หลงรัก...สแตนด์เชียร์

ยิ่งใกล้วันแข่งกีฬาเข้ามาทุกที แต่ละคณะต่างซ้อมอย่างจริงจัง เข้มข้น จนบางทีก็กลับตีหนึ่งตีสอง ชีวิตมหาลัยของฉัน แทนที่ฉันจะได้อ่านหนังสือไว้รอสอบเหมือนเพื่อนคนอื่นๆเค้า แต่กลับต้องมาจำท่าอะไรมากมาย ความคิดแบบนี้ผุดเข้ามาในหัวฉันหลายครั้ง แต่ฉันทำมันด้วยใจ แล้วบวกกับเวลามาซ้อมได้เจอรอยยิ้มของต้อม แล้วมันทำให้ฉันอยากมาและมีกำลังใจมากขึ้น บางทีพวกเรายังแบ่งเวลาเป็นมากกว่าเพื่อนพี่ไม่ได้เข้าสแตนด์เชียร์ เพราะพวกเค้ายังลอกการบ้านเราอยู่เลย แถมยังบ่นว่าไม่มีเวลาอ่านหนังสืออีก                            วันแข่งขัน                                        "น้องๆพร้อมมั้ย อีกไม่กี่นาทีก็จะถึงเวลาของเราแล้วนะ" รุ่นพี่พูดพร้อมกับทำสีหน้าเคร่งเครียด                                "พร้อมค่ะ" พวกเราตอบเบาๆ เพราะตอนนี้คณะอื่นกำลังแสดงอยู่                       "งั้นพี่ให้พักก่อน ทำตัวให้สบายๆ ดื่มน้ำได้ แต่อย่าคุยกันเสียงดัง" รุ่นพี่พูดแล้วเดินจากไป                                       "ฟาร์ๆ ตื่นเต้นมั้ย" มือที่มาสะกิดไหล่ทำให้ฉันสะดุ้ง                                     "ตื่นเต้นมาก" ฉันตอบ มือที่สะกิดฉันนี่คือเบลนี่เอง                                     "สู้ๆนะ" เบลกระซิบที่หูเรา แล้วก็เดินกลับที่นั่งตรงรหัสของเขาไป ไม่ได้เขินหรอก จริงๆนะ                                          "น้ำมั้ย" ใครอีกเนี่ย ฉันหันกลับไปมองต้นเสียง                                           "อือ  ขอบคุณนะ" ฉันไม่รู้ว่าตอนฉันพูดเสียงสั่นมั้ย แต่ที่รู้ๆเขินมาก จะเสียงใครล่ะก็เสียงต้อมแหละ                            "สู้ๆนะ เดี๋ยวมันก็ผ่านไป"  ต้อมพูดพร้อมกับยิ้มให้ฉัน                                   "สู้อยู่แล้ว ต้อมก็สู้ๆนะ" ฉันพูดพร้อมกับยิ้มให้ต้อม โอ้ยยยย!!! พ่อแก้วแม่แก้วลูกฝันไปรึเปล่าเนี่ย โชคชะตาเล่นตลกอะไรกับไอ้ฟาร์วะเนี่ย                                  "ในที่สุดการแข่งขันก็จบลงแล้วนะครับ เราจะได้ทราบผลการแข่งสแตนด์เชียร์กันแล้ว" พิธีกรประกาศจบลงก็มีเสียงฮือฮาจากแต่ละคณะที่มาเชียร์กีฬา  จากที่ประกาศผลการแข่งขันคณะของเราได้อันดับที่สาม ตอนที่ได้ยินเสียงประกาศทุกคนแทบช็อค แม้แต่คนดูยังคัดค้านการตัดสิน แต่ทำยังไงได้เราทำดีที่สุดแล้ว พอกลับมาที่จุดพักพี่ๆต่างให้กำลังใจพวกเรา ตอนนั้นฉันร้องไห้จริงๆ มันรู้สึกจุกๆ บอกไม่ถูก ได้แต่ถามตัวเองว่า ทำไมวะ เพราะเรามั่นใจในคณะของเรามาก ขนาดคนดูยังไม่เห็นด้วยกับผลที่ออกมา พวกพี่ปลอบใจเราทุกคน แต่ก็อย่างที่บอกแหละค่ะ ร้องแล้วมันหยุดไม่ได้จริงๆ เพื่อนบางคนก็เดินเข้าไปกอดเพื่อนอีกคนไว้ ให้กำลังใจซึ่งกันและกัน                               "ฟาร์...โอเคมั้ย" ต้อมเดินเข้ามาถามฉัน  "อือ" ฉันตอบมากไม่ได้ ทำได้เพียงแค่เช็ดน้ำตาออก และกำลังจะเดินหนีต้อม.  เพราะตอนนี้ฉันรู้สึกแย่มากๆ  แต่ตอนนั้นต้อมกลับเดินมาตัดหน้าฉันไว้ ฉันจึงมองหน้าเค้า ฉันไม่รู้ว่าสภาพหน้าฉันตอนนั้นเป็นยังไง คงจะมีน้ำตาเต็มไปหมด ที่แน่ๆมีน้ำมูกแหละ ต้อมเดินเข้ามาใกล้ฉันมากขึ้นแล้วก็สวมกอดฉัน ตอนนั้นฉันไม่ได้รู้สึกตื่นเต้น แต่กลับร้องไห้ออกมาหนักกว่าเดิม                                "ไม่เป็นไรนะ แค่นี้เอง เราทำดีที่สุดแล้ว" ต้อมพูดพร้อมกับใช้มือลูบที่หัวฉัน           "อือ" ฉันตอบอย่างอื่นไม่ได้จริงๆ ตอนที่กอดไม่มีใครคิดอะไรหรอก เพราะตอนนั้นทั้งผู้ชายผู้หญิงก็ร้องไห้กันหมด ฉันจำได้ว่าต้อมกอดฉันนานมาก มันเป็นช่วงเวลาที่ดีมากๆสำหรับฉัน รู้อย่างนี้ร้องไห้บ่อยๆดีกว่า