรู้จักเท่านั้นถึงจะเเจกให้
                          ผ่านมาที่ฉันเคยเล่นเเชทเนี้ยมันต้องมีอยู่เเล้วที่จะตกหลุมรักใครซักคนเเละเเน่นอนมันก็ต้องมีอกหักบ้าง ซึ่งฉันเป็นเเบบนั้นมาบ่อยเลยล่ะ เเต่ตอนนี้ฉันจะไม่เป็นเเบบนั้นอีกเเล้วเพราะฉันรู้ดีว่าคนในเเชทยังไงก็ไม่มีทางจริงใจเเน่นอน
 
          ตือ ดึ๊ง..
          Facebook: สิงหา ส่งข้อความถึงคุณ
 
                            "เอ๊ะ..ใครทักมา"
                            "..."
                            "อืมม..ขอดูโปรไฟล์หน่อย"
                            "..."
                            "สิงหาเหรอ เป็นเพื่อนกับฉันตั้งเดือนมิถุนาปีที่เเล้ว"
                            "..."
                            "จะตอบดีไหม จะเล่นตัวทำไมนิ ตอบก็ได้"
 
          สิงหา: หวัดดี
          บลู: หวัดดีค่ะ
          สิงหา: ว่างไหม
          บลู: หมายถึงว่างยังไง
          สิงหา: ว่างคุยหรือเปล่า
          บลู: อ๋อ ว่างสิ
          สิงหา: ชื่อบลู..ชอบสีฟ้าเหรอ
          บลู: อ่าฮะ รู้ด้วย?
          สิงหา: ก็เเปลจากชื่อ
          บลู: เออเนอะ เเล้วนาย..เกิดเดือนสิงหาใช่มะ
          สิงหา: อืมใช่
          บลู: ก็ฟังจากชื่ออ่ะนะ
          สิงหา: ไม่ได้ถาม ไม่ต้องบอก
          บลู: เอ้า ทำไมปากเสีย
          สิงหา: โทษที มันชินเคย
          บลู: ว่าเเต่นายกับฉันเป็นเพื่อนกันบนเฟซบุ๊คตั้งนานเเล้วหนิ ทำไมถึงเพิ่งทักมา
          สิงหา: อยากลองทักดูว่าจะตอบไหม
          บลู: ตอบอยู่เเล้ว
          สิงหา: ดูๆก็ไม่ได้หยิ่งอะไร
          บลู: เเหงสิ ฉันไม่ใช่คนเเบบนั้นอยู่เเล้ว
          สิงหา: โปรไฟล์เธอตั้งนานเเล้วนะรูปนี้
          บลู: ทำไมยะ รูปฉันจะเปลี่ยนหรือไม่เปลี่ยนก็เรื่องของฉันไหม
          สิงหา: เธอก็ปากเสียเหมือนกันหนิ
          บลู: เอ๊ะนายนี่! นายว่าฉันก่อนนะ
          สิงหา: ไม่ได้ว่าก็เเค่บอกว่ารูปโปรเธอมันตั้งนานเเล้ว    
          บลู: ทีนายล่ะ ไหนอ่ะรูปตัวเองไม่เปิดเผยหน้า หน้าเเก่ล่ะสิไม่ว่า
          สิงหา: ก็อาจจะเเก่พอๆกับเธอล่ะมั้ง
          บลู: ปากเสีย!
          สิงหา: เอาล่ะ ยั่วโมโหเธอมาพอล่ะ งั้นฉันทำธุระก่อน
          บลู: อ๋อ มาทำให้คนอื่นอารมณ์เสียเเล้วหายไป!?
          สิงหา: เปล่าซะหน่อย ก็บอกว่าจะทำธุระไง
          บลู: อืม! ก็ได้
          สิงหา: ฝันดีสาวน้อย
          บลู: เอ๊ะ
          สิงหา: offline