My dear เวทมนตร์นี้เพื่อเธอ

ตอนที่ 5
          “พี่นิวเยียร์ พวกเรามาช่วยแล้ว” ใช่จริงๆด้วย เสียงพวกเจ้าตัวแสบ
          “พวกเจ้ามาได้ยังไง มันอันตรายมากนะ”
          “อย่าเพิ่งถามอะไรตอนนี้เลยพี่ พวกเรามาเพื่อจบเรื่องทุกอย่าง”
          “ฮึฮึฮึ มากันพร้อมหน้าเลยนะ ตระกูลแบล็คเวฟ”
          “พวกเรามาเพื่อฆ่าแก และเจ้าชายตัวปลอมที่แกสร้างขึ้น”
          “อะไรนะวาเลน เจ้าชายตัวปลอมหมายความว่ายังไงกัน”
          “รู้ตัวแล้วหรอ เก่งสมเป็นตระกูลแบล็คเวฟ ตระกูลในตำนานของดินแดนแห่งเวทมนตร์จริงๆ”
          “แน่นอนสิ เพราะเจ้าชายตัวจริงรักนิวเยียร์มาก ไม่มีทางนอกใจนิวเยียร์แล้วหันมาสนใจข้าแน่ๆ”
          “ลาเบลเจ้ามาได้ไง ไหนเจ้าบอกว่าเจ้าจะพาเจ้าชายกลับไง”
          “เรื่องมันยาวเอาไว้ให้จบเรื่องนี้ก่อนแล้วข้าค่อยเล่าให้เจ้าฟังนะ”
          “พี่นิวเยียร์อย่าเพิ่งสงสัยอะไรตอนนี้เลยนะคะ ฮอลลี่ว่าพี่พาเจ้ามนุษย์นี่ไปหลบในที่ที่ปลอดภัยก่อน แล้วพวกเราไปจัดไอ้พ่อมดดำกัน”
          “ดีเหมือนกัน เพราะถ้าตะวันเป็นอะไรขึ้นมาพี่คงรู้สึกแย่”  จากนั้นฉันก็พาตะวันไปหลบที่ห้องๆหนึ่ง พร้อมกับร่ายเวทป้องกันไม่ให้ใครมาทำอะไรได้ และออกมาสมทบกับพวกน้องๆ เพื่อจบการต่อสู้ครั้งสุดท้ายของฉันและพ่อมดดำ
          “พวกเจ้า พี่พร้อมแล้ว”
          “นี่จะเป็นการต่อสู้ครั้งสุดท้ายแล้วนะนิวเยียร์”
          “จริงหรอลาเบล”
          “จริง ตามที่ลูกแก้ววิเศษของข้าบอก มันเป็นอย่างนั้น”
          “ข้าว่าพวกเจ้ากลับไปกันเถอะ ข้าไม่อยากสู้กับพวกเจ้า”
          “ทำไม เจ้ากลัวแพ้หรือไง ฮาเดส พ่อมดผู้ยิ่งใหญ่”
          “ข้าไม่ได้กลัวแพ้ แต่ข้ากลัว.........” ยังไม่ทันที่พ่อมดดำจะพูดจบ เขาก็หายตัวไปพร้อมกับปริศนาที่ฉันอยากรู้และต้องรู้ให้ได้ อะไรกันนะที่พ่อมดดำผู้ยิ่งใหญ่กลัว แต่ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาหาคำตอบ เพราะตอนนี้ฉันต้องไปช่วยตะวัน และต้องสืบหาเรื่องเจ้าชายตัวปลอมอีก
          “ลาเบล เรามีเรื่องต้องคุยกัน เรื่องของเจ้าชาย และคำทำนายของลูกแก้ววิเศษของเจ้ากับคำทำนายของศิลาที่อาซาดูแล วันนี้ข้าต้องรู้ทุกเรื่อง” เพียงแค่ฉันพูดจบทุกคนก็ทำสีหน้าเคร่งเครียดกันไปหมด มันต้องมีอะไรที่ฉันยังไม่รู้แน่ๆเลย
          “ได้ แต่ต้องหลังจากพวกเราไปดูมนุษย์ผู้ช่วยแม่มดอย่างเจ้าก่อนนะ นิวเยียร์” นั่นสิ ฉันเกือบลืมเรื่องของตะวันไปเลย แต่ลาเบลพูดแบบนี้ แสดงว่าต้องมีบ้างเรื่องที่ฉันยังไม่รู้สินะ มันต้องเป็นเรื่องสำคัญมากแน่ๆเลย และก็ต้องเป็นเรื่องเกี่ยวกับเจ้าชายเฮเซด้วย ฉันมีลางสังหรณ์ แล้วมันก็ไม่เคยพลาดด้วย
 
     ฝ่ายลาเบล
          ‘นี่พวกเจ้า ตอนนี้พี่สาวของพวกเจ้าเริ่มสงสัยเรื่องทุกอย่างแล้วนะ ที่สำคัญนิวเยียร์เริ่มไม่ไว้ใจข้า’
          ‘พี่ลาเบล คิดมากไปหรือเปล่าคะ’
          ‘นั่นสิ เจ้าคิดมากเกินไป ยัยแม่มดตัวยุ่ง’
          ‘ฮาโล เจ้าควรให้เกียรติคนอื่นบ้างนะ’
          ‘เออ รู้แล้ววาเลน ข้าจะให้เกียรติทุกคน ยกเว้นเจ้า’
          ‘พวกพี่เลิกทะเลาะกันได้แล้วนะคะ เอพริลขี้เกียจฟัง แล้วอีกอย่างเวลานี้พี่นิวเยียร์ต้องการพวกพี่ที่สุดนะคะ ในเวลานี้ ในเวลาที่พี่นิวเยียร์สับสน พวกพี่สองคนยังจะทะเลากันอีก’
          ‘ฮอลลี่ว่า พวกเราควรบอกความจริงกับพี่นิวเยียร์ได้แล้วนะคะ’
          ‘มันยังไม่ถึงเวลา พวกเจ้าอย่าเพิ่งใจร้อน เพราะเรื่องนั้นมันเป็นเรื่องสำคัญมาก และจะบอกนิวเยียร์ได้ก็ต่อเมื่อหาเจ้าชายตัวจริงให้เจอ และกำจัดพ่อมดดำให้ได้ก่อน’
          ‘ถ้าอย่างนั้นที่เจ้าบอกว่า นี่จะเป็นการต่อสู้ครั้งสุดท้าย ก็ยังไม่ใช่เวลานี้ใช่ไหม หรือลูกแก้วเจ้ามันใช้การไม่ได้’
          ‘ใช่ การต่อสู้ครั้งสุดท้ายจะเกิดขึ้นอีกในหนึ่งเดือน หลังจากเราหาเจ้าชายพบ พวกเจ้าเตรียมตัวไว้ได้เลย’
 
          ในขณะที่ลาเบลและน้องๆของฉันคุยกันอยู่นั้น ฉันได้ไปดูตะวันที่ห้องที่ฉันพาตะวันไปหลบ แต่ว่า ตะวันหายตัวไป เขาหายไปไหนกัน เป็นไปไม่ได้ที่จะมีมนุษย์คนไหนออกจากคาถาเวทของฉันได้ ไม่น่าเชื่อ อะไรกัน ฉันไม่เข้าใจอะไรเลย งงไปหมดแล้ว ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว โอ๊ะ ... ใครกัน สิ้นความคิดนั้นสติของฉันก็ดับวูบไปทันที
          “พี่นิวเยียร์ พี่นิวเยียร์ พี่นิวเยียร์” เสียงใครกันเรียกฉัน เสียงเหมือนวาเลนเลย ฉันเป็นอะไรไปเนี่ย เอ๊ะ นี่มันที่ดินแดนเวทมนตร์ ฉันกลับมาที่นี่ได้ยังไงกัน แล้วตะวันล่ะ หายไปไหน
          “มนุษย์นั่นล่ะ หายไปไหน”
          “พี่ใจเย็นๆก่อน เรื่องมนุษย์นั่นเราหาแล้วแต่ไม่พบ เจอแต่พี่ที่สลบอยู่ในห้อง พวกเราเลยพาพี่กลับมาที่ดินแดนเวทมนตร์ก่อน”
          “พี่เป็นอะไร มีใครเล่าอะไรให้พี่เข้าใจได้บ้าง”
          “ไม่มีใครเล่าความจริงให้พี่ฟังทั้งนั้นล่ะ”
          “ความจริงอะไรฮาโล เจ้าบอกพี่มานะ”
          “ก็ความจริงเรื่องคำทำนายโกหกหลอกลวงพี่ กับเรื่องความจำของพี่ที่มันมีไม่เหมือนเดิม”
          “ฮาโล!!! เจ้าหยุดนะ เรื่องนี้ยังไม่ถึงเวลาที่พี่นิวเยียร์ควรรู้”
          “ได้ ข้าไม่ยุ่งก็ได้ เจ้าจัดการเองแล้วกัน เห็นเก่งทุกเรื่อง แม้กระทั่งเรื่องของเจ้าชายเฮเซ”
          “หมายความว่าไงฮาโล วาเลน พวกเจ้าเล่าให้พี่ฟังเดี๋ยวนี้นะ ถ้ายังเห็นข้าเป็นพี่”
          “ทีนี้จะทำยังไงดีล่ะ พ่อมดหนุ่มวาเลน พี่ชายของข้า เอาเป็นว่าข้าไม่ขอยุ่งเรื่องนี้ พี่นิวเยียร์ท่านเคลียกับวาเลนเองแล้วกัน”
          “วาเลนเล่าทุกอย่างให้พี่ฟัง เริ่มจากเรื่องของเจ้าชายเฮเซก่อนเลย”
          “พี่นิวเยียร์ คือ.... ความจริงเจ้าชายไม่ได้หนีไปจากดินแดนแห่งเวทมนตร์ แต่เจ้าชายจำเป็นต้องไปจากที่นี่ ไปเพื่อช่วยพี่ ช่วยราชาและราชินี เจ้าชายไม่ได้อยากไปจากที่นี่ เพราะท่านกับเจ้าชายรักกันมาก มากจนละเมิดใช้เวทต้องห้าม ทำให้ความทรงจำของพี่หายไป”
          “พี่จำอะไรที่เจ้าพูดไม่ได้เลยวาเลน วาเลนน้องพี่เจ้าบอกข้าได้ไหมว่าข้าจะเอาความทรงจำเหล่านั้นกลับมาได้ยังไง และเรื่องคำทำนาย หรือแม้กระทั่งข้าคือผู้ที่ถูกศิลาเลือก มีอะไรเป็นเรื่องจริงบ้าง บอกข้าที”
          “ทุกอย่างคือความจริง คำทำนายที่ว่าเจ้าชายเฮเซจะเป็นผู้ทำให้ดินแดนแห่งเวทมนตร์แห่งนี้ร้อนเป็นไฟ แต่ความจริงของคำทำนายในตอนนั้นมีเพียงแต่อาซากับเจ้าชายเท่านั้นที่รู้ และก่อนที่ข้าจะไปช่วยท่าน อาซาได้มาเล่าความจริงทั้งหมดให้ข้าฟัง” ในขณะที่วาเลนกำลังเล่าให้ฉันฟังถึงความจริงที่ฉันเคยรับรู้แต่ได้ลืมไปแล้วด้วยเวทต้องห้ามที่ฉันและเจ้าชายได้ใช้กัน ได้มีใครกำลังเข้ามาโดยที่เราทั้งสองไม่ได้ตั้งตัว จู่ๆวาเลนก็สลบไป และเมื่อฉันหันไปเห็นก็ต้องตกใจสุดขีด
          “ฮาเดส !!!” เขามาที่นี่ได้ยังไง เป็นไปไม่ได้ ต้องเป็นพ่อมด แม่มดที่เกิดที่ดินแดนแห่งเวทมนตร์เท่านั้นถึงจะเข้ามาได้
          “อย่าทำหน้าตกใจไปเลย ข้าแค่อยากมาเห็นว่าเจ้าปลอดภัยดี” สีหน้าของพ่อมดดำดูจริงจังมาก
          “เจ้าไม่ต้องมาห่วงข้า ถ้าเจ้าจะทำลายดินแดนแห่งเวทมนตร์นี้ เจ้าก็ฆ่าข้าเสียเถอะ”
          “เพราะอะไร เจ้าถึงรักดินแดนนี้มาก รักมันมาตั้งแต่เด็ก ตั้งแต่เฮเซหนีออกไป”
          “เพราะดินแดนนี้คือบ้านของข้า ราชาและราชินีคือผู้ที่ข้ารักและเคารพมาก ข้ายอมตายแต่ไม่ยอมให้เจ้าทำร้ายคนในดินแดนแห่งเวทมนตร์นี้เด็ดขาด”
          “ดี ดีมาก ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นเจ้าก็จะไม่เปลี่ยนใจใช่ไหมนิวเยียร์ หญิงผู้เป็นที่รักของข้า” นี่ฉันไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหม ฮาเดสพ่อมดชั่วร้ายบอกว่ารักฉัน เป็นไปไม่ได้
          “ใครเป็นที่รักของเจ้า ข้าไม่มีวันเป็นที่รักของเจ้า ให้ตายก็ไม่มีวัน”
          “เจ้าฟังข้อเสนอของข้าก่อนแล้วค่อยตัดสินใจ”
          “ข้าไม่ฟัง ถ้าข้าฆ่าเจ้าได้เรื่องทุกอย่างก็จะจบ”
          “เจ้าแน่ใจหรอว่ามันจะจบ เจ้าดูนี่ก่อนสิ”
          “ตะวัน!! นี่เจ้าจับตัวตะวันไปหรอ เขาเป็นมนุษย์ไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ ปล่อยเขาไปซะ”
          “แสดงว่าเจ้ายังไม่รู้ความจริงและยังไม่ได้ความทรงจำที่หายไปคืนสินะ”
          “ความจริงอะไร ข้าก็อยากรู้เหมือนกัน” แค่เห็นภาพตะวันในนิมิตที่ฮาเดสสร้างขึ้นใจฉันก็ไม่เป็นสุข รู้สึกเป็นห่วงเขามาก ทำไมฉันรู้สึกผูกพันกับมนุษย์คนนี้จังเลย
          “ความจริงที่เจ้าต้องเป็นผู้หญิงของข้า ถ้าเจ้าอยากรู้ เจ้าตามข้าไปที่ห้องโถงพระราชวังสิ แล้วเจ้าจะได้รู้ทุกเรื่องที่ทุกคนหลอกลวงเจ้า” นี่มันอะไรกัน ใครหลอกฉัน