ขอโทษครับเมียผมเป็นมาเฟีย

          ผมเดินลากกระเป๋าเดินทางตามหลังเจ้าของบ้านและพี่ออฟที่หันหน้ามองผมแบบแปลกๆตั้งแต่ที่สนามบินแล้ว ผมไม่รู้หรอกนะว่าพี่เขามีอะไรกับผมหรือเปล่าหรือว่ามี ช่างเถอะคนอย่างพี่ออฟถ้าอยากรู้เดี๋ยวคงหาทางมาถามจนได้ว่าแต่นี้ผมพึ่งเคยเข้ามาที่บ้านของผู้มีพระคุณของผมครั้งแรกเลยก็ว่าได้ ใหญ่โตกว่าที่คิดแต่ที่แปลกก็ตรงที่ ทำไมเหมือนกับบ้านหลังนี้ต้องมีบอร์ดิการ์ดคุมทุกมุมบ้านขนาดนั้น เห็นแบบนี้แอบใจคอไม่ดีนิดหน่อย อีกอย่างแล้วรอยสักรูปมังกรด้านหลังของคุณธีรภัทรนั้นอีก แม้ภายนกจะดูบอบบางแต่ภายในนั้นผมกับรู้สึกมันไม่ได้แสดงให้เห็นว่าเขาบอบบางเลยแม้แต่น้อย “อาฟลุ๊คกลับมาแล้วหรอ” “หวัดดีครับป๊า” “ให้ไปทำงานแค่นี้หายไปเกือบครึ่งเดือน” “ก็ลูกค้าของป๊านั้นแหละที่ทำผมต้องรอ” “อ๋อ...ว่าแต่เรียบร้อยดีไหม” “นี่ใครป๊าลูกชายป๊าคนนี้เคยทำงานพลาดหรือไง” “เออลื้อมันเก่ง...อั๊วก็เห็นหายไปนานนึกว่าได้เมียเป็นอาหมวยอาซ้อที่นู้นแล้ว” “ตลกแล้วป๊าผมไปทำงานนะ” “ใครจะไปรู้ละคนอย่างลื้อเนี้ยไว้ใจได้ที่ไหนเจ้าชู้เนี้ยที่หนึ่งเลย” “แล้วผมติดเชื้อใครมาละ” “เออๆก็ติดอั๊วนี่แหล่ะว่าแต่อากันต์มาด้วยไม่ใช่หรอแล้วอยู่ไหนละ” “นู้นไง” “สวัสดีครับท่าน” “โอ่ววว...ไม่เจอกันนานหล่อขึ้นเยอะนะเนี้ยตกลงกลับมาช่วยธุรกิจอั๊วแล้วใช่ไหม” “ครับท่าน” “ดีๆแล้วนี้จะพักที่ไหนเอาห้องติดกับอาจุมพลเลยไหมจะได้อยู่ใกล้กันพี่น้องกันนี่เนอะ” “ไม่ได้ป๊า” ผมหันไปมองคนที่พูดขัดขึ้นก่อนจะทำหน้าสงสัย

          “ไม่ได้ป๊า” ผมพูดขึ้นหลังจากที่ป๊าทำทีจะจัดการเรื่องที่พักให้กับนายกันต์ก็จะให้ทำไงได้ก็ผมตั้งใจแล้วหลังจากกลับจีนมาผมต้องเคลียร์เรื่องของผมกับนายกันต์ให้ป๊ารับรู้เสียก่อนขืนไม่พูดตั้งแต่แรกแบบนี้นานไปได้ยุ่งยากแน่ “อะไรของลื้อว่ะอาฟลุ๊ค” “ป๊าจะให้กันต์ไปนอนที่ห้องข้างๆพี่ออฟไม่ได้” “ทำไมอั๊วจะให้อากันต์ไปนอนใกล้ๆห้องพี่ชายมันไม่ได้ว่ะ” “ก็กันต์ต้องนอนกับผม” “ห่ะ/ห่ะ/ห่ะ” ผมหันไปมองเสียงที่ตกใจออกมาพร้อมกันสามคน “เดี๋ยวนะอาฟลุ๊คลื้อหวงห้องนอนอย่างกับอะไรแล้วทำไมจะให้อากันต์ไปนอนกับลื้อ” “ไม่รู้ละยังไงวันนี้ผมต้องพูดกับป๊าแล้วก็ทุกคนให้เคลียร์” “นี้มันเรื่องอะไรกันว่ะ” นายกันต์ค่อยๆเดินมาข้างๆผมก่อนจะก้มกระซิบ “คุณจะทำอะไรของคุณ” “เงียบเถอะนะเรื่องของเราสองคนฉันจัดการเอง” “นี่คุณ...” “กระซิบอะไรกัน...มีอะไรก็ว่ามาอั๊วเริ่มจะหงุดหงิดแล้วนะ” “ป๊าฟังผมดีๆนะผมกับกันต์เป็นผัวเมียกันแล้ว” “ห่ะ/ห่ะ” “เลิกตกใจได้แล้วทั้งป๊าทั้งพี่ออฟนั้นแหล่ะผมบอกว่าผมกับกันต์เป็นผัวเมียกันแล้ว” “โอ้ย...อั๊วจะเป็นลม” “ท่านครับใจเย็นๆนะครับ” พี่ออฟรีบวิ่งมาพยุงพ่อผมไปนั่งที่โซฟาก่อนที่ผมจะจับมือไอ้กันต์ให้เดินไปนั่งลงข้างๆ “อาฟลุ๊คนี้ลื้อล้อป๊าเล่นใช่ไหม” “ผมพูดจริงครับป๊า...แล้วก็กันต์จะกลับมาเป็นผู้ช่วยส่วนตัวผมด้วย” “อาจุมพลไปเอายาดมให้อั๊วที” “ครับท่านรอสักครู่ครับ”

          หลังจากที่พี่ออฟเดินไปเอายาดมมาให้ท่านเสร็จผมก็ได้แต่นั่งนิ่งมองหน้าทุกคนสลับไปมา เพราะนอกจากสายตาของป๊าคุณธีรภัทรแล้วก็พี่ชายของผมนี่แหล่ะที่ท่าทางจะหมายหัวผมไว้แน่นอน ใครจะไปคิดว่าคุณธีรภัทรจะพูดเรื่องนี้เร็วขนาดนี้ขนาดผมเองยังตั้งตัวไม่ทัน  “สรุปลื้อสองคนเป็นผัวเมียกันแล้ว” “ครับป๊า” “หมดกันอั๊วอุตส่าจะติดต่ออาหนูแจนลูกของเพื่อนอั๊วมาให้ลื้อแท้ๆ” “ช้าไปแล้วป๊า” “แล้วแบบนี้พวกหุ้นส่วนที่บริษัทจะว่าไงเนี้ย” “ป๊าก็บอกเขาไปซิว่าผมทำให้มิสเตอร์คริสยอมเซนสัญญาด้วยได้...ผมได้ข่าวว่ามิสเตอร์คริสนี่เป็นหุ้นส่วนสำคัญเลยไม่ใช่หรอ” “ท่านครับผมขอโทษนะครับ” “ลื้อไม่ต้องมาพูดเลยอากันต์อั๊วไม่อยากพูดกับลื้อ” “ป๊าถ้าป๊าด่าผัวผมอีกทีผมจะฉีกสัญญาของมิสเตอรืคริสทิ้งแน่” “ผัว!!!...อาฟลุ๊คนี้ลื้อจะบอกว่าลื้อเป็นเมียหรอ” “ใช่...ถ้าป๊าพูดกับกันต์ไม่ดีผมจะฉีกสัญญาแล้วก็จะขายหุ้นบริษัทให้คู่แข่งป๊าเลยคอยดู” “เออๆอั๊วไม่ว่าลื้อแล้ว...ลื้อจะทำไรก็ทำไปไหนก็ไปเลย” “ตกลงว่าป๊าเข้าใจแล้วนะโอเคเคลียร์บายครับป๊าไปกันต์ขึ้นห้องเมื่อยจะแย่แล้วนั่งเครื่องตั้งหลายชั่วโมง” “ครับ...ขอตัวก่อนนะครับท่าน” ผมก้มหัวให้ก่อนที่คนนั่งพิงดมยาจะโบกมือไล่ผมออกไป ตกลงนี้มันเรื่องจริงหรือฝันแน่ “อ๋อจริงซิป๊า...เดี๋ยวป๊าเตรียมสินสอดให้ให้พี่ออฟด้วยแล้วกันเพราะผมขอกันต์แต่งงานนะส่วนพี่ออฟก็รับสินสอดไปนะค่าดูแลน้องชาย” “ห่ะ...นี้เป็นเมียแล้วยังไปขอเขาอีกโอ้ยเออๆให้มันได้อย่างนี้ซิว่ะลูกกูอาจุมพลไปชงยาลมมาที”

          “ทำแบบนี้จะดีหรอครับคุณธีรภัทร” เสียงคนลากกระเป๋าเข้าห้องผมที่ตามมามันชวนให้หงุดหงิดอีกแล้วบอกแล้วแท้ๆให้เรียกว่าฟลุ๊ค “มองผมทำไมครับ” “กันต์...นายยังจะเรียกฉันคุณอีกนะบอกแล้วว่าให้เรียกว่าฟลุ๊ค” “ขอโทษครับ...” “แล้วก็ไม่ต้องเครียดป๊าฉันไม่ได้ดุอะไรขนาดนั้นหรอก” “แล้วเรื่องที่บริษัทละครับถ้าเขารู้ว่าเรา...” “ไม่มีปัญหาหรอกหุ้น60%เป็นของป๊าและอีก15%เป็นของฉันก็เท่ากับฉันและป๊ารวมกัน75%ที่เหลือก็ถือไม่ถึงคนละ10% ยังไงก็ไม่มีปัญหา” “แต่ว่า...” “พอเถอะเมื่อยจะตายแล้วไปอาบน้ำพักผ่อนกันเถอะนะ” ผมหันไปยิ้มให้นายกันต์ก่อนจะเดินไปหอมแก้มเบาๆ “ก็ได้ครับ” “เออกันต์...” “ครับ” “เรียกฉันว่าฟลุ๊คด้วยละนี้เป้นคำสั่ง” “ได้ครับฟลุ๊ค” “ดีมาก...ไปอาบน้ำกันถูหลังให้ด้วยละ” “ได้ครับ....”

          ผมนั่งเอาฟองน้ำถูหลังให้คนที่นั่งอยู่ด้านหน้าพร่างกับมองรอยสักรูปมังกรขนาดใหญ่เต็มแผ่นหลังไปด้วย มองดูมันก็สวยดีหรอกแต่เหมือนมันมีความหมายแปลกๆบางอย่าง “ฟลุ๊ค” “หื้อ...” “รอยสักนี้ฟลุ๊คสักนานแล้วหรอ” “มังกรอะหรอ” “ใช่” “ก็ตั้งแต่อายุครบ15ป๊าก็พาไปสักที่สำนักสักประจำตระกูลแล้ว” “สำนักสักประจำตระกูล?” “ใช่...นี่นายไม่รู้หรอว่าพ่อฉันเป็นมาเฟีย” “ห่ะ!!!...” “อะไรตกใจเวอร์ไปไหมเนี้ย...” “มะ มะ มาเฟียหรอครับ” “ก็เออดิ...แล้วนี่นายไม่รู้มาก่อนหรือไง” “ไม่ครับ” “แล้วไม่สังเกตเลยรึไงตั้งแต่เข้าบ้านมาเนี้ยทั้งบอร์ดิการ์ดคนดูแลรอบบ้านเยอะขนาดนั้น” “ให้ตายเถอะนี้ผมไม่ได้ฝันไปใช่ไหม” “ฉันก็นึกว่านายรู้เพราะพี่ออฟก็ทำงานกับพ่อฉันมาเกือบสิบปีเขาไม่เคยบอกนายหรือไง” “ไม่นี่ครับผมรู้แต่ว่าเจ้านายของพี่ผมให้ทุนผมเรียน” “ช่างเถอะรู้แล้วก็เตรียมใจไว้นะมีเมียเป็นมาเฟียแบบฉัน” “ครับ...” “ไม่ต้องกลัวหรอกฉันจะดูแลนายเอง” “คำพูดแบบนั้นมันต้องผมเป็นคนพูดไม่ใช่หรอ” “ก็เพราะนายดูแลฉันไม่ได้ไงฉันดูแลนายเนี้ยถูกแล้ว” “ครับ.." "หลังจากนี้ไปก็...รักฉันให้มากๆด้วยละ" "ไม่ครับ..." "อยากตายรึไงพูดแบบนี้" "ฟังก่อนซิ...ผมบอกว่าจะไม่รักมากแต่...จะรักแบบนี้ตลกอดไปได้เลยเลยไหมละครับ" "อ๋อ...ก็นึกว่ามีใครอีก" "เมียผมเป็นมาเฟียขนาดนี้จะกล้าไปรักใครที่ไหนอีกละครับ" "ดีมาก..." หลังจากนี้ไม่รู้ว่าจะผ่านอะไรมากน้อยแค่ไหนแต่ผมว่าไม่ใช่เพียงเพราะว่าเขาเป็นมาเฟียหรืออะไรทั้งหนั้นหรอก แต่ทุกอย่างที่เป็นเขามากกว่าที่ทำให้ผม รักเขา