My dear เวทมนตร์นี้เพื่อเธอ

ตอนที่ 8
          ทันทีที่ความทรงจำทั้งหมดได้คืนมายังสมองของฉัน ฉันก็จำได้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อ 10 ปีก่อน
          “ข้าไม่เคยรักเจ้าเลยแม้แต่นิดเดียว แม้แต่เสี้ยวหนึ่งของหัวใจของข้าก็ไม่เคยรักเจ้า เพราะเจ้า! เฮเซเลยต้องออกไปจากดินแดนแห่งเวทมนตร์ เพราะเจ้า! พ่อมดแม่มดทุกตนในดินแดนนี้ถึงเข้าใจเฮเซผิด เพราะเจ้า! ข้าถึงต้องสูญเสียความทรงจำที่ดีที่มีต่อเฮเซ ข้าเกลียดเจ้า เจ้าได้ยินไหม พ่อมดดำฮาเดส” ฉันเอามือทุบตีพ่อมดดำหรือเจ้าชายเฮซูอย่างกับแม่มดที่ไร้สติ
          “แต่ข้ารักเจ้า รักเจ้ามาก มากจนข้ายอมเป็นพ่อมดดำเพื่อรอให้เจ้าได้รับรู้ความจริง ทำไมเจ้าพูดกับข้าแบบนี้ ตลอด 10 ปีที่ผ่านมา ข้าไม่เคยไม่คิดถึงเจ้า ข้าคิดถึงเวลาที่เจ้าแอบเอาของกินมาให้ข้า เวลาข้าโดนราชาทำโทษ คิดถึงเวลาที่เจ้าคอยดูแลข้าเวลาข้าไม่สบาย เวลาข้ามีความทุกข์เจ้าอยู่ข้างๆข้าเสมอ ข้าไม่เชื่อว่าเจ้าจะไม่รักข้า”
          “ข้าไม่รักเจ้าก็คือไม่รัก ต่อไปเจ้าก็ตอบข้าได้แล้วว่าเฮเซอยู่ที่ไหนและปล่อยตัวตะวันด้วย เพราะเขาไม่เกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้” ฉันตะโกนใส่หน้าพ่อมดดำฮาเดส
          “เจ้าไม่รักข้าก็ไม่เป็นไร แต่เจ้าจะไม่มีวันได้เห็นหน้าทั้งพ่อมดและมนุษย์หนุ่มที่เจ้ารักเด็ดขาด”
          “เจ้าจะเอาอะไรอีก ถ้าข้าทำได้ข้าจะทำให้ ขอแค่เจ้าปล่อยพวกเขา”
          “งั้นเจ้าจงเลือก ว่าจะให้ใครรอด พ่อมด หรือ มนุษย์หนุ่ม”
          “ข้าต้องการให้รอดทั้งคู่” ฉันจะไม่มีวันยอมให้คนที่ฉันรักเป็นอะไรไปเด็ดขาด
          “เจ้านี่มันหลายใจจริงๆนะ ถ้าเจ้าไม่เลือก ข้าจะเป็นคนเลือกให้เจ้าเอง”
          “ไม่นะ พอสักที พอได้แล้ว เจ้าชายเฮซู ข้าขอร้อง” สิ้นเสียงขอฮาเดสก็มีเสียงหนึ่งแทรกขึ้นมา เสียงนั้นเป็นเสียงของลาเบล ฉันจำได้
          “ลาเบล เจ้ามาทำอะไรที่นี่ ข้าบอกให้เจ้ารออยู่ข้างนอกไง” หมายความว่ายังไง ทำไมฮาเดสพูดเหมือนกับว่าลาเบลร่วมมือกับเขาล่ะ
          “ข้าขอโทษที่ไม่เชื่อท่าน แต่ข้าไม่อยากให้ท่านหลงผิด และทำผิดอีกต่อไปแล้ว”
          “ข้าทำในสิ่งที่ถูกต้อง ข้ามาทวงสิ่งที่เป็นของข้า”
          “ท่านรักนิวเยียร์มากขนาดนั้นเลยหรือเฮซู”
          “ข้ารักนิวเยียร์มากกว่าสิ่งใด”
          “เพราะอะไรท่านถึงรักแต่นาง ไม่สนใจความรู้สึกของข้าเลย ทั้งที่ข้าจงรักภักดีต่อท่านมาตลอด” หมายความว่าลาเบลร่วมมือกับฮาเดสจริงๆหรอ
          “เพราะว่านิวเยียร์เป็นคนที่ดูแลข้ามาตลอดน่ะสิ”
          “ไม่จริง ข้าต่างหากที่ดูแลท่านมาตลอด แต่ท่านเข้าใจผิดไปเองว่าเป็นนาง เพราะข้าและนางมีรูปร่างที่คล้ายกัน”
          “เจ้าเอาอะไรมาพูด ข้าไม่เชื่อเจ้าหรอก เว้นแต่เจ้าจะมีอะไรมายืนยัน”
          “คืนที่ท่านถูกราชาทำโทษข้าได้ทำอาหารแอบเอามาให้ท่าน คืนนั้นเป็นคืนแรกที่ท่านกับข้าได้เจอกัน ข้าใส่ผ้าคลุมสีดำเพื่อไม่ให้ท่านรู้ว่าข้าเป็นใคร แต่ท่านก็ตามข้ามา ข้าแอบท่านอยู่หลังพุ่มไม้ ข้าเห็นท่านได้เจอกับนิวเยียร์แล้วพูดขอบคุณนาง ท่านรู้ไหมว่าภาพนั้นมันทำให้ข้าเจ็บแค่ไหน แต่ข้าก็ไม่อาจหยุดดูแลท่านได้”
          “เจ้าอาจจะแอบดูแล้วก็แต่งเรื่องขึ้นมาก็ได้”
          “นี่ไง สิ่งที่ท่านให้ข้า แหวนประจำตัวเจ้าชายผู้ที่จะได้สืบทอดบัลลังก์ต่อจากราชา มันมีความสำคัญมาก เพราะจะต้องมอบให้หญิงผู้เป็นที่รักในวันแต่งงานและเพื่อบอกว่าหญิงผู้นั้นจะได้เป็นราชินีองค์ต่อไป” สิ้นเสียงนั้น ฮาเดสก็ค่อยกลายมาเป็นเจ้าชายเฮซูพ่อมดหนุ่มรูปงามตามเดิม และเดินเข้าไปกอดลาเบลพร้อมกับพูดด้วยน้ำตาที่รินไหลจากความรู้สึกผิดที่ได้ทำไว้
          “เป็นเจ้าจริงๆ หรือนี่ ข้าขอโทษที่ข้าไม่อาจรับรู้จริงได้ก่อนที่ข้าจะทำร้ายทุกคนอย่างนี้ ใช่เจ้าจริงๆ อ้อมกอดที่อบอุ่นนี้ ข้าจำได้เป็นเจ้า ไม่ผิดแน่ เป็นเจ้าที่ข้าตามหามาตลอด ข้าได้เจอเจ้าแล้ว ข้ารักเจ้าลาเบล”
          “ข้าก็รักท่านเฮซู” ทุกอย่างหยุดนิ่งเหมือนกับจะบอกว่าสิ่งที่เขาทั้งคู่รอคอยได้จบสิ้นแล้ว
          “เฮซู ในเมื่อเจ้าพบความจริงแล้ว เจ้าปล่อยตัวน้องของเจ้าเถอะนะ แม่ขอร้อง”
          “ข้าไม่ได้จับตัวเฮเซไปท่านแม่”
          “แล้วตะวันล่ะ ท่านปล่อยเขาได้ไหมเจ้าชายเฮซู”
          “ข้าไม่ได้จับเขาไป นั่นเป็นเพียงแค่เวทลวงตาเท่านั้น แต่ที่ข้าแปลกใจคือทำไมเจ้า ซึ่งเป็นพี่ใหญ่แห่งตระกูลแบล็คเวฟ ผู้ที่มีสติเป็นเลิศ ถึงได้ตกหลุมพรางกับเวทธรรมดาเช่นนี้”
          “ท่านกำลังจะบอกอะไรกับข้า”
          “ข้ากำลังจะบอกเจ้าว่า ระหว่างที่เจ้าอยู่กับมนุษย์นั่นเจ้าได้มีใจให้มนุษย์นั่นไปน่ะสิ”
          “ไม่จริง ข้ารักเฮเซ แต่เพียงผู้เดียว”
          “แต่เจ้าอย่าลืมนะ ถ้าเจ้าไม่ได้ความทรงจำคืนมาเจ้าก็คงจำไม่ได้หรอก ว่าเจ้ารักน้องชายของข้า ถ้าเจ้าไม่เชื่อ เจ้าลองกลับไปคิดดูให้ดีนะ ว่าตอนนี้เจ้าอยากเจอใครระหว่างพ่อมด หรือ มนุษย์”
          “เอาล่ะ ในเมื่อเรื่องทุกอย่างคลี่คลายได้ ข้าจะงานแต่งให้เจ้าชายเฮซูกับแม่มดลาเบลทันทีที่เราได้ตัวเจ้าชายเฮเซกลับมา” เสียงราชากล่าวบอกข่าวดีให้แก่เจ้าชายเฮซูและลาเบล
          “ขอบพระทัยเพค่ะราชา / ขอบพระทัยพะยะค่ะท่านพ่อ” ทั้งคู่ขอบคุณราชาอย่างซาบซึ้ง
          “กลับไปพักก่อนเถอะนะนิวเยียร์” เสียงราชินีกล่าวขึ้น เพื่อบอกให้ฉันกลับไปพัก เพราะวันนี้ฉันเจอเรื่องหนักๆ มาทั้งวันแล้ว
          “เพคะราชินี”
          “ไปกันเถอะพี่นิวเยียร์”
          “อือ” วาเลนเดินเข้ามาพยุงฉัน แต่ฉันเดินไม่ไหว มันไม่มีแรงเลย มันรู้สึกเหมือนเหนื่อยมาก สงสัยจะเป็นเพราะฉันต้องเสียพลังไปกับการนำความทรงจำคืนมา
          “ข้าว่าพี่ดูจะไม่ไหวนะ เดี๋ยวข้าอุ้มพี่กลับห้องแล้วกันนะ”
          “ก็ดีเหมือน พี่เหนื่อย อยากจะหลับเสียหน่อย เจ้าช่วยพี่หน่อยแล้วกันนะวาเลน”
          “อือ” เสียงของวาเลนเป็นเสียงสุดท้ายที่ฉันได้ยิน จากนั้นฉันก็หลับไปโดยไม่รู้ตัว