My dear เวทมนตร์นี้เพื่อเธอ

ตอนที่ 4
          “ตื่นได้แล้ว นิวเยียร์” เสียงใครเรียกฉันกัน เสียงไม่เชิงคุ้นหู อะไรกันเนี่ย เกิดบ้าอะไรเนี่ย ฉันเรียบเรียงเรื่องราวที่เกิดขึ้นในหัว ถึงกับต้องรีบลืมตาขึ้นเพื่อหาต้นเสียง
          “เจ้าพาข้ามาที่นี่ทำไม”
          “ไม่เอาสิ เธอกลัวมนุษย์ธรรมดาอย่างเราหรอ”
          “ข้าไม่ได้กลัว ถ้าเจ้าเป็นมนุษย์ธรรมดาจริงๆ ไม่ใช่มนุษย์ที่เป็นทาสรับใช้ของฮาเดสพ่อมดชั่วช้า”
          “ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
          “เจ้าหัวเราะบ้าอะไร”
          “เราไม่ได้เป็นพวกใคร แต่เรารู้เรื่องว่ามีพ่อมดแม่มดมาที่โลกมนุษย์และเราก็แค่มนุษย์ธรรมดา”
          “ข้าไม่เชื่อเจ้า อย่ามาโกหกข้า”
          “โอเคเราจะเล่าเรื่องให้เธอฟัง คือเรามีเพื่อนเป็นพ่อมดคนหนึ่ง เขาเคยมาที่นี่ครั้งหนึ่ง เขามาตามหาคนชื่อเฮเซ เขาบอกว่าเขาชื่อ อาซา”
          “นี่เจ้ารู้จักอาซาหรอ อาซาเล่าอะไรให้เจ้าฟังบ้าง”
          “เล่าว่าจะมีพ่อมดแม่มดมาที่นี่ มาตามหาเจ้าชายของดินแดนแห่งเวทมนตร์ และเราต้องคอยช่วยเหลือแม่มดคนหนึ่งที่ชื่อนิวเยียร์”
          “แล้วเจ้าไปรู้จักอาซาได้ยังไง”
          “อาซาเคยช่วยชีวิตเราจากพ่อมดดำตนหนึ่งนะ เขาบอกว่าสักวันเราจะได้เจอแม่มดที่ต้องคอยช่วยเหลือพร้อมกับพ่อมดดำตนนั้น”
          “เจ้าไม่มีเวทมนตร์คาถา แล้วเจ้าทำให้ข้าสลบได้ยังไง”
          “เธอถามแบบนี้แสดงว่าไม่ไว้ใจกันสินะ”
          “ใช่ ข้าไม่ไว้ใจเจ้า เพราะเรื่องที่เจ้าเล่ามาอาจเป็นเรื่องที่พ่อมดดำให้เจ้าแต่งและเล่าให้ข้าฟังเพื่อให้ข้าตายใจก็ได้”
          “เธอนี่ขี้ระแวงชะมัดเลย ที่เธอสลบเพราะเราใช้ยาสลบของมนุษย์กับเธอนะสิ”
          “ยังไงข้าก็ไม่ไว้ใจเจ้าอยู่ดี”
          “ไม่เป็นไร เวลาจะพิสูจน์เรื่องทุกอย่างให้เธอรู้เอง”
          “ข้าจะคอยจับตาดูเจ้าไว้ ถ้ากล้าทำอะไรก็ลองดู ข้าจะใช้เวททำให้เจ้ากลายเป็นสุนัขเลย คอยดู”
          “ตามใจเธอสิ”
 
     ฝ่ายลาเบล
          “เจ้าชาย ตอนนี้พวกเราแย่แล้วล่ะ”
          “มีเรื่องอะไรหรอ”
          “พี่อาซาส่งข่าวผ่านลูกแก้ววิเศษมา บอกให้พวกเรารีบกลับดินแดนแห่งเวทมนตร์ก่อน”
          “มีเรื่องอะไรหรอ”
          “ราชาทรงทราบว่าตอนนี้เจ้าชายอยู่กับหม่อมฉัน และราชาต้องการให้เจ้าชายกลับโดยด่วน”
          “แล้วผู้ที่ถูกเลือกนิวเยียร์ล่ะ”
          “หม่อมฉันจะตามหาเองเพคะ เพราะตามพิกัดบอกว่านิวเยียร์ต้องอยู่ที่นี่ แต่ไม่อยู่ ก็แสดงว่าคำนายที่ว่าเป็นจริง นิวเยียร์กำลังตกอยู่ในอันตราย”
          “งั้นข้ายิ่งต้องอยู่ช่วยเจ้าตามหานิวเยียร์”
          “ขอบพระทัยแทนนิวเยียร์นะเพคะ แต่หม่อมฉันคิดว่าเจ้าชายควรกลับไปอธิบายความจริงกับราชามากกว่านะเพคะ ว่าหนีมาที่โลกมนุษย์ทำไม”
          “เจ้ารู้เรื่องนั้นด้วยหรอ”
          “เพคะ พี่อาซาเล่าให้หม่อมฉันฟังทุกเรื่อง แม้แต่แผนการของเจ้าชาย”
          “ข้าไม่กลับ ถ้าจะกลับเจ้าต้องกลับไปกับข้าด้วย”
          “เจ้าชายกำลังจะทำให้เรื่องเล็กกลายเป็นเรื่องใหญ่นะเพคะ แค่เรื่องที่เจ้าชายทำไว้ก็ใหญ่พออยู่แล้วนะเพคะ”
          “ข้าไม่สนใจ ข้าจะอยู่กับเจ้า เจ้าอยู่ไหนข้าอยู่ด้วย”
          “เจ้าชาย ท่านกำลังทำให้ข้าเหลืออดนะ”
          “ดีสิ เวลาเจ้าโมโหเจ้าจะได้ไม่ต้องแทนตัวข้าเป็นเจ้าชายและไม่ต้องแทนตัวเจ้าว่าหม่อมฉันอีก”
          “เจ้าชาย!!!”
          “ข้าขอแค่ให้ข้าอยู่ข้างๆ เจ้านะ และอย่าเรียกข้าว่าเจ้าชาย หรือเรียกแทนตัวเองว่าหม่อมฉัน ข้าขอร้อง”
          “เพคะ”
          “คำว่าเพคะ ก็ไม่เอา”
          “ได้”
          “งั้นข้าไม่กลับดินแดนแห่งเวทมนตร์แล้วนะ เจ้าดูแลข้าด้วย และข้าก็จะดูแลเจ้าเช่นกัน ลาเบล”
          “แล้วแต่ท่านเลย เจ้าชายหัวดื้อ”
          “เวลาเจ้าเขิน น่ารักดีนะ”
          “มันใช่เวลาที่ท่านจะมาจีบข้าหรือเปล่า”
          “เจ้านี่ไม่มีความโรแมนติกเลย”
          “เราต้องตามหานิวเยียร์ให้เจอก่อน ส่วนเรื่องอื่นค่อยว่ากัน”
          “ได้สิ หลังเรื่องนี้จบ ต่อไปก็จะเป็นเรื่องของเรา”
          “เลิกพูดบ้าๆ ได้แล้ว ท่านมีคู่หมั่นแล้ว และคู่หมั่นของท่านก็กำลังตกอยู่ในอันตรายนะ เพราะฉะนั้นเรื่องของเราไม่มีวันเกิดขึ้นแน่นอน”
          “ข้าจะทำให้มันเกิดขึ้นเอง ข้าสัญญา ถ้าเจ้ามีหัวใจดวงเดียวกับข้า แค่นั้นทุกอย่างต้องเป็นไปได้”
ลาเบลตอนนี้เจ้าไปอยู่ที่ไหนนะ เจ้าจะพาเจ้าชายจอมดื้อกลับดินแดนแห่งเวทมนตร์ได้หรือเปล่า ขอให้เจ้าเลือกพาเจ้าชายกลับดินแดนแห่งเวทมนตร์ก่อนที่เจ้าจะตามหาข้านะ
 
          ‘ลาเบล นี่ข้านิวเยียร์นะ ข้าขอให้เจ้ากับเจ้าชายกลับดินแดนแห่งเวทมนตร์ก่อน งานที่เหลือข้าจะจัดการเอง แล้วเจ้าไม่ต้องติดต่อกลับหาข้า ข้าสัญญาข้าจะกลับไปพร้อมตัวคนผิด เจ้าแค่ตอบว่าเจ้าทำได้หรือไม่ก็พอ’ ฉันส่งกระแสจิตหาลาเบล และกำลังลุ้นกับคำตอบ
          ‘ได้ ข้าจะทำตามที่เจ้าขอ’ ขอบคุณนะลาเบล
 
          “นี่แม่มดนั่งสมาธิเป็นด้วยหรอ”
          “อย่ามากวนประสาทข้า ตอนนี้อาการของข้ากำลังดีขึ้น และข้ากำลังจะกลับโลกของข้า”
          “เธอไม่ไปได้ไหม เราอยากให้เธออยู่ต่อ”
          “ไม่มีทาง”
          “ใช่พวกเจ้าต้องตายกันอยู่ที่นี่กันทั้งหมดนั่นล่ะ” นั่นเสียงของฮาเดสนี่ หรือว่าไอ้มนุษย์นั่นส่งข่าวบอก
          “นั่นเสียงใครน่ะ”
          “ยังมีหน้ามาถามอีก เจ้าใช่ไหมที่บอกข่าวให้กับพ่อมดดำ”
          “เราไม่รู้เรื่องนะ”
          “ไม่มีใครบอกข้าหรอกนะ ข้ามาตามกระแสจิตของเจ้าที่ส่งออกหาพวกของเจ้าไงล่ะ”
          “แย่แล้ว เจ้าชาย!!!” สิ้นเสียงฉันการต่อสู้ก็เริ่มขึ้น พ่อมดดำทำอะไรฉันไม่ได้แน่ๆ แต่ว่าตอนนี้พลังของฉันไม่คงที่ ไหนจะเจ้ามนุษย์นี่อีก ทำให้หลายครั้งฉันเสียท่าให้พ่อมดดำ ในเมื่อพ่อมดดำทำอะไรฉันไม่ได้จึงหันไปเล่นงานตะวันมนุษย์หนุ่มผู้ไร้เวทมนตร์แทน และในขณะที่ฉันกำลังจะเตือนเขา เจ้าพ่อมดดำจอมเจ้าเล่ห์ก็หันมาจะทำร้ายฉันแทน
          “นิวเยียร์ ระวัง!!!” สิ้นเสียงเตือนลง เวทก็พุ่งตรงมาที่ฉันแต่ทำไมฉันไม่เป็นอะไรล่ะ เกิดอะไรขึ้น
          “ตะวัน เจ้ามารับเวทแทนข้าทำไม” นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเรียกชื่อของเขา และหมดข้อสงสัยว่าเขาจะเป็นพวกของฮาเดส ตะวันหมดสติไปแต่แปลกที่เขาได้รับบาดเจ็บแค่เล็กน้อย เป็นไปได้ยังไงที่มนุษย์ธรรมดาจะรับพลังเวทของพ่อมดดำได้ ในขณะที่ฉันกำลังสนใจกับตะวันอยู่ พ่อมดดำก็โจมตีด้วยเวทอีกครั้ง แต่ครั้งนี้กับมีอีกเวทหนึ่งเข้ามาปะทะ พร้อมกับเสียงเรียกที่คุ้นหูมาก อย่าบอกนะว่าจะเป็นเสียงเจ้าพวกนั้น