War on Dream

                            การเดินทางของทั้ง 3 คน ได้ใช้เวลาอันนานเเสนนาน เมื่อตะวันลับฟ้า จันทราเริ่มขึ้นมา ก็ได้พบกับสถานที่เเห่งหนึ่งที่เต็มไปด้วยเเสงไฟในความมืดของเมืองนี้....

 

                            "เห้ออออ...ถึงสักที นี้เเหละที่พักของฉันเอง"Max รีบเดินไปนั่งบนเก้าอีก                         ของเค้าที่อยู่ในนั้น

 

                           "เหอะๆ นี้เหรอที่พักเเกหนะ เหมือนบ้านร้างไงไม่รู้อะ"Garry พูดด้วยความ                         เหยียดหยาม

 

                         "ใจเย็นนะคุณ Garry ดูสภาพเมืองเเเล้วผมว่าที่เเห่งนี้คงดีที่สุดเเล้วหละครับ                  ในตอนนี้"Jayce พูดกล่อมให้Garryใจเย็นลง

 

                       "จะพูดไรก็พูดเหอะครับ ฮ่าๆ ตอนนี้ผมก็ไม่เหลือไรเเล้วหละ"Max พูดด้วยความ              รู้สึกน้อยใจนิดๆ

            

                      Max รีบไปเอาอาหาร น้ำ เเละก่อกองไฟ เพื่อความอบอุ่นในค่ำคืนนี้.......

                         ขณะที่นั่งรอบกองไฟ เเต่ละคนก็เล่าเรื่องของตัวเองที่น่าจดจำมากที่สุด

 

 

                       "นี้  Garry สายตานายดูมีความมุ่งมั่นนะ เเกออกมาเนี้ย จะมาทำอะไรเหรอ"

                                     ......Max ถาม.....

        

                      "ฉันมาอะ เพื่อจะมาช่วยประชาชนที่โดนจับไปหนะ เเต่ที่ฉันมีความมุ่งมั่นขนาดนี้อะ ก็เพราะ คนรักของฉัน......คนรักฉัน... โดนจับไปด้วยอะเส้!!"Garry ตะโกนด้วยความเคือง

 

                     "ใจเย็นน้ะเจ้าหนู เเกรักเค้ามาขนาดนั้นเลยหรอว่ะ ฮ่าๆ"Max รู้สึกสงสัยเพราะเค้าไม่เคยมีคนรักมาก่อน

 

 

                     ........ย้อนมา3ปีที่เเล้ว........

         

                  "ที่รัก คุณจะกลับมาวันไหนเหรอค่ะ ฉันอยากเจอหน้าคุณจริง คิดถึงคุณมากๆ"

                          .....เสียงผู้หญิงคนนึงจากโทรศัพท์ของGarry.....

 

                   "เดี๋ยวผมก็กลับเเล้วหละ ไม่ต้องเป็นห่วงนะ ผมก็คิดถึงคุณเหมือนกันนะรู้ไหม           มากๆเลยเเหละ" Garry พูดพลางสะอื้นพลาง

 

                         หลังจากนั้น Garry รีบตัดสายทันที โดยไม่บอกไม่กล่าวเเละได้ยินเสียงปืนดั่งสนั่นขึ้น.....

 

                    "ที่รัก...ที่รัก!! เอ้ย ไม่เอาเเบบนี้สิ..........ไม่นะ"โทรศัพท์หลุดจากมือของผู้หญิงคนนั้นทันทีเมื่อ Garry ตัดสายไป

 

                          ด้วยความกังวลว่า Garry จะเป็นอะไร จะตายหรือเปล่า ผู้หญิงคนนั้นหลับตาไม่ลงเลยทั้งคืน จนรุ่งเช้า

 

                          เสียงเคาะประตูดังขึ้น....."ก๊อกๆ มีใครอยู่ไหมเอ้ยยยย"เสียงผู้ชายดังออกมาจากประตู

     

                         ผู้หญิงคนนั้นได้รีบวิ่งไปเปิดประตูทันทีโดยไม่คิดเลยว่าจะเป็นใคร.....ใช่เเล้วเค้าคือ Garry  "Garry นี้คุณจริงๆใช่ไหม หื้ออออออออ.....ฉันนึกอยู่เเล้วว่าต้องเป็นคุณ ฉันรู้ว่าคุณเหนื่อยนะ ฉันกังวลถึงคุณทุกวันเลยรู้ไหม เที่ยวไปทำงานอะไรเสี่ยงๆเเบบนี้อะ โครตเป็นห่วงเลย"ผู้หญิงคนนั้นได้กอด Garry อย่างเเน่น เเน่นที่สุด เเละเต็มเปี่ยมไปด้วยความรัก เเละความคิดถึง

 

                         "นี้คุณ ผมระดับไหนเเล้วฮ่าๆ ไม่ตายง่ายๆหรอก เเค่ไปรบนิดเดียวเองหนา ไม่เอาสิไม่ร้องน้าา โอ๋ๆ มา Mercy ของ Garry โตเเล้วน้ะ ไม่ร้องๆ"Garry กอด Mercy ด้วยความเป็นห่วงเเละดีใจที่ได้คนรักเเบบนี้มาดูเเล

 

 

                 ......"เดี๋ยวๆ เธอมีดีอะไรถึงเเกได้บอกว่าโชคดีที่ได้เธอมาดูเเล"Max อยากรู้

 

 

                        "คนรักที่ฉันอยากได้เเละรู้สึกว่าพอได้มาเเล้วจะไม่มีวันทิ้ง ก็คือ คนที่เข้าใจเรา ดูเเลซึ่งกันเเละกันได้ ไม่เคยคิดจะทิ้งเราไปไหน เป็นคนอบอุ่น เเละต้องเป็นคนที่รักเราที่สุดไงหละ" Garry น้ำตาไหลเมื่อได้กล่าวออกมา ด้วยความคิดถึงเเละความเเค้นผสมกัน

 

 

                        "Garry เเกโตละนะ อย่าร้องสิๆ ฮ่าๆ"Max เอาคำพูดของGarry มาพูด

 

                        "รู้ป่าว เวลาฉันร้องไห้ ฉันรู้สึกเหนื่อย ฉันจะทำอะไร"Garry พูดพลางร้องไห้พลาง

 

                        "ยังไงวะ ไอหนูหน่วยรบ?" Max พูด......

 

                                  Garryได้หยิบอะไรบางอย่างในกระเป๋าเสื้อของเค้า สิ่งนั้นเป็นรูป                 ของMercy ที่กำลังยิ้มเเย้ม ดูมีความสุข

 

                        "สิ่งนี้เเหละ ทำให้ฉันรู้สึกหายเหนื่อย หายเศร้า หายเหงา พอฉันมองเข้าไปรูปเเล้ว ฉันมักยิ้มตามทุกที มันดูเหมือน มีคนยิ้มให้กำลังใจตลอดเวลาอะ" Garry ก้มหน้าลงร้องไห้อย่างหนัก

 

                       "คุณ Garry ก็มีมุมมองที่ดูน่ารักไปอีกเเบบนะครับเนี้ย" Jayce พูดออกมา...

 

                        "ก็เออดิวะ...ทำไงได้ ก็คนมันคิดถึงมากซะขนาดนี้อะ หื้ออออออ...."

                       

                               "เอ้อๆ หยุดร้องได้ละไอหนุ่ม" Max บอก Garry

 

                           "เอ้า เเล้วนี้ หมอ.....มีเรื่องราวอะไรเล่าบ้างหรือปล่าว"

 

 

                         "มันก็เป็นเรื่องก่อนที่ผมจะมาเป็นหมอนี้เเหละครับ"

 

 

                      ........................ย้อนมา5ปี..................................

 

                        "เห้ย ดูสิ ไอ Jayce เด็กโง่ ที่มันติด 0 ทุกวิชาหนะ ฮ่าๆๆๆ"เสียงกลุ่มเด็ก           พากันล้อเลียน Jayce

 

                       Jayce รู้สึกอับอายมาก ในตอนนั้น เค้าเป็นเพียงเเค่เด็กที่ไม่เอาไหน เพื่อนไม่คบ  อ้วน เเว่น เเถมยัง พ่อเเม่ของเค้าก็ได้เสียไปหมดเเล้ว ชีวิตของเค้าดูเหงาหงอย เเละดูรันทศมาก เเต่หารู้ไม่ ว่าในหัวของเค้า เต็มไปด้วยวิธีรักษาคนมากมาย ทุกโรค เเละเค้าก็ไม่ยอมที่จะเถียงกับใครเลยเมื่อมีคนอื่นมาล้อเรื่องของเค้า

 

                                    ............ณ ห้องเรียน.............

 

                     "นาย Jayce ออกมานี้สิ๊" อาจาร์ย หยิบเอกสารผลการเรียนของเค้าให้

 

                    "0 ทุกวิชาอีกเเล้วหราาา ฮ่าๆๆๆๆๆๆ"เสียงของกลุ่มนักศึกษาทั้งห้องพากันหัวเราะด้วยความดูถูก

 

                    "0 เหมือนเดิมหรอเนี้ย เห้อออ" Jayce รู้สึกปลงกับผลการเรียนนี้

 

                               ................หลังเลิกเรียน...............

 

                     "กลับบ้านดีกว่าเรา......" ระหว่างเดินกลับบ้าน เขาได้ทำกระดาษชุดนึงตกลง เเล้วมีอาจาร์ยมาพบพอดี เเต่ Jayce ก็เดินไปไกลมากเเล้ว อาจาร์ยจึงเก็บไว้ไปดูว่า ไอหนุ่มนี้มันจะเขียนอะไรไว้ข้างในกัน

 

 

                      "หลักสูตรการรักษาคนขั้นสูง" อาจาร์ยได้นั่งลงอ่านทั้งหมดที่ไอหนู Jayce             เขียนเอาไว้ทั้งหมดจนหมดเล่ม

 

 

                                      ............วันรุ่งขึ้น.................

 

                       "ขอให้ Jayce dyrus มาพบอาจาร์ย Vard ที่ห้องด่วน"เสียงประกาศทางลำโพงดังสนั่น ต่างคนต่างพากันวิจาร์ณ Jayce

 

                        "เห้ย ไอJayce คงโดนไล่ออกละม้างงง.....ไม่มั่งเค้าอาจมีอะไรดีหรือปล่าว อาจาร์ย Vard นะเห้ย เเกเรียกเเต่คนที่เก่งทั้งนั้นเเหละที่ไปอะ.....จิงดิ!!"กลุ่มคนต่างพากันตกใจเหมือนได้ยินเเบบนี้ เเต่ก็เเอบคิดไม่ได้ว่า Jayce โดนเรียกไปทำไม จึงมีกลุ่มคน 2-3 คนเเอบไปสอดเเนมด้วย

 

                         "คุณ Jayce Dyrus นี้ของคุณใช่ไหม?...." Vard ได้ยื่นกระดาษชุดนึงให้ Jayce

 

           Jayce รู้สึกเขิน เเละทำไรไม่ถูกในตอนนั้น เพราะเอกสารชุดนี้มันเป็นเอกสารที่เค้าเขียนมาตลอดการเรียน เเละไม่เคยให้ใครดูมากก่อนเลย....

 

                       "นี้คุณ Jayce ถ้าคุณเขียนทั้งหมดนี้จริงๆอะ คุณไม่ใช่คนธรรมดาเเล้วนะ คุณเป็นอาจาร์ยของผมได้เลยนะรู้ไหม"Vard พูดด้วยความหวังว่า Jayce จะเป็นสุดยอดหมอที่โลกต้องจดจำ

 

                       "คะ....ครับ ผมเขียนเองเเหละครับ........"Jayce รู้สึกทำอะไรไม่ถูก

 

                       "เอาหละ ฉันจะให้เธอไปศึกษาที่มหาลัยอื่นนะ ที่มีเเต่เรื่องที่เธอสนใจหนะ"Vard ได้บอกหนทางเเก่ Jayce

 

                   "ตกลงครับ ผมจะไป" Jayce ไม่คิดจะปฎิเสธเลยสักคำ เค้าได้ตอบตกลงทันทีเมื่อได้ยิน

 

 

                        หลังจากนั้น Jayce ก็ได้ศึกษาเพิ่มเติมเเละประสบความสำเร็จในเรื่องที่เค้าชอบ เค้ารัก เเละรู้สึกภูมิใจมาก ที่ได้เป็นอะไรเเบบนี้ ประสบการ์ณของเค้ามีมากมาย ช่วยคนนับพัน เคยช่วยคนตายให้กลับมามีชีวิตได้อีกครั้ง มากว่า 10 กว่ารายเเล้ว ด้วยวิชาการรักษาขั้นสูงของเค้า

 

                     "เเกนี้เป็นคนพยายามสูงดิเนอะ ฮ่าๆ สุดยอดเลยหวะ"Max พูดชมเชย

 

                    "ไม่หรอกคร้าป คนเราอะ ถ้าสนใจอะไร รักในการทำอะไรสักอย่าง ถ้าได้รับการสนับสนุน มันก็จะประสบความสำเร็จเองหละครับ อ่าวเเล้วลุง Max ลุงมีเรื่องไรเล่าบ้างเหรอครับ?"

Jayce ถามด้วยความอยากรู้เเละคิดว่า Max คงมีประสบการ์ณที่สูงมากๆ

 

                         ..................ณ โรงละครเเห่งหนึ่ง..............

 

                  "ท่านสุภาพบุรุษเเละสุภาพสตรี ในค่ำคืนนี้เชิญพบกับการเเสดงโชว์ของคณะละครชื่อดัง ของให้ทุกคนสนุกกับละครเวที เชิญรับชมได้เลยครับ"พิธีกรเดินถอยไป ผ้าม่านได้เริ่มเปิดออก

 

                ทุกคนในโรงละครต่างพากันตื่นเต้นเเละสนุกไปกับละครจนมีเสียง โอเปร่า เเล้วดอกกุหลาบโปร่ยปรายออกมาจากด้านบน 

 

                  "เตรียมพร้อมชมฉากสุดท้ายของพวกท่านได้เลย"เสียงของชายนิรนามกล่าวออกมาดังสนั่น เสียงของกระสุนปืนบรรจุลงกระบอก เเล้วยิงมายังนักเเสดงนำบนเวทีกระสุนปืนทั้งหมดมี 4 นัด กระสุนนัดเเรกยิงให้กับตัวละครที่มีความปราณี ความสงสารสูง นัดที่2 ยิงให้กับตัวละครที่มีความโหดเหี้ยม กระสุนนัดที่ 3 ยิงให้กับตัวละครที่มีความกล้าหาญ ส่วนกระสุนนัดที่ 4 เป็นกระสุนที่มีความรุนเเรงที่สุด ยิงให้กับตัวละครที่มีความซื่อสัตย์ 4 นัดที่เค้ายิงออกมา พยายามจะสื่อให้ทุกคนทราบว่า ความปราณี ก็อาจจะเป็นภัยเเก่ตัวเองได้ ความโหดเหี้ยม ก็อาจเป็นที่เป้าหมายของคนหลายคน ความกล้าหาญ ก็อาจได้รับมาด้วยอันตรายมากมาย ส่วนความซื่อสัตย์เป็นอะไรที่ร้ายเเรงที่สุดถ้าคนที่ซื่อสัตย์โดนหักหลัง

 

                 "ผ้าม่านได้ปิดลงเเละ ชายนิรนามก้หายตัวไปเหลือเเต่กลีบกุหลาบวางไว้เป็นหักฐานเท่านั้น

 

 

               ชายนิรนามคนนี้ ก็คือ Max นี้เเหละ เค้าโดนไล่ล่าก่อนที่จะเกิดสงครามนี้มาเป็นเวลา              ยาวนานมาก ประสบการ์ณนี้เป็นเเค่น้ำจิ้มของเค้าเท่านั้นเอง

 

               "นี้ฉันนั่งอยู่กะฆาตกรเหรอวะเนี้ย!!"Garry ตะโกนลั่น....

 

                     "ฉันไม่ได้ทำอะไรเเบบนี้มานานเเล้ว ฉันจะบอกไรให้อย่างนะ....ความสวยงาม ย่อมตามมาด้วยความเจ็บปวดเสมอ ดั่งดอกกุหลาบ ตอนเเรกที่เราเห็นเเละสัมผัสมัน เราอาจไม่รู้ว่ามันมีหนาม เเต่ถ้าเรารู้ว่ามันมีหนามถึงสัมผัสมัน ก็ไม่โดนหนาม ความเจ็บปวดนั้นก้จะไม่มีอีก"

 

                   "ลุงเป็นคนคลั่งดอกกุหลาบเเน่เลย ฮ่าๆ" Jayce หัวเราะ

 

                   "ใช่เเล้วหละ ไปเหอะฉันว่าเราไปนอนันเถอะ ที่นอนของพวกเเกอยู่ในห้องด้านขวานั้น เอาผ้าออกมาจากใต้โต๊ะอะ ไปเถอะๆ นอนกัน"

 

                    "ฉันก็ง่วงละ ไปเหอะ Jayce ไปนอน ฝันดีครับลุง Max ราตรีสวัสดิ์"

 

                    "จ้าๆ เช่นกันไอหนุ่ม".........................

 

            

                    "Jayce ดับที่นอนให้ฉันด้วย ขี้เกียจ ฮ่าๆ"Garry ใช้ Jayce อย่างหนัก

 

                      Jayce ยกผ้ามาปูเเละทั้งสองคนก็ได้นอนอย่างอบอุ่น......

 

                    .....................เจอกันพรุ่งนี้..............................

 

    

 

                                   

 

 

                        .