My dear เวทมนตร์นี้เพื่อเธอ

ตอนที่ 2
          เช้ารุ่งขึ้น ฉันออกเดินทางไปยังโลกมนุษย์ด้วยคาถาของราชาที่ให้ฉันเดินทางได้อย่างรวดเร็ว และถึงโลกมนุษย์อย่างปลอดภัย แต่ก่อนอื่นทำไมที่นี่ร้อนจัง สงสัยฉันจะชินกับอากาศที่เมืองเวทมนตร์ไปหน่อย อย่างนี้ฉันก็ใส่เสื้อผ้าชุดนี้ไม่ได้สิ ไม่อย่างนั้นฉันคงร้อนตายก่อนตามหาเจ้าชายเจอแน่ๆ สงสัยต้องหาเสื้อผ้าใหม่ซะแล้ว ว่าแต่ราชากับราชินีให้คนมารับฉันนี่
          “นิวเยียร์ใช่ไหม” เอ๋ ผู้หญิงตรงหน้าเป็นแม่มดเหมือนเราแน่ๆ ดูจากท่าทางแล้วคงจะเป็นคนที่ราชาและราชินีส่งมาแน่ๆ
          “ใช่ เจ้าเป็นใคร” ฉันถามเพื่อความแน่ใจ
          “ข้าชื่อ ลาเบล เป็นน้องของพี่อาซาผู้ที่เฝ้าศิลา” น้องอาซาหรอ ดีเหมือนกันที่เป็นผู้หญิงเหมือนกัน อาซาเป็นคนดี น้องของอาซาก็ต้องเป็นคนดีไว้ใจได้เหมือนกัน
          “ยินดีที่ได้รู้จัก ข้าคือคนที่ถูกศิลาเลือก ชื่อนิวเยียร์”
          “ยินดีเช่นกัน ข้าพอรู้เรื่องของเจ้ามาบ้างแล้ว ข้าว่าเราไปคุยกันต่อที่ห้องกันเถอะ คุยกันตรงนี้ไม่ค่อยปลอดภัย”
          “ได้สิ เจ้านำทางได้เลย”
          “นี่ห้องของข้า ก่อนอื่นเจ้าต้องเปลี่ยนสรรพนามที่ใช้เรียกตัวเจ้าก่อน”
          “ข้าต้องใช้คำว่าอะไรถึงดูกลมกลืนกับพวกมนุษย์”
          “เจ้าเอานี่ไปอ่าน จะได้เข้าใจภาษาของมนุษย์มากขึ้น แล้วก็หัดใช้ให้ชินล่ะ” ลาเบลส่งตำราเล่มหนึ่งให้ฉัน นี่คือตำราภาษามนุษย์ที่ฉันต้องฝึกพูดให้ชินปากสินะ
          “แล้วอีกอย่างเรื่องการแต่งกายให้เหมือนมนุษย์ทั่วไปก็ต้องตำราเล่มนี้เลย”
          “เจ้านี่ตำราเยอะดีนะ ว่าแต่เจ้ามาอยู่ที่นี่นานแล้วหรอ”
          “ก็ระยะหนึ่ง ข้าไม่ใช่คนที่ศิลาเลือก แต่ข้าขอราชามาศึกษาวิถีชีวิตของพวกมนุษย์ เพื่อรอเจ้า รอคนที่ศิลาเลือก”
          “แล้วเจ้าว่าเราจะหาเจ้าชายเจอไหม”
          “เจ้าคือคนที่ศิลาเลือก เจ้าต้องหาเจอแน่ๆ อีกอย่างที่นี่ไม่ได้มีแค่เราที่เป็นแม่มดหรอกนะ เพราะมีกลุ่มพ่อมดแม่มดดำที่คอยจะฆ่าเจ้าชายเพื่อหวังจะครอบครองดินแดนเวทมนตร์”
          “ข้าเพิ่งเข้าใจวันนี้เองว่าทำไมศิลาเลือกข้า”
          “แค่ข้าเห็นเจ้าครั้งแรก ข้าก็รู้เลยว่าเจ้านี่แหละที่จะมาช่วยเจ้าชาย”
          “ข้าไม่ได้มาช่วย แต่มาตามให้กลับมากกว่า เพราะข้าไม่อยากช่วยคนที่เอาแต่ใจ ทำอะไรไม่รู้จักคิด”
          “เจ้าเข้าใจผิดแล้ว เจ้าชายไม่ได้หนีมาเพราะเอาแต่ใจหรือนึกสนุก”
          “เจ้าเข้าข้างเจ้าชายมากเกินไป”
          “นี่อย่าบอกนะว่าราชาไม่ยอมเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้เจ้าฟัง”
          “เรื่องอะไร เจ้าเล่าให้ข้าฟังได้ไหม” ฉันถามเพราะเริ่มสงสัยแล้วล่ะว่าต้องไม่ใช่แค่เรื่องตามหาเจ้าชาย เพราะถ้าเป็นเรื่องแค่นั้นลาเบลก็น่าจะทำได้
          “เอาไว้วันหลังจะเล่าให้ฟังแล้วกันนะ”
          “ก็ได้”
          “งั้นเจ้าพักผ่อนเถอะ พรุ่งนี้เราต้องเริ่มตามหาเจ้าชายกันแล้ว ก่อนที่เจ้าฮาเดสพ่อมดดำจะตามหาเจ้าชายเจอก่อนพวกเรา”
          “อือ” นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันนี่ พ่อมดดำ ตามล่า ความลับของราชา ฉันไม่รู้เรื่องอะไรเลย แต่กลับเป็นผู้ถูกเลือก มันคืออะไรกัน มีใครอธิบายได้บ้าง ฉันนอนคิดจนเผลอหลับไป
 
          ในความมืดมิด ฉันมองไม่เห็นหนทางเลย ฉันต้องเดินไปทางไหนกัน แล้วนั่นใคร ใครกันที่ยืนอยู่ตรงนั้น หรือว่าจะเป็นเจ้าชาย
          ‘เจ้าเป็นใครกันมายืนอยู่ที่นี่ทำไม บอกมานะ’
          ‘ข้ามาเพื่อบอกให้เจ้ากลับไป เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเจ้า’
          ‘เรื่องอะไรที่ไม่เกี่ยวกับข้า ไหนเจ้าลองบอกข้ามาหน่อยซิ’
          ‘เรื่องของเจ้าชายกับข้า ข้าไม่อยากทำร้ายเจ้า เพราฉะนั้นเจ้าจงกลับดินแดนเวทมนตร์ไปซะ’
          ‘ข้าจะกลับพร้อมเจ้าชายเท่านั้น แล้วข้าก็ไม่กลัวเจ้าด้วย’
          ‘ดี ดี ดีมาก แล้วเราจะได้เห็นดีกัน ข้าถือว่าข้าเตือนเจ้าแล้วนะ’
          ‘ข้าบอกแล้วว่าข้าไม่กลัวเจ้า ถ้ากล้าทำร้ายเจ้าชายเจ้าเจอกับข้าแน่ และถ้าไม่อยากจะต้องตายด้วยฝีมือของข้าเจ้าก็อย่ายุ่งกับเจ้าชาย แล้วถ้าจะให้ข้าเดานี่คงเป็นเวทแห่งความฝันที่เจ้าสร้างขึ้นเพื่อที่จะคุยกับข้าใช่ไหมล่ะ พ่อมดดำฮาเดส’
          ‘เก่ง เก่งมากที่รู้ว่าเราเป็นใคร และใช้เวทอะไรกับเจ้า ฮึ น้อยคนนะที่จะตั้งสติในเวทของข้าได้ เก่งสมกับที่เป็นผู้ที่ถูกเลือก แล้วเราคงได้พบกันในความจริง แม่มดขาวนิวเยียร์’
 
          “นิวเยียร์ นิวเยียร์ นิวเยียร์” ฉันค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นมา แล้วก็เจอกับลาเบลที่กำลังปลุกฉันให้ตื่น
          “มีอะไรหรอลาเบล”
          “เจ้านอนนิ่งเกินไปข้าใจไม่ดีเลย เรียกเจ้าตั้งนานเจ้าก็ไม่ตื่น” ฉันควรเล่าเรื่องนี้ให้ลาเบลฟังหรือเปล่านะ
          “ข้าไม่เป็นไรแล้ว แค่เวทกระจอก ทำอะไรข้าไม่ได้หรอก เจ้าไม่ต้องห่วง”
          “เวท!!! อย่าบอกนะว่าเป็นเวทแห่งความฝัน”
          “ใช่ เวทแห่งความฝัน”
          “นั่นก็แสดงว่าเจ้าได้เจอกับฮาเดสแล้วใช่ไหม มันไม่ปลอดภัยสำหรับเจ้าเลยนะนิวเยียร์ ไหนเล่าเรื่องทั้งหมดให้ข้าฟัง” ฉันเล่าเรื่องที่คุยกับฮาเดสในความฝันให้ลาเบลฟังทั้งหมด ดูท่าลาเบลจะตกใจกับเรื่องที่ฉันเล่ามาก
          “ทำไมเจ้าเงียบไปล่ะ ลาเบล”
          “ข้ากำลังคิดว่าพวกเราต้องรีบตามหาเจ้าชายให้เร็วที่สุด เพราะตอนนี้เจ้าชายกำลังจะมีอันตราย”
          “ข้าก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน ข้าว่าเรารีบเตรียมตัวแล้วออกตามหากันเลยดีกว่า เพราะข้าใจไม่ดีเลย” ฉันรู้สึกว่ามันมีอะไรมารบกวนจิตใจ มันเหมือนตอนเมื่อสิบห้าปีก่อน ก่อนที่เจ้าชายจะหนีมา อย่าบอกนะว่าความรู้สึกนี้มันจะเป็นอย่างคำทำนายที่ว่านอกจากฉันจะเป็นคนที่ตามหาและช่วยเหลือเจ้าชายแล้ว ยังเป็นคนที่มีใจผูกพันกับเจ้าชายอีกด้วย
 
     ณ สวนสาธารณะ บนโลกมนุษย์
          “ลาเบล เจ้าได้ยินเสียงไหม”
          “เสียงอะไร ข้าไม่เห็นจะได้ยินเลยนิวเยียร์” น่าแปลกที่ลาเบลไม่ได้ยินเสียงที่ฉันได้ยิน
          “เสียงแปลก ยังกับกำลังมีคนสู้กัน” ใช่ฉันได้ยินไม่ผิดหรอก เรื่องความสามารถด้านประสาทสัมผัสทุกด้าน ในตระกูลฉันเป็นที่หนึ่งมาตลอด
          “เจ้ารู้ไหมนิวเยียร์ การได้ยินเสียงของเหล่าแม่มด พ่อมดบนโลกมนุษย์นี้ ไม่ใช่เรื่องดีเลย ไม่ว่าตระกูลของเจ้าจะมีความสามารถด้านนี้ก็ตามเถอะ”
          “แต่ข้าได้ยินจริงๆ เราไปดูกันเถอะ ลาเบล” ว่าแล้วฉันก็ลากลาเบลให้ไปยังต้นเสียงเพื่อพิสูจน์ว่าฉันไม่ได้หูแว่วไป
          “นั่นไง มีคนกำลังสู่กันจริงๆ ด้วย เห็นไหมลาเบลข้าไม่ได้หูแว่ว” ลาเบลทำหน้าตกใจ
          “เจ้าไม่ได้หูแว่ว แต่เจ้าเจอเรื่องที่ไม่คาดฝันแล้วล่ะ”
          “เรื่องไม่คาดฝันอะไร เจ้าอธิบายให้ละเอียดหน่อยสิ”
          “ก็ที่สู้กันอยู่ตรงหน้าของเจ้าและข้า คือ พ่อมดดำฮาเดส กับ เจ้าชายเฮเซไงล่ะ”
          “เจ้าชายหรอ นี่ข้ามาช้าไปหรือเนี่ย”
          “พวกเราเข้าไปช่วยเจ้าชายกันเถอะ นิวเยียร์”
          “ไปสิ ข้าจะได้ทำงานให้เสร็จเสียที”
          “เจ้าพ่อมดดำฮาเดส หยุดนะ” ทุกอย่างหยุดลงเมื่อฉันตะโกนขึ้น
          “เราเจอกันในความจริงเสียทีนะ แม่มดผู้ถูกเลือก ฮ่าๆๆๆ”
          “ข้าจะถูกเลือกหรือไม่มันเรื่องของข้า และถ้าข้าเป็นแม่มดที่ถูกเลือกจริงๆ ข้าก็จะเป็นแม่มดที่ฆ่าเจ้า ฮาเดส พ่อมดดำแห่งยุค”
          “ลาเบลพาเจ้าชายหนีไป แล้วเราค่อยไปเจอกันที่นัดหมาย” ฉันหันไปบอกลาเบล เนื่องจากเจ้าชายได้รับบาดเจ็บหนัก แต่แปลกที่เจ้าชายมีเวทมนตร์ที่ร้ายกาจ ไม่น่าบาดเจ็บได้ขนาดนี้
          “เจ้าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของข้า”
          “ทำไมจะไม่ใช่ล่ะ ในเมื่อเจ้าบอกว่าข้าเป็นแม่มดที่ถูกเลือกมาให้ฆ่าเจ้านี่” ฉันถ่วงเวลาให้ลาเบลพาเจ้าชายหนีไปในที่ที่ปลอดภัย
          “ได้ ข้าถือว่าข้าเตือนเจ้าแล้วนะ แม่มดน้อย”
          “คำเตือนไร้สาระ ข้าไม่กลัวหรอก” สิ้นสุดคำของฉัน ฉันก็ร่ายเวทใส่พ่อมดดำทันที และการต่อสู้ก็ได้เริ่มขึ้น พ่อมดดำร้ายกาจมาก ฉันจะต้านเวทของพ่อมดดำไม่ไหวแล้ว แต่นี่ฉันก็ต้านมานานแล้ว และคิดว่านานพอจะให้ลาเบลพาเจ้าชายไปอยู่ในที่ที่ปลอดภัยเรียบร้อยแล้ว ฉันควรถนอมพลังตัวเองไว้ก่อนดีกว่า และตอนนั้นเองก็มีเสียงดังขึ้น ทำให้สมาธิฉันหลุด
          “ระวัง !!!” เสียงใครน่ะ เพียงแค่ฉันหันไปมอง พอหันกลับมาก็เจอเข้ากับเวทที่รุนแรงมากจนกระเด็นไปกระแทกกับต้นไม้ใหญ่ และพ่อมดดำก็หายไป
          “เธอเป็นอะไรหรือเปล่า”
          “จะ จะ เจ้า เป็นใครกัน” สติฉันค่อยๆ เลือนหายไป ไม่ได้ยินเสียงของคำตอบจากชายผู้นั้น ความสงบและความมืดมิดได้ทำให้สติของฉันสิ้นสุดลง จนไม่รับรู้อะไรอีก