My dear เวทมนตร์นี้เพื่อเธอ

ตอนที่ 3
          ฉันค่อยๆ ลืมตาตื่นกับสถานที่แปลกๆ ที่ไม่คุ้นตา ที่นี่ที่ไหนกันนะ แล้วฉันมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรกัน ใครพาฉันมาที่นี่ และผู้ชายคนนั้นละ เขาเป็นใคร มาจากไหน แล้วตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน ฉันคิดถึงเรื่องก่อนที่ฉันจะหมดสติวกวนอยู่ในหัวซ้ำแล้วซ้ำอีก แต่ก็หาคำตอบไม่ได้เลย นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่เนี่ย
          “โอ้ย!!!  ยิ่งคิดยิ่งไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจอะไรเลย” ฉันตะโกนออกไปเสียงดัง เพราะคิดว่าฉันอยู่คนเดียวที่นี่ แต่ก็ต้องตกใจเมื่อได้ยินเสียงดังโครมด้านข้าง และเมื่อฉันหันไปเห็นก็พบกับผู้ชายคนนั้น เขาพาฉันมาที่นี่ทำไมกัน ฉันต้องคุยกับเขาให้เข้าใจให้ได้
          “เจ้าเป็นใครกัน พาข้ามาที่นี่ทำไม”
          “เราชื่อตะวัน เห็นเธอสลบไปก็เลยพามาโรงพยาบาลไง” ผู้ชายคนนั้นตอบชัดเจนทุกคำ และทำหน้างงๆ กับคำพูดของฉัน สงสัยเขาจะเป็นมนุษย์
          “อือ”
          “เธอชื่ออะไร”
          “นิวเยียร์”
          “แล้วเธอไปทำอะไรที่นั่น แล้วผู้ชายใส่ชุดดำที่แต่งตัวแปลกๆ เป็นใครกัน ทำไมเขาต้องทำร้ายเธอด้วย” จะถามอะไรเยอะแยะเนี่ย
          “เธอไม่จำเป็นต้องรู้ มันไม่ใช่เรื่องของเธอ”
          “ไม่บอกก็ไม่เป็นไร งั้นพักผ่อนนะ”
          “เดี๋ยว เมื่อกี้เธอบอกฉันว่า พามาที่โรงพยาบาลหรอ”
          “ใช่โรงพยาบาล มีอะไรหรือเปล่า”
          “ไม่มี ฉันอยากพักแล้ว” ฉันบอกปัด ขี้เกียจตอบคำถามเจ้ามนุษย์จอมวุ่นวาย ว่าแต่ฉันต้องหาทางติดต่อลาเบลให้ได้โดยเร็วที่สุด และตอนนี้เจ้าชายจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้
 
     ฝ่ายลาเบล
          “เจ้าชายทรงเป็นยังไงบ้างเพคะ”
          “เจ้าเป็นใคร”
          “เป็นเหมือนเจ้าชายเพคะ ผู้มีเวทมนตร์ นามว่า ลาเบล เพคะ”
          “เจ้ามาตามหาข้าตามคำสั่งของราชาใช่ไหม”
          “เพคะ”
          “ถึงเวลาตามกำหนดของคำทำนายของศิลาแล้วสินะ”
          “เพคะ พี่ชายของหม่อมฉัน นำคำทำนายทูลแก่ราชาทั้งหมดแล้วเพคะ ทั้งในอดีตและอนาคตเพคะ”
          “อย่าบอกนะว่าเรื่องนั้นด้วย”
          “เพคะ เรื่องที่เจ้าชายต้องหนีมาที่โลกมนุษย์เพคะ”
          “เจ้ารู้อะไรบ้างเล่าให้ข้าฟังเดี๋ยวนี้นะ”
          “รู้ทุกอย่างเพคะ รู้มากกว่าที่เจ้าชายรู้ด้วยเพคะ เพราะตระกูลของหม่อมได้รับความสามารถสืบทอดกันมาในเรื่องการทำนาย และที่สำคัญนอกจากคนในตระกูลหม่อมฉันไม่มีใครอีกที่จะสามารถอ่านคำทำนายจากศิลาได้”
          “แสดงว่าเจ้าก็อ่านได้ใช่ไหม”
          “แน่นอนที่สุดเพคะ”
          “งั้นเราคงไม่ต้องสงสัยเจ้าอีกใช่ไหม”
          “เพคะ หม่อมฉันไว้ใจได้เพคะ แต่ตอนนี้เรามีเรื่องที่สำคัญต้องทำกันเพคะ คือตามหาผู้ที่อยู่ในคำทำนาย เพราะตอนนี้เขากำลังอยู่ในอันตราย”
          “ได้ แล้วเจ้ารู้ได้ยังไงว่าเขากำลังอยู่ในอันตราย เขาอาจจะปลอดภัยก็ได้ เพราะผู้ที่อยู่ในคำทำนายต้องมีฝีมือไม่น้อย”
          “หม่อมฉันทำนายได้จากลูกแก้ววิเศษ และมันก็ไม่เคยพลาดเพคะ”
 
          นิวเยียร์ นิวเยียร์ นิวเยียร์ เจ้าได้ยินข้าหรือเปล่า นั่นเสียงใครน่ะ เสียงเหมือนลาเบลเลย หรือว่าลาเบลจะส่งกระแสจิตมาเพื่อตามหาฉัน
          ‘ลาเบลนั่นเจ้าใช่ไหม’
          ‘ใช่ข้าเอง เจ้าตั้งสติฟังข้าให้ดีแล้วตอบอย่างเร็ว ไม่งั้นเจ้าพ่อมดดำมันจะจับกระแสจิตได้ ตอนนี้เจ้าอยู่ที่ไหน ปลอดภัยดีหรือเปล่า เจ้ารีบบอกพิกัดสถานที่มา ข้าจะไปรับเจ้า’
          ฉันใช้เวลาเพียงครู่เดียวก็จับพิกัดได้ และรีบบอกพิกัดที่อยู่ของฉันให้ลาเบลทันที
          ‘ลาเบล ตอนนี้ข้าปลอดภัยดี’
          ‘พิกัดมันไกลมาก ทำไมเจ้าไปอยู่ที่ไกลขนาดนั้นได้นะ เจ้ารอหน่อยนะ คงต้องใช้เวลาหลายวันในการเดินทาง’ อดทนหน่อยนะนิวเยียร์
 
          “นิวเยียร์ หมอบอกเธอแค่เป็นลมไปน่ะ ตอนนี้เธอไม่เป็นอะไรแล้วกลับบ้านได้” มนุษย์นั่นมาอีกแล้ว วุ่นวายจริงๆเลย
          “กลับบ้านหรอ” จะกลับได้ยังไงในเมื่อข้ายังไม่คุ้นชินกับเส้นทางของโลกมนุษย์เลย
          “ใช่ เธอไม่มีบ้านหรอ”
          “ฉันจำทางกลับบ้านไม่ได้น่ะ ฉันขอพักที่นี่ก่อนได้ไหม”
          “ไม่ได้หรอกที่นี่โรงพยาบาลนะ ไม่ใช่โรงแรมที่จะให้เธอมาพักค้างคืนเล่นๆ พิลึกคน”
          “ก็ฉันไม่ใช่คนนี่” ฉันพึมพำเบาๆ
          “เธอว่าอะไรนะ”
          “ไม่มีอะไรหรอก แล้วทำไมฉันจะพักที่นี่ไม่ได้ล่ะ”
          “ก็ที่นี่มีไว้สำหรับคนป่วย เธอไม่ได้ป่วยแล้ว ก็พักไม่ได้ แต่ถ้าเธอยังจำทางกลับบ้านไม่ได้ก็ไปอยู่ที่บ้านเราก่อนก็ได้นะ” ฉันต้องไปพักกับมนุษย์หรอ ไม่นะฉันไม่อยากพักกับมนุษย์ และฉันยังมีภารกิจที่ต้องทำอยู่
          “ไม่” ฉันตอบเสียงแข็ง
          “ตามใจเธอ ถ้าเธอคิดว่ามันมีวิธีที่ดีกว่านี้ก็ตามใจ”
          “เดี๋ยว”
          “อะไรของเธออีก”
          “ฉันไปพักกับนายก่อนก็ได้” จะกลัวอะไรเดี๋ยวฉันค่อยส่งพิกัดใหม่ให้ลาเบลก็ได้
          “ดี ดีมาก ยัยแม่มดหัวดื้อ” เขาเรียกฉันว่าอะไรนะ แม่มดหรอ เขารู้ได้ไง ว่าฉันเป็นอะไร นี่เขาเป็นใครกันแน่ หรือเขาจะเป็นคนของฮาเดส หรือนี่จะเป็นแผนกักตัวฉันไม่ให้ไปช่วยเจ้าชาย แต่ชายผู้นี้ไม่มีกลิ่นของความชั่วร้าย ไม่มีกลิ่นของพ่อมดหรือแม่มดติดตัวอยู่เลย เขาเป็นมนุษย์แน่ๆ แต่ทำไมเขาเรียกฉันอย่างนั้นละ ฉันต้องถามให้รู้เรื่องก่อนจะไปกับเขา
          “เธอเรียกฉันว่าอะไรนะ”
          “ยัยแม่มดหัวดื้อ ได้ยินชัดหรือยัง” เขาพูดอีกครั้งด้วยความมั่นใจว่าฉันเป็นอะไร แถมเขายังยิ้มแปลกๆ อีกด้วย
          “เธอไม่ต้องทำหน้างงหรือสงสัยหรอกนะ แล้วก็ไม่ต้องกลัวด้วย เพราะยังไงเพื่อนเธอก็มาไม่ทันที่จะช่วยเธอได้หรอกนะ เธอต้องไปกับเรา ถ้ายังไม่เข้าใจเราจะพูดอีกครั้งนะ เจ้าต้องไปกับข้า”
          “ไม่มีทาง เจ้าเป็นใครกันแน่ แล้วนั่นเจ้าจะทำอะไรน่ะ เจ้าเป็นแค่มนุษย์ธรรมดาคิดจะสู้กับแม่มดอย่างข้าหรอ” มนุษย์นั่นค่อยๆ เดินเข้ามาหาฉัน
          “ใช่ ถึงข้าจะเป็นมนุษย์ ข้าก็เก่งกว่าเจ้า”
          “อย่านะ เจ้าจะทำอะไรน่ะ ไม่!!!!!!!!!!” สติฉันหลุดลอยทันทีเพียงแค่เขาเอามือมาแตะที่ตัวของฉัน เขาทำได้ยังไงกัน เขาเป็นแค่มนุษย์ไม่ใช่หรอ